Awinion - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Mury Awinionu to seria kamiennych murów obronnych, które otaczają miasto Awinion na południu Francji. Pierwotnie zostały zbudowane w XIV wieku za czasów papiestwa w Awinionie i były nieustannie przebudowywane i naprawiane przez całą późniejszą historię.

Mury zastąpiły wcześniejszy podwójny zespół murów obronnych, który został ukończony w pierwszych dwóch dekadach XIII wieku. Podczas krucjaty albigeńskiej miasto stanęło po stronie hrabiego Tuluzy, Rajmunda VII, ale w 1226 r., po trzymiesięcznym oblężeniu przez Ludwika VIII Francuskiego, Awinion skapitulował i został zmuszony do rozebrania murów i zasypania fos. Około 1231 r. rozpoczęto odbudowę murów obronnych. Chociaż te pierwsze mury nie zachowały się, ich przebieg zachował się na planie ulic miasta.

W 1309 r. papież Klemens V przeniósł się do Awinionu i za jego rządów miasto rozrosło się poza granice wcześniejszych murów miejskich. W latach pięćdziesiątych XIII wieku, podczas wojny stuletniej, miasto stało się narażone na grabieże przez grasujące bandy najemników i w 1357 roku za rządów Innocentego VI, piątego papieża Awinionu, rozpoczęto budowę nowych murów miejskich, które miały otoczyć rozbudowane miasto. Budowa murów trwała prawie 20 lat.

Mury ciągną się na długości 4,3 km (2,7 mil) i otaczają obszar o powierzchni 150 ha (370 akrów). Pierwotnie istniało dwanaście bram kontrolujących dostęp do miasta, ale liczba ta została zredukowana do siedmiu, gdy w latach 1481-1487 fortyfikacje zostały zmodyfikowane. Obecnie jest tu 15 wejść dla pojazdów i 11 dla pieszych.^[3]

XII-wieczna katedra z grobowcami papieży. Katedra Notre-Dame w Awinionie – romański kościół, od IV wieku siedziba diecezji, od 1475 archidiecezji Awinionu. Znajduje się obok pałacu papieskiego i dawnego pałacu biskupiego, wraz z którymi tworzy cenny, średniowieczny zespół architektoniczny skupiony wokół placu zamkowego. Miejsce pochówku papieża Benedykta XII.

Obecna katedra powstała po 1150 roku w stylu romanizmu prowansalskiego. W 1209 roku miał tu miejsce sobór narodowy. W XIV wieku znaczenie świątyni wzrosło ze względu na przeniesienie w 1305 do Awinionu siedziby papieża. Świątynia była miejscem ważnych wydarzeń – dokonano tu kanonizacji m.in. Bernarda z Comminges, Ludwika z Tuluzy i Tomasza z Akwinu. Ponadto w obecności króla Karola VI Ludwikowi Andegaweńskiemu nadano tytuł regenta. W 1334 roku papież Jan XXII ustanowił święto Trójcy Przenajświętszej.

Katedra została rozbudowana w XIV wieku, wówczas otrzymała wieżę, która zawaliła się w 1405, zaś w 1425 odbudowano ją. Wcześniej, w roku 1336, Giacomo Stefaneschi, kardynał Saint-Georges, zaprosił do Awionionu Simone Martiniego, czołowego malarza włoskiego Trecenta, przedstawiciela szkoły sieneńskiej. Zlecił on artyście namalowanie fresków w kruchcie świątyni, które wykonał w 1343. Świątynię rozbudowano po 1425, a w XVII wieku została częściowo przebudowana w duchu baroku. W 1859 wieku wieżę zachodnią zwieńczono monumentalną, pozłacaną figurą Najświętszej Marii Panny.

Katedra jest świątynią jednonawową z kaplicami bocznymi, krótkim, poligonalnie zamkniętym prezbiterium i masywem zachodnim z wieżą poprzedzonym kruchtą. Wnętrze nakryte jest sklepieniem kolebkowym z gurtami oddzielającymi poszczególne przęsła. Na wysokości przedostatniego przęsła znajduje się kopuła. Kaplice oddzielone są za pomocą barokowych arkad, ponad którymi znajduje się strefa balkonów z ozdobnymi balustradami. Na zewnątrz świątynia ozdobiona jest antycznymi spoliami – fragmentami kolumn korynckich pochodzących z czasów rzymskich. Na wieży wisi 36 dzwonów, wśród których największy waży 9 ton.

Wewnątrz znajdują się m.in. dwa nagrobki papieży Benedykta XII i Jana XXII, gotyckie, w typie tumbowym, z rzeźbionymi postaciami papieży na płycie wierzchniej i ścianach bocznych z ostrołukowymi arkadami mieszczącymi figury członków dworu papieskiego. Ponadto znajduje się kamienna mensa ołtarzowa datowana na VI wiek. W prezbiterium stoją mensa ołtarzowa i tron biskupi z XII wieku. W zbiorach muzeum w pałacu papieskim zachowała się kamienna płyta z malowidłami Simone Martiniego przedstawiającymi Maryję z aniołami.^[4]

Tour Philippe-le-Bel to średniowieczna wieża w Villeneuve-lès-Avignon, która wyznaczała francuski koniec mostu Saint-Bénézet przez Rodan między Królestwem Francji a papieskim terytorium Awinionu. Nazwa wieży pochodzi od nazwiska króla Francji Filipa Le-Bela, który był odpowiedzialny za jej budowę.

W 1302 r. ukończono budowę wieży, która miała tylko dwie kondygnacje. Pomimo protestów hrabiego Prowansji i mieszkańców Awinionu Philippe-le-Bel nie ustawał w wysiłkach i na końcu mostu zbudował dom bramny. Wieża i domek bramny stanowiły część twierdzy z murem kurtynowym, który otaczał kilka budynków, w tym kaplicę i rezydencję kasztelana. W połowie XIV wieku do wieży dobudowano trzecią kondygnację.

Most Saint-Bénézet został opuszczony w 1669 roku, a twierdza przestała pełnić jakąkolwiek użyteczną funkcję. Korona francuska nadal płaciła za remonty, ale po rewolucji francuskiej budynki zostały opuszczone i popadały w ruinę. W 1822 r. władze miasta Villeneuve-lès-Avignon postanowiły zburzyć całą twierdzę z wyjątkiem obecnej wieży. W 1862 r. wpisano ją na listę zabytków (Monument Historique) i obecnie jest dostępna dla zwiedzających.^[7]

La Fondation Calvet to fundacja artystyczna w Awinionie we Francji, nazwana tak na cześć Esprita Calveta, który w 1810 roku zapisał jej swoje zbiory i bibliotekę. Fundacja utrzymuje kilka muzeów i dwie biblioteki, przy wsparciu miasta. Pierwotne dziedzictwo w postaci obrazów, przedmiotów archeologicznych, monet i medali oraz rzeźb średniowiecznych zostało wzbogacone o wiele innych zapisów, a także o znaczący depozyt dzieł sztuki z Luwru. Zbiory archeologiczne i rzeźby średniowieczne są obecnie przechowywane oddzielnie w "Musée Lapidaire" - dawnej kaplicy kolegium jezuickiego. Główne muzeum mieści się w XVIII-wiecznej rezydencji miejskiej, do której dobudowano nowoczesne budynki; Biblioteka przekazana w spadku przez Calveta oraz ważna kolekcja ponad 12 000 monet i medali zostały przeniesione do innego miejsca w mieście.

Fundacja wielokrotnie zmieniała swoją nazwę. Początkowo nosiła nazwę "Bibliothèque Calvet", potem "Museum Calvet", następnie "Musée Calvet", a od 1985 r. "Fondation Calvet". Obecnie fundacja zarządza siedmioma muzeami, dwiema bibliotekami oraz ważną kolekcją monet i medali.

W Awinionie: Bibliothèque Calvet, główna biblioteka, mieszcząca się od 1986 r. w części dawnego pałacu kardynalskiego, Livrée Ceccano, Musée Calvet, główna galeria sztuki, mieszcząca się w XVIII-wiecznej rezydencji miejskiej (hôtel particulier), Hôtel de Villeneuve-Martignan, Médaillier Calvet, kolekcja monet i medali, Musée Lapidaire - kolekcja rzeźb i znalezisk archeologicznych, mieszcząca się w dawnej kaplicy kolegium jezuickiego, Museum et Bibliothèque Requien - muzeum historii naturalnej, Musée du Petit Palais - kolekcja malarstwa średniowiecznego i renesansowego

W Cavaillon, 25 km na południowy wschód od Awinionu: Musée Archéologique de l'Hôtel-Dieu, Musées Jouve et Juif Comtadin

Szczególnie dobrze reprezentowani są malarze miejscowi, w tym Pierre Parrocel i rodzina Mignardów, a także Hubert Robert. Inni malarze to Josse Lieferinxe, Giorgio Vasari, Luca Giordano, Salvator Rosa, Frans Francken Młodszy, Jan Brueghel Młodszy, Sebastiano Ricci, Giovanni Paolo Pannini, Joseph Vernet, Jacques-Louis David, Alexis Leon Louis Valbrun, Elisabeth Vigée-Lebrun, Théodore Géricault, Honoré Daumier, Camille Corot, Édouard Manet, Alfred Sisley, Maurice de Vlaminck i Chaïm Soutine.^[12]