Loughborough - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

John Taylor Bell Foundry Limited, działająca pod nazwą John Taylor & Co i powszechnie znana jako Taylor's Bell Foundry, Taylor's of Loughborough lub po prostu Taylor's, jest największą na świecie działającą odlewnią dzwonów. Znajduje się ona w Loughborough, w gminie Charnwood w hrabstwie Leicestershire w Anglii. Firma powstała w XIV wieku, a rodzina Taylor przejęła ją w 1784 roku.

Firma produkuje dzwony do stosowania w wieżach zegarowych, pierścienie dzwonów do dzwonienia na zmianę, gongi i carillony. W 2005 roku firma Taylor's połączyła się z firmą Eayre & Smith Limited (dzwonnicy) i od 2005 do 2009 roku była znana pod nazwą Taylors Eayre & Smith Limited.

We wrześniu 2009 r. firma Taylor's znalazła się pod zarządem przymusowym, ale została wykupiona przez konsorcjum o nazwie UK Bell Foundries Ltd., kierowane przez Andrew Wilby'ego, które zrefinansowało działalność firmy. Od tego czasu firma ponownie zaznaczyła swoją obecność zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i na rynkach eksportowych.

W odlewni znajduje się muzeum dzwonów i dzwonnictwa, jedyne tego rodzaju w Wielkiej Brytanii. Jest to jeden z niewielu wiktoriańskich zakładów produkcyjnych, które nadal są wykorzystywane zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. W kampanili znajdują się dzwony o największej liczbie uderzeń na świecie.^[2]

Loughborough Carillon to carillon i pomnik wojenny w Loughborough, Leicestershire, Anglia. Znajduje się on w Queen's Park i jest dobrze znanym punktem orientacyjnym, widocznym z odległości kilku mil. Ma 152 stopy wysokości.

Plany ukończono w 1919 r., a po ukończeniu w 1923 r. był to pierwszy czterooktawowy carillon w Anglii. Koncepcja ta była związana z Belgią, gdzie w czasie Wielkiej Wojny 1914-1918 zginęło wielu brytyjskich żołnierzy. Carillon został zaprojektowany przez Sir Waltera Tappera i jest obecnie wpisany na listę II stopnia. Carillon posiada 47 dzwonów, z których wszystkie zostały odlane w odlewni John Taylor Bell Foundry w Loughborough. Carillon został zbudowany przez firmę William Moss and Sons Ltd. z Loughborough.

Poświęcenie odbyło się w niedzielę 22 lipca 1923 roku pod przewodnictwem biskupa Peterborough Theodore'a Woodsa i marszałka polnego Williama Robertsona. Na carillonie grał miejski carillonneur Jef Denyn, a podczas nabożeństwa zabrzmiał skomponowany na tę okazję przez Edwarda Elgara utwór Memorial Chimes, którego rękopis, podarowany w latach 50. ubiegłego wieku Radzie Gminy Charnwood, został ponownie odkryty w 2012 r.

Przez całe lato w każdy czwartek i niedzielę odbywają się recitale.

Carillon jest budynkiem wpisanym na listę II stopnia.^[5]

Pilkington Library to biblioteka akademicka Uniwersytetu Loughborough, znajdująca się w West Park na terenie kampusu uniwersyteckiego w Loughborough, Leicestershire, w East Midlands w Anglii. Jej nazwa pochodzi od nazwiska Lorda Pilkingtona.

Budynek biblioteki, zbudowany według nietypowego projektu na nietypowym terenie w dzielnicy West Park kampusu, bezpośrednio sąsiaduje z Village Park. Ponieważ sąsiaduje z nowszym budynkiem uniwersyteckim Elvyn Richards, jego elektrociepłownia może być wykorzystana do chłodzenia budynku biblioteki za pomocą ciepła odpadowego.

Biblioteka Pilkington została otwarta w 1980 r. jako główna biblioteka ówczesnego Loughborough University of Technology; wcześniej biblioteka uniwersytecka mieściła się w budynku Herberta Manzoniego, który zapewniał około jednej czwartej pojemności nowego obiektu, a Fairbairn Library (biblioteka Loughborough College of Art and Design przed połączeniem LCAD - przemianowanego na LUSAD po fuzji - i Uniwersytetu w 1998 r.) znajdowała się na dalekim krańcu kampusu, w sąsiedztwie RNIB College i Loughborough College. W późniejszym czasie budynek ten został zamknięty, gdy zasoby biblioteczne przeniesiono do Pilkington Library.^[9]

Stanford Viaduct to wiadukt kolejowy w Leicestershire i Nottinghamshire. Jego nazwa pochodzi od pobliskiej wioski Stanford on Soar.

Zbudowany jako część przedłużenia Great Central Railway's London Extension otwartego w 1899 r., przenosił linię Great Central Main Line nad rzeką Soar i drogą. Została zbudowana z niebieskiej cegły przez wykonawcę, Henry'ego Lovatta z Wolverhampton. Trzy środkowe łuki są przekrzywione, aby umożliwić przejście rzeki Soar pod nimi.

Kiedy w latach 60. zamknięto resztę GCML, odcinek od Loughborough South Junction pozostał otwarty jako odgałęzienie Midland Main Line do zakładów British Gypsum w East Leake.

Obecnie wiadukt jest wykorzystywany przez pociągi z gipsem oraz spalinowe i parowe pociągi zabytkowe Great Central Railway.^[11]