Kordoba - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Mauretański pałac z 1328 r. i ogrody. Alcázar de los Reyes Cristianos, znany również jako Alcázar of Córdoba, to średniowieczny alkazar znajdujący się w historycznym centrum Kordoby, obok rzeki Gwadalkiwir i w pobliżu Meczetu-Katedry. Twierdza służyła jako jedna z głównych rezydencji Izabeli I Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego.

Jest to budynek o charakterze wojskowym, którego budowę zarządził król Alfons XI Kastylijski w 1328 r., na miejscu wcześniejszych budowli (Alkazaru Umajjadów z okresu islamu, poprzedniej rezydencji gubernatora rzymskiego i urzędu celnego). Zespół architektoniczny ma stonowany charakter na zewnątrz i wspaniały wewnątrz, ze wspaniałymi ogrodami i dziedzińcami utrzymanymi w stylu mudéjar.

Od 1931 r. Alkazar jest uznawany za zabytek kultury. Stanowi część Historycznego Centrum Kordoby, które w 1994 roku zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.^[3]

XIV-wieczna synagoga z elegancką sztukaterią. Synagoga w Kordobie – synagoga znajdująca się w Kordobie, umieszczona przy ulicy Judíos. Została zbudowana przez robotników kierowanych przez Isaqa Moheba w 1315 roku w stylu mudejar.

Składa się z patio, do którego wchodzi się od ulicy i przez które przechodzi się do korytarza prowadzącego do głównej sali modlitewnej. Z prawej strony od korytarza znajdują się schody w kierunku galerii dla kobiet. Owa galeria jest połączona z salą modlitewną poprzez trzy balkony udekorowane łukami. Wymiary sali modlitewnej to 6,95 × 6,37 m. Wysokość wynosi ponad 6 m. W prawej części tej sali znajduje się Aron ha-kodesz, obramowane ornamentem architektonicznym. Naprzeciwko jest mała nisza z łukiem, pod którym znajdował się ołtarz z Santa Quiteria.

Po wypędzeniu Żydów w 1492, budynek pełnił różne funkcje. Między innymi był to szpital chorych na wściekliznę z Santa Quiteria, kaplica św. Kryspina cechu szewskiego i szkoła dla małych dzieci. Budynek pełnił te funkcje do 1885 roku, kiedy został uznany za zabytek narodowy. Od tego czasu był wielokrotnie restaurowany. Jeden z remontów został przeprowadzony przez Félixa Hernándeza w 1929 roku. Inny miał miejsce w 1977 roku, po czym synagoga została ponownie otwarta w 1985 w 850 rocznicę urodzin Mojżesza Majmonidesa.^[10]

Rzymski most w Kordobie to most w historycznym centrum Kordoby, w Andaluzji, w południowej Hiszpanii. Pierwotnie został zbudowany na początku I wieku p.n.e. nad rzeką Gwadalkiwir, ale od tego czasu był wielokrotnie przebudowywany. Znany jest również jako Stary Most, ponieważ przez dwa tysiące lat, do czasu wybudowania mostu San Rafael w połowie XX wieku, był to jedyny most w mieście przecinający rzekę.

Większa część obecnej struktury pochodzi z czasów odbudowy przez Arabów w VIII wieku.

Jest on częścią niewielkiego obszaru chronionego, znanego jako Sotos de la Albolafia. Od 1931 r. most, wraz z Puerta del Puente i wieżą Calahorra, jest uznawany za zabytek kultury. Jest on również częścią historycznego centrum Kordoby, które w 1984 roku zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa.^[11]

Santa María Magdalena to kościół w Kordobie, w Hiszpanii, zbudowany w stylu mudejar. Stanowi część historycznego centrum Kordoby, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a jego nazwa pochodzi od imienia towarzyszki Jezusa, Marii Magdaleny.

Kościół Santa Mariá Magdalena był jednym z pierwszych z 12 kościołów zbudowanych przez Fernanda III po zdobyciu Kordoby w 1236 roku. Położony w zamożnej dzielnicy La Magdelena, na wschód od centrum miasta, służył jako wzór dla późniejszych kościołów. Łączy w sobie style architektoniczne romański, gotycki i mudejar. Główne wejście znajduje się na zachodnim krańcu kościoła pod oknem różanym. Boczne drzwi od strony południowej, najstarsze w Kordobie, mają alfonsa z dekoracją w kształcie rombów. XVII-wieczna wieża składa się z sekcji, które stają się węższe w kierunku szczytu.

Niewiele jest dokumentów świadczących o historii kościoła, wiadomo jednak, że pod koniec XIII wieku jego budowa była już bardzo zaawansowana. Z biegiem lat budynek przeszedł kilka przekształceń. Zakrystia jest dobudówką z początku XVI wieku, natomiast otynkowane sklepienia sufitowe zostały dodane w XVIII wieku, zakrywając średniowieczną stolarkę aż do niedawna, kiedy to zostały usunięte.

W 1990 r. kościół został poważnie uszkodzony przez pożar. Od tego czasu nie był już używany jako kościół i został zdekonsekrowany. Obecnie należy do banku Cajasur i jest miejscem koncertów i innych wydarzeń kulturalnych.^[14]

Rzymskie ruiny stojące pośród miejskich zabudowań. W hiszpańskim mieście Kordoba znajdują się pozostałości rzymskiej świątyni, odkrytej w latach 50. XX wieku podczas rozbudowy ratusza. Znajduje się ona w kącie utworzonym przez ulice Claudio Marcelo i Capitulares. Nie była to jedyna świątynia w mieście, ale prawdopodobnie najważniejsza ze wszystkich i jedyna znana dzięki wykopaliskom archeologicznym. Jest to świątynia Pseudoperipterus, sześciokątna, zbudowana w porządku korynckim, o długości 32 metrów i szerokości 16.

Jego budowę rozpoczęto za panowania cesarza Klaudiusza (41-54 r. n.e.), a zakończono około czterdziestu lat później, za panowania cesarza Domicjana (81-96 r. n.e.). Przypuszczalnie była ona przeznaczona do kultu cesarskiego. W II wieku świątynia przeszła pewne zmiany, które zbiegły się w czasie z przeniesieniem forum kolonialnego.

Na tym obszarze znajdowano już elementy architektoniczne, takie jak kolumny, kapitały, itp. wykonane z marmuru, dlatego też obszar ten był znany jako los marmolejos. Ten obszar Kordoby mógł stać się między I a II wiekiem forum prowincjonalnym Colonia Patricia, tytułem, który miasto otrzymało w czasach rzymskich.^[17]

Budynek w Kordobie. San Lorenzo to kościół w Kordobie, w Andaluzji, w południowej Hiszpanii. Położony w historycznym centrum miasta, był jedną z dwunastu budowli sakralnych zamówionych przez króla Ferdynanda III Kastylijskiego w mieście po jego podboju na początku XIII wieku.

Kościół zajmuje miejsce istniejącego wcześniej meczetu islamskiego, który z kolei został zbudowany nad kościołem wizygockim. Zbudowano go w latach 1244-1300, w stylu przejściowym między architekturą romańską a gotycką. Ma strukturę typową dla kościołów andaluzyjskich z tego okresu, na planie prostokąta z nawą główną i dwiema nawami, bez transeptu i apsydy.

Posiada portyk z trzema lekko ostrołukowymi arkadami, dobudowany w XVI wieku. Islamski minaret został przekształcony w renesansową dzwonnicę przez Hernána Ruiza Młodszego. Nad portykiem znajduje się duże gotycko-mudajarskie okno różane. W nawie głównej znajduje się kasetonowy sufit w stylu mudejar-renesansowym. W apsydzie znajdują się XIV-wieczne malowidła inspirowane włoską szkołą gotycką, przedstawiające sceny z życia Jezusa. W ołtarzu głównym (XVII w.) znajdują się sceny z życia św. Wawrzyńca.^[20]