Arles - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Dwupoziomowa arena i walki byków. Amfiteatr w Arles to rzymski amfiteatr znajdujący się w mieście Arles w południowej Francji. Dwupoziomowy, jest prawdopodobnie najbardziej znaną atrakcją turystyczną miasta, które rozkwitło w czasach starożytnego Rzymu. Wieże wystające z góry są średniowiecznymi dodatkami.

Zbudowany w 90 r. n.e. amfiteatr mieścił ponad 20 000 widzów oglądających wyścigi rydwanów i krwawe walki wręcz. Obecnie przyciąga mniejsze tłumy na walki byków podczas Ferii w Arles, a także na przedstawienia i koncerty latem.

W 1981 roku Amfiteatr w Arles został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, wraz z innymi rzymskimi i średniowiecznymi budowlami miasta, jako część grupy Arles, Roman and Romanesque Monuments.^[1]

Kościół w stylu romańskim z rzeźbami. Kościół św. Trophime to rzymskokatolicki kościół i dawna katedra znajdująca się w mieście Arles, w departamencie Bouches-du-Rhône w południowej Francji. Został zbudowany między XII a XV wiekiem, w stylu romańskim. Rzeźby nad portalem kościoła, zwłaszcza Sąd Ostateczny, oraz kolumny w przyległym krużganku są uważane za jedne z najwspanialszych przykładów rzeźby romańskiej.

Kościół został zbudowany na miejscu bazyliki z V w. w Arles, noszącej imię św. W XV w. do romańskiej nawy głównej dobudowano gotycki chór.

Wraz z innymi średniowiecznymi i rzymskimi budowlami w Arles, w 1981 roku kościół został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako część grupy Zabytki Arles, Rzymskie i Romańskie.^[2]

Ruiny znanego opactwa i malownicze widoki. Opactwo św. Piotra w Montmajour – dawne opactwo benedyktyńskie, które znajduje się ok. 4 km na północny wschód od Arles, w departamencie Delta Rodanu, we Francji.

Zostało założone w 948. Pod koniec X w. stało się jednym z najbogatszych opactw w Prowansji. Od XI do XVIII w. miał miejsce jego zdecydowany rozwój, czego świadectwem było powstanie szeregu budynków religijnych i wojskowych. Początki opactwa związane są z osobą Teucinde, która w październiku 949 kupiła od arcybiskupa Arles Manassesa posiadłość Montmajour i podarowała ją mieszkającym tam benedyktynom. Donację tę potwierdziła w 977. Od 960 do posiadłości zaczęto dodawać inne donacje. W 963 papież Leon III podporządkował opactwo swojej bezpośredniej jurysdykcji. Od XI w. opactwo stało się miejscem pochówku władców Prowansji. W 1018 pochowano tam Wilhelma II, w 1026 Adelajdę, a w 1063 hrabiego Godfryda. Początkowo miejscem ich spoczynku była krypta klasztorna, ale w XII w. zostali przeniesieni do krużganków. Klasztor został opuszczony pod koniec XVIII w. oraz zniszczony podczas Rewolucji Francuskiej.^[3]

Alyscamps to duża rzymska nekropolia, która znajduje się w niewielkiej odległości poza murami starego miasta Arles we Francji. Była to jedna z najsłynniejszych nekropolii starożytnego świata. Nazwa pochodzi od prowansalskiego słowa Aliscamps, które pochodzi od łacińskiego Elisii Campi. Były one słynne w średniowieczu i wspomina o nich Ariosto w Orlando Furioso oraz Dante w Inferno.

Miasta rzymskie tradycyjnie zabraniały pochówków w granicach miasta. W związku z tym na drogach położonych bezpośrednio za miastem często znajdowały się grobowce i mauzolea, czego dobrym przykładem jest Droga Appijska. Droga Alyscamps była głównym miejscem pochówku w Arles przez prawie 1500 lat. Stanowił on ostatni odcinek Drogi Aureliana prowadzącej do bram miasta i był wykorzystywany jako miejsce pochówku zamożnych obywateli, których pomniki sięgały od prostych sarkofagów po wyszukane monumenty. W 1981 roku Alyscamps zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, jako część grupy Arles, Zabytki Rzymskie i Romańskie.^[4]

Teatr rzymski w Arles to teatr rzymski z I wieku, zbudowany za panowania Cezara Augusta. Znajduje się obok Amfiteatru w Arles, w mieście Arles, w Prowansji, we Francji. Wraz z innymi rzymskimi i średniowiecznymi budynkami w Arles, teatr został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako część obiektu Arles, Zabytki Rzymskie i Romańskie, ze względu na świadectwo starożytnej historii miasta.

W czasach rzymskich teatr miał 33 rzędy schodów i mógł pomieścić 8000 widzów. Jest równie duży jak Teatr Rzymski w Orange, choć znacznie gorzej zachowany.

W średniowieczu teatr był wykorzystywany jako kamieniołom, a kamień zrabowano do budowy murów miejskich i innych budynków. Do dziś zachowała się jedynie scena, część orkiestrowa, rzędy siedzeń i dwie kolumny.

Wenus z Arles, słynny rzymski posąg wykonany z marmuru, został znaleziony w kawałkach w teatrze rzymskim w 1651 roku.^[6]

Muzeum w Arles, Francja. Muzeum Arlezyjskie, także Muzeum Arelackie – muzeum etnograficzne we francuskim Arles. Siedzibą muzeum jest renesansowy pałac Laval-Castellane.

Muzeum zostało założone w roku 1896 przez Frédérica Mistrala, ale otwarcie pierwszej ekspozycji nastąpiło dopiero po zgromadzeniu zbiorów w roku 1899. W roku 1904, dzięki pieniądzom za Nagrodę Nobla, Mistral odnowił pałac Laval-Castellane i przeniósł do niego całą kolekcję. W muzeum zebrano pamiątki związane z miejscowym folklorem oraz wiele dokumentów ukazujących okres odrodzenia prowansalskiego. Obecnie muzeum liczy około 35 000 eksponatów, wśród nich: stroje regionalne, meble, zapisy nutowe, obiekty numizmatyczne, narzędzia rolnicze i rzemieślnicze oraz dzieła sztuki malarskiej i rzeźbiarskiej.^[9]

Arles, Roman and Romanesque Monuments to obszar zawierający zbiór zabytków w centrum miasta Arles we Francji, który od 1981 roku jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Oficjalny krótki opis tego miejsca jako Obiektu Światowego Dziedzictwa jest następujący: Arles jest dobrym przykładem adaptacji starożytnego miasta do średniowiecznej cywilizacji europejskiej. Znajduje się tu kilka imponujących zabytków rzymskich, z których najwcześniejsze - arena, teatr rzymski i cryptoporticus (podziemne galerie) - pochodzą z I wieku p.n.e. W IV wieku Arles przeżywało drugi złoty wiek, o czym świadczą łaźnie Konstantyna i nekropolia Alyscamps. W XI i XII wieku Arles ponownie stało się jednym z najatrakcyjniejszych miast w basenie Morza Śródziemnego. W obrębie murów miejskich, Saint-Trophime, z klasztorem, jest jednym z głównych prowansalskich zabytków romańskich.

Obszar chroniony zajmuje powierzchnię 65 ha. Na tym obszarze znajdują się następujące budowle: Amfiteatr w Arles, Teatr rzymski, Kryptoportyk i Forum rzymskie: Znajdujący się pod kaplicą Kolegium Jezuickiego i ratuszem kryptoportyk został prawdopodobnie zbudowany przez Greków w I wieku p.n.e. Mógł być wykorzystywany jako koszary dla niewolników. Być może był używany jako baraki dla niewolników. Termy Konstantyna: Łaźnia publiczna zbudowana w IV wieku n.e. Wały rzymskiego castrum, Alyscamps, Kościół św. Trofeusza i jego krużganki, rzymska eksedra (dziedziniec Museon Arlaten)^[12]