Puducherry - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Budynek w Puducherry, Indie. Kościół Najświętszego Serca Jezusowego w Puducherry – rzymskokatolicki kościół w Puducherry.

W 1895 arcybiskup Puducherry uczynił Serce Jezusa patronem archidiecezji Puducherry i postanowił wznieść nową świątynię pod tym samym wezwaniem. Plan budynku przygotował ks. Telephone Welter, zaś prace budowlane zainicjował ks. Fourcaud, służący w dotychczasowej katedrze diecezjalnej. Kościół został ukończony do 1907 i wyświęcony 17 grudnia wymienionego roku. Od roku następnego był świątynią parafialną.

Budynek reprezentuje styl neogotycki i został wzniesiony na planie krzyża łacińskiego. Konstrukcję obiektu wspierają 24 kolumny. W oknach kościoła znajduje się 28 witraży z postaciami świętych związanych z rozwojem kultu Serca Jezusa.^[4]

Kościół Matki Bożej Anielskiej jest czwartym najstarszym kościołem w Puducherry, terytorium związkowym w południowych Indiach. Pierwotna budowla została wzniesiona w stylu grecko-rzymskim przez Napoleona III w 1855 roku, a jej architektem był Louis Guerre. Jest to jedyny kościół w mieście Pondicherry, w którym można odprawiać msze w trzech językach: francuskim, tamilskim i angielskim.

Kościół Matki Bożej Anielskiej jest kościołem czynnym, w którym odbywają się cogodzinne modlitwy i codzienne nabożeństwa, należącym do rzymskokatolickiej sekty chrześcijańskiej. Kaplica była kontrolowana przez księży kapucynów, następnie przez Ojców Ducha Świętego, a w 1887 roku przeszła w ręce Ojców Misji Zagranicznych z Paryża. Jest to jeden z najbardziej charakterystycznych punktów w Puducherry, zwrócony w stronę Zatoki Bengalskiej. Kościół jest lokalnie nazywany Kościołem Dumasa, ponieważ znajduje się przy ulicy Dumasa w Białym Mieście.^[5]

Świątynia Kameeswarar to hinduistyczna świątynia poświęcona bóstwu Sziwy, znajdująca się w Villianur, mieście w południowoindyjskim terytorium związkowym Puducherry. Sziwa jest czczony jako Kameeswarar i jest reprezentowany przez lingam. Jego małżonka Parvati przedstawiana jest jako KokilambaAmman.

Kompleks świątynny zajmuje powierzchnię dwóch akrów, a wszystkie świątynie są otoczone koncentrycznymi, prostokątnymi murami. W świątyni znajduje się wiele sanktuariów, z których najbardziej znane są sanktuaria Kameeswarara, jego małżonki Kokilamby Amman i Ranganathara.

W świątyni odbywa się sześć codziennych rytuałów o różnych porach, od 6:00 do 20:30, a w jej kalendarzu jest wiele dorocznych festiwali. Brahmotsavam, główne święto podczas tamilskiego miesiąca Aadi (lipiec-sierpień), jest najważniejszym festiwalem obchodzonym w świątyni.

Uważa się, że pierwotny kompleks został zbudowany przez Cholasów, a późniejsze dodatki pochodziły od różnych dynastii rządzących. W czasach współczesnych świątynia jest utrzymywana i administrowana przez Departament Religii Hinduistycznej i Pomocy Charytatywnej Rządu Puducherry.^[6]

Stanowisko archeologiczne z rzymskimi powiązaniami. Arikamedu to stanowisko archeologiczne w południowych Indiach, w Kakkayanthope, w gminie Ariyankuppam, w Puducherry. Znajduje się 4 km od stolicy indyjskiego terytorium Puducherry, Pondicherry.

Sir Mortimer Wheeler 1945, a Jean-Marie Casal prowadził tam wykopaliska archeologiczne w latach 1947-1950. Miejsce to zostało zidentyfikowane jako port Podouke, znany jako "emporium" w Periplusie Morza Erytrejskiego i Ptolemeuszu. Podczas wykopalisk znaleziono tam amfory, wyroby arretynowe, lampy rzymskie, wyroby szklane, szklane i kamienne paciorki oraz klejnoty. Na podstawie tych wykopalisk Wheeler doszedł do wniosku, że Arikamedu było greckim (Yavana) punktem handlowym, który prowadził handel z Rzymem, począwszy od czasów panowania Augusta Cezara, i trwał około dwustu lat - od końca I wieku p.n.e. do I i II wieku n.e. Późniejsze badania prowadzone przez Vimalę Begley w latach 1989-1992 zmodyfikowały tę ocenę i obecnie określają okres osadnictwa na II wiek p.n.e. do VIII wieku n.e.

Do ważnych znalezisk w Arikamedu należą liczne paciorki z regionu Indo-Pacyfiku, które ułatwiły ustalenie okresu jego powstania. Czerwona i czarna ceramika - znana jako kamienie megalityczne lub Pandukal w języku tamilskim oznaczające "stare kamienie" i używane do oznaczania grobów - występowała w tym miejscu jeszcze przed powstaniem punktu handlowego, a także w późniejszych okresach.^[9]