Duisburg - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Niemieckie Muzeum Śródlądowych Dróg Wodnych znajduje się w Ruhrort, w Duisburgu, w centrum portów Duisburg-Ruhrorter, które obecnie tworzą największy europejski zespół portów śródlądowych.

Muzeum powstało w 1974 r. dzięki zakupowi statku muzealnego Oscar Huber. W 1998 roku muzeum zostało przeniesione ze starego ratusza do dawnej krytej pływalni miejskiej, secesyjnego zabytku, który został zbudowany w 1910 roku, zamknięty w 1986 roku, a w 1988 roku uznany za chroniony obiekt historyczny. Dzięki tej przeprowadzce muzeum zyskało miejsce do eksponowania kompletnych statków, a także przyczyniło się do ponownego rozwoju dzielnicy portowej. Przebudowa budynku, zaprojektowana przez Architektur Fabrik Aachen (afa) i amerykańskiego artystę Rona Bernsteina, polegała na wprowadzeniu niewielkich zmian w wyglądzie zewnętrznym budynku, przy jednoczesnym powiększeniu przestrzeni wewnętrznej, aby pomieścić eksponaty. Na przykład w dawnym basenie dla mężczyzn stoi teraz pełnowymiarowy żaglowiec, a w basenie dla kobiet na drugim piętrze znajduje się zrekonstruowana barka.^[4]

Rheinorange to rzeźba wzniesiona w 1992 roku w Duisburgu-Neuenkamp w Niemczech. Znajduje się w miejscu, gdzie Ruhra wpada do Renu, na "Rheinkilometer 780", tj. 780 km od źródła Renu. Rzeźba została wykonana ze stali przez rzeźbiarza Lutza Fritscha z Köln.

Ma 25 m wysokości, 7 m szerokości, 1 m grubości i waży 83 tony. Koszt budowy wyniósł ponad 400 000 DM, które zostały przekazane przez Izbę Handlową Dolnego Renu (Niederrhein IHK) po przeprowadzeniu zbiórki pieniędzy przez młodych przedsiębiorców. Nazwa Rheinorange to gra słów. Brzmi ona Reinorange (czysty pomarańczowy), który w standardzie kolorów RAL jest kolorem RAL 2004.

Rzeźba ma stanowić punkt orientacyjny. Ujście rzeki, największy port śródlądowy w Europie, najważniejszy okręg hutniczy w Europie, baza technologiczna z przyszłością, Lehmbruck-Museum jako ważna galeria rzeźby współczesnej w Europie - wszystkie te miejsca mają być ze sobą połączone, reprezentując aspekty życia gospodarczego i kulturalnego Duisburga.

Pomarańczowy Ren jest elementem Szlaku Dziedzictwa Przemysłowego Zagłębia Ruhry.^[6]

Miejsce dla współczesnej rzeźby międzynarodowej. Stiftung Wilhelm Lehmbruck Museum - Center for International Sculpture to muzeum znajdujące się w Duisburgu, w Niemczech.

Dużą część kolekcji stanowią rzeźby Wilhelma Lehmbrucka, od którego imienia muzeum wzięło swoją nazwę. Muzeum posiada również znaczną liczbę dzieł innych rzeźbiarzy XX wieku, takich jak Ernst Barlach, Käthe Kollwitz, Ludwig Kasper, Hermann Blumenthal, Alexander Archipenko, Raymond Duchamp-Villon, Henri Laurens, Jacques Lipchitz, Alexander Rodtschenko, Laszlo Péri, Naum Gabo, Antoine Pevsner, Pablo Picasso, Salvador Dalí i Max Ernst. Uzupełnia je znaczna liczba obrazów XIX- i XX-wiecznych artystów niemieckich. Muzeum prowadzi cyrkulację swojej pokaźnej kolekcji poprzez coroczną re-instalację dzieł.^[11]

Botanischer Garten Duisburg-Hamborn, znany również jako Botanischer Garten Duisburg lub Botanischer Garten Hamborn, to miejski ogród botaniczny i akwarium znajdujące się przy Fürst-Pückler-Straße 18, w Duisburgu, w Nadrenii Północnej-Westfalii, w Niemczech. Jest otwarty codziennie i nie należy go mylić z Botanischer Garten Kaiserberg, innym ogrodem botanicznym w Duisburgu.

W ogrodzie znajduje się około 1000 gatunków roślin na zewnątrz i w szklarniach. Do najważniejszych elementów ogrodu należy park krajobrazowy, rododendrony, kolekcje fuksji i prymulki, rośliny aromatyczne i lecznicze oraz paprocie. W ogrodzie znajduje się także staw z liliami, szklarnia tropikalna, szklarnia subtropikalna, szklarnia zawierająca około 800 kaktusów i sukulentów oraz akwarium.

Według lokalnej gazety WAZ w marcu 2010 r. znajdował się on na liście obiektów komunalnych wraz z łaźniami publicznymi, które miały zostać zamknięte, ponieważ ich finansowanie nie było już zgodne z prawem na mocy art. 81 niemieckiego prawa budowlanego. 81 niemieckiego Haushaltsrecht. Rada burmistrza Duisburga sprzeciwiła się tym planom, nie znalazłszy jednak odpowiedniego sposobu finansowania, który uzyskałby i mógł uzyskać akceptację nadrzędnego Bezirksregierung Düsseldorf, kontrolującego fundusze miasta.^[12]

Stary port z restauracjami i terenami parkowymi. Innenhafen w Duisburgu, w Niemczech, jest połączony z rzeką Ren i zajmuje powierzchnię 89 ha. Przez ponad sto lat, w szczytowym okresie rewolucji przemysłowej, był to centralny port i punkt handlowy miasta. Od połowy lat 60. XX wieku znaczenie portu zmalało i przez 20 lat stał on nieużywany, zanim opracowano plany jego renowacji. Ten dawny obszar przemysłowy został gruntownie przekształcony, a proces ten rozpoczął się w ramach Międzynarodowej Wystawy Budowlanej Emscher Park, która trwała od 1989 do 1999 roku.

Podstawę tego modelu rozwoju Zagłębia Ruhry stworzył w 1994 r. brytyjski architekt Norman Foster. Od tego czasu Port Wewnętrzny przekształcił się w dzielnicę łączącą zatrudnienie, mieszkalnictwo, kulturę i możliwości spędzania wolnego czasu nad wodą. Dziś Port Wewnętrzny jest zarówno dziedzictwem przemysłowym, jak i głównym przystankiem na Szlaku Kultury Przemysłowej (Route der Industriekultur).^[15]