Koblencja - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ogromny pomnik u zbiegu dwóch rzek. Deutsches Eck – sztuczny cypel, położony w Koblencji, w dzielnicy Altstadt, przy ujściu Mozeli do Renu. Został usypany na początku lat 90. XIX wieku jako miejsce do budowy Kaiser-Wilhelm-Denkmal, jednak jego nazwa sięga swoimi korzeniami I połowy XIII wieku, kiedy to na obszar u zbiegu Mozeli i Renu przybyli rycerze zakonu krzyżackiego i zbudowali tam koblencką siedzibę tego zakonu. Teren, na którym powstała siedziba początkowo otrzymał nazwę Deutscher Ordt, a następnie, na przestrzeni wielu wieków uległa ona zmianie na Deutsches Eck.

Wzniesiony w latach 1893–1897 Kaiser-Wilhelm-Denkmal powstał w celu upamiętnienia pierwszego cesarza niemieckiego Wilhelma I, który znacząco przyczynił się do zjednoczenia ziem niemieckich i w konsekwencji do utworzenia niemieckiego państwa narodowego. Za projekt mającego postać konnego posągu stojącego na wysokim cokole pomnika odpowiadali architekt Bruno Schmitz i rzeźbiarz Emil Hundrieser. Pod koniec II wojny światowej, w 1945 roku konny posąg cesarza został zniszczony wskutek trafienia amerykańskim pociskiem artyleryjskim. W następnych latach pojawiły się nieuwzględniające odbudowy konnego posągu inicjatywy przeprojektowania Deutsches Eck, z których najważniejszą był zorganizowany przez rządzące Koblencją francuskie władze wojskowe konkurs architektoniczny. W konkursie tym wybrano 20 projektów, jednak z powodu różnych trudności okresu powojennego, w tym ekonomicznych, żaden z nich nie doczekał się realizacji. W 1953 roku pusty cokół pomnika został przekształcony w „pomnik jedności niemieckiej” (niem. Mahnmal der deutschen Einheit) – w związku z tym dokonano na nim kilku modyfikacji architektonicznych. Czterdzieści lat później pomnik przywrócono do pierwotnej formy, ustawiając na cokole rekonstrukcję zniszczonego konnego posągu Wilhelma I, ufundowaną przez koblenckiego wydawcę Wernera Theisena.

Obecnie Deutsches Eck wraz z Kaiser-Wilhelm-Denkmal uchodzi za największą atrakcję turystyczną Koblencji, każdego roku odwiedzaną przez ponad 2 miliony ludzi. Jest również częścią tzw. Oberes Mittelrheintal (pol. „Górna Dolina środkowego Renu”), odcinka Doliny środkowego Renu wpisanego w 2002 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO.^[2]

Majestatyczny pałac na wypielęgnowanym terenie. Pałac elektorski – klasycystyczny pałac, znajdujący się w Koblencji, w dzielnicy Altstadt, nad brzegiem Renu. Stanowi jeden z najważniejszych przykładów francuskiego wczesnego klasycyzmu w południowo-zachodnich Niemczech, a ponadto jest wraz z pałacem Wilhelmshöhe w Kassel i pałacem arcybiskupim w Münster jednym z ostatnich pałaców zbudowanych w Niemczech przed rewolucją francuską. Budynek jest wymieniony w katalogu zabytków kulturowych Generalnej Dyrekcji Dziedzictwa Kulturowego Nadrenii-Palatynatu, a także jest częścią tzw. Oberes Mittelrheintal, mającego 65 km długości odcinka Doliny środkowego Renu pomiędzy Bingen, Rüdesheim i Koblencją, który w 2002 roku został wpisany jako krajobraz kulturowy na listę światowego dziedzictwa UNESCO

Pałac został zbudowany w latach 1777-1786 z inicjatywy elektora i arcybiskupa Trewiru Klemensa Wacława Wettyna jako jego nowa siedziba. Osiem lat po oddaniu budynku do użytku zamieszkujący go elektor uciekł z Koblencji w następstwie zbliżenia się do miasta francuskich wojsk rewolucyjnych, które po wkroczeniu do Koblencji przekształciły pałac w lazaret. Po włączeniu miasta do Królestwa Prus budynek początkowo pełnił funkcję koszar, a następnie mieścił różne organy administracyjne. W latach 1850-1858 piętro gmachu było rezydencją księcia Wilhelma (późniejszego cesarza Wilhelma I) i jego żony Augusty. Po I wojnie światowej budynek znów pełnił funkcję siedziby organów administracyjnych. W trakcie II wojny światowej pałac uległ zniszczeniu, a jego odbudowę przeprowadzono w latach 1950-1951. Od 1960 roku gmach jest własnością władz Republiki Federalnej Niemiec i stanowi siedzibę instytucji federalnych, jednak kilka jego historycznych pomieszczeń jest udostępnianych do organizowania konferencji, spotkań, warsztatów, koncertów i prywatnych uroczystości. W jednym z pomieszczeń od 2012 roku organizowane są także śluby cywilne.^[4]

Zabytkowy kościół w stylu romańskim. Bazylika św. Kastora w Koblencji – romański kościół rzymskokatolicki pod wezwaniem świętego Kastora, znajdujący się w Koblencji, w dzielnicy Altstadt, w pobliżu Deutsches Eck i należący do diecezji Trewiru. Jest najstarszym zachowanym kościołem w Koblencji, a ponadto jest uważany za wybitny przykład romańskiej architektury nad środkowym Renem. Wraz z kościołem Najświętszej Marii Panny i kościołem św. Floryna kształtuje także sylwetkę koblenckiego starego miasta.

Świątynia powstała w latach 817–836 na terenie, na którym wcześniej istniały różne rzymskie i frankijskie budowle świeckie oraz sakralne. Wraz z poświęceniem ukończonego kościoła powstała przy nim kapituła kolegiacka, która w niedługim czasie zaczęła uchodzić za najbogatszą i najbardziej znaczącą instytucję kościelną w średniowiecznej Koblencji. W IX wieku stanowiła ważne miejsce spotkań i zebrań niemieckich władców i ich potomków. Istniała do lat 1802–1803, kiedy to została zlikwidowana na mocy przepisów sekularyzacyjnych. Samą świątynię na przestrzeni wieków odbudowywano ze zniszczeń, jakim kilkukrotnie ulegała w swojej historii, a także poddawano licznym przebudowom, z których największą przeprowadzono etapami od 1160 do 1230 roku – w jej wyniku kościół zyskał swoje obecne formy i rozmiary. W 1991 roku kościół został podniesiony do rangi bazyliki mniejszej przez papieża Jana Pawła II.^[6]