Radebeul - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Schloss Wackerbarth, pierwotnie Wackerbarths Ruh', to barokowy zamek otoczony winnicami w dzielnicy Radebeul w Niederlößnitz przy drodze do Meißen, będący siedzibą Saksońskiej Winnicy Państwowej. Winiarnia należy do pojedynczej winnicy Radebeuler Johannisberg w ramach dużej winnicy Lößnitz i znajduje się w historycznym krajobrazie winnic Radebeul. Historyczny obszar zamku stanowi odgałęzienie znajdującego się nad nim obszaru chronionego krajobrazu Lößnitz. Jako obiekt saksońskiego dziedzictwa kulturowego zamek Wackerbarth jest członkiem stowarzyszenia marketingowego Schlösserland Sachsen, a spółka z o.o. jest filią Sächsische Aufbaubank.

Od momentu powstania jako dom spokojnej starości generała feldmarszałka i hrabiego cesarskiego Augusta Christopha von Wackerbartha aż do założenia Niederlößnitz w 1839 r. majątek był posiadłością bezpośrednio podległą urzędowi drezdeńskiemu w winnicy Naundorf.

Obecnie Saksońska Winnica Państwowa Schloss Wackerbarth, składająca się z kompleksu historycznego oraz nowoczesnego budynku manufaktury win i win musujących, jest dostępna dla zwiedzających. Na terenie posiadłości będzie można degustować i sprzedawać własne produkty, a także zwiedzić związane z nią zakłady produkcji szkła. Na otwartych przestrzeniach wokół budynków można również zobaczyć sezonowo rosnące krzewy uprawianych odmian winorośli. Restauracja na terenie posiadłości mieści się we wschodnim, zabytkowym budynku gospodarczym. Belweder na wyżej położonym terenie służy również jako miejsce ceremonii ślubnych.

Dom Górski i Przyjemności Hoflößnitz w Radebeul-Oberlößnitz jest głównym budynkiem dawnej elektorskiej lub królewsko-saksońskiej, a obecnie miejskiej winiarni Hoflößnitz.

Winiarnia znajduje się na terenie dawnej posiadłości ziemskiej Wettinów w Lößnitz, która przez prawie 500 lat była centrum saksońskiej własności dworskiej winnic. Od czasów historyzmu zamek w winnicy, znany również pod romantyczną nazwą Schloss Hoflößnitz, był dworem władcy Saksonii, gdy przebywał w dworskiej posiadłości Hoflößnitz w winnicy, zbudowanej w latach 1648-1650 jako pierwszy znaczący projekt budowlany bezpośrednio po wojnie trzydziestoletniej. Elektor Johann Georg I kazał zachować prostotę na zewnątrz, natomiast wewnątrz kryje się zupełnie inny rodzaj przepychu: "Tropikalne pawie, wrzeszczące czerwone kakadu, brazylijskie papugi zdobią sufit sali bankietowej; w sumie osiemdziesiąt obrazów panelowych, kolorowych i wiernych życiu - aż po ostatnią końcówkę ogona".

Berg- und Lusthaus jest obecnie głównym budynkiem Saksońskiego Muzeum Wina w Hoflößnitz. Parter przedstawia historię saksońskiego winiarstwa, natomiast górne piętro z salą bankietową, dwoma salonami i sypialniami elektora i elektorowej uważane jest za "jeden z najbardziej niezwykłych przykładów XVII-wiecznego wystroju wnętrz".

Hoflößnitz z Berg- und Lusthaus, Presshaus, Kavalierhaus i tłocznią win jest wpisany na listę "obiektów zabytkowych" (ochrona zespołu). Cała otwarta i zielona przestrzeń, w tym otaczający ją krajobraz winnic z winnicą Goldener Wagen, jest uważana za dzieło "projektowania krajobrazu i ogrodu" w ramach obszaru chronionego Historycznego Krajobrazu Winnic Radebeul. W skład Hoflößnitz wchodzi również domek winiarza z przylegającą do niego piekarnią, znajdujące się odpowiednio poniżej i na prawo od wejścia i bramy, a także dawny drewniany dziedziniec po lewej stronie od ziemi, również z domkiem winiarza.

Lista fontann i wodotrysków w Radebeul zawiera przegląd fontann i wodotrysków w saksońskim mieście Radebeul. Niektóre z tych instalacji są obecnie zaliczane do małej architektury.

Podczas gdy wiele (pół)gospodarstw w miejscowościach należących do Lößnitz miało własne studnie, w centrach wsi istniały studnie zbiorcze, przeznaczone przede wszystkim dla mieszkańców domków letniskowych, o czym świadczy studnia w Anger Altnaundorf, odkryta i odrestaurowana w 1996 roku. Należałoby wyjaśnić, czy dotyczyło to również centrum wsi Serkowitz, ponieważ tam potok Lößnitzbach w drodze do Łaby przepływał bezpośrednio nad rzeką Anger. Zmniejszający się poziom wód gruntowych i zwiększone zużycie wody związane ze wzrostem liczby ludności w XVIII i XIX w. sprawiły, że wnioskowi o pozwolenie na budowę willi często towarzyszył wniosek o zgodę na zatopienie lub wywiercenie studni. Wiele z tych studni głębinowych, które zostały zasypane lub zakryte w latach 20. XX wieku po wybudowaniu sieci wodociągowej, zostało ponownie odkrytych po zjednoczeniu Niemiec i obecnie są częściowo wykorzystywane do nawadniania ogrodów za pomocą wody wodociągowej.

Winnice w Radebeul, z których większość znajduje się poniżej płaskowyżu Lößnitz, miały własne ujęcia wody. W miejscach, gdzie czerpanie wody ze studni nie było już możliwe ze względu na zbyt dużą głębokość warstwy wodonośnej, ze względu na górskie położenie stosowano studnie głębinowe z obudowanymi źródłami na zboczach. Na wyżej położonych terenach zbierano źródła, z których wodę doprowadzano rowami i przełomami przez krawędzie zboczy do studni znajdujących się na dziedzińcach osiedli. Od XVII wieku w niektórych przypadkach stosowano również kanały, z których najbardziej znany był drewniany wodociąg Straken do Hoflößnitz, który został uruchomiony w 1625 roku i początkowo był podłączony do dwunastu wodociągów. Rurociągi prowadziły również do winnicy Minckwitz, od ok. 1770 r. od Stephansborn do Wackerbarths Ruh', a od ok. 1820 r. od Schwarzes Teich do podwórza Altfriedstein (Roos'sche Wasserleitung).

Wraz z rozwojem dzisiejszych dzielnic willowych Lößnitz pojawiło się również pragnienie prostszego zaopatrzenia w wodę, a także wykorzystania wody jako elementu dekoracyjnego. W latach 1867/68 bracia Ziller zbudowali pierwszą żelazną rurę doprowadzającą wodę z wysokiego szczytu Wahnsdorf. Jednak dopiero po wybudowaniu wodociągów Ziller w pierwszej połowie lat 70. XIX wieku udało się podłączyć nowe dzielnice mieszkaniowe do wodociągów ciśnieniowych. Aby wille były bardziej atrakcyjne dla klientów, w wielu obiektach pojawiły się ozdobne fontanny, z których część istnieje do dziś. Kilka z nich zostało również wymienionych jako część samych obiektów wpisanych do rejestru; są one wymienione w podrozdziale Wymienione ozdobne fontanny i elementy wodne w przestrzeniach prywatnych. Ale bracia Ziller nie zatrzymywali się na granicy prywatnej własności. Publiczne fontanny miały nie tylko upiększać dzielnice mieszkalne, ale także, poprzez nawilżanie powietrza, usuwać kurz z częściowo tylko wybrukowanych ulic i chodników. Z fontann na Zillerplatz, na dwóch placach Königplatz w Oberlößnitz i Niederlößnitz oraz na rondzie przy ówczesnej Albertstraße (od imienia ówczesnego króla) pozostała tylko ta ostatnia, która dziś znów tętni życiem jako Fontainenplatz.

Po zjednoczeniu Niemiec, oprócz historycznych instalacji wodnych, w Radebeul powstało wiele nowych fontann i wodotrysków.