Bradford - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum historii filmu i telewizji. Narodowe Muzeum Nauki i Mediów, znajdujące się w Bradford, w hrabstwie West Yorkshire, jest częścią krajowej grupy Science Museum Group w Wielkiej Brytanii. Muzeum ma siedem pięter galerii, na których znajdują się wystawy stałe poświęcone fotografii, telewizji, animacji, grom wideo, Internetowi oraz naukowym zasadom działania światła i koloru. Organizuje także wystawy czasowe i posiada kolekcję 3,5 miliona eksponatów w swojej placówce badawczej.

W obiekcie znajdują się trzy sale kinowe, w tym pierwszy w Europie otwarty ekran IMAX. Odbywają się tu festiwale poświęcone filmom szerokoekranowym, grom wideo i nauce, a wcześniej, do 2014 roku, gościły tu popularne festiwale filmowe, w tym Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Bradford.

We wrześniu 2011 roku muzeum zostało uznane przez publiczność za najlepszą krytą atrakcję w Yorkshire i jest jednym z najczęściej odwiedzanych muzeów w północnej Anglii. Od lutego 2016 roku muzeum, w odpowiedzi na spadek przychodów, przyjęło kontrowersyjną politykę koncentrowania się na "nauce i kulturze światła i dźwięku", z wyłączeniem tego, co jest postrzegane jako "niezrównoważone" aspekty kreatywności i kultury, takie jak dawne festiwale filmowe.

W marcu 2016 r. Science Museum Group ogłosiło pięcioletni plan inwestycyjny o wartości 7,5 mln funtów. W marcu 2017 roku zmieniono jego nazwę z National Media Museum na National Science and Media Museum.^[1]

Cartwright Hall to obywatelska galeria sztuki w Bradford, West Yorkshire, w Anglii, położona około mili od centrum miasta w dzielnicy Manningham. Galeria została zbudowana na miejscu dawnego Manningham Hall z darowizny w wysokości 40 000 funtów przekazanej przez Samuela Listera i nosi imię Edmunda Cartwrighta. Galeria, która została otwarta w 1904 roku, początkowo wystawiała dzieła sztuki wypożyczone z innych galerii i kolekcji prywatnych, aż do momentu, gdy była w stanie zakupić stałą kolekcję dzieł wiktoriańskich i edwardiańskich za pieniądze zebrane na wystawie w Bradford w 1904 roku.

Cartwright Hall stoi w Lister Park i roztacza się z niego malowniczy widok na miasto. Uważa się, że Cartwright Hall reprezentuje "Bradford Baroque", styl architektoniczny typowy dla Bradford. Został on jednak zaprojektowany przez tych samych architektów co Kelvingrove Art Gallery and Museum w Glasgow (Sir John W. Simpson i E.J. Milner Allen), również w stylu barokowym.

W specjalnie wybudowanej galerii znajduje się kolekcja stałych dzieł, od starych mistrzów po XX-wieczne malarstwo i rzeźbę brytyjską. W Cartwright Hall organizowana jest także co dwa lata wystawa otwarta oraz współczesne i historyczne wystawy artystów lokalnych, krajowych i międzynarodowych. Od połowy lat 80. grupa muzeów w Bradford gromadzi dzieła związane z kulturą wielu powojennych imigrantów z okolic Bradford. Wśród nabytków znajduje się współczesna sztuka południowoazjatycka - kaligrafia islamska, tkaniny ilustrowane w stylu phulkari oraz dzieła współczesnej sztuki sikhijskiej, w tym portret Guru Nanaka.

W 1983 r. Cartwright Hall została na krótko wykorzystana jako część numeru muzycznego "Every Sperm is Sacred" w filmie Monty Pythona "Sens życia".

W 2003 roku w ramach konkursu dla magazynu PC Format stworzono mapę Unreal Tournament przedstawiającą wnętrze hali.^[5]

Odsal Stadium w Bradford, West Yorkshire, Anglia, jest siedzibą drużyny Bradford Bulls Rugby League. Stadion był także wykorzystywany przez drużynę żużlową Bradford Dukes, BRISCA F1 i F2, drużynę piłkarską Bradford City, po pożarze Valley Parade, a także do gry w baseball, koszykówkę, kabbadi, skoków przez przeszkody, tenisa, muzyki na żywo, międzynarodowej ligi rugby i Speedway Grand Prix Wielkiej Brytanii w 1997 roku.

Najwyższa frekwencja na stadionie wyniosła 102 569 widzów w 1954 roku podczas powtórki finału Challenge Cup pomiędzy Warrington i Halifax, a także 69 429 widzów na meczu krajowej Ligi Rugby, który nie był finałem, podczas meczu trzeciej rundy Challenge Cup pomiędzy Bradford Northern i Huddersfield w 1953 roku. Właścicielem stadionu jest Rada Miasta Bradford, ale z powodu problemów finansowych Rugby Football League wykupiła dzierżawę w 2012 roku.^[9]

Salts Mill to dawny młyn włókienniczy, obecnie galeria sztuki, centrum handlowe i kompleks restauracyjny w Saltaire, Bradford, West Yorkshire, Anglia. Został zbudowany przez Sir Titusa Salt'a w 1853 roku, a obecna Galeria 1853 wzięła swoją nazwę od daty powstania budynku, w którym się mieści. W młynie wystawiono wiele obrazów lokalnego artysty Davida Hockneya, a także znajdują się biura firmy Pace plc.

Młyn i otaczające go miasteczko Saltaire zostały sfinansowane i zbudowane przez XIX-wiecznego przemysłowca i filantropa Sir Titusa Salt'a po tym, jak obserwował inne fabryki włókiennicze i był rozczarowany panującymi tam warunkami pracy. W tamtych czasach warunki pracy w fabrykach były powszechnie złe, a większość pracowników cierpiała z powodu chorób, niskich płac i wyzysku. Niebezpieczne maszyny i długie godziny pracy, czasami przekraczające 16 godzin dziennie, powodowały częste wypadki. Titus Salt zdawał sobie z tego sprawę i zbudował fabrykę oraz otaczające ją miasteczko, dzięki którym zamierzał poprawić warunki pracy swoich pracowników. Po zakończeniu budowy młyn był największym budynkiem przemysłowym na świecie pod względem całkowitej powierzchni użytkowej. Obiekt jest wpisany na listę zabytków klasy II*. Młyn został zamknięty w 1986 r., a rok później sprzedany Jonathanowi Silverowi, który rozpoczął długotrwały program renowacji.^[10]

Northcliffe Park to 35-hektarowy obszar w Shipley, West Yorkshire, w Anglii, przeznaczony na ogródki działkowe, park i lasy. Park i boiska zostały podarowane przez Sir Normana Rae w 1920 roku, a boiska znane są jako Norman Rae fields, ale stanowią część samego parku. Park sąsiaduje od wschodu i północy z miastem Shipley, a od południa z Heaton. Od zachodu z parkiem graniczy Northcliffe Golf Club. Bradford Model Engineering Society posiada na terenie parku dwa tory demonstracyjne i tory do jazdy konnej, które są otwarte dla publiczności w lecie.

Obszar ten był historycznie znany jako North Clough ("clough" odnosi się do wąwozu, w którym płynie strumień Northcliffe Dike), a następnie North Cliff, który z czasem stał się Northcliffe.^[12]

Bolling Hall jest jednym z najstarszych budynków w Bradford, West Yorkshire, Anglia. Obecnie jest wykorzystywany jako muzeum i centrum edukacyjne. Budynek znajduje się około milę od centrum Bradford w East Bowling. Jego otoczenie ma charakter podmiejski.

Przed rewolucją przemysłową Bradford było małym miastem, trudnym do obrony, ponieważ leżało w niecce. Jednak Bolling Hall zajmował dogodną pozycję na wzgórzu. Najwcześniejsza część tego budynku, pochodząca z XIV wieku, została zinterpretowana jako wieża obronna, chociaż Bradford leży nieco poza typowym obszarem geograficznym dla tego typu struktur obronnych.

Pierwsza wzmianka o dworze Bolling (Bollinc) pojawia się w Domesday Book i w tym czasie był on w posiadaniu niejakiego Sindi. Następnie dwór przeszedł pod kontrolę Ilberta de Lacy. W 1316 roku właścicielem posiadłości był William Bolling, a Bollingowie posiadali majątek do końca XV wieku, kiedy to kontrola przeszła w ręce Tempestów, którzy posiadali majątek do 1649 roku. Od tego czasu posiadłość kilkakrotnie przechodziła z rąk do rąk, aż w końcu została oddana w ręce Bradford Corporation w 1912 roku. Trzy lata później otwarto w niej muzeum.

Podczas drugiego oblężenia Bradford w 1643 r., w czasie angielskiej wojny domowej, dom był bazą rojalistów. Przy tej okazji rojaliści zajęli miasto, które miało silne sympatie parlamentarne, i sądzono, że zwycięzcy położą mieszkańców pod miecz. Zwykle wystawiane są materiały związane z angielską wojną domową, w tym maska pośmiertna Olivera Cromwella. W XVIII wieku, po pożarze, część domu została zmodernizowana przez architekta Johna Carra. W 1952 r. budynek Hall został wpisany na listę zabytków klasy I.

Kaplica Bollingów w kościele parafialnym w Bradford, obecnie katedra w Bradford, została ufundowana przez właścicieli Bolling Hall i odrestaurowana przez rodzinę Tempestów w XVII wieku, ale nie przetrwała XX-wiecznej przebudowy prezbiterium.^[16]

XV-wieczne miejsce kultu. Katedra w Bradford (ang. Bradford Cathedral, pełna nazwa: Kościół katedralny św. Piotra, ang. Cathedral Church of St Peter, znana wcześniej jako Kościół parafialny w Bradford – świątynia znajduje się w sercu Bradford, w hrabstwie West Yorkshire, w Anglii w miejscu używanym jako chrześcijański obiekt religijny od VIII wieku, kiedy to misjonarze pochodzący z Dewsbury ewangelizowali ten region. Przez większość swojej historii budowla była kościołem parafialnym św. Piotra.

Kościół parafialny podniesiony do rangi katedry w 1919 roku i rozszerzony jako taki przez Sir Edwarda Maufego po 1945 roku na wschodnim końcu i na północ od wieży zachodniej. Wygląd zewnętrzny jest taki: kościół Yorkshire z XV wieku zbudowany z ciągłego piaskowca z wieżą zachodnią z ciężkich wertykalnymi (Perpendicular Style) detalami z lat 1493-1508 i zniszczona nawa główna i nawy boczne z blankami z lat około 1430-1458. Wertkalne (Perpendicular Style) okna. arkady w nawie głównej, jakkolwiek, pochodzące z XIV wieku, przebudowane zostały po pożarze w 1327 roku. Kaplica The Bolling na południe od oryginalnego prezbiterium zmienione miała okna w 1666 roku. kaplice transeptu pochodzą z 1899 roku. Południowa nawa boczna, jej clerestorium i kruchta zostały przebudowane w latach 1832–1833 zostały i ponownie przeprojektowane podczas restauracji w latach 90. XIX wieku. Umeblowanie obejmuje baldachim Maufego na zachodnim końcu i piękną, wieżową, późnogotycką pokrywę chrzcielnicy. Oryginalne prezbiterium ma bardzo wczesne witraże (1862 rok) Morris and Co. według projektu F.M. Browna, Rossettiego i Burne Jonesa. Pozostałe witraże wykonane przez Kempego w latach 1899–1900. Niektóre piękne zabytki, w tym prace wykonane przez Scheemakera i Flaxmana.^[19]

Bradford Dale, to boczna dolina Airedale, która doprowadza wodę z Bradford Beck przez miasto Bradford do rzeki Aire w Shipley w West Yorkshire w Anglii. Chociaż leży w Yorkshire i jest doliną, nie jest częścią Yorkshire Dales, a pod względem uprzemysłowienia ma więcej wspólnego z Lower Nidderdale i Lower Airedale.

Przed rozwojem Bradford dolina była skupiskiem osad otoczonych lasami. Kiedy w czasie rewolucji przemysłowej przemysł wełniany i czesankowy w dolinie został zmechanizowany, rosnąca liczba ludności spowodowała rozrost miast, co sprawiło, że pojedyncze społeczności w dużej mierze zniknęły wraz z rozwojem Bradford, a w 1897 roku miasto Bradford stało się miastem. Odkąd większość osad stała się przedmieściami miasta Bradford, określenie Bradford Dale stało się archaiczne i wyszło z użycia, choć czasami używa się go w odniesieniu do płaskiego obszaru na północ od centrum Bradford w kierunku Shipley.

Przemysł wełniany i czesankowy wywarł ogromny wpływ na dolinę, późniejsze miasto Bradford i cały region. Warunki geologiczne w dolinie pozwoliły także na wydobycie węgla, ale większy nacisk położono na kamienie występujące na dnie doliny (Elland Flags i Gaisby Rock), które jako twarde piaskowce okazały się dobre do budowy budynków i były wykorzystywane jako kamienie portowe ze względu na swoją naturalną odporność na wodę.

Bradford Beck jest niewielkim ciekiem wodnym w porównaniu z rzekami Wharfe, Aire, Calder i Don, co spowodowało konieczność sprowadzania czystej wody z tak odległych miejsc jak Nidderdale. Większość potoków w centrum miasta została teraz przepuszczona przez kanały i ucierpiała z powodu zanieczyszczeń spowodowanych przez ciężki przemysł wełniany w dolinie.^[26]