Guwahati - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Świątynia Kamakhya to hinduistyczna świątynia na wzgórzach Nilachal w Guwahati, w stanie Assam. Poświęcona bogini-matce Kamakhya, jest jednym z najstarszych i najbardziej czczonych ośrodków praktyk tantrycznych. Świątynia jest ośrodkiem Kulachara Tantra Marga i miejscem Ambubachi Mela, dorocznego festiwalu upamiętniającego menstruację bogini. Pod względem strukturalnym świątynia pochodzi z VIII-IX w. i była wielokrotnie przebudowywana, a ostateczna hybrydowa architektura określa lokalny styl zwany Nilachal. Jest to również jedna z najstarszych spośród 51 pitha w tradycji Shakta. Przez większą część historii było to mało znane miejsce kultu, a w XIX wieku, w okresie kolonialnym, stało się ważnym celem pielgrzymek, zwłaszcza dla mieszkańców Bengalu.

Świątynia Kamakya, pierwotnie autochtoniczne miejsce kultu lokalnej bogini, gdzie pierwotny kult anikonowych yoni osadzonych w naturalnym kamieniu trwa do dziś, stała się utożsamiana z władzą państwową, kiedy dynastia Mleccha z Kamarupy patronowała jej jako pierwsza, a następnie Palowie, Kochowie i Ahomowie. Kalika Purana, napisana podczas panowania Pala, połączyła Narakę, legitymizującego protoplastę królów Kamarupy, z boginią Kamakhya reprezentującą region i królestwo Kamarupy.

Sugeruje się, że historycznie kult rozwijał się w trzech fazach -oni pod rządami Mleczhów, jogini pod rządami Palów i mahawidyas pod rządami Koczów. Główna świątynia otoczona jest kompleksem indywidualnych świątyń poświęconych dziesięciu mahawidyjom śaktiizmu, mianowicie Kali, Tarze, Tripura Sundari, Bhuvaneshwari, Bhairavi, Chhinnamasta, Dhumavati, Bagalamukhi, Matangi i Kamalatmika. Spośród nich Tripurasundari, Matangi i Kamala rezydują wewnątrz głównej świątyni, podczas gdy pozostałe siedem znajduje się w świątyniach indywidualnych. Świątynie dla poszczególnych mahawidów razem jako grupa, tak jak w tym kompleksie, są rzadkie i niespotykane.

W lipcu 2015 roku Sąd Najwyższy Indii przekazał administrację Świątyni z Kamakhya Debutter Board do Bordeuri Samaj.^[1]

Śrimanta Sankaradev Kalakshetra, powszechnie znana jako Kalakshetra, to instytucja kulturalna w dzielnicy Panjabari w Guwahati, w stanie Assam, w Indiach, nazwana na cześć średniowiecznego poety- dramatopisarza i reformatora Śrimanty Sankardewa. Znajduje się tam muzeum kultury, biblioteka oraz różne obiekty służące do przechowywania, prezentowania i odtwarzania dzieł kultury, a także park dla dzieci. Kalakshetra jest nie tylko największym zgromadzeniem kulturalnym w północno-wschodnich Indiach, ale także ważnym punktem turystycznym w Guwahati. Zbudowana w latach 90. ubiegłego wieku, prezentuje artystyczną doskonałość Assamu i reszty regionu północno-wschodniego. Na rozległym terenie Kalakshetry znajdują się jadłodajnie, miejsca kultu, emporia i teatry na wolnym powietrzu.

Jest zarządzana przez organ wykonawczy, wybrany przez Departament Kultury Rządu Assamu, a na jej czele stoi dyrektor Służby Cywilnej Assamu lub Indyjskiej Służby Administracyjnej. Kalakshetra jest podzielona na kilka kompleksów. W Muzeum Centralnym eksponowane są przedmioty używane przez różne grupy etniczne Assamu. W muzeum znajduje się również kilka obiektów kultury stanu. Teatr na świeżym powietrzu może pomieścić 2000 osób i organizuje programy kulturalne w swojej siedzibie. Odbywają się w nim tradycyjne przedstawienia taneczne i teatralne. W Kalakshetrze znajduje się także Wioska Artystów, która odtwarza wiejskie społeczeństwo Assamu. W Kalakshetrze znajduje się biblioteka Sahitya Bhavan, która posiada ogromną kolekcję rzadkich książek i manuskryptów. Jest to repozytorium literatury regionu. Kolejną częścią kompleksu artystycznego jest Lalit-Kala Bhavan. Jest to ośrodek, w którym odbywają się wystawy i warsztaty poświęcone sztuce i kulturze. Częścią ogromnego kompleksu Shankardev Kalakshetra jest także park dziedzictwa kulturowego. Obecnie w parku można skorzystać z kolejki linowej, która umożliwia dojazd turystom. Z pól Kalakshetry rozciąga się piękny widok na wzgórza płaskowyżu Shillong. W muzeum można zapoznać się z kulturą asamską. Muzeum Bhupen Hazarika jest kolejną atrakcją Kalakshetry.

W Kalakshetrze znajduje się wiele struktur i budynków, w których zachowane są etniczne wzory asamskie. Replika Rang Ghar znajduje się w korytarzu wejściowym do głównego Muzeum Centralnego. W Muzeum Centralnym przechowywane są niektóre tradycyjne przedmioty i artefakty kultury asamskiej. W teatrze na wolnym powietrzu, z którego roztacza się widok na pasmo górskie Khasi Hills, odbywają się różne imprezy kulturalne, a przedstawienia ogląda 2000 widzów z miejsc na galerii. Główną atrakcją Kalakshetry jest Wioska Artystyczna. Wioska ta przedstawia życie wiejskie w Assamie w najżywszej formie, poprzez posągi przypominające życie i modelowe chaty kryte strzechą. Większość dzieci z miast, które ze względu na masową urbanizację nie mogą doświadczyć życia na wsi, może pogłębić swoją wiedzę na temat własnych korzeni, zwiedzając wirtualnie wioskę. Sahitya Bhawan jest archiwum tekstów i literatury asamskiej i stanowi dobrą bazę dla każdego naukowca zbierającego informacje na temat Assamu lub pokrewnych stanów północno-wschodnich. Lalit Kala Bhawan oferuje światowej klasy przestrzeń wystawienniczą dla sztuki i rzeźby. Spacer po Parku Dziedzictwa daje poczucie zadowolenia i satysfakcji każdemu dziecku natury. W Kalakshetrze często odbywają się warsztaty dramaturgiczne, filmowe oraz innych sztuk performatywnych i wizualnych. Na ścianach otaczających centrum znajdują się malowidła ścienne. Przedstawiają one różne momenty wojenne, tańce Bihu i inne przedstawienia asamskie.^[2]

Indira Gandhi Athletic Stadium, znany również jako Sarusajai Stadium, to stadion piłkarski w Guwahati, w stanie Assam, w Indiach. Obecnie jest to stadion macierzysty klubu NorthEast United FC. Oprócz rozgrywania meczów piłki nożnej, stadion jest także wykorzystywany do uprawiania lekkoatletyki. Stadion miał pojemność 35 000 miejsc, którą później zmniejszono do 25 000 ze względu na instalację kubełkowych siedzeń na Mistrzostwa Świata FIFA U-17 2017, które odbywały się w Indiach. W 2007 roku odbyły się na nim 33. Igrzyska Narodowe Indii, a w 2016 roku 12. Igrzyska Azji Południowej. W dniach 3 i 4 lutego 2018 r. stadion był gospodarzem Assam Global Investors' Summit, a 15 lutego 2020 r. - 65. ceremonii wręczenia nagród Filmfare.

Na stadionie odnotowano najwyższą frekwencję na meczu piłkarskim w Assamie, gdy 20 października 2016 roku 32 844 widzów przyszło obejrzeć mecz ISL pomiędzy lokalnym klubem NorthEast United a gośćmi Chennaiyin.^[5]

Planetarium w Guwahati to centrum edukacji i badań astronomicznych. Zbudowane w 1994 roku, jest jedynym planetarium w Assamie i północno-wschodnim regionie Indii. Jego charakterystyczna kopuła i pochyłe ściany wyróżniają je na tle panoramy okolicy.

Planetarium wykorzystuje projektor pola gwiazdowego Chronos, cyfrowe projektory wideo HD oraz system dźwiękowy Dolby sky theater do organizowania pokazów nocnego nieba w teatrze. Pokazy te są wyświetlane we wnętrzu kopuły i są dostępne zarówno w języku asamskim, jak i angielskim. Pokazy te są jedną z głównych atrakcji planetarium. Wśród odwiedzających popularne są także seanse oglądania nocnego nieba.

Planetarium w Guwahati jest próbą dotarcia do młodych i uzdolnionych naukowo umysłów i umożliwienia im poznania cudów nocnego nieba i Układu Słonecznego.

Oprócz codziennych pokazów Planetarium regularnie organizuje seminaria, warsztaty i konferencje dla naukowców i badaczy. Oferuje także wystawy, quizy i możliwość oglądania na zewnątrz podczas zaćmień dla studentów i lokalnej społeczności.

Planetarium posiada unikalny hybrydowy system projekcji planetarnej, pierwszy tego rodzaju w całym regionie północno-wschodnim. Jest to drugie planetarium w Indiach, które otrzymało taki system, pierwsze to New Delhi Planetarium.

Oprócz systemu projekcyjnego, w planetarium zostanie wkrótce uruchomiona galeria astronomiczna przez Creative Museum Designers (CMD). Stanowy Departament Nauki i Technologii przekazał już fundusze na realizację tego projektu. Częścią obiektu jest także biblioteka.^[6]

Nowy Most Saraighat, nazywany również Drugim Mostem Saraighat, to most belkowy w Indiach, łączący północny brzeg Assamu z południowym brzegiem Assamu. Most przęsła rzeki Brahmaputra, obok Old Saraighat Bridge, od Pandu, Guwahati na południu do Amingaon na północy. Budowę mostu rozpoczęto w 2007 roku. Całkowita długość mostu wynosi 1 493,58 m, a jego budowa pochłonęła 475 mln rupii. Most został zbudowany przez największą indyjską firmę inżynieryjną Gammon India Limited.

Trzypasmowy most drogowy został zainaugurowany przez ministra Unii Nitina Gadkariego w obecności ministra stanu ds. kolei Rajena Gohaina, ministra handlu i przemysłu, transportu i spraw parlamentarnych Chandry Mohana Patowary'ego, ministra PWD, rybołówstwa i akcyzy Parimala Suklabaidya, ministra Keshaba Mahanty i wielu innych ministrów 28 stycznia 2017 r.^[7]

Dipor Bil, pisane także jako Deepor Beel, znajduje się na południowy zachód od miasta Guwahati, w dystrykcie Kamrup Metropolitan w stanie Assam, w Indiach. Jest to stałe jezioro słodkowodne, w dawnym korycie rzeki Brahmaputra, na południe od rzeki głównej. Jest ono również nazywane terenem podmokłym w ramach Konwencji Ramsarskiej, która w listopadzie 2002 roku umieściła jezioro na liście Miejsc Ramsar w celu podjęcia działań ochronnych ze względu na jego znaczenie biologiczne i środowiskowe.

Uznawany za jeden z największych zbiorników wodnych w dolinie Brahmaputry w dolnym Assamie, został zaklasyfikowany jako przedstawiciel typu terenów podmokłych w regionie biogeograficznym lasów monsunowych Birmy.

Według doniesień, zasoby naturalne Dipor Bil zapewniają, bezpośrednio lub pośrednio, środki do życia czternastu rdzennym wioskom (1200 rodzin) położonym w jego granicach. Ryby słodkowodne stanowią ważne źródło białka i dochodu dla tych społeczności; zdrowie tych ludzi jest bezpośrednio uzależnione od zdrowia ekosystemu mokradeł. Jeden z członków Spółdzielni Rybackiej Deepor Beel stwierdził zwięźle: "Nasi przodkowie chronili te mokradła, a my jesteśmy zobowiązani robić to samo, ponieważ nasze utrzymanie zależy od tych mokradeł. Będziemy chronić te mokradła za wszelką cenę i wbrew wszelkim przeciwnościom".^[9]

Wyspa Umananda to najmniejsza zamieszkana wysepka rzeczna na środku rzeki Brahmaputra, przepływającej przez miasto Guwahati w Assamie, stanie w północno-wschodnich Indiach.

Jej nazwa pochodzi od asamskiego Uma, innego imienia hinduistycznej bogini Parvati, żony Sziwy, oraz ananda, co tłumaczy się jako "radość". Pewien brytyjski oficer nazwał wyspę Pawią Wyspą (Peacock Island) ze względu na jej strukturę, która według niego przypominała rozłożone pióra pawia. Znana jest również jako Bhasmachal, od słów bhasma, czyli "niszczyć", i chal, czyli "miejsce". Legenda, od której pochodzi ta nazwa, głosi, że Kamdev, bóg miłości w mitologii hinduistycznej, po przerwaniu Śiwie głębokiej medytacji na wysepce, został spalony na popiół.

Odwiedzane jest głównie ze względu na świątynię Sziwy, Świątynię Umanandy, a także jako dom dla dużej populacji langurów złocistych, zagrożonego gatunku naczelnych.

Na wysepkę można dostać się 10-minutowym promem, kursującym z Umananda Ghat, położonego w pobliżu Guwahati High Court.^[12]

Ugratara Devalaya to świątynia poświęcona Ugratarze znajdująca się po zachodniej stronie zbiorników Jor Pukhury w sercu miasta Guwahati, w miejscowości Lotaxil w północno-wschodnich Indiach. Świątynia Ugratara w Uzan Bazaar we wschodniej części Guwahati w stanie Assam jest sanktuarium Shakti. Legenda głosi, że z tą świątynią związany jest pępek Sati, pierwszej żony Sziwy. Ugratara w Assamie jest ogólnie utożsamiana z Tiksna-Kanta, Eka-Jata itd. z buddyjskiego panteonu.

Obecna świątynia Ugra Tara została zbudowana przez króla Ahomów Siwę Singha w 1725 roku, który trzy lata wcześniej wykopał zbiornik. Zbiornik ten, znany jako Jorepukhuri, znajduje się na wschód od świątyni. Zbiornik istnieje do dziś, choć górna część świątyni została zniszczona przez niszczycielskie trzęsienie ziemi. Została ona jednak odbudowana przez miejscowego mieszkańca.

Kalika purana opisuje peetha Śakti zwaną Dikkara vasini. Dikkara vasini ma dwie formy, Tikshna kantha i Lalitha kantha. Tikshna kantha jest czarna i ma brzuszek, zwana też Ugra Tara lub Eka jata. Lalitha kantha jest pełna wdzięku i atrakcyjna, zwana też Tamreshwari.

W garbhagriha Ugra Tara nie ma jej wizerunku ani idola. Za boginię uważa się mały dół wypełniony wodą. Obok świątyni Ugra Tara znajduje się Shivalaya, a za obiema świątyniami jest staw.^[13]