Valladolid - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum w Valladolid. Colegio de San Gregorio to budynek w stylu izabelińskim znajdujący się w mieście Valladolid, w Kastylii i León, w Hiszpanii, dawniej było to kolegium, a obecnie mieści się w nim muzeum Museo Nacional de Escultura. Budynek ten jest jednym z najlepszych przykładów stylu architektonicznego znanego jako styl izabeliński, który jest charakterystycznym stylem architektonicznym dla regionu Korony Kastylii za czasów panowania monarchów katolickich.

Na uwagę zasługuje m.in. dziedziniec i fasada, które wyróżniają się wyrafinowaną dekoracją, eleganckimi proporcjami i licznymi symbolami. Został założony jako instytucja dydaktyczna. Przeznaczona na kolegium teologiczne dla braci dominikanów, zyskała autorytet doktrynalny i działała jako duchowe i polityczne zagłębie w centralnym regionie Hiszpanii w okresie renesansu i baroku.^[2]

Teatro Calderón de la Barca to teatr znajdujący się w Valladolid w Hiszpanii. Jego nazwa pochodzi od nazwiska dramatopisarza Pedra Calderóna de la Barca.

Do połowy XIX wieku na miejscu teatru znajdował się pałac księcia Osuna, admirała Kastylii, który został zburzony, aby zrobić miejsce dla teatru. Architektem był Jerónimo de la Gándara. Jest to jeden z największych teatrów w Hiszpanii, a jego fasada utrzymana jest w stylu eklektycznego neoklasycyzmu. Calderón otwarto w 1864 roku.

Wnętrze ma kształt podkowy w stylu włoskim. Malowidła, zasłony i dekoracje zostały wykonane przez słynnego dekoratora Augusto Ferri. Secesyjne lampy boczne pochodzą z początku XX wieku. W innych pomieszczeniach znajdowała się kawiarnia, biblioteka ozdobiona wieloma obrazami oraz sala bankietowa. Po otwarciu ten wspaniały i bogato zdobiony budynek stał się jednym z głównych teatrów w Hiszpanii.

Z biegiem lat teatr przeżywał wzloty i upadki. Od 1973 roku teatr jest stałą siedzibą Seminci, czyli Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Valladolid (Semana Internacional de Cine de Valladolid). W latach 90. XX wieku architekci Jaime Nadal i Sebastian Araujo przeprowadzili gruntowną renowację, a 9 kwietnia 1999 roku teatr został ponownie otwarty przez królową Hiszpanii Sofię. Od tego czasu scena teatru jest wykorzystywana przez kilka narodowych zespołów teatralnych, a także przez krajowe i międzynarodowe zespoły taneczne.^[9]

Palacio de Santa Cruz to wczesnorenesansowy pałac w Valladolid, w Kastylii i León, w Hiszpanii. Budowę rozpoczęto w 1486 r., ale w 1490 r. pałac przeszedł pod kontrolę Lorenza Vázqueza de Segovii, który ostatecznie ukończył go w 1491 r.

Kolegium, założone przez kardynała Mendozę, jest uważane za najwcześniejszy zachowany budynek hiszpańskiego renesansu. Niektórzy obserwatorzy uważają, że niektóre z klasycznych detali mogły zostać dodane do fasady w późniejszym czasie. Jedną z anomalii jest brak pełnej symetrii fasady głównej. Niemniej jednak takie detale, jak główne drzwi, są powszechnie uznawane za oryginalne w projekcie Vázqueza. Potwierdzeniem tego wrażenia jest podobny otwór drzwiowy w pałacu książąt Medinaceli, zbudowanym według projektu architekta w Collogudo, na północny wschód od Madrytu. Książęta wywodzili się z tej samej wpływowej rodziny Mendozów, co kardynał.^[10]

Teatr Lope de Vega to teatr w Valladolid, w Hiszpanii, znajdujący się przy ulicy María de Molina. Został otwarty w 1861 roku, zaprojektowany przez architekta Jerónimo de la Gándara.

W XVII wieku miejscem, w którym znajdował się teatr, było patio wyposażone w scenę do wystawiania sztuk oraz zadaszone loże dla widzów. W XVIII wieku patio zostało zadaszone, a Plac Komedii przetrwał do 1856 roku, kiedy to zaproponowano zastąpienie niszczejącego budynku nowym teatrem. Architektem był Jerónimo de Gándara.

Teatro Lope de Vega został otwarty 8 grudnia 1861 roku. Fasada, odrestaurowana w 1920 r., jest w stylu klasycznym. Ma dwa poziomy, każdy z trzema łukami, oraz fronton, na którym znajduje się medalion z podobizną Lopego Vegi, wyrzeźbiony przez Ponciano Ponzano. Niedawno dobudowano żelazno-szklane zadaszenie. Teatr został odnowiony w 1960 roku i ponownie otwarty jako kino i teatr, ale zamknięto go 30 kwietnia 2000 roku.

W kwietniu 2006 roku bank Caja Duero kupił podupadły teatr za siedem milionów euro. W marcu 2007 roku oszacowano, że na remont teatru potrzeba będzie kolejnych siedmiu milionów euro. Ze względu na wysokie koszty, rozpoczęcie projektu opóźniało się. W sierpniu 2008 roku prezes banku potwierdził, że otrzymał ofertę kupna teatru i przekształcenia go w salon gier. W sierpniu 2008 roku burmistrz Valladollid, Francisco Javier León de la Riva, powiedział, że jest pewien, iż zostaną podjęte prace mające na celu gruntowną renowację zabytkowego budynku. Projekt ten był sponsorowany przez Caja Duero i cieszył się dużym poparciem społecznym.^[16]

Palacio de Fabio Nelli jest, według krytyków i historyków, renesansową budowlą najważniejszego okresu klasycznego miasta Valladolid. Według architekta Antonio Bustamante García, "uważa się ten pałac za najlepszy wykładnik i dzieło pierwszego rzędu w klasycyzmie architektury cywilnej Valladolid". Krytycy sztuki zapewniają, że miało to wiele wspólnego z efektami pracy, dobrymi relacjami i zrozumieniem pomiędzy sponsorem, bankierem Fabio Nelli, a geniuszem i mistrzostwem autora Pedro of Mazuecos El Mozo.

Zbudowany w okresie, gdy Valladolid stawał się coraz bardziej dekadencki, jego budowa trwała około dwudziestu lat, po czym nastąpiły okresy bezczynności w pracach i zmiana architekta z powodu śmierci Juana de la Lastry, pierwotnego architekta.

Urządzony i wykończony w stylu włoskiego klasycyzmu, jego fasada, plac zabaw i schody są uosobieniem tego typu architektury w Valladolid. Po śmierci bankiera pałac miał wiele zastosowań, aż w XX wieku stał się siedzibą Muzeum Valladolid, instytucji mającej na celu gromadzenie wszystkich archeologicznych i artystycznych pozostałości z prowincji.

Obiekt jest w stosunkowo dobrym stanie, czeka na powiększenie powierzchni przeznaczonej na muzeum oraz odrestaurowanie frontonu i placu zabaw dawnego pałacu.^[19]