Fitzpatrick Wilderness - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Fremont Peak jest trzecim co do wysokości szczytem stanu Wyoming, ustępuje tylko Gannett Peak i Grand Teton, i przebiega przez granicę między hrabstwami Fremont i Sublette w Wind River Range. Nazwę zawdzięcza amerykańskiemu odkrywcy Johnowi C. Fremontowi, który wspiął się na szczyt wraz z Charlesem Preussem i Johnnym Janisse w dniach 13-15 sierpnia 1842 roku. Kit Carson był z grupą wspinaczkową podczas pierwszej próby zdobycia szczytu, ale wrócił po zapasy w dniu, w którym Fremont i jego ludzie dotarli na szczyt. Niektórzy uważają, że Carson był pierwszym, który zdobył sąsiedni szczyt Jackson Peak. W tamtym czasie mylnie uważano, że Fremont Peak jest najwyższym szczytem Gór Skalistych, choć w rzeczywistości w paśmie Gór Skalistych jest ponad 100 wyższych szczytów.^[2]

Lodowiec Górnego Fremonta znajduje się w rejonie Fitzpatrick Wilderness w Shoshone National Forest w amerykańskim stanie Wyoming. Ten lodowiec alpejski Wind River Range jest związany z największym skupiskiem lodowców w Górach Skalistych USA i leży na północnym zboczu Fremont Peak, trzeciej co do wysokości góry w Wyoming. Lodowiec Górnego Fremonta znajduje się na średniej wysokości 13 450 stóp i jest jednym z najwyżej położonych lodowców w amerykańskich Górach Skalistych.

W latach 1990-1991 z górnego lodowca Fremont pobrano próbki rdzeni lodowych. Te rdzenie lodowe analizowano pod kątem zmian klimatycznych oraz zmian w składzie chemicznym atmosfery. W 1998 r. z lodowca pobrano próbkę rdzenia lodowego o długości 164 m (538 stóp), a późniejsza analiza lodu wykazała gwałtowną zmianę stosunku izotopów tlenu-18 do tlenu-16 w powiązaniu z tym, co powszechnie uważa się za koniec Małej Epoki Lodowej, okresu niższych temperatur globalnych w latach 1550-1850. Ustalono powiązanie z podobnymi badaniami rdzenia lodowego przeprowadzonymi na czapie lodowej Quelccaya w Peru, które również wykazały takie same zmiany w stosunku izotopów tlenu w tym samym okresie. Implikacje klimatyczne z rdzeni lodowych pobranych z obu miejsc potwierdzają dowody na nagłą globalną zmianę klimatu w połowie XIX wieku.

Rdzenie lodowe z lodowca wykazały także podwyższony poziom trytu (3H) i chloru-36 około roku 1963, który zbiega się ze szczytowym okresem naziemnych prób jądrowych.

Te same rdzenie lodowe zostały również przebadane pod kątem depozycji rtęci w wyniku działalności naturalnej i spowodowanej działalnością człowieka. Jest to pierwszy znany przypadek wykorzystania rdzeni lodowych do określenia depozycji rtęci z lodowca na średniej szerokości geograficznej w Ameryce Północnej, ponieważ wszystkie poprzednie badania opierały się na innych źródłach. Większość depozycji rtęci odbywa się za pośrednictwem atmosfery, a źródłem tego pierwiastka może być aktywność wulkaniczna lub uprzemysłowienie, jednak uważa się, że wulkany są źródłem niewielkiej części rtęci. Próbki rdzenia lodowego z Górnego Lodowca Fremonta wykazały, że poziom rtęci gwałtownie wzrósł w okresie rewolucji przemysłowej, a od połowy lat 80. ubiegłego wieku znacznie się obniżył. Uważa się, że spadek depozycji rtęci od lat 80. zbiega się w czasie z uchwaleniem ustawy o czystym powietrzu.^[5]

Lodowiec Gannetta jest największym lodowcem w Górach Skalistych na terenie Stanów Zjednoczonych. Lodowiec znajduje się na wschodnich i północnych zboczach Gannett Peak, najwyższej góry w Wyoming, po wschodniej stronie Continental Divide w Wind River Range. Gannett jest jednym z kilkudziesięciu lodowców znajdujących się na terenie Fitzpatrick Wilderness w Shoshone National Forest.

Podobnie jak w przypadku wielu lodowców na całym świecie, lodowiec Gannetta powoli zanika. Fotograficzne dowody jasno pokazują, że od lat 20. ubiegłego wieku powierzchnia lodowca uległa znacznemu zmniejszeniu. W 1950 roku powierzchnię lodowca oszacowano na 4,6 km2 (1 137 akrów), a w 1999 roku zmierzono ją na 3,63 km2 (897 akrów). Pomiary wykonane w 1958 i 1983 roku wykazały zmniejszenie głębokości o 18,6 metra (61 stóp) w ciągu 25 lat. Powszechnie uważa się, że przyczyną cofania się lodowca jest ogólne ocieplenie klimatu i zmniejszenie wilgotności. W najbliższej okolicy znajduje się wiele innych lodowców, w tym sześć kolejnych, które znajdują się w pierwszej dziesiątce pod względem wielkości w Górach Skalistych w USA.

W 1989 r. zbadano oba lodowce Gannett i Dinwoody, aby określić ilość wody roztopowej dostarczanej przez nie do strumieni. Oba lodowce dostarczają wody roztopowej do potoku Dinwoody, który z kolei wpada do rzeki Wind River. Stwierdzono, że woda z roztopów wnosi coraz mniejszą ilość do ogólnej ilości wody dostarczanej do Dinwoody Creek. Przypisuje się to przerzedzaniu się i cofaniu lodowców, zwłaszcza od 1950 roku, kiedy lodowiec Gannetta był o prawie 20% większy niż w 1999 roku. Zmniejszony przepływ wody z Lodowca Gannetta, spowodowany cofaniem się lodowców, wpływa nie tylko na ilość wody dostępnej dla lokalnego ekosystemu, ale także na działalność rolniczą i hodowlaną w dolnym biegu rzeki.^[7]