Hildesheim - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Nowoczesne muzeum mieszczące starożytne skarby. Roemer- und Pelizaeus-Museum Hildesheim to muzeum archeologiczne w Hildesheim, w Niemczech. Muzeum poświęcone jest głównie sztuce starożytnego Egiptu i Peru, ale posiada także drugą co do wielkości w Europie kolekcję chińskiej porcelany. Ponadto muzeum posiada zbiory z zakresu historii naturalnej, etnologii, sztuki użytkowej, rysunku i grafiki, historii lokalnej i sztuki oraz archeologii. Oprócz wystaw stałych, w muzeum organizowane są wystawy czasowe o tematyce archeologicznej i współczesnej.

W 2000 r. stary budynek, wybudowany w latach 50. ubiegłego wieku, został zastąpiony nowym, co znacznie zwiększyło powierzchnię wystawienniczą.

Obecne muzeum powstało w wyniku połączenia Muzeum Roemera, założonego w 1844 r. (i nazwanego tak na cześć jednego z założycieli, Herrmanna Roemera), oraz Muzeum Pelizaeusa, założonego w 1911 r., w którym znajdowała się prywatna kolekcja egipskich antyków Wilhelma Pelizaeusa.^[4]

Klasztor w Hildesheim. Klasztor w Marienrode to klasztor benedyktyński w Marienrode, dzielnicy Hildesheim w Niemczech.

W 1125 r. biskup Hildesheim, Berthold I von Alvensleben, założył tu klasztor augustianów w miejscu zwanym wówczas Baccenrode. Przetrwał on do 1259 roku. W późniejszym czasie miejsce to zostało ponownie zasiedlone, najpierw przez augustianów, a następnie jako klasztor cystersów. Cystersi nadali wspólnocie obecną nazwę Marienrode, która jest oficjalnie używana od 1439 r. Kamień węgielny pod budowę obecnego kościoła położono w 1412 roku. Kościół został zbudowany w stylu gotyckim, trzynawowy, a jego budowę ukończono w 1462 roku. Barokowa wieżyczka kalenicowa została dobudowana w XVIII wieku. W kościele znajdują się dwa godne uwagi barokowe ołtarze z około 1750 r. oraz gotycka rzeźba Matki Boskiej wykonana w 1460 r. Organy pochodzą z połowy XVIII wieku. Większość obecnych budynków klasztornych z piaskowca została zbudowana w XVIII wieku. Na dziedzińcu wewnętrznym znajduje się godna uwagi wieża gołębia. Po sekularyzacji w 1806 r. klasztor do 1987 r. był wykorzystywany jako gospodarstwo rolne.

Kosmy i Damiana, wybudowana w 1792 r., została w 1830 r. przekształcona w mały kościół protestancki. Korzystają z niego nie tylko protestanci mieszkający w Marienrode, ale także ci z Neuhof i Hildesheimer Wald, dwóch dzielnic Hildesheim, w których nie ma kościołów. Ołtarz pochodzi z 1835 roku, a organy z końca XVIII wieku. Zgodnie z tradycją cysterską kaplica zamiast wieży ma wieżyczkę kalenicową.

Od 1983 r. nowy biskup Hildesheim, Josef Homeyer, aktywnie działał na rzecz przywrócenia domów klasztornych. W rezultacie 5 maja 1988 r. przeorat Marienrode został ponownie zasiedlony przez dziesięć mniszek benedyktynek z opactwa Eibingen. Od 1998 r. Marienrode jest niezależnym przeoratem w ramach Kongregacji Beuronese.

Wokół klasztoru rozwinęła się mała wioska (Marienrode), która w 1974 roku została włączona do Hildesheim. Dawna szkoła wiejska, prowadzona przez klasztor, została zbudowana w 1716 roku. Wiatrak w Marienrode został zbudowany w 1839 roku i służył jako taki do 1939 roku. Ze wsi można do niego dojść aleją obsadzoną drzewami, składającą się z 200-letnich lip, przy której znajduje się zabytkowy chodnik. Duży staw rybny w południowej części wsi został założony w średniowieczu przez cystersów.^[12]

Magdalenenkirche lub St. Magdalenen to jeden z kościołów w Hildesheim, w Dolnej Saksonii, w Niemczech. Magdalenkirche jest kościołem katolickim, który był kiedyś kościołem klasztornym i znajduje się na starym mieście przy Mühlenstraße 25.

Założony w 1224 r., obecny budynek został poświęcony w 1294 r., jako pierwsza gotycka budowla w Hildesheim. W XV wieku dokonano gruntownej przebudowy, a w XIX wieku dodano kolejne elementy. W XV w. (ok. 1416 r.) nieznany artysta wykonał ołtarz, zwany Meister des Göttinger Barfüßeraltars, przedstawiający sceny z życia Marii Magdaleny (Magdalenenlegende). Od tego czasu obraz ten został rozbity i różne jego części znajdują się w różnych muzeach. Jeden z nich, Noli me tangere, znajduje się w Staatsgalerie w Stuttgarcie.

Kościół został poważnie uszkodzony podczas II wojny światowej 22 marca 1945 r. i częściowo odrestaurowany w uproszczony sposób. Odbudowę zakończono w 1961 roku. W pobliżu znajduje się barokowy park Magdalenengarten, założony w latach 1720-25. Przy małej uliczce Süsternstraße obok kościoła znajduje się dobrze zachowany fragment średniowiecznych murów miejskich z okrągłą wieżą.^[15]

Róża Tysiącletnia znana jest również jako Róża z Hildesheim. Rośnie na absydzie katedry w Hildesheim, katolickiej katedry w Hildesheim w Niemczech, poświęconej Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Od 1985 r. katedra i przylegający do niej kościół św. Michała znajdują się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Uważa się, że róża, która wspina się po ścianie absydy katedry, jest najstarszą żyjącą różą na świecie. Jest to dzika róża psia (Rosa canina), rosnąca przy wschodniej absydzie katedry, która ma około 21 m wysokości i 9 m szerokości. Krzew róży osiąga wysokość ok. 10 m, a dokumentacja potwierdza jego wiek na ok. 700 lat. Niewielkie różnice pojawiają się w opowieści o założeniu diecezji przez króla Ludwika Pobożnego w Hildesheim w 815 roku, ale krzew róży jest wspólnym motywem wszystkich wersji. Katedra została zniszczona przez alianckie bombowce w 1945 r. podczas II wojny światowej, ale korzenie krzewu róży przetrwały i zakwitły ponownie wśród ruin. Zgodnie z legendą, gdy krzew róży kwitnie, Hildesheim będzie się rozwijać.

W 1896 r. opublikowano wiersz o róży. Na początku XX wieku, po wizycie w katedrze i zobaczeniu róży, autorka Mabel Wagnalls została zainspirowana do napisania książki, która stała się podstawą filmu niemego.^[18]