Mahabalipuram - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zabytkowe świątynie wyrzeźbione jak rydwany. Pancha Rathas to kompleks zabytków w Mahabalipuram, na Wybrzeżu Koromandel w Zatoce Bengalskiej, w dystrykcie Kancheepuram w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Pancha Rathas jest przykładem monolitycznej indyjskiej architektury skalnej. Kompleks był początkowo uważany za wyrzeźbiony w czasie panowania króla Narasimhavarman I Jednak historycy tacy jak Nagaswamy przypisali wszystkie zabytki w Mahabalipuram do Narasimhavarman II z odkryciem nowych inskrypcji. Kompleks znajduje się pod patronatem Archaeological Survey of India i jest częścią światowego dziedzictwa UNESCO wpisanego na listę UNESCO jako Group of Monuments at Mahabalipuram.

Każdy z pięciu pomników w Pancha Rathas kompleks przypomina rydwan (ratha), a każdy jest wyrzeźbiony na jednym, długi kamień lub monolit, z granitu, który spada w kierunku północ-południe z lekkim nachyleniem. Choć czasami mylnie nazywane świątyniami, budowle te nigdy nie zostały poświęcone, ponieważ nie zostały ukończone po śmierci Narasimhavarmana I. Budowle noszą imię Pandawów Pancha i ich wspólnej żony Draupadi, znanych z eposu Mahabharata. W kolejności według wielkości są to Dharmaraja Ratha, Bhima Ratha, Arjuna Ratha, Nakula Sahadeva Ratha i Draupadi Ratha.^[1]

Zejście Gangesu to pomnik w Mamallapuram, na Wybrzeżu Koromandel w Zatoce Bengalskiej, w dystrykcie Chengalpattu, w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Ma wymiary 96 na 43 stopy i jest gigantyczną płaskorzeźbą skalną na świeżym powietrzu, wyrzeźbioną na dwóch monolitycznych głazach skalnych. Legenda przedstawiona w płaskorzeźbie to historia zejścia świętej rzeki Ganges na ziemię z niebios pod przewodnictwem Bhagirathy. Uważa się, że wody Gangesu posiadają nadprzyrodzone moce. Zejście Gangesu i pokuta Arjuny zostały przedstawione w kamieniu w miejscu dziedzictwa Pallava. Płaskorzeźba jest raczej płótnem indyjskiej rzeźby skalnej w najlepszym wydaniu, niespotykanym nigdzie indziej w Indiach. Jest to jeden z grupy zabytków w Mamallapuram, które zostały wyznaczone na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1984 roku.^[3]

Nakula Sahadeva Ratha to pomnik w kompleksie Pancha Rathas w Mahabalipuram, na Wybrzeżu Koromandel nad Zatoką Bengalską, w dystrykcie Kancheepuram, w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Jest to przykład monolitycznej indyjskiej architektury skalnej. Pochodzący z końca 7 wieku, to przypisuje się do panowania króla Mahendravarman I i jego syn Narasimhavarman I z królestwa Pallava. Cały kompleks jest pod patronatem Archaeological Survey of India, i jest jednym z grupy zabytków w Mahabalipuram, które zostały uznane za Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1984 roku.

Przypomina rydwan (ratha) i jest wyrzeźbiony z jednego, długiego kamienia różowego granitu. Choć czasem błędnie nazywana świątynią, budowla nie została poświęcona, ponieważ nie została ukończona po śmierci Narasimhavarmana I. Nazwa budowli pochodzi od imion dwóch ostatnich braci z rodu Pancha Pandavas, znanych z eposu Mahabharata, choć nazewnictwo to nie jest poparte historią. Mała, niedokończona budowla jest poświęcona bogu Indrze.^[4]

Świątynia Sthalasayana Perumal znajduje się w Mahabalipuram. Zbudowana w stylu drawidyjskim, świątynia jest wychwalana w Divya Prabandha, wczesnośredniowiecznym tamilskim kanonie świętych Azhwar z VI-IX wieku naszej ery. Jest to jedna ze 108 Divyadesam poświęconych Wisznu, który jest czczony jako Sthalasayana Perumal, a jego towarzyszka Lakszmi jako Nilamangai Thayar. Uważa się, że świątynia została zbudowana przez Palawów, a w późniejszym okresie do jej budowy przyczynili się średniowieczni Cholowie, królowie Vijayanagaru i Madurai Nayaks.

Uważa się, że świątynia ta jest miejscem narodzin świętego Bhoothathalvara z plemienia Vaishnava Azhwar. Uważa się, że Sthalasayana Perumal ukazał się mędrcowi Pundariki. Świątynia jest otwarta od 6.00 do 12.00 i od 15.00 do 20.30. W świątyni odbywa się sześć codziennych rytuałów i kilkanaście dorocznych festiwali, z których najbardziej znany jest festiwal Bhoothatazhwar Avata, obchodzony w tamilskim miesiącu Aipasi (październik-listopad). Świątynia jest jedną z 32 grup zabytków w Mahabalipuram, które zostały uznane za światowe dziedzictwo UN, ale w przeciwieństwie do innych, które są utrzymywane przez Archaeological Survey of India, świątynia jest utrzymywana i administrowana przez Hindu Religious and Endowment Board of the Government of Tamil Nadu.^[7]

Mahishasuramardhini Mandapa jest przykładem indyjskiej architektury skałkowej z końca VII wieku, z czasów dynastii Pallava. Jest to wykuta w skale świątynia jaskiniowa położona na wzgórzu, w pobliżu latarni morskiej, wraz z innymi jaskiniami w Mamallapuram. Mamallapuram, znane również jako Mahabalipuram, to mała wioska na południe od Chennai, w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Świątynia jest częścią Zespołu Zabytków w Mahabalipuram, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1984 roku. Świątynia Jaskiniowa ma wiele interesujących cech architektonicznych, z których wyróżniają się trzy znakomicie wyrzeźbione płaskorzeźby na ścianach trzech sanktuariów. Jedna z nich przedstawia Wisznu spoczywającego na wężu o siedmiu kapturach, Adisesha, druga Durgę, główne bóstwo świątyni jaskiniowej, zabijającą demona Mahiszasurę o głowie bawołu, a w trzecim sanktuarium znajduje się rzeźba Sziwy.^[8]

Dharmaraja Ratha to pomnik w kompleksie Pancha Rathas w Mahabalipuram, na Wybrzeżu Koromandel nad Zatoką Bengalską, w dystrykcie Kancheepuram, w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Jest to przykład monolitycznej indyjskiej architektury skalnej. Pochodzący z końca 7 wieku, to przypisuje się do panowania króla Mahendravarman I i jego syn Narasimhavarman I z królestwa Pallava. Cały kompleks znajduje się pod patronatem Archaeological Survey of India. Jest to jeden z grupy zabytków w Mahabalipuram, które zostały wyznaczone na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1984 roku.

Przypomina rydwan (ratha) i jest wyrzeźbiony z jednego, długiego kamienia różowego granitu. Chociaż czasami mylnie nazywana świątynią, budowla nie została poświęcona, ponieważ nie została ukończona po śmierci Narasimhavarmana I. Nazwa budowli pochodzi od imienia najstarszego z rodu Pancha Pandavów, znanego z eposu Mahabharata, choć to nazewnictwo nie znajduje potwierdzenia w ikonografii. Jest ona poświęcona Sziwie.^[10]

Kompleks kamiennych świątyń wpisany na listę UNESCO. The Group of Monuments at Mahabalipuram to kolekcja zabytków religijnych z VII i VIII wieku CE w nadmorskim mieście wypoczynkowym Mahabalipuram, Tamil Nadu, Indie i wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Znajduje się na Wybrzeżu Koromandel w Zatoce Bengalskiej, około 60 km na południe od Chennai.

Na terenie obiektu znajduje się 40 starożytnych zabytków i świątyń hinduistycznych, w tym jeden z największych na świecie reliefów skalnych na otwartym powietrzu: Zejście Gangesu lub Pokuta Arjuny. Grupa zawiera kilka kategorii zabytków: świątynie ratha z monolitycznymi rydwanami procesyjnymi, zbudowane między 630 a 668 r.; mandapa viharas (świątynie jaskiniowe) z narracjami z Mahabharaty i napisami Shaivic, Shakti i Vaishna w wielu językach indyjskich i skryptach; płaskorzeźby skalne (zwłaszcza płaskorzeźby); kamienne świątynie zbudowane między 695 a 722 r. oraz wykopaliska archeologiczne datowane na VI wiek i wcześniej.

Zabytki te zostały zbudowane w czasach dynastii Pallava. Znane jako Siedem Pagód w wielu publikacjach z epoki kolonialnej, we współczesnej literaturze nazywane są również świątyniami Mamallapuram lub Mahabalipuram. Stanowisko, odrestaurowane po 1960 roku, jest zarządzane przez Archaeological Survey of India.^[11]