Nantes - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Grobowiec Franciszka II, księcia Bretanii to pomnik znajdujący się w Nantes, w katedrze św. Piotra. Projekt został wykonany na zlecenie Anny Bretańskiej, królowej Francji, która była córką Franciszka i jego drugiej żony Małgorzaty z Foix, która również jest przedstawiona obok Franciszka. Pierwotnie grobowiec znajdował się w kaplicy karmelitów w Nantes. Franciszek II życzył sobie, aby jego ciało spoczęło tam razem ze szczątkami jego pierwszej żony Małgorzaty Bretańskiej. Ostatecznie w grobowcu złożono ciało Franciszka i obu jego żon, choć przedstawiona jest tylko jego druga żona.

Został wykonany w marmurze karraryjskim na początku XVI wieku przez rzeźbiarza Michela Colombe na podstawie projektu królewskiego artysty Jeana Perréala. Jest to pierwsze większe dzieło sztuki w stylu renesansowym w Bretanii i jest uważane za arcydzieło rzeźby francuskiej.^[3]

Galeria sztuki historycznej i współczesnej. Muzeum Sztuk Pięknych w Nantes, wraz z 14 innymi muzeami prowincjonalnymi, zostało utworzone dekretem konsularnym w dniu 14 Fructidor roku IX. Obecnie muzeum jest jednym z największych muzeów w regionie.

Fasady, dach i schody w budynku, w którym mieszczą się zbiory sztuki, są wpisane do rejestru zabytków od 29 października 1975 r.

18 grudnia 2011 r. muzeum zostało zamknięte na okres, który początkowo miał trwać najwyżej dwa lata, w celu przeprowadzenia prac związanych z rozbudową. Ze względu na problemy związane z odkryciem wody gruntowej w fundamentach, co wymagało prawie czterech lat dodatkowych prac, ponowne otwarcie całego budynku (przemianowanego na "Muzeum Sztuki w Nantes") zostało przełożone na 23 czerwca 2013 r.^[8]

Jardin des plantes de Nantes to miejski ogród botaniczny położony przy Rue Stanislas Baudry, w Nantes, Loire-Atlantique, Pays de la Loire, Francja. Jest otwarty codziennie bez opłat, ale za wstęp do szklarni pobierana jest opłata.

Najwcześniejszy ogród botaniczny w mieście powstał w 1688 r. jako mała kolekcja roślin leczniczych poza murami miasta, w pobliżu dzisiejszej Rue Paré. Później przestał być używany, ale w 1726 r. został reaktywowany jako Ogród Królewski dla roślin egzotycznych. W 1790 r. w ogrodzie znajdowało się ponad 600 gatunków roślin, ale w 1795 r. liczba ta zmniejszyła się do mniej niż 150 roślin egzotycznych; ponownie przekształcił się w ogród leczniczy i powoli podupadał, aż do upadku w 1877 r.

Obecny ogród został założony w 1806 r. pod kierownictwem Jeana Alexandre'a Hectota. W 1807 r. rosła w nim wspaniała magnolia, która zachowała się do dziś (Magnolia d'Hectot, 16 lat w momencie przesadzania). W 1820 r. ogród stał się ogrodem miejskim, a w 1829 r. został otwarty dla publiczności. Za czasów dyrektora Jeana Marie Ecorcharda został przekształcony w park angielski, w którym rosło około 2500 gatunków. W 1840 roku znajdowało się w nim 12 odmian kamelii, 4 odmiany piwonii, 202 odmiany chryzantem, dobry ogród różany i ogromna magnolia Yulan, której zasadzenie zajęło czterem mężczyznom cały dzień. W latach 40. XIX w. dobudowano drugą część, w której w 1845 r. powstała szklarnia, a kilka lat później stawy i sztuczna "góra". W latach 50. XIX w. powstała ostatnia sekcja, w tym niezwykła fontanna (1859), która działała przez 130 lat bez konserwacji i napraw. Niestety, katastrofalnie zimny grudzień 1879 roku spowodował rozległe zniszczenia, w tym utratę 245 drzew i 600 krzewów; przepadła też większość istniejącej kolekcji magnolii, z wyjątkiem najstarszych okazów. Po ponad dziesięciu latach zaniedbań, na początku lat 90. XIX wieku rozpoczęto aktywną renowację pod kierownictwem Paula Marmy'ego, który zbudował palmiarnię w latach 1895-1898 i oranżerię w 1899 roku. W 1900 r. ogród był już w zasadzie ukończony w swojej obecnej formie.

Obecnie w ogrodzie znajduje się około 11 000 gatunków roślin posadzonych w sieci stawów, cieków wodnych i ścieżek, ze sztuczną "górą" i piękną kolekcją rzeźb, a także pawilonami, fontannami i kaskadami. Znajduje się tu wspaniała kolekcja kamelii (600 odmian), dojrzałe okazy Magnolia grandiflora (219 lat), Liriodendron tulipifera (150 lat), Sequoiadendron giganteum (150 lat) i Sequoia sempervirens (150 lat), Aesculus hippocastanum (140 lat), Platanus acerifolia (140 lat), a także piękne okazy Arbutus unedo, Carpinus betulus, Ginkgo biloba, Liquidambar styraciflua, Pterocarya caucasica i Quercus mirbeckii.

Godne uwagi są także palmiarnia i szklarnie (800 m²). Skrzydła wschodnie i zachodnie zawierają wyjątkową kolekcję epifitów, w tym storczyków z afrykańskich nizin i azjatyckich gór. Wyższy pawilon centralny (10 metrów) mieści rośliny Ameryki tropikalnej. W oranżerii zimą rosną drzewa cytrusowe, a w suchej szklarni znajduje się dobra kolekcja kaktusów, uważana za jedną z najlepszych we Francji.^[10]

Tour Bretagne otwarty 18 listopada 1976 roku o godzinie 17:00, to 37-piętrowy wieżowiec położony w centrum Nantes pomiędzy główną arterią komunikacyjną, Cours des 50 Otages, a Place Bretagne.

Dzięki całkowitej wysokości 144 metrów (472 stóp) dominuje nad panoramą miasta Nantes i jest trzecim najwyższym budynkiem we Francji poza Paryżem, po Tour Part-Dieu w Lyonie i CMA CGM Tower w Marsylii. Anteny, zbudowane na zbiorniku wodnym, sięgają 25 metrów (82 stóp) ponad najwyższe piętro.

Budynek powstał z inicjatywy André Morice'a, ówczesnego burmistrza Nantes, a jego projektantem był w latach 60. francuski architekt Claude Devorsine. XX wieku. Do czasu ukończenia budowy w latach 70. estetyka publiczna uległa zmianie, a budynek okazał się ekonomiczną porażką i przez długi czas stał pusty. Później został przeznaczony na biura rządowe.^[22]

Château de Bois-Briand to zamek położony w Nantes, we Francji. W 2008 roku posiadłość została wpisana na listę "Monument National" przez francuskiego Ministra Kultury. Znak ten został przyznany dzięki trzem głównym względom: inspirującej historii niektórych właścicieli, trwałości zgodnego życia społecznego i przełożeniu tej harmonii na różne ogrody, budynki i kreacje botaniczne.

Pierwotny zamek nosił nazwy Bois-Briant, Bois-Brient i Bois-Brillant. Nazwy te odnosiły się do lasu oświeconego słońcem, ponieważ był (nadal jest) zwrócony na południe. Średniowieczny zamek stał się "château", gdy w 1699 r. został sprzedany przez rodzinę Charette rodzinie Le Meneust des Treilles. Średniowieczny "zamek" obronny przekształcił się w "maison de plaisance", w którym przyjemność wiązała się z produkcją gospodarczą (wino i suszone owoce dla żeglarzy). Takie "châteaux", przeznaczone dla przyjemności, w Pays de Nantes nazwano "Folies". W innych częściach Francji termin "Folies" był używany głównie do określania monumentalnych ozdób w XVIII-wiecznych parkach: fałszywych ruin (piramid, obelisków), grot, świątyń miłości, przyjaźni i "laiteratów". Ulica, która prowadziła do zamku, nosiła nazwę Avenue de Bois-Briant. Od czasu przejęcia jej przez miasto Nantes, Avenue du Bois-Briant stała się "rue du Bois-Briand".^[25]

Pomnik Zniesienia Niewolnictwa – wzniesione w Nantes założenie architektoniczne, pełniące funkcję upamiętnienia zniesienia niewolnictwa, autorstwa Krzysztofa Wodiczki i Juliana Bondera, odsłonięte 25 marca 2012 r. W XVIII wieku miasto Nantes było największym we Francji ośrodkiem handlu niewolnikami. Handel ten stał się podstawą rozwoju gospodarczego i bogactwa miasta, mimo że w samym Nantes nigdy nie było niewolników.

Decyzję o zbudowaniu pomnika podjęto w 1998 r. z okazji 150. rocznicy zniesienia niewolnictwa, a w 2002 r. rozstrzygnięto międzynarodowy konkurs na jego projekt. Zwyciężyła koncepcja polskiego artysty Krzysztofa Wodiczki, który wkrótce zaprosił do współpracy amerykańsko-argentyńskiego architekta Juliana Bondera. Ostateczny projekt przedstawiono radzie miasta Nantes w 2005 r. a w 2010 r. rozpoczęto prace konstrukcyjne, obejmujące m.in. przebudowę nabrzeża Loary. Na odsłonięciu pomnika 25 marca 2012 obecni byli m.in.: były prezydent Beninu Nicéphore Soglo, deputowana z Gujany Francuskiej Christiane Taubira, francuski piłkarz pochodzenia gwadelupskiego Lilian Thuram i mer Nantes Jean-Marc Ayrault.

Pomnik umieszczony jest na nabrzeżu Quai de la Fosse, w pobliżu portu, gdzie odbywał się handel trójkątny oraz mostu pieszego im. Victora Schœlchera, ministra odpowiedzialnego za zniesienie niewolnictwa w 1848. Składa się z części naziemnej (promenady o długości ok. 350 metrów i powierzchni ok. 7000 m²) i podziemnego pasażu (ok. 1500 m²). W nawierzchni części naziemnej znajduje się 2000 szklanych płyt, we wnętrzu których umieszczono daty wypraw i nazwy statków handlowych, które wyruszały z Nantes po niewolników oraz nazwy innych portów związanych z handlem ludźmi. W podziemnym pasażu umieszczono tekst Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka oraz słowo „WOLNOŚĆ” w 47 językach. Są tu również historyczne teksty dotyczące niewolnictwa, w tym wypowiedzi abolicjonistów i zwolenników niewolnictwa.^[26]