Segowia - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wysoki rzymski akwedukt ze 167 łukami. Akwedukt w Segowii jest jednym z najważniejszych i najlepiej zachowanych reliktów rzymskiej obecności na półwyspie Iberyjskim. Jest też symbolem Segowii, uwiecznionym nawet na herbie miasta.

Brak stosownej inskrypcji na attyce akweduktu uniemożliwia określenie z całkowitą pewnością jego wieku. Badacze umiejscawiają moment jego powstania na drugą połowę I i początki II wieku, w czasach cesarza Wespazjana lub Nerwy. W mrokach dziejów giną również początki samego miasta. Wiadomo jedynie, że okolica ta była zasiedlona przez Wakceów przed ich podbiciem przez Rzym.

Akwedukt w Segowii transportuje wodę z górskiego źródła Fuenfría, odległego od miasta o 17 kilometrów, położonego w pobliżu wsi La Acebeda. Woda zbierana jest najpierw w zbiorniku zwanym El Caserón (hiszp. Wielki dom, Chałupa), potem transportowana kamiennymi kanałami do drugiej wieży (Casa de Aguas, hiszp. Dom wody), gdzie jest odpiaszczana i klarowana. Następnie biegnie 728 m kanałem o nachyleniu 1% aż do szczytu wzniesienia Postigo (skaliste wzgórze, na którym wokół alkazaru osadzono miasto). Wcześniej jeszcze, na placu Díaz Sanz, konstrukcja zakręca gwałtownie w kierunku placu Azoguejo, na którym budowla prezentuje się w całej swej okazałości. W najwyższej części mierzy 28,5 m (przy prawie 6-metrowych fundamentach) i spoczywa na dwóch rzędach łęków wspartych na filarach. Cała konstrukcja składa się ze 167 łęków. Od momentu wejścia do miasta do placu Díaz Sanz akwedukt spoczywa na 75 pojedynczych łękach, następnie na 44 podwójnych i wreszcie na ostatnich czterech pojedynczych łękach. W pierwszym odcinku akweduktu znajduje się 36 ostro zakończonych łęków, zrekonstruowanych w XV wieku po zniszczeniu budowli przez muzułmanów w 1072 roku.

Wyższa kondygnacja to łęki o szerokości prześwitu 5,10 m, wsparte na kolumnach węższych i niższych niż te z niższej kondygnacji. Zwieńczeniem jest attyka, w której biegnie kanał transportujący wodę, o przekroju litery „U” i wymiarach 180 na 150 cm. Dolna kondygnacja, niwelująca nierówności terenu, to łęki o szerokości prześwitu 4,50 m wsparte na kolumnach zwężających się ku górze (wymiary u szczytu – 180 na 250 cm; wymiary u podstawy – 240 na 300 cm).

Całość zbudowana jest z granitowych bloków, połączonych bez zaprawy. Liczba bloków jest oceniana na 20 400. Ich objętość wynosi około 7500 m3, a masa 20 000 ton. Na trzech najwyższych łukach umiejscowiona była w czasach rzymskich tabliczka z literami z brązu z informacją o projektancie i dacie budowy. W górnej części akweduktu widać też dwie nisze, po jednej z każdej strony konstrukcji. Wiadomo, że w jednej z nich widniał niegdyś wizerunek Herkulesa egipskiego, zgodnie z legendą założyciela miasta. Aktualnie w niszach znajdują się wizerunki patronki miasta Matki Boskiej z Fuencisla (Virgen de la Fuencisla) oraz Św. Szczepana. Co roku 4 grudnia, w dzień Św. Barbary, patronki artylerzystów, których akademia znajduje się w Segowii, kadeci szkoły przystrajają wizerunek Matki Boskiej flagą.

W czasach Ferdynanda Aragońskiego i Izabeli Kastylijskiej doszło do pierwszej dużej rekonstrukcji akweduktu. Pracami zajął się przeor pobliskiego klasztoru, don Pedro Mesa. Odbudowano 36 łęków, dochowując dużej wierności oryginałowi. Wspomniane już wizerunki Matki Boskiej i Św. Szczepana umieszczono na akwedukcie później w XVI wieku.

Akwedukt jest najważniejszym zabytkiem architektonicznym miasta. Przez stulecia był wykorzystywany do transportu wody i prawdopodobnie dzięki temu przetrwał do dziś w tak dobrym stanie. W ostatnich latach ucierpiał poważnie z powodu zanieczyszczenia powietrza i drgań wywołanych intensywnym ruchem ulicznym. Rozpoczęto więc prace konserwacyjne, jednocześnie zakazując ruchu samochodowego w bezpośrednim sąsiedztwie budowli (plac Azoguejo stał się strefą tylko dla pieszych). Od 1985 roku akwedukt jest na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[1]

Odnowiony zamek z XII wieku. Alcázar w Segowii – budowla obronna wzniesiona na terenie starego miasta w hiszpańskiej Segowii, położona na skalnym wzniesieniu ponad zbiegiem rzek Eresma i Clamores, w pobliżu gór Sierra de Guadarrama.

Alcázar powstał jako twierdza, ale na przestrzenie lat pełnił także funkcje pałacu królewskiego, więzienia i siedziby szkoły artylerii. Początki jego budowy sięgają czasów panowania arabskiego, pierwsze wzmianki pochodzą jednak z roku 1120, czyli 32 lata po odzyskaniu miasta przez chrześcijan. Według badań archeologicznych wzgórze było używane już w czasach rzymskich.

Pierwsza ważna przebudowa miała miejsce w czasach Alfonsa VIII (1155-1214), który uczynił z twierdzy swoją siedzibę, wtedy zaczęły powstawać obecne kamienne mury obronne.

W czasach średniowiecza alcázar był ulubioną siedzibą władców Kastylii oraz jedną z ważniejszych twierdz w systemie obrony państwa. W 1258 roku Alfons X dokonał kolejnej przebudowy zamku segowijskiego, również panowanie Jana II przyniosło rozbudowę twierdzy, powstała wówczas tzw. Nowa Wieża.

W 1474 roku Segowia była miejscem koronacji Izabeli I na królową Kastylii, natomiast w 1469 roku w zamku segowijskim poślubiła ona Ferdynanda II Aragońskiego. Kolejna przebudowa miała miejsce po ślubie Filipa II z Anną Habsburg w 1570 roku, a siedemnaście lat później ukończony został ogród zamkowy.

Następnie zamek został opuszczony i przeznaczony na potrzeby więzienia, aż do czasu, gdy Karol III w 1762 roku utworzył w nim szkołę artylerii, która działała do pożaru 6 marca 1862, który uszkodził stropy. Już w 1882 roku zamek segowijski został odnowiony, a zniszczenia zostały naprawione. W 1896 roku Alfons XIII przekazał zamek ministerstwu wojny.

Obecnie zamek jest atrakcją turystyczną.^[2]

Katedra w Segowia, Hiszpania. Katedra w Segowii – katedra znajdująca się w Segowii, w Hiszpanii. Była budowana w latach 1525 – 1768 przez Juana Gil de Hontañóna, a praca była kontynuowana przez jego syna Rodrigo Gil de Hontañóna.

Ta katedra jest nazywana "Damą Katedr" (La dama de las catedrales españolas). Znajduje się ona w głównym placu miasta, Plaza Mayor.

Katedrę zbudowano w miejscu wcześniejszej, zniszczonej w wyniku powstania Comuneros. Katedra początkowo budowana była w stylu gotyckim, później w stylu renesansowym. Ze względu na wieloletnią budowę, wnętrza katedry ozdobione są według stylów różnych epok – począwszy od XV-wiecznego chóru, przez XVII-wieczne kaplice aż po XVIII-wieczną nastawę ołtarzową.^[3]

Mury Segovii to pozostałości średniowiecznych murów miejskich otaczających Segowię w Kastylii i León w Hiszpanii.

Mury kastylijskiego miasta Segowii tworzą obwód o długości około 2250 metrów, o średniej wysokości 9 metrów i średniej grubości 2,5 metra. Są one zbudowane z wielu różnych materiałów, a niektóre ich części są bardzo stare, choć większość pochodzi z XI i XII wieku, a w kolejnych stuleciach były gruntownie przebudowywane. Od Alcazaru do bramy Santiago znajdują się dwie okrągłe wieże i jedna prostokątna. Puerta de Santiago, na planie prostokąta, ma łuk podkowiasty. Mur ciągnie się dalej na północ od historycznego centrum miasta, górując nad rzeką Eresma, aż do bramy San Cebrián, przy wejściu do której znajduje się krucyfiks.

Od tego miejsca mur, wzniesiony na skale, biegnie dalej w kierunku wschodnim aż do dawnej bramy San Juan. Był to ozdobny łuk zbudowany w XVI wieku, który został rozebrany w 1888 roku ze względu na potrzeby miejskie. Mur ciągnie się dalej na południe, a następnie na zachód, na odcinku, który obejmował Postigo del Consuelo, Portillo de la Canaleja oraz bramy San Martín, la Luna i del Sol. Idąc dalej w kierunku zachodnim, dochodzi się do Puerta de San Andrés, przy którym znajduje się kwadratowa i wielokątna wieża. Stamtąd mur kontynuuje swój bieg aż do Alcázar.^[11]