Ingolstadt - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Obiekt historyczny w Ingolstadt, Niemcy. Kreuztor – dawna brama miejska w średniowiecznych murach obronnych miasta Ingolstadt w Bawarii, w Niemczech. Jedyna zachowana z czterech istniejących dawniej bram miejskich w drugim, budowanym od 1363 r. obwodzie murów obronnych.

Znajduje się w zachodniej części okręgu dawnych murów obronnych miasta. Zbudowana została w 1385 r. z cegły, z oszczędnym zastosowaniem kształtek z białego kamienia wapiennego. Bramę wieńczy ośmioboczna wieża bramna, nakryta wysokim, ostrosłupowym dachem i flankowana czterema narożnymi, wielobocznymi wieżyczkami. Od strony zewnętrznej nad samą bramą wznoszą się jeszcze dwie kolejne, okrągłe wieżyczki. Nazwa bramy pochodzi od istniejącego dawniej na jej przedpolu przytułku dla trędowatych z kaplicą pod wezwaniem Św. Krzyża.

Z uwagi na swą charakterystyczną sylwetę brama jest dziś najbardziej rozpoznawalną budowlą i nieformalnym symbolem miasta Ingolstadt.^[2]

Zamek w Ingolstadt, Niemcy. Nowy zamek – zespół budowli obronnych we wschodniej części kompleksu staromiejskiego w Ingolstadt w Bawarii, w Niemczech.

Budowę zespołu o charakterze zamku miejskiego w stylu francuskiego gotyku podjął w 1418 r. książę Ludwik VII Brodaty, w tym czasie władca księstwa Bawarii-Ingolstadt (niem. herzogtum Bayern-Ingolstadt, również Oberbayern-Ingolstadt). Zespół, otaczający rozległy prostokątny dziedziniec, rozbudowywano aż do XVII w. Budowa nowego zamku pochłonęła jedną z czterech wież średniowiecznych obwarowań miejskich (zwaną Feldkirchner Tor). Zastąpiono ją nową wieżą (niem. Neue Feldkirchner Tor), która jednak w 1879 r. została zburzona. Początki bramy wjazdowej do zamku od strony miasta sięgają 1580 r. przy czym wznosząca się nad nią barokowa wieża zegarowa pochodzi z pierwszej połowy XVIII w.

W zamku, którego wnętrze kryje liczne rozległe sale oraz gotycką kaplicę, mieści się obecnie Bawarskie Muzeum Wojskowe (niem. das Bayerische Armeemuseum), eksponujące broń, wyposażenie wojskowe, mundury oraz ogromne zbiory cynowych i ołowianych żołnierzyków. Na dziedzińcu znajduje się ekspozycja dawnych armat, z których dwie najstarsze zwane „Scherer“ i „Schererin“ pochodzą z lat 1524-1525.^[3]

Kościół Najświętszej Marii Panny w Ingolstadt – kościół katolicki w Ingolstadt w Bawarii, w Niemczech.

Kościół reprezentuje architekturę późnego gotyku. Jego budowę, finansowaną ze środków księcia Ludwika VII Bawarskiego z dynastii Wittelsbachów, rozpoczęto w 1425 r. gdy ludność miasta przekroczyła już liczbę 4000. Budowa, realizowana etapami, została ukończona (w zakresie naw) sto lat później. Do 1447 r. był kościołem dworskim i miejscem pochówku tutejszych książąt, w latach 1472-1800 kościołem uniwersyteckim, a od 1974 r. pełni rolę katedry. W odróżnieniu od znacznie starszego kościoła św. Maurycego, zwanego „Niższą Farą” (niem. Untere Pfarr), kościół NMP niemal od początku zaczęto nazywać „Wyższą Farą” (niem. Obere Pfarr).

Jest to potężna, murowana, kamienno-ceglana, trójnawowa konstrukcja halowa, swym układem zbliżona jednak do pseudobazyliki, z obejściem, bez wyodrębnionego prezbiterium i bez transeptu. Orientowana, otoczona ciągiem wydatnych przypór, nakryta jest wysokim dachem z sygnaturką na kalenicy. Od strony zachodniej dwie kwadratowe wieże nierównej wysokości, z których budowę północnej (niższej) ukończono dopiero w 1799 r. Dostawione do narożników korpusu pod kątem 45°, wieże te stanowią charakterystyczny, rozpoznawalny element architektoniczny świątyni. Przestrzenie pomiędzy przyporami wypełnia ciąg kaplic otwartych do wnętrza kościoła.

Podstawowe wymiary budowli są następujące:

• długość nawy głównej – 89 m;
• szerokość całkowita – 37 m;
• wysokość nawy głównej – 28 m;
• wysokość naw bocznych – 23 m;
• wysokość do kalenicy dachu – 62 m;
• wysokość wież – 62 m (północna) i 69 m (południowa).

W świątyni zachowało się szereg wybitnych dzieł sztuki rzeźbiarskiej i malarskiej od gotyku po XIX w. Wspaniały gotycko-renesansowy ołtarz główny autorstwa Hansa Mielicha pochodzi z 1572 r. Został on wystawiony dla uczczenia 100. rocznicy założenia tutejszego uniwersytetu. Trzy malowidła na tylnej stronie ołtarza przedstawiają dysputę św. Katarzyny Aleksandryjskiej z pięćdziesięcioma pogańskimi mędrcami. Zwracają uwagę wspaniałe witraże w oknach chóru wschodniego, pochodzące z przełomu XV i XVI w. oraz epitafia wybitnych teologów, profesorów tutejszego uniwersytetu i proboszczów kościoła: Johanna Mainbergera (+1475), Johannesa Permettera (+1505) i Alberta Hungera (+1604).

Neogotyckie sakramentarium wykonał w 1861 r. monachijski rzeźbiarz Anselm Sickinger według projektu Edmund Beyschlaga z Eichstätt. Nowe organy o 70 rejestrach w chórze zachodnim, wykonane w bońskiej firmie Johannesa Klaisa, pochodzą z 1977 r.

W wieży południowej znajduje się obecnie tzw. Skarbiec z ekspozycją cennych aparamentów kościelnych (naczynia i szaty liturgiczne, relikwiarze itp.).^[6]

Twierdza Ingolstadt była twierdzą armii bawarskiej rozłożoną na prawym i lewym brzegu Dunaju w okolicach Ingolstadt.

W trakcie odbudowy pierwotnej średniowiecznej fortyfikacji oraz późniejszej rozbudowy twierdzy Ingolstadt można wyróżnić w sumie pięć głównych faz, które przedstawiono poniżej. Godne uwagi jest to, że w Ingolstadt, oprócz prawie całkowicie zachowanych średniowiecznych murów miejskich, zachowały się także - jeśli nie w całości, to przynajmniej w znacznym stopniu - obiekty z późniejszych faz budowy, które dają żywy obraz tego, jak miasto było kształtowane przez fortyfikacje w danym okresie. Po porzuceniu powojennej tezy o konieczności usunięcia pozostałych fortyfikacji z krajobrazu miasta, szczególnie fortyfikacje klasycystyczne zostały odrestaurowane i wykorzystane w nowy sposób.

Muzeum Sztuki Betonowej w Ingolstadt prezentuje różnorodność sztuki betonowej od jej początków w stałej kolekcji i na wystawach czasowych na powierzchni wystawienniczej ok. 800 m². Ponadto poświęcona jest wybranym aspektom designu, który w XX wieku w wielu przypadkach był ściśle związany ze Sztuką Betonową.

Fundamentem kolekcji stał się zakup prywatnej kolekcji sztuki Eugena Gomringera, który jest jednym z głównych przedstawicieli tzw. poezji konkretnej. Zakup był możliwy dzięki hojnemu wsparciu przemysłu i handlu oraz licznym darowiznom mieszkańców Ingolstadt. 26 czerwca 1992 roku otwarto Museum für Konkrete Kunst w obecnych pomieszczeniach w dawnym budynku koszarowym z XVIII wieku. Założycielem i wieloletnim dyrektorem muzeum był Peter Volkwein. Projekt architektoniczny autorstwa monachijskich architektów Clausa i Forstera został wyróżniony w 1993 r. nagrodą BDA w Bawarii.

Aby zapewnić odpowiednie warunki dla stale rosnących zbiorów i różnorodnej działalności muzeum, na terenie dawnej odlewni w Ingolstadt powstaje obecnie nowy budynek. Klientem jest wiedeńskie biuro Querkraft. Kamień węgielny położono 7 czerwca 2016 r., a otwarcie planowane jest na 2022 r. Zabytkowa hala odlewni zostanie zachowana i będzie w przyszłości pełnić funkcję recepcji i kasy Muzeum Sztuki i Projektowania Betonu (MKKD), jak będzie się ono nazywać po zakończeniu budowy. Ponadto powstanie tam przestronna restauracja, bar z salonem oraz duża Sala Północna - podłużna, wypełniona światłem przestrzeń, w której będzie można organizować bezpłatne wystawy. Właściwe muzeum powstaje w piwnicy. Pomieści ona stale powiększającą się kolekcję wzorów.

Dyrektorem muzeum była Simone Schimpf. 1 lipca 2021 r. objęła stanowisko dyrektora Neues Museum Nürnberg. Nowym dyrektorem muzeum został Theres Rohde. Rohde był już zastępcą dyrektora muzeum od 2016 r.

Herzogskasten – pierwszy zamek książęcy w Ingolstadt w Bawarii, w Niemczech. Najstarsza zachowana świecka budowla w mieście.

Zamek wzniósł w 1255 r. Ludwik II Bawarski (1229–1294) zwany Srogim. Został on ulokowany przy południowo-wschodnim narożniku pierwotnych murów miejskich, znacząco podnosząc obronność tej części miasta. Pełnił jednocześnie funkcje rezydencji książęcej i zamku obronnego. Pięciokondygnacyjna budowla, murowana z kamienia łamanego i cegły na rzucie prostokąta, z dwoma wydatnymi, trójkątnymi szczytami dzielonymi prostymi lizenami, nakryta jest wysokim dachem dwuspadowym, w którym kryją się trzy kolejne kondygnacje. Od strony wschodniej w mur wtopiona jest okrągła wieża z dawnego systemu obronnego, natomiast od strony zachodniej wystaje z niego niewielki wykusz, mieszczący dawniej kaplicę zamkową.

Po wybudowaniu w XV w. nowego zamku i przeniesieniu tam siedziby książęcej, w starej budowli urządzono spichlerz i kasę miejską. Po gruntownej restauracji budowli, rozpoczętej w 1974 r. w 1981 r. otwarto w niej bibliotekę miejską, noszącą obecnie imię znanej pisarki związanej z miastem, Marieluize Fleißer (niem. Marieluise-Fleißer-Bücherei).^[8]