Bingen am Rhein - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Twierdza nadbrzeżna i dawna stacja sygnalizacyjna. Mysia Wieża – kamienna wieża zbudowana na niewielkiej wyspie na Renie, niedaleko Bingen am Rhein. Jako pierwsi budowlę w tym miejscu wznieśli Rzymianie. Następnie teren przeszedł pod władzę Frankonii, a wieża była wielokroć burzona i odbudowywana.

Hatto II, arcybiskup Moguncji, odbudował ją w 968. Historia o pochodzeniu nazwy „Mysia Wieża” jest podaniem ludowym. Według niego Hatto II był okrutnym władcą, który ciemiężył i wyzyskiwał chłopów w swych włościach. Na wieży ustawił zbrojnych w kusze wojów, nakazując im strzelać do załóg przepływających rzeką łodzi, w razie gdyby odmówili opłacenia trybutu. Podczas klęski głodu w 974 Hatto, dysponujący zapasami ziarna, korzystał z monopolu, podwyższając ceny do tego stopnia, że większość jego poddanych nie była w stanie go nabyć i przymierała głodem.

Chłopi wzniecili bunt, a wówczas Hatto użył podstępu. Obiecał dostarczyć pożywienie głodującym poddanym, każąc im czekać na nie w opuszczonej stodole. Chłopi byli uradowani obiecaną im dobrodusznością i wszyscy udali się we wskazane im miejsce, by czekać na arcybiskupa i żywność.

Hatto nakazał sługom zamknąć i zabezpieczyć drzwi stodoły, a następnie podpalić ją, tym samym skazując chłopów na śmierć w ogniu. Mówił przy tym: „Są jak myszy, jedyne co potrafią, to jeść ziarno”. Nagle został otoczony przez armię myszy. Uciekał przed nimi łodzią do swego zamku, mając nadzieję, że myszy nie popłyną za nim. Te jednak popłynęły. Wiele z nich utonęło, ale jeszcze więcej dotarło na wyspę. Tam przegryzły się przez wrota i dotarły do górnych komnat, gdzie znalazły Hatto i pożarły go żywcem.

Historia o Mysiej Wieży i okrutnym władcy ma kilka wariantów, dotyczących różnych władców. Jednakże wersja o arcybiskupie Moguncji jest najbardziej popularna. Aluzję do niej znaleźć można w wierszu „The Children's Hour” Longfellowa:

W 1689 wieża została zniszczona przez armię francuską, a następnie odbudowana w 1855 jako pruska wieża sygnalizacyjna.

Legenda o Mysiej Wieży w Bingen ma swój odpowiednik w Polsce; jest nią podanie o Popielu, przytoczone przez Galla Anonima w Kronice polskiej i tradycyjnie wiązane z Mysią Wieżą na zamku w Kruszwicy.^[2]

Stary Żuraw Reński z Bingen to drewniany żuraw wieżowy w Bingen nad Renem, pochodzący z ok. 1787 r. Żuraw portowy z obrotowym wysięgnikiem i kopulastym dachem stoi obok dawnego urzędu celnego na terenie dawnego portu.

Dom z dźwigiem (długość boku ok. 7 m, wysokość krawędzi dachu ok. 6 m) jest konstrukcją szachulcową wykonaną z belek dębowych, a ściany zewnętrzne z drewnianych desek. Obrotowa kopuła dźwigu w kształcie dzwonu ma dach łupkowy i zakończona jest iglicą. Wysięgnik składa się z masywnej belki dębowej wraz z belkami nośnymi i jest pokryty folią ołowianą. Wiadomo, że już w XV wieku używano tu żurawia. Znaleziony w 2007 r. napis na kamieniu cokołowym wskazuje, że kamień węgielny położono 7 sierpnia 1487 r. Mówi się, że zbudowano go w ciągu zaledwie 78 dni.

Drewniana konstrukcja dzisiejszego żurawia może być datowana dendrochronologicznie na lata 1785-87. Po kolejnym remoncie w 1819 r. dźwig został zlikwidowany w drugiej połowie XIX w. Budowla została uratowana przed rozbiórką w 1907 r. dzięki obowiązującej wówczas nowej ustawie o ochronie zabytków. Żuraw, uszkodzony podczas II wojny światowej, został odrestaurowany w 1950 roku. W 2005 r. przeprowadzono kompleksową renowację. W 2007 r. przed dźwigiem wybudowano zbiornik wodny z połączeniem z Renem.

Dźwig był napędzany siłą ludzką za pomocą dwóch dużych kół jezdnych. Górna część kopuły z ramieniem nośnym mogła być obracana przez dwóch lub czterech pracowników dźwigu za pomocą dużej dźwigni. Ładowano tu przede wszystkim wino, sól i zboże. Bingen posiadało prawa do układania dwóch ostatnich. Wraz z Oestricher Kran w Rheingau i Andernacher Alten Krahnen 90 kilometrów w dół rzeki jest to ostatni żuraw pedałowy na brzegach Renu.

Od czerwca 2008 r. można oglądać żuraw w działaniu. W Biurze Informacji Turystycznej w Bingen można zarezerwować pokazy, podczas których członkowie Stowarzyszenia Zabytków Bingen am Rhein prezentują "Stary Żuraw" w jego funkcji. Beczki z winem są podnoszone z lądu na wodę i odwrotnie.

Od 2002 r. Żuraw Reński jest częścią wpisanej na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO Doliny Górnego Środkowego Renu.