Angers - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zabytkowa forteca z IX w.. Zamek w Angers – budowla we Francji nad rzeką Maine należąca do zamków nad Loarą.

Zamek w Angers był od X wieku siedzibą książąt andegaweńskich, którzy zbudowali donżon i mury obronne oraz kaplicę na południowo-zachodniej krawędzi skały. W 1128 nowo poślubieni Godfryd V Plantagenet i Matylda, córka księcia Normandii i króla Anglii Henryka I Beauclerca, zostali właścicielami zamku. Rozbudowali swoją siedzibę na powierzchni 5000 m². Ich syn Henryk II król Anglii bywał, wraz ze swym dworem, częstym gościem w Angers. Rodzina utraciła prawo do zamku w 1203.

Za czasów Ludwika IX nastąpiła przebudowa zamku na fortecę. Prace budowlane, które rozpoczęły się w 1232, trwały osiem lat. Zbudowany został mur obronny o długości 952 m tworzący pięciokąt o powierzchni 25 000 m². Od północnego zachodu, na granicy z rzeką Maine, mur był prosty, na pozostałych ścianach muru znajdowało się siedemnaście wież w kształcie cylindrów z rozmieszczonymi naprzemiennie otworami strzelniczymi. Każda wieża miała 18 m średnicy. Osiemnasta wieża zbudowana poza murami, zburzona w 1832, służyła zaopatrzeniu twierdzy.

W 1367 Ludwik książę Andegawenii zlecił swojemu architektowi, Macé Delarue, prace dekoracyjne w zamku. Zamówiony został arras złożony z siedmiu części o łącznej długości 144 m i szerokości 5,5 m. Utkany został w Paryżu przez Nicolasa Bataille na podstawie miniatur osnutych na Apokalipsie Świętego Jana, a namalowanych przez Hennequina de Brugesa. Współcześnie w galerii muzeum eksponowanych jest 65 ocalałych i odrestaurowanych scen (ze 105 pierwotnych).

Następca Ludwika I, Ludwik II, i jego żona Jolanta Aragońska zlecili dobudowanie pomieszczeń królewskich i kaplicy (na rzucie prostokąta) z płaską apsydą i witrażowym prezbiterium.

Jeden z późniejszych właścicieli król Rene kontynuował prace ulepszające, m.in. kazał dobudować schody łączące poszczególne kondygnacje. Zbudował również zameczek wejściowy na dziedzińcu oraz zatroszczył się o wygląd ogrodu. Sprowadził w tym celu z Prowansji kwiaty i krzewy. Na podstawie planów, które sporządził w 1451 wiadomo, że zamek miał 154 pomieszczenia mieszkalne (z czego ocalały 2 salony).

W XVI wieku zostały powiększone fosy (do 30 m szerokości i 11 m głębokości), a zamek jeszcze lepiej przystosowano do celów obronnych.

W następnych wiekach Angers był cytadelą, garnizonem, więzieniem. Zachowały się mury obronne z wieżami, dwie średniowieczne bramy, północno-zachodnia brama miejska i południowa brama polna oraz zabudowania z XVIII w z ocalałymi schodami z XV w. W osuszonych fosach założono ogrody kwiatowe ułożone w geometryczne wzory.^[1]

Zamek w Écuillé. Château du Plessis-Bourré to zamek w Dolinie Loary we Francji, położony w gminie Écuillé w departamencie Maine-et-Loire. Zbudowany w ciągu niespełna 5 lat, od 1468 do 1472 roku, przez ministra finansów Jeana Bourré, głównego doradcę króla Ludwika XI. Od czasu budowy zamek nie był modyfikowany zewnętrznie i nadal posiada w pełni sprawny most zwodzony. W 1931 r. został sklasyfikowany jako zabytek historyczny (Monument Historique).

W 1911 roku zamek został zakupiony przez Henry'ego Vaïsse, który zmarł w 1956 roku i przekazał go w spadku swojemu bratankowi, François Reille-Soultowi, księciu Dalmacji, potomkowi marszałków Cesarstwa Francuskiego Soulta, Reille'a i Masseny.

W 1978 roku Antoinette de Ferrières de Sauvebœuf, urodzona jako de Croix, wnuczka księcia Dalmacji, i jej małżonek Bruno de Ferrières de Sauvebœuf przejęli odpowiedzialność za renowację i utrzymanie zamku aż do 2009 roku. Mieszkali tam z trójką dzieci: Victorem (1976), Maciejem (1978) i Jeanem-Baptiste (1980) przez 31 lat, co stanowi najdłuższy pobyt jednej rodziny od 1473 roku.

Od 2010 roku mieszkają w nim potomkowie François Reille-Soult of Dalmatie, a zarządzają nim Aymeric d'Anthenaise i Jean-François Reille-Soult de Dalmatie.

W zamku Plessis-Bourré nakręcono wiele filmów, między innymi: Peau d'Âne (1970) Jacques'a Demy'ego, Louis XI J.C. Lubtchansky'ego, Jeanne d'Arc (telefilm 1989) Pierre'a Badela, Le Bossu (1997) Philippe'a de Broca, Fanfan la Tulipe (2003) Gérarda Krawczyka, La Reine et le Cardinal (telefilm), Księżniczka Montpensier (2009) Bertranda Taverniera, Louis XI, Le Pouvoir Fracassé (2010) Henri Helmana z Jacques'em Perrinem^[4]

Zabytkowy ogród botaniczny. Jardin des plantes d'Angers to park miejski i ogród botaniczny położony przy Place Pierre Mendès France, Angers, Maine-et-Loire, Pays de la Loire, Francja. Jest otwarty codziennie bez opłat.

Ogród został po raz pierwszy założony w 1777 roku przez doktora Luthier de La Richerie, założyciela Société des Botanophiles, jako amatorski ogród botaniczny w odpowiedzi na pierwszy taki ogród w Angerze, prowadzony przez Wydział Medycyny około 1740-1750 roku. Pierwszą lokalizacją ogrodu było miejsce przy drogach Château Gontier i Bressigny, w pobliżu dzisiejszej ulicy Béclard, ale okazało się ono zbyt małe, a dzierżawa zbyt niepewna. W związku z tym w 1789 r. towarzystwo zakupiło dawną posiadłość benedyktynów św. Sergiusza u podnóża doliny Saint-Samson, która tworzy dzisiejszy jardin des plantes ("ogród roślin".

W zimie 1790-1791 teren został oczyszczony, a w 1791 roku Merlet de La Boulaye przeprowadził pierwszy bezpłatny, publiczny kurs botaniki; w następnym roku spisał w porządku alfabetycznym listę kolekcji ogrodu, w tym pierwszą magnolię w Angers i agawę z Ameryki. Wkrótce potem miasto zakupiło teren kościoła Saint-Samson i połączyło go z ogrodem botanicznym, który w 1792 r. został uznany za własność narodową.

W 1811 r. w ogrodzie znajdowało się ponad 2000 roślin rozmieszczonych w dwóch działach: w dolnej części mieściła się Szkoła Botaniki, a w górnej - kolekcje zagranicznych drzew i roślin nasiennych. Znajdowała się tam również oranżeria otoczona dwiema szklarniami. Ogród został rozbudowany w 1834 roku, a pod koniec XIX wieku Szkołę Botaniki stopniowo przeniesiono do szkoły medycznej, gdzie tworzy dzisiejszy Jardin botanique de la Faculté de Pharmacie d'Angers. Pozostały ogród został całkowicie przebudowany w latach 1901-1905 przez znanego architekta krajobrazu Édouarda André, znanego ze swoich parków w Monte Carlo i Montevideo; obecny ogród jest w jego stylu angielskim z kaskadowym strumieniem. Wkrótce po 1945 r. założono nową menażerię, a w 1962 r. usunięto wolierę i stare szklarnie. Ostatnia rozbudowa ogrodu miała miejsce w 1967 roku, kiedy to na powierzchni 2500 m² powstał ogród skalny.^[5]