Tybinga - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Botanischer Garten der Universität Tübingen, znany również jako Botanischer Garten Tübingen lub Neuer Botanischer Garten Tübingen, jest ogrodem botanicznym i arboretum prowadzonym przez Uniwersytet w Tybindze. Znajduje się przy Hartmeyerstrasse 123, w Tybindze, w Badenii-Wirtembergii, w Niemczech i jest otwarty codziennie.

Początki ogrodu sięgają 1535 r., kiedy to Leonhart Fuchs (1501-1566) po raz pierwszy uprawiał rośliny lecznicze. W 1663 r. na polecenie Eberharda III, księcia Wirtembergii (1614-74), utworzono Hortus Medicus, a w 1666 r. mianowano ogrodnika uniwersyteckiego. W 1681 roku dyrektorem został Georg Balthasar Metzger (1623-1687), a w 1688 roku Rudolph Jacob Camerarius (1655-1721). W 1744 roku ukończono budowę pierwszej szklarni, a w 1751 roku dyrektorem został znany botanik Johann Georg Gmelin (1709-1755).

W 1804 roku na mocy dekretu króla Fryderyka Wirtemberskiego (1754-1816) założono nowy ogród pod kierownictwem profesora Carla Friedricha Kielmeyera (1765-1844), który rozwijał się i kwitł przez całą pierwszą połowę XIX wieku. W 1809 roku posiadał cztery szklarnie i salę wykładową, a pierwszy katalog nasion został opublikowany w 1820 roku. W latach 1818-1825 rośliny zostały zreorganizowane zgodnie z systemem Antoine'a Laurenta de Jussieu. W 1846 r. ukończono budowę dużego budynku instytutu, a w 1859 r. w ogrodzie uprawiano 5 226 gatunków. W 1866 r. dokonano ostatecznej rozbudowy ogrodu poprzez zakup przyległych gruntów prywatnych. W 1878 roku dyrektorem został Wilhelm Pfeffer (1845-1920), który w 1886 roku otworzył sporych rozmiarów palmiarnię. Począwszy od 1888 r. ogród został zreorganizowany zgodnie z systemem Eichlera.

Dzisiejszy nowy ogród botaniczny otwarto w 1969 r., w tym samym roku posadzono pierwsze rośliny w arboretum. W połowie lat 70. zbudowano szklarnie, a w latach 1978-1979 dodano ogród trawiasty, a w 1984 r. obszary przeznaczone dla roślin Jury Szwajcarskiej i Frankońskiej. W połowie lat 80. rozbudowano i przebudowano ogród alpejski, a w 1987 r. dodano domek na Wyspach Kanaryjskich. W 1996 r. założono Ogród Botaniczny Foerderkreis, a w 2000 r. dodano nowy dział roślin leczniczych. Obecnie w ogrodzie znajduje się ponad 12 000 gatunków roślin, w tym główne kolekcje fuksji (30 odmian) i różaneczników (150-180 odmian). Fuksje są zgromadzone w pawilonie ze szkła i stali, zbudowanym w 2001 r. z okazji 500. rocznicy urodzin Leonharta Fuchsa.^[2]

Średniowieczny klasztor i zamek myśliwski. Opactwo Bebenhausen to dawny zespół klasztorny cystersów położony w Bebenhausen, w Badenii-Wirtembergii, w Niemczech. Na terenie kompleksu znajduje się również Pałac Bebenhausen, miejsce polowań stworzone i utrzymywane przez dwóch królów Wirtembergii. Kompleks został uznany za zabytek historyczny w 1974 roku.

Klasztor został założony pod koniec XII w. przez premonstratensów, ale w 1190 r. został przekazany cystersom. Od XIII do XV w. majątek opactwa Bebenhausen szybko się powiększał, aż stało się ono jednym z najbogatszych klasztorów w południowych Niemczech. Okres ten był również czasem architektonicznej rozbudowy i renowacji klasztoru. W XIV wieku klasztor przeszedł pod panowanie ówczesnego hrabstwa Wirtembergii, którego władcy w XVI wieku rozwiązali klasztor. Teren opactwa został ponownie wykorzystany na szkołę z internatem i seminarium protestanckie. Opactwo Bebenhausen odegrało również krótką rolę w polityce niemieckiej po II wojnie światowej, ponieważ parlament kontrolowanego przez Francuzów kraju związkowego Wirtembergia-Hohenzollern opracował w klasztorze swoją konstytucję.

Opactwo Bebenhausen stało się również rezydencją rodu Wirtembergów jako miejsce polowań i było szczególnie lubiane przez władców ze względu na położenie w Schönbuch. Pierwszy król Wirtembergii przebudował południowo-wschodnią część kompleksu na pałac. Po I wojnie światowej i rozpadzie Królestwa Wirtembergii pałac Bebenhausen stał się stałą rezydencją ostatniego króla i królowej Wirtembergii.^[4]

Kunsthalle Tübingen to najbardziej znane muzeum sztuki w mieście uniwersyteckim Tybinga w Badenii-Wirtembergii w Niemczech.

Zostało założone (i sfinansowano budowę budynku) w 1971 r. przez Paulę Zundel i dr Margarethe Fischer-Bosch, córki przemysłowca Roberta Boscha (założyciela firmy Robert Bosch GmbH), ku pamięci malarza Georga Friedricha Zundela, zmarłego męża Pauli Zundel.

Budynek został wzniesiony podczas wielkiej ekspansji Tybingi na północ w latach 60. i na początku lat 70. XX wieku, kiedy to dzielnica Wanne (a.o.) została zbudowana niemal od podstaw jako dzielnica mieszkaniowa na (dawniej) wiejskich północnych wzgórzach miasta.

Przez pierwsze jedenaście lat swojego istnienia gościła głównie wystawy sztuki nowoczesnej i współczesnej. Począwszy od 1982 r. można było w nim często prezentować dzieła malarzy klasycznej nowoczesności, np. Cézanne'a, Degasa, Picassa, Renoira, Toulouse-Lautreca czy Henri Rousseau, przy czym nadal koncentrowano się na sztuce nowoczesnej i współczesnej.

Pierwszym dyrektorem Kunsthalle i, jak dotąd, przez większość jej istnienia, był Götz Adriani, w latach 1971-2005. Jego głównym tematem była wiodąca rola XIX-wiecznej i wczesnodwudziestowiecznej sztuki francuskiej dla międzynarodowej nowoczesności. Adriani zdołał zorganizować w Kunsthalle Tübingen pierwsze w Niemczech wystawy dzieł wielu francuskich malarzy z przełomu XIX i XX wieku. Jeśli chodzi o sztukę współczesną, przyczynił się do promocji karier takich artystów, jak George Segal (1972), Richard Hamilton (1974) i Claes Oldenburg (1975).

W latach 2006-2009 dyrektorem Kunsthalle był Martin Hellmond. Obecnie dyrektorem (kuratorem) jest dr Nicole Fritz.

Od 2003 roku muzeum jest finansowane przez fundację charytatywną non-profit (wcześniej było instytucją miasta Tybinga), składającą się z prywatnych datków i pieniędzy rodziny Zundel.^[6]

Biblioteka Uniwersytecka w Tybindze jest główną biblioteką Uniwersytetu w Tybindze, jednego z największych i najbardziej renomowanych uniwersytetów w Badenii-Wirtembergii w Niemczech.

Hermann Kurz, Adelbert von Keller, Robert von Mohl i Rudolf von Roth, którzy pracowali w Bibliotece Uniwersyteckiej w Tybindze.

Po założeniu uniwersytetu w 1477 roku biblioteka mieściła się w tzw. Sapienzhaus, później została przeniesiona do Alte Aula, dawnego głównego budynku uniwersytetu, a następnie do zamku Hohentübingen (wszystkie te budynki znajdują się na starym mieście (Altstadt) Tybingi). Najstarszy budynek biblioteki w jej obecnej lokalizacji (oficjalnie stanowiący część architektonicznego dziedzictwa kulturowego miasta) został ukończony w 1912 roku; jego architektem był Paul Bonatz. Duże budynki zostały dobudowane w 1963 r. (obecny budynek główny), 1989 r. (Alte Waschhalle, odrestaurowany, dawniej "stara pralnia" uniwersytecka) i 2003 r. (Ammerbau). Biblioteka główna znajduje się w centrum dzielnicy uniwersyteckiej Tybingi, na wschód od Starego Miasta, przy Wilhelmstraße, w pobliżu większości budynków uniwersyteckich wydziałów artystycznych, humanistycznych i nauk społecznych.

Druga lokalizacja biblioteki znajduje się na obrzeżach Tybingi, przy Morgenstelle, gdzie mieszczą się wydziały medycyny i nauk przyrodniczych.

W 1776 r. biblioteka posiadała 15 000 pozycji; w 1822 r. liczba ta wzrosła do 60 000, w 1912 r. do 514 000, a w 1963 r. do 1,204 mln. Obecnie całkowity zasób liczy około 3,4 miliona pozycji.

W 2008 roku budżet wynosił nieco ponad 9 milionów euro, a liczba pracowników - 128. Około 340 000 osób, czyli ponad trzykrotnie więcej niż ludność miasta Tybinga, było zarejestrowanych jako użytkownicy (ponieważ korzystanie nie jest ograniczone tylko do zapisanych studentów uniwersytetu (około 28 000), ale każdy, kto posiada adres w Badenii-Wirtembergii, może swobodnie z niego korzystać).^[12]