Visakhapatnam - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kailasagiri to park na wzgórzu w mieście Visakhapatnam w indyjskim stanie Andhra Pradesh. Park został zbudowany przez Visakhapatnam Metropolitan Region Development Authority i obejmuje 380 akrów ziemi pokrytej roślinnością i drzewami tropikalnymi. Ze wzgórza o wysokości 173 metrów rozciąga się widok na miasto Visakhapatnam.

W 2003 r. rząd stanu Andhra Pradesh przyznał Kailasagiri tytuł "Najlepszego miejsca turystycznego". Każdego roku park odwiedza średnio około trzystu tysięcy indyjskich i zagranicznych turystów. Aby chronić środowisko, VMRDA ogłosiła wzgórze strefą wolną od plastiku. Na szczyt wzgórza prowadzi kolejka linowa, pierwsze tego typu rozwiązanie w Andhra Pradesh. Kailasagiri znajduje się około 10 km od dworca kolejowego w Visakhapatnam i około 8 km od dworca autobusowego Visakhapatnam Dwaraka.^[1]

Zabytkowa świątynia ku czci Narasimhy. Świątynia Sri Varaha Lakshmi Narasimha, Simhachalam to świątynia hinduistyczna położona na wzgórzu Simhachalam Hill Range, które znajduje się 300 metrów nad poziomem morza w Visakhapatnam, Andhra Pradesh, Indie. Poświęcona jest Wisznu, który jest tam czczony jako Varaha Narasimha. Według legendy świątyni, Wisznu objawił się w tej postaci po tym, jak uratował swego wielbiciela Prahladę przed próbą zamordowania go przez ojca Hiranyakashipu. Z wyjątkiem święta Akshaya Trutiya, bożek Varaha Narasimha jest przez cały rok pokryty pastą z drzewa sandałowego, co upodabnia go do lingi.

Simhachalam jest jedną z 32 świątyń Narasimhy w Andhra Pradesh, które są ważnymi ośrodkami pielgrzymkowymi. Wraz ze świątynią Srikurmam i innymi była uważana za ważne centrum Vaishnavizmu w okresie średniowiecza. Najwcześniejsza inskrypcja w świątyni pochodzi z XI w. i odnotowuje dar osoby prywatnej w czasach króla Chola Kulottunga I. W drugiej połowie XIII w. kompleks świątynny przeszedł radykalne zmiany fizyczne za panowania króla Wschodniej Gangi Narasimhadeva I. Narahari Tirtha, filozof Dvaita i minister Wschodniej Gangi przekształcił świątynię Simhachalam w renomowaną placówkę edukacyjną i centrum religijne dla Vaishnavizmu. Później świątynia otrzymała patronat od wielu rodzin królewskich, z których jedną z najbardziej znaczących jest dynastia Tuluva z imperium Vijayanagara. W latach 1564-1604 świątynia przeżywała 40-letni okres bezczynności religijnej. W 1949 r. świątynia została przejęta przez rząd stanowy i obecnie jest zarządzana przez Simhachalam Devasthanam Board.

Świątynia Simhachalam z zewnątrz przypomina fortecę z trzema zewnętrznymi dziedzińcami i pięcioma bramami. Architektura świątyni jest mieszanką stylów architektury Kalinga, Chalukyów, Kakatiyów i Wielkich Cholasów. Świątynia zwrócona jest na zachód, a nie na wschód, co oznacza zwycięstwo. W świątyni znajdują się dwa zbiorniki: Swami Pushkarini w pobliżu świątyni i Gangadhara u podnóża wzgórza. W świątyni znajduje się wiele podświątyń i kilka mandapamów. Praktyki religijne i zwyczaje panujące w świątyni zostały sformułowane przez filozofa wisznuickiego Ramanuję. Są one wzorowane na Satvata Samhita, jednym ze 108 tekstów Pancharatra Agama.

Simhachalam jest drugą co do wielkości świątynią po Tirumali w Andhra Pradesh, jeśli chodzi o uzyskany dochód. Wyznawcy wierzą, że bóstwo jest w stanie dać potomstwo kobietom i spełnić życzenia wielbicieli. Kalyanotsava i Chandanotsava to dwa główne festiwale obchodzone w świątyni, a po nich Narasimha Jayanti, Navaratrotsava i Kamadahana. Festiwale obchodzone w Simhachalam mają wpływ Dravida Sampradaya. Oprócz utworów znanych poetów, świątynia znajduje się w wielu wzmiankach literackich i utworach lirycznych (dedykowanych przez anonimowych pisarzy), które są przechowywane w Government Oriental Manuscripts Library, Chennai.^[2]

INS Kursura był dieslowsko-elektrycznym okrętem podwodnym klasy Kalvari- należącym do indyjskiej marynarki wojennej. Był czwartym indyjskim okrętem podwodnym. Został wprowadzony do służby 18 grudnia 1969 roku i wycofany z niej 27 lutego 2001 roku po 31 latach służby. Brał udział w wojnie indo-pakistańskiej w 1971 roku, gdzie odegrał kluczową rolę w misjach patrolowych. Później brała udział w ćwiczeniach marynarki wojennej z innymi narodami i odbyła wiele wizyt dobrej woli w innych krajach.

Po wycofaniu z eksploatacji został poświęcony narodowi przez ministra N. Chandrababu Naidu w dniu 9 sierpnia 2002 r. i zachowany jako muzeum dostępne dla publiczności od 24 sierpnia 2002 r., a swoją ostatnią podróż do Visakhapatnam odbył na plaży RK. Kursura jest jednym z niewielu muzeów okrętów podwodnych, które zachowały swoją oryginalność i została nazwana "obowiązkowym punktem zwiedzania" Visakhapatnamu. Mimo że jest to wycofany z eksploatacji okręt podwodny, nadal otrzymuje od marynarki wojennej odznaczenie "Dressing Ship", które zwykle przyznawane jest tylko aktywnym okrętom.^[3]

Muzeum Visakha to muzeum znajdujące się w mieście portowym Visakhapatnam w stanie Andhra Pradesh w Indiach, w którym zgromadzono historyczne skarby i artefakty z regionu Kalingandhra. Jego działalność zainaugurował ówczesny główny minister Andhra Pradesh N. Janardhana Reddy 8 października 1991 r. Muzeum jest własnością rządu Indii.

W muzeum można zobaczyć m.in. starożytną zbrojownię, naczynia, monety, jedwabne stroje, biżuterię, wypchane zwierzęta, portrety, rękopisy, listy, pamiętniki, albumy, czasopisma i mapy. Wszystkie te przedmioty były używane przez pierwszych osadników w tym regionie. Można tu znaleźć wiele modeli okrętów wojennych, samolotów i łodzi podwodnych. Znajduje się tu również wiele eksponatów historycznych z różnych krajów. W muzeum można też zobaczyć reflektor szperacza 30", trasę dziewiczej podróży Vasco-da-Gamy do Indii, a także słowa Nehru: "Aby być bezpiecznym na lądzie, musimy być najwyżsi na morzu".^[8]

Kompleks buddyjski Thotlakonda położony jest na wzgórzu w pobliżu Bheemunipatnam około 15 kilometrów od Visakhapatnam w Andhra Pradesh w Indiach. Wzgórze ma wysokość około 128 metrów nad poziomem morza i rozciąga się z niego widok na morze. Telugu nazwa Toṭlakoṇḍa pochodzi od obecności wielu cystern wykutych w skale wzgórza. W 2019 roku stupa została częściowo uszkodzona z powodu monsunów, ale udało się ją odrestaurować do 2021 roku kosztem 42 lakh.

Thotlakonda znajdowała się w strefie wpływów starożytnej Kalingi, która była ważnym źródłem rozprzestrzeniania się buddyzmu na Sri Lance i w różnych częściach Azji Południowo-Wschodniej. Jest to również jeden z portów wejściowych dla wszystkich gości przybywających z dalekich mórz, aby odwiedzić wszystkie ważne miejsca buddyjskie położone blisko 83,3 stopnia południka wschodniego. Daje to wgląd w proces transoceanicznego rozprzestrzeniania się kultury Indii, a zwłaszcza buddyzmu.

Wzgórze na wybrzeżu morskim, gdzie panował przyjemny klimat, było idealnym miejscem dla mnichów buddyjskich, którzy zbudowali tu kompleks klasztorny. Spokojne morze, osłonięte głęboko zakrzywioną linią brzegową, zapewniało bezpieczne schronienie dla kotwiczących tu statków. Ludzie przybywający do Indii z odległych miejsc dobrze orientują się w długości geograficznej 83,3 stopnia południka wschodniego. Tak się składa, że Thotlakonda, Sarnath, Kushinagar i Lumbini leżą prawie na tej samej długości geograficznej. Ci, którzy przybywają do Indii drogą morską, chcą przebyć jak najkrótszą drogę, więc odwiedzają Thotlakondę jako miejsce tranzytowe, kotwiczą swoje statki, odpoczywają przez jakiś czas na wzgórzu i podróżują wzdłuż południka 83,3 stopnia długości wschodniej do ważnych miejsc buddyjskich.

Thotlakonda wyszła na jaw podczas badań lotniczych prowadzonych przez marynarkę wojenną Indii w celu utworzenia bazy marynarki wojennej. Po jej odkryciu Departament Archeologii Stanu Andhra Pradesh przeprowadził w latach 1988-1993 szeroko zakrojone prace wykopaliskowe. Wykopaliska potwierdziły istnienie buddyjskiego kompleksu Hinayana, który rozkwitł 2000 lat temu. Na południe od kompleksu znajduje się zbiornik, który służył mieszkańcom klasztoru jako źródło wody.

Wykopaliska ujawniły ołowiane i rzymskie srebrne monety z dynastii Satavahana, wskazujące na handel zagraniczny; znaleziono również terakotowe płytki, dekoracyjne elementy stiukowe, rzeźbione panele, miniaturowe kamienne modele stup i odciski stóp Buddy. Wykopaliska przyniosły również dwanaście inskrypcji w alfabecie Brahmi. Z badań poligraficznych wynika, że wzgórze mogło być znane jako Senagiri; Sena w języku Pali oznacza "starszy, wyższy".

Okres największej aktywności Thotlakonda przypadł na czas od II wieku p.n.e. do II wieku n.e. ze względu na ożywiony handel rzymski i misje religijne wysyłane za granicę. Thotlakonda powstała wraz z pobliskimi miejscami w Visakhapatnam, takimi jak Bavikonda i Pavurallakonda. Wyniosłe stupy lśniące w dzień, z jasnym wapiennym tynkiem, a w nocy z rzędami lamp z knotami, mogły służyć jako punkty orientacyjne dla żeglarzy dojeżdżających do pracy. Wydaje się, że klasztor ten nie był objęty patronatem królewskim. Wydaje się jednak, że kompleks był wspierany przez kupców i miejscowych wiernych. W czasach swojej świetności Thotlakonda mogła pomieścić ponad 100 bhikkhusów.

W kompleksie znajdowały się magazyny żywności, odzieży, leków i służył on jako ośrodek religijny i akademicki. Wydaje się, że praktykowano tu buddyzm Nikaya, w tym czczenie Buddy Gautamy poprzez symbole, takie jak paduk i inne materialne pozostałości, a nie poprzez ludzką reprezentację.

Thotlakonda podupadła pod koniec III wieku.^[12]

Shilparamam Jathara to wioska rzemiosła artystycznego i park rzeźby znajdujący się w Madhurawada, Visakhapatnam, Indie. Wioska powstała z myślą o stworzeniu środowiska dla zachowania tradycyjnego rzemiosła. Przez cały rok odbywają się tu festiwale etniczne.

Shilparamam, wioska rzemieślnicza założona w 2009 roku, znajduje się zaledwie kilka kilometrów od miasta Visakhapatnam. Głównym motywem Shilparamam, rozciągającego się na obszarze 28 akrów (110 000 m2) w Madhurawada, jest pokazanie tradycyjnej kultury zwykłym ludziom. Jest to główny powód, dla którego rząd stanowy utworzył tę platformę.

Shilparamam znajduje się w pięknych warunkach naturalnych, na terenie wyrzeźbionym przez wyroby z drewna, biżuterię, ubrania i lokalne rzemiosła z każdego regionu kraju. w większości są to wiejskie dzieła sztuki.^[21]

Biodiversity Park, Visakhapatnam, to ogród botaniczny, park ochrony ex situ, pierwszy tego typu w Visakhapatnam, Andhra Pradesh, Indie. Park znajduje się na terenie szpitala rządowego Rani Chandramani Devi. Rozciąga się na powierzchni 3 akrów. Dolphin Nature Conservation Society, Visakhapatnam, zarejestrowana, przyjazna środowisku organizacja pozarządowa, prowadziła go przez 13 lat, a obecnie prowadzi go we współpracy ze szpitalem i Visakhapatnam Metropolitan Region Development Authority. Park został otwarty 5 czerwca 2002 roku. W parku rośnie ponad 2000 gatunków roślin, odnotowano odwiedziny 60 gatunków ptaków i 105 gatunków motyli. Park stał się "żywym laboratorium" edukacji, świadomości i badań dla studentów, botaników, zoologów i naukowców.^[22]

Kompleks buddyjski Bavikonda leży około 16 km od Visakhapatnam, w indyjskim stanie Andhra Pradesh, na wzgórzu o wysokości około 130 metrów nad poziomem morza. Termin Bavikonda w języku telugu oznacza wzgórze studni. Jak sama nazwa wskazuje, Bavikonda to wzgórze, na którym znajdują się studnie do zbierania wody deszczowej. Ruiny klasztoru Bavikonda pochodzą z III wieku p.n.e.

W tym miejscu wykopano duży kompleks buddyjski. Pozostałości po wykopaliskach są następujące: Fragment kości przechowywany w urnie, który miał być jednym ze szczątków Buddy, inskrypcje, ceramika, szkatułki z relikwiami, kafelki, cegły, monety itp.

zostały tu odnalezione przez Państwowy Wydział Archeologiczny.

W pobliżu znajdują się buddyjskie ośrodki Thotlakonda i Pavurallakonda.

Indyjski Narodowy Trust na rzecz Sztuki i Dziedzictwa Kulturowego (Indian National Trust for Arts and Cultural Heritage - INTACH) już zaapelował do władz o zapewnienie lepszej ochrony miejsc buddyjskich poprzez podjęcie starań o uznanie Bavikonda, Thotlakonda, Pavurallakonda i Bojjannakonda za obiekty dziedzictwa UNESCO. To nie tylko utoruje drogę do stałego dopływu funduszy, ale także stworzy możliwości zatrudnienia dla miejscowych.^[26]

Arena dziecięca to świat dzieci w Visakhapatnam w Indiach i jedyny tego typu obiekt w Andhra Pradesh. Znajduje się w Siripuram, znanym jako "serce miasta". Ma 1000 miejsc siedzących. Audytorium jest wykorzystywane do organizowania różnych imprez, przyjęć urodzinowych, przedstawień muzycznych, uroczystości szkolnych i zajęć kulturalnych dla dzieci. Wielofunkcyjny teatr jest przeznaczony do wyświetlania filmów głównie w językach angielskim, telugu i hindi.

Arena została zamknięta w 2011 roku, a w 2012 roku przeprowadzono rozbiórkę starego obiektu w kształcie delfina. W 2012 r. rozpoczęto budowę nowej hali o owalnym kształcie, która została otwarta dla publiczności w grudniu 2017 r. Na terenie areny znajdują się także mini-zoo, biblioteka i urządzenia do zabawy.

Pogratulował VUDA stworzenia klejnotu w koronie Visakhapatnamu i wyraził nadzieję, że będzie to główne miejsce prezentacji sztuk tradycyjnych, choć można by zezwolić na działalność komercyjną w celu pokrycia kosztów utrzymania.^[30]