Barcelona - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Park z rzeźbionymi budowlami Gaudiego. Park Güell – duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie przy ulicy Olot, bocznej alei Santuari de la Muntanya, w północno-centralnej części miasta. Zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antoniego Gaudíego na życzenie jego przyjaciela Eusebiego Güella, przemysłowca barcelońskiego, który – zauroczony angielskimi „miastami-ogrodami” – przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu miał być osiedlem dla bogatej burżuazji, obejmującym 60 działek na powierzchni ok. 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry. Prace trwały w latach 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. Powstało jedynie pięć budynków: dwa pawilony po dwóch stronach głównego wejścia oraz trzy inne w samym parku. W jednym z nich od roku 1906 mieszkał sam Gaudí. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski.

Park jest otoczony murem, zbudowanym z kamieni o nieregularnym kształcie. Znajduje się w nim siedem bram. Nad główną bramą znajdują się dwa medaliony ze słowami „Park” i „Güell”, ułożonymi za pomocą mozaiki trencadis – kawałków potłuczonych, ceramicznych płytek. Park składa się z wielu fragmentów zieleni, pociętych systemami krętych ścieżek, mostków i ciągami schodów. Najciekawszymi elementami parku są:

• Dawna brama wejściowa z kutego żelaza wraz z przyległymi do niej dwoma pawilonami, wzniesionymi w latach 1901-1902.
• Schody wejściowe do głównego pawilonu. Gaudí umieścił w nich trzy wysepki; pierwszej nadał formę groty, drugiej – węża na tle katalońskiej flagi – symbolu mądrości, na trzeciej jest rzeźba El Drac (kat. smok). El Drac w przewodnikach jest zwykle określany jako salamandra (mimo że jej nie przypomina). Według Zerbsta symbolizuje on raczej mitologicznego Pytona, czyli smoka będącego strażnikiem podziemnych wód. Za rzeźbą El Drac w Parku Güell jest zbiornik na deszczówkę.
• Sala Kolumnowa (tzw. Sala Stu Kolumn) – główny pawilon o wymiarach 86 × 40 m, który miał służyć za targ. Wbrew nazwie liczy jedynie 86 kolumn o wzorach antycznych, w których wnętrzach są specjalne kanały umożliwiające spływ wody z położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia tym bardziej spływ deszczówki.
• Taras nad pawilonem kolumnowym przez architekta był nazywany teatrem greckim. Opasany jest wyjątkowo długą, wykładaną mozaiką ławką, która jest jednocześnie gzymsem pawilonu pod nim. Jej szczegółowy projekt dopracował Josep Maria Jujol.
• Dom, w którym mieszkał Gaudí (Casa-Museu Gaudí) nim przeprowadził się w pobliże Sagrada Familia. Mieści się tam muzeum artysty.

W 1969 roku wpisano park na listę narodowych dóbr kultury, a od 1984 roku obiekt znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[2]

Fantastyczne apartamenty zaprojektowane przez Gaudiego. Casa Batlló – budynek mieszkalny znajdujący się przy Passeig de Gràcia 43 w Barcelonie, przebudowany w latach 1904–1906 przez Antoniego Gaudíego. Gaudí zaprojektował także detale wyposażenia wnętrz – meble, oświetlenie, żyrandole itp.

Kamienica została wzniesiona w latach 1875–1877. Producent tekstyliów Josep Batlló i Casanovas, który był jej właścicielem od 1900 roku, planował początkowo zburzenie domu i postawienie w tym miejscu nowego budynku, jednak ostatecznie w 1904 zdecydował się jedynie na zlecenie przebudowy budynku. Zająć się tym mieli Antoni Gaudí oraz Josep Bayó i Font. Gaudí osobiście nadzorował prowadzone prace.

Budynek jest bogato zdobiony, a na jego fasadę składają się liczne elementy nawiązujące do motywów zwierzęcych, takich jak: kości (forma balkonów), łusek (dach), rybie łuski (płytki pokrywające ściany). Ponadto łuskowany dach przypomina smoka, co nawiązuje być może do legendy o św. Jerzym i smoku, stanowiącej element narodowej tożsamości Katalończyków. Do dekoracji zewnętrznych ścian budynku Gaudí wykorzystał nietypowe materiały – różnokolorowe kawałki ceramiki i potłuczonych kafli.

Casa Batlló znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[4]

Recitale muzyczne w sali secesyjnej. Pałac Muzyki Katalońskiej – budynek z salą koncertową w Barcelonie przy ulicy Carrer Sant Pere Més Alt w dzielnicy Ciutat Vella. Jeden z najważniejszych zabytków katalońskiej secesji. Jego budowę sfinansowali katalońscy przemysłowcy tekstylni, którzy zasponsorowali również barceloński teatr opery i baletu – Gran Teatre del Liceu.

Salę przeznaczono na koncerty muzyki orkiestrowej i instrumentalnej oraz występy chóralne i śpiewacze. Dziś spełnia wszystkie te funkcje – prezentuje się tu zarówno muzykę poważną, jak i rozrywkową.

W 1971 pałac wpisano na listę zabytków narodowych. W tym czasie przeprowadzono też restaurację budynku. W 1997 audytorium znalazło się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[5]

Muzeum w Barcelonie, Hiszpania. Muzeum Picassa w Barcelonie – galeria sztuki zlokalizowana w Barcelonie, w hiszpańskiej wspólnocie autonomicznej Katalonia, przy ulicy Montcada. W swoich zbiorach posiada jedną z najobszerniejszych kolekcji dzieł sztuki hiszpańskiego artysty Pabla Picassa, łącznie 4251 obrazów. Pomieszczenia muzeum obejmują pięć sąsiadujących ze sobą średniowiecznych pałaców, położonych w dzielnicy La Ribera na Starym Mieście: Palau Aguilar, Palau del Baró de Castellet, Palau Meca, Casa Mauri, oraz Palau Finestres. Zostało otwarte dla publiczności 9 marca 1963, początkowo pod nazwą Colección Sabartéss. Stało się pierwszym muzeum poświęconym twórczości Picassa i jedynym utworzonym za życia artysty. Obecnie jego dyrektorem jest Emmanuel Guigon.^[6]

Muzeum sztuki katalońskiej od XI do XX w.. Museu Nacional d’Art de Catalunya – położone na wzgórzu Montjuïc w Barcelonie, w pobliżu stadionu olimpijskiego. Muzeum począwszy od 1934 r. znajduje się w Palau Nacional. Muzeum gromadzi najznamienitszą na świecie kolekcję sztuki romańskiej w tym, malowidła ścienne z różnorodnych kościołów w Pirenejach w prowincji Lleida. Znajduje się tu również zbiór sztuki gotyckiej oraz wszelakie eksponaty z czasów renesansu i baroku. Wnętrze jest częściowo zaadaptowane przez włoskiego architekta Gae Aulentiego, przeszło renowację, która przygotowała je na przyjęcie nowych kolekcji, m.in.: Museu d’Art Modern, którego zbiory to głównie katalońskie malarstwo, rzeźba i sztuka dekoracyjna, w tym meble z XIX wieku i początku XX oraz dzieła Ramona Casasa, Santiago Rusiñola, Isidre Nonella czy El Greca.^[8]

Muzeum nauki w modernistycznym budynku. CosmoCaixa Barcelona to muzeum nauki znajdujące się w Barcelonie, w Katalonii, w Hiszpanii. Wcześniej znane jako Muzeum Nauki w Barcelonie, zostało zamknięte na czas renowacji w 1998 roku i ponownie otwarte w 2004 roku pod obecną nazwą. W muzeum znajdują się różne wystawy, stałe i czasowe, które prezentują środowisko, naturę, naukę i przestrzeń. W CosmoCaixa znajduje się także planetarium oraz wystawy poświęcone interakcji, takie jak dotyk i zabawa dla małych dzieci. Znajduje się tu również księgarnia, sklep z pamiątkami, biblioteka, centrum dydaktyczne i kawiarnia. Muzeum jest sponsorowane przez la Caixa. Wstęp do muzeum jest bezpłatny dla uczniów poniżej 16 roku życia. Dorośli również mogą korzystać z muzeum, kupując bilet wstępu o wartości 6 euro.^[9]

El Raval — średniowieczna dzielnica Barcelony stanowiąca część Ciutat Vella, znana również nieformalnie jako Barri Xino, co odwołuje się do jej kosmopolitycznego charakteru. Zamieszkuje ją ok. 50 tys. osób. Obecnie blisko 50% populacji Raval to imigranci. W przeszłości dzielnica cieszyła się fatalną sławą z powodu powszechnej na jej terenie prostytucji i przestępczości. Obecnie, po zmianach przeprowadzonych w Raval przez władze Barcelony obszar ten zyskuje sobie reputację dzielnicy artystycznej i turystycznej. Duży wpływ na ten fakt miała budowa w Raval Muzeum Sztuki Współczesnej oraz Centrum Kultury Współczesnej. Podobnie jak położona po drugiej stronie alei La Rambla Barri Gòtic Raval zachowała jednak zasadniczo średniowieczny układ wąskich uliczek i wysokich budynków.^[10]

Krypta słynnego architekta przypominająca grotę. Kościół Colònia Güell to niedokończone dzieło Antoniego Gaudiego. Został zbudowany jako miejsce kultu dla mieszkańców wzgórza na przedmieściach fabryki w Santa Coloma de Cervelló, niedaleko Barcelony. Colònia Güell była pomysłem hrabiego Eusebiego de Güell, który w 1898 r. zwrócił się o pomoc do architekta Antoniego Gaudiego. Prace rozpoczęto jednak dopiero w 1908 r., 10 lat po zamówieniu. Plan budynku zakładał budowę dwóch naw, górnej i dolnej, dwóch wież i jednej czterdziestometrowej kopuły centralnej. W 1914 r. rodzina Güellów wstrzymała budowę z powodu śmierci hrabiego Güella. W tym czasie dolna nawa była już prawie ukończona, więc w latach 1915-1917 została dokończona i przygotowana do użytku.

Kościół jest jednym z siedmiu obiektów zbudowanych przez Gaudiego w pobliżu Barcelony, które znajdują się na liście światowego dziedzictwa Unesco. Obiekty te znane są jako Dzieła Antoniego Gaudiego i ukazują jego "wyjątkowy wkład twórczy w rozwój architektury i techniki budowlanej pod koniec XIX i na początku XX wieku".^[13]

Fontanna w Barcelonie, Hiszpania. La Font màgica Magiczna fontanna - kompleks fontann znajdujący się przy Avinguda Maria Cristina w Barcelonie. Fontanna znajduje się u podnóża wzgórza Montjuïc, tuż obok hal targowych Fira de Barcelona oraz Plaça d'Espanya. Została zbudowana w 1929 r. podczas odbywającej się wtedy w Barcelonie Wystawy światowej EXPO. Projektantem fontanny był Carles Buigas. Ogromnych rozmiarów fontanny są zwykle w godzinach wieczornych miejscem widowiskowych spektakli artystycznych: woda - światło - dźwięk. Podczas pokazu w takt muzyki, z setek dysz fontanny wydobywają się strumienie wody o zmiennym ciśnieniu, tworząc rozmaite przestrzennie ukształtowane elementy i figury. Odpowiednie grupy strumieni wody wypływającej pod różnymi kątami są podświetlane zmieniającymi się światłami o różnych kolorach. Spektakle odbywają się co pół godziny.^[19]

Średniowieczna budowla i siedziba rządu. Palau de la Generalitat de Catalunya to zabytkowy pałac w Barcelonie, w Katalonii, w Hiszpanii. Znajdują się w nim biura Prezydium Generalitat de Catalunya. Jest to jeden z niewielu średniowiecznych budynków w Europie, który nadal pełni funkcję siedziby rządu i mieści instytucję, która go zbudowała.

Pałac znajduje się w dzielnicy Ciutat Vella w Barcelonie. Jest on ograniczony ulicami Carrer del Bisbe, Carrer de Sant Sever i Carrer de Sant Honorat. Jego główna fasada wychodzi na Plaça de Sant Jaume, naprzeciwko ratusza w Barcelonie.

Pierwotny budynek został zakupiony w 1400 r. przez ówczesnego prezydenta Alfonsa de Tous. Znajdował się on przy Carrer de Sant Honorat, w dawnej dzielnicy żydowskiej, czyli Call. Pierwsza rozbudowa (w 1416 r.) była skierowana w stronę ulicy i została przeprowadzona przez biskupa Marca Safonta, który w 1434 r. wybudował również kaplicę św.

W 1596 r. Pere Blai zaprojektował obecną główną fasadę na placu Sant Jaume w stylu renesansowym. Jest to pierwsza wielka fasada w tym stylu architektonicznym w Katalonii. W późniejszym czasie zakupiono kilka innych domów i włączono je do pałacu.^[20]

Kilometrowa ulica, tętniące życiem centrum kulturalne. La Rambla lub Las Ramblas / Les Rambles – ruchliwa kilometrowa ulica w centrum Barcelony, często odwiedzana zarówno przez turystów, jak i przez mieszkańców miasta.

Ulica znajduje się w dzielnicy Barri Gòtic. Prowadzi od Plaça de Catalunya w centrum do pomnika Krzysztofa Kolumba na nabrzeżu. Oficjalnie La Rambla stanowi ciąg krótszych ulic, z których każda nosi inną nazwę (stąd forma w liczbie mnogiej, Les Rambles). Poczynając od Plaça de Catalunya kolejno są to: Rambla de Canaletes, Rambla dels Estudis (nazwa pochodzi od znajdującego się tu niegdyś uniwersytetu), Rambla de Sant Josep (nazywana również Rambla de Flores, gdyż handluje się tam kwiatami), Rambla dels Caputxins oraz Rambla de Santa Monica. Zbudowanie na początku lat 90. centrum handlowego Maremagnum spowodowało przedłużenie deptaka w postaci drewnianego molo prowadzącego do portu (Rambla de Mar).

Część przeznaczoną dla pieszych wypełniają stragany i kawiarenki na wolnym powietrzu. Odbywają się tam również występy artystów ulicznych: mimów, aktorów i tancerzy, swoje prace wystawiają też artyści. Wzdłuż La Rambla, obok barów i sklepów, znajduje się wiele turystycznych atrakcji, takich jak Palacio de la Virreina (Pałac Wicekrólowej), targowisko La Boqueria i teatr El Liceu. Deptak bywa bardzo zatłoczony, szczególnie w czasie sezonu turystycznego. Z tego powodu jest to teren działalności kieszonkowców, jak również oszustów oferujących rzekome okazje szybkiego zarobku przez różnego rodzaju nielegalny hazard.

Nazwa La Rambla w języku hiszpańskim i katalońskim oznacza przerywany przepływ wody. Pochodzi od arabskiego słowa ramla oznaczającego piaszczyste koryto rzeki.^[21]

Muzeum historii piłki nożnej w Barcelonie. Muzeum FC Barcelona – muzeum zlokalizowane w dzielnicy Les Corts w Barcelonie przy ulicy Avinguda Arístides Maillol. Jest częścią stadionu Camp Nou.

Zostało otwarte w 1984 roku pod przewodnictwem ówczesnego prezydenta klubu Josepa Lluísa Núñeza. Jednak pomysł jego powstania zrodził się już znacznie wcześniej, za sprawą założyciela i prezesa Dumy Katalonii Joana Gampera. Obiekt na przestrzeni lat był kilkakrotnie przebudowywany. W 2010 roku muzeum zostało ponownie otwarte po długiej restrukturyzacji.

Wskutek jej przeprowadzenia podzielono muzeum na kilka osobnych sekcji. Od tego czasu muzeum można zwiedzać tylko rezerwując pakiet Camp Nou Experience, który obejmuje wejście do muzeum i zwiedzanie stadionu. Sekcja multimedialno–historyczna muzeum zawiera zbiór zdjęć i filmów dokumentalnych szczegółowo opisujących historię klubu. Materiały filmowe można obejrzeć na ścianie z interaktywnymi ekranami. Zwiedzający mają możliwość dotknięcia tych ekranów i wyświetlenia szczegółowych informacji na temat zawodników czy trenerów związanych z klubem w przeszłości. Można tu również posłuchać oficjalnego hymnu FC Barcelony i zapoznać się z jego tekstem dostępnym aż w 30 językach. Kolejna sekcja to prywatna kolekcja sztuki, która jest stale eksponowana w muzeum. Można tutaj zobaczyć prace lokalnych artystów, takich jak Salvador Dalí, Joan Miró i Antoni Tàpies. W następnej sekcji (nazywanej Kolekcja Futbolart) zwiedzający mogą zobaczyć klubowe pamiątki piłkarskie, w tym każde zdobyte przez klub trofeum. Ostatnia sekcja to tzw. "Wystawa czasowa" dzięki której kibice (w zależności od dnia odwiedzin) mogą na przykład poznać sylwetki ludzi którzy w znacznym stopniu przyczynili się do powstania klubu.

Jedną z kilku pamiątek prezentowanych w kolekcji Futbolart jest m.in. historyczna koszulka klubowa z numerem "10" w której grał Diego Maradona.

Na terenie muzeum znajduje się także fanowski sklep FCB – FCBotiga Megastore.

Muzeum zajmuje powierzchnię 3500 metrów kwadratowych. Jest to drugie najczęściej odwiedzane muzeum w Barcelonie (zaraz za Muzeum Picassa).^[22]

XIX-wieczny dom rodzinny autorstwa Antoniego Gaudiego. Casa Vicens – budynek w Barcelonie projektu Antonio Gaudíego powstały w latach 1883-1888. Znajduje się przy ulicy Carolines 24-26, bocznej od przedłużenia Passeig de Grácia, Garan de Grácia, w środkowej części miasta.

Jest to jedno z pierwszych dzieł architekta Antoniego Gaudíego, które uważa się powszechnie za jego manifest, gdyż daje on w nim wykładnię swojego nowego stylu. Wykonał je dla barcelońskiego ceglarza i glazurnika, Manuela Vicensa. Pomimo młodego wieku i braku doświadczenia Gaudí pokazał przejawy swojej niezwykłej wyobraźni i kunsztu.

Budynek na pierwszy rzut oka wydaje się połączeniem stylu neogotyckiego z neomauretańskim (arabskim), co uwydatnia się głównie przez zewnętrzne wieżyczki i ceramiczne kolorowe płytki na frontowej ścianie. Linie brył akcentują pasy wykonane z glazury. Budynek zawiera także element prostej wiejskości, nadany mu przez proste kamienne ściany i użycie popularnych aksamitek. Antoni Gaudí na wykonanie budynku wybrał kamień w kolorze ochry i cegły. Casa Vicens sprawia ogólnie wrażenie masywnego, ale nadzwyczaj dobrze wtapia się w ścianę ulicy, nie dominując nad budynkami sąsiednimi. Pełen jest dynamizmu przez zastosowanie różnych ciekawych kombinacji brył i harmonicznie zmieniających się kolorów. Brakuje jeszcze w tym budynku linii „płynnej”, z której potem Gaudí uczynił swój znak rozpoznawczy.

Casa Vicens ucierpiało znacznie w trakcie poszerzania ulicy; zburzono wtedy altanę, fontannę i część ogrodu. Następnie rozbudowano go w 1925 roku, czego dokonał J. B. Serra de Martinez; architekt ten za ścisłe trzymanie się zasad wytyczonych przez Gaudíego otrzymał nagrodę miasta Barcelony w 1927.^[23]

Muzeum sztuki współczesnej na wzgórzu ku czci Miro . Fundació Joan Miró – muzeum sztuki współczesnej poświęcone Joanowi Miró, zlokalizowane na wzgórzu Montjuïc w Barcelonie.

Idea założenia fundacji narodziła się u Joana Miro w 1968; pomysł ten zrealizował wraz z przyjacielem Joanem Prats. Według zamysłu nowy obiekt miał przede wszystkim zachęcać młodych artystów do eksperymentowania ze sztuką współczesną. Budynek zaprojektował Josep Lluís Sert z uwzględnieniem przestrzeni dla publiczności i ekspozycji wystawowych. Architekt zawarł w budynku dziedzińce i tarasy tworzące naturalne przejście dla zwiedzających poszczególne części obiektu.

Budynek fundacji otwarto 10 czerwca 1975 r. Pierwszym prezesem instytucji został Joaquim Gomis Serdañons, zaś Miró został jednym z członków pierwszego zarządu. Twierdzono, że nowa fundacja reprezentuje nową wizję muzeum i nowe odniesienie barcelończyków wobec ich dziedzictwa kulturowego.

W 1986 roku rozbudowano obiekt o audytorium i bibliotekę z 10 tys. woluminów.^[28]

Hiszpańskie muzeum architektury regionalnej. Poble Espanyol, hiszp. Pueblo español – położone na zachodnim zakątku Montjuïc, wybudowane w 1929 r. na światową wystawę EXPO. Samo miejsce oferuje wiele rozrywek zarówno w dzień jak i w nocy, począwszy od El Tablao Carmen, gdzie można oglądać pokazy flamenco po Colecció d'Art Contemporani – Kolekcja Sztuki Współczesnej, gdzie wystawione są grafiki Pabla Picassa oraz niektóre z obrazów Joana Miró. Jest to jedno z bardziej popularnych miejsc w całej Barcelonie, które wybudowane zostało jako wizytówka architektury, rękodzieła, kultury i gastronomii. W Poble Espanyol znajduje się m.in.: Plaza Mayor, podobna do placów w wielu miastach całego kraju, na których odbywają się fiestas, prezentująca się najlepiej podczas koncertów jazzowych i rockowych w ramach letniego festiwalu Grec. Twórca maskotki olimpijskiej – Javier Mariscal rozsławił Poble Espanyol na początku lat 90. XX stulecia, projektując modny bar Torres de Ávila, dzisiaj pełniący rolę klubu tanecznego.^[32]