Braemar - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Glenshee Ski Centre to alpejski ośrodek sportów zimowych w szkockich Highlands. Znajduje się on nad przełęczą Cairnwell u podnóża Glen Shee po obu stronach drogi A93 między Blairgowrie i Braemar. Glenshee jest największym w Wielkiej Brytanii alpejskim terenem sportów zimowych i nazywany jest "szkockimi trzema Glens" w nawiązaniu do Les Trois Vallées. Teren narciarski zajmuje powierzchnię 2000 akrów.

22 wyciągi zapewniają dostęp do 25 mil tras narciarskich. Do dyspozycji są 3 wyciągi krzesełkowe, 3 wyciągi orczykowe i 16 wyciągów orczykowych, głównie Pomas. Planowane jest uruchomienie 4-osobowego wyciągu krzesełkowego, który zastąpi wyciąg orczykowy Cairnwell.

Trasy zjazdowe rozciągają się na czterech górach. Zachodnia strona terenu narciarskiego to duża misa obejmująca Cairnwell 3.061 ft i Càrn Aosda 3.009 ft. Wschodnia strona rozciąga się na Meall Odhar 3.025 ft i Glas Maol 3.504 ft. Jest tu 8 zielonych nartostrad; 13 niebieskich; 13 czerwonych i 2 czarne, w tym "Tiger", jedna z najbardziej stromych nartostrad w Szkocji. Najdłuższa pojedyncza trasa, Glas Maol, ma długość 1,2 mili i przez niektórych uważana jest za jedną z najlepszych tras narciarskich w Szkocji.

Dzięki intensywnemu naśnieżaniu stoki są często otwarte przy złej pogodzie dłużej niż inne ośrodki narciarskie w Szkocji. Teren narciarski jest obsługiwany przez panoramiczne kamery internetowe.^[1]

Mar Lodge Estate to posiadłość górska w zachodnim Aberdeenshire w Szkocji, która od 1995 roku jest własnością i jest zarządzana przez National Trust for Scotland. Jej główny budynek, Mar Lodge, znajduje się około 4 mile na zachód od wioski Braemar. Osiedle uznawane jest za jeden z najważniejszych krajobrazów objętych ochroną przyrody na Wyspach Brytyjskich i zajmuje prawie 8% powierzchni Parku Narodowego Cairngorms, obejmującego 29 340 hektarów. O wartości osiedla dla dziedzictwa przyrodniczego świadczy fakt, że duża jego część została wyznaczona jako Obszar Specjalnego Zainteresowania Naukowego, Specjalny Obszar Ochrony i Obszar Specjalnej Ochrony. Od maja 2017 r. całe osiedle zostało sklasyfikowane jako narodowy rezerwat przyrody i jest uznawane za obszar chroniony kategorii II przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody.

Ekstremalne warunki pogodowe występują na całym terenie posiadłości, zwłaszcza na płaskowyżu. Osuwiska, lawiny i powodzie zmieniają krajobraz i nadają mu interesującą geomorfologię. Osiedle charakteryzuje się zaokrąglonymi granitowymi górami Cairngorm na północy, z głębokimi żłobieniami i skałami sięgającymi dna doliny. Spektakularne wyrwy lodowcowe to między innymi Lairig Ghru i Lairig an Laoigh. Na południowym zachodzie rozciągają się bardziej otwarte, faliste wzgórza Geldie. Wody spływające z tych gór stanowią źródła rzeki Dee.

Osiedle jest popularne wśród miłośników wędrówek górskich, gdyż znajduje się tu 14 Munros i 4 z 5 najwyższych gór Szkocji, w tym druga co do wysokości góra Wielkiej Brytanii - Ben Macdui. NTS zapewnia parking i toalety w pobliżu wodospadu Linn of Dee, który jest głównym punktem dostępu do tego obszaru. Publiczny dostęp do posiadłości w celu uprawiania sportów na świeżym powietrzu, takich jak chodzenie po górach, wspinaczka i biwakowanie na dziko, jest dozwolony na mocy ogólnego prawa do odpowiedzialnego dostępu, które dotyczy wszystkich terenów w Szkocji zgodnie ze szkockim kodeksem dostępu na świeżym powietrzu.^[3]

Zamek Kindrochit to zrujnowana XIV-wieczna fortyfikacja w Aberdeenshire w Szkocji. Znajduje się w Braemar, w strategicznym miejscu nad brzegiem rzeki Clunie Water, dopływu rzeki Dee. Ruiny są chronione jako zabytek wpisany do rejestru zabytków.

Kindrochit było siedzibą myśliwską króla Roberta II, który w latach 1371-1388 wydawał tu najczęściej przywileje. W 1390 r. Robert III udzielił Malcolmowi Drummondowi pozwolenia na budowę nowej wieży w tym miejscu. Obecne ruiny obejmują parter wieży o wymiarach około 19,3 na 13 metrów (63 na 43 stopy). W latach 20. XX wieku odkopano teren wcześniejszej loży królewskiej, na którym znajdowała się sala o wymiarach około 30 na 9 metrów, z kwadratowymi wieżami w każdym rogu.

John Erskine, hrabia Mar, pokazał zrujnowany zamek w Kindrochit Johnowi Taylorowi, kiedy poeta odbył swoją Pennyles Pilgrimage do Szkocji w 1618 roku. Taylor, który jechał z hrabią z zamku Braemar, dowiedział się, że Malcolm Canmore zbudował zamek w XI wieku. Uznał to za niezwykłe, ponieważ w ciągu następnych 12 dni podróży nie zobaczył żadnego innego domu.

C. Michael Hogan zasugerował, że zamek Kindrochit, jak również zamki Kildrummy i Durris, zostały prawdopodobnie ulokowane w oparciu o strategiczne pozycje w stosunku do starożytnego szlaku Elsick Mounth, który stanowił strategiczne przejście przez Mounth w Górach Grampian.^[5]