Wetzlar - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Lottehaus to muzeum znajdujące się w Wetzlar w Niemczech. Było to miejsce urodzenia Charlotte Buff, która mieszkała tam przez pierwsze 20 lat swojego życia, aż do momentu wyjścia za mąż.

Lottehaus był pierwotnie placówką Zakonu Krzyżackiego, który założył go w 1285 r. pod nazwą Haus Wetzlar jako swoją główną siedzibę w mieście Wetzlar. Z biegiem lat zakład rozbudowano o kilka budynków, a w 1653 r. wzniesiono właściwy Lottehaus, w którym miał zamieszkać lokalny kurator zakonu. Heinrich Adam Buff zamieszkał w Lottehaus w 1740 roku, kiedy to rozpoczął pracę jako kurator zakonu. Jego córka Charlotta, od której imienia dom nosi dzisiejszą nazwę, urodziła się w nim 11 stycznia 1753 roku i mieszkała w nim przez pierwsze 20 lat życia, aż do ślubu w 1773 roku. Po tym, jak Charlotta stała się sławna jako inspiracja dla powieści Johanna Wolfganga von Goethego "Smutki młodego Wertera", mieszkańcy Wetzlar postanowili w 1863 r. upamiętnić ją w tym domu.

Obecnie dom Lottehaus jest częścią muzeów miasta Wetzlar i zawiera stałą ekspozycję. Ekspozycja obejmuje meble i różne przedmioty ilustrujące życie w XVIII wieku, z których część należała do rodziny Buffów. Ponadto trzy sale poświęcone są twórczości Goethego, a w szczególności współczesnej recepcji jego powieści "Smutki młodego Wertera".

Innym muzeum w Wetzlar, w którym znajdują się materiały związane z Goethem i Werterem, jest Jerusalemhaus.^[1]

Katedra w Wetzlar. Katedra w Wetzlar to duży kościół w mieście Wetzlar, położonym nad rzeką Lahn około 50 km na północ od Frankfurtu. Budowa rozpoczęła się w 1230 roku i nadal nie jest ukończona, ponieważ na zachodniej ścianie brakuje jeszcze północnej dzwonnicy. Ze względu na długi okres budowy kościół łączy w sobie architekturę romańską, gotycką i barokową.

Kościół nigdy nie był siedzibą biskupa i dlatego nie jest katedrą w angielskim znaczeniu tego słowa. Niemiecki termin "katedra", Dom, często obejmuje kościoły, w których nie ma katedry (tronu biskupiego), i odnosi się do każdego dużego średniowiecznego kościoła. W Wetzlar od XVII wieku główny kościół nazywany jest domem.

W 897 r. Rudolf I, biskup Würzburga, poświęcił kościół Salwatora, który zastąpił starszy kościół stojący w tym samym miejscu. Na początku X wieku stał się on kolegiatą pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Około 1170 r. kościół został przebudowany na romańską bazylikę z dwiema zachodnimi iglicami. Fragmenty zachodniego portalu są nadal widoczne we współczesnym budynku.

Po 1230 r. katedra została przebudowana i ponownie rozbudowana. Budowa trwała do 1490 r. i pozostała nieukończona. Kościół stał się kościołem halowym z dwiema wieżami. Rozpoczęto budowę północnej iglicy, ale przerwano ją na długo przed ukończeniem (zob. zdjęcie). Stromy pinakiel wieży południowej, wykonany z drewna, został zniszczony przez pożar w 1561 roku. W jego miejsce powstał barokowy dach wieży, który zachował się do dziś.

W czasie II wojny światowej katedra została uszkodzona przez bomby. Większość szkód dało się naprawić, ale cenne witraże i organy zostały utracone i musiały zostać zastąpione nowoczesnym sprzętem.

Od XVI wieku katedra w Wetzlar służyła jako symultana zarówno katolikom (których kongregacje wchodzą w skład dzisiejszej rzymskokatolickiej diecezji Limburg), jak i protestantom. Obecnie kościół jest główną atrakcją turystyczną w historycznym centrum miasta Wetzlar.^[2]

Sąd Kameralny Rzeszy – najwyższa instancja sądownictwa I Rzeszy w epoce nowożytnej. Został ustanowiony przez cesarza Maksymiliana I Habsburga i Sejm Rzeszy obradujący w Wormacji w 1495 roku. Zbierał się w Spirze, a od końca XVII wieku w Wetzlarze.

Postulat utworzenia tej instytucji był elementem programu reformy Rzeszy (Reichsreform) wysuwanego przez niektórych książąt niemieckich, dążących do ograniczenia władzy cesarskiej. W efekcie władza sądowa cesarza znacznie zmalała.

Kompetencje Sądu obejmowały:

• w pierwszej instancji – spory między wyższą szlachtą Rzeszy, skargi cywilne przeciwko niej i spory między osobami podległymi różnym wyższym szlachcicom Rzeszy. Skargi karne przeciwko wyższej szlachcie Rzeszy rozpatrywała Rada Nadworna Rzeszy.
• w drugiej instancji – apelacje w sprawach cywilnych od wyroków sądów wyższej szlachty Rzeszy (jedynie wówczas, gdy przedmiot sporu miał wartość co najmniej 400 talarów). Zakres działalności malał wraz z rozpowszechnianiem się privilegium de non appellando, początkowo właściwego jedynie elektorom Rzeszy (p. Złota Bulla Karola IV).

W praktyce Sąd rozpatrywał głównie sprawy o naruszenie pokoju ziemskiego (Landfried), naruszenie aktów banicji cesarskiej i przestępstwa skarbowe.

Sąd Kameralny Rzeszy składał się z 28 członków: przewodniczącego mianowanego przez cesarza, dwóch prezydentów i dwudziestu pięciu asesorów. Z tych ostatnich pięciu mianował cesarz, dwudziestu stany Rzeszy; połowa musiała mieć pochodzenie szlacheckie, a połowa doktorat nauk prawnych.

Jako podstawę wyrokowania przyjmował prawo zwyczajowe, ustawy Rzeszy oraz prawo rzymskie traktowane jako powszechne. To ostatnie stosowano posiłkowo (subsydiarnie), gdy brakło norm w pozostałych prawach. Stosowanie prawa rzymskiego na terytorium całej Rzeszy przyczyniło się do szybkiej jego recepcji.^[3]

W Muzeum Cesarskiego Sądu Kameralnego prezentowana jest wystawa poświęcona strukturze, funkcjonowaniu i historii Cesarskiego Sądu Kameralnego w całym okresie jego działalności. Otwarte w 1987 r. muzeum mieści się w Hofstatt 19 w Wetzlar, pałacu kameralnym zbudowanym przez zarządcę Kammergerichtsassessor Franza von Pape. Jest wspierany przez Gesellschaft für Reichskammergerichtsforschung e.V. (Towarzystwo Badań nad Cesarskim Sądem Kameralnym) oraz akademicką radę doradczą. Wystawiane są oryginalne obrazy, meble, rzeźby i współczesne druki. Ośrodek badawczy w tym samym budynku zajmuje się podstawami działalności i historią oddziaływania Cesarskiego Sądu Kameralnego oraz jego roli w strukturze konstytucyjnej wczesnonowożytnego imperium. Kolejnym obszarem zainteresowania jest personel sądu.

Phantastische Bibliothek Wetzlar została założona w 1989 r. i stała się jedną z największych na świecie bibliotek publicznych specjalizujących się w literaturze fantastycznej, największą w Europie. Zasadniczo jest to biblioteka referencyjna, otwarta dla publiczności i naukowców.

Celem biblioteki jest gromadzenie wszystkiego, co ukazuje się drukiem, a co należy do: science fiction, fantasy, literatury pięknej, klasycznej fantasy, horroru, powieści utopijnych, fantastycznych powieści podróżniczych i przygodowych, baśni, sag, mitów itp.

Obecnie biblioteka posiada ponad 300 000 tytułów. Zbiory te obejmują książki w twardych i miękkich oprawach, dysertacje, czasopisma i fanziny. Znajdują się tu również materiały rzadkie, np. kolekcja science-fiction documenta 1984.^[4]

Jerusalemhaus to muzeum domowe przy Schillerplatz 5 w Wetzlar, w Niemczech.

30 października 1772 r. sekretarz legacji w Brunszwiku Karl Wilhelm Jerusalem zastrzelił się tutaj w dwupokojowym mieszkaniu na drugim piętrze. Goethe, który znał go osobiście z racji odbytego wspólnie stażu w Reichskammergericht w Wetzlar, uwiecznił Jerozolimę jako samobójcę "Wertera" w Smutkach młodego Wertera (1774). Mieszkanie jest dziś miejscem pamięci, w którym znajdują się historyczne meble i dokumenty.

W Domu Jerozolimskim mieści się Goethe-Werther-Sammlung ("Kolekcja Goethego-Wertera"). Ta specjalna biblioteka dąży do maksymalnej kompletności dokumentacji powieści Goethego "Smutki młodego Wertera" i nie tylko przechowuje cenne współczesne niemieckie wydania powieści, ale także gromadzi nowe wydania we wszystkich możliwych językach. W innym muzeum w Wetzlar, w dawnym domu Charlotty Buff, znanym jako Lottehaus, również wystawiono kilka wydań.

Budynek jest zabytkiem kultury na mocy ustawy o ochronie zabytków heskich.^[5]