Indianapolis - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wystawy poświęcone kulturze i sztuce. Muzeum Dziecięce w Indianapolis jest największym na świecie muzeum dla dzieci. Mieści się przy 3000 North Meridian Street, w Indianapolis, w stanie Indiana, w Stanach Zjednoczonych, w dzielnicy United Northwest Area. Muzeum jest akredytowane przez Amerykańskie Stowarzyszenie Muzeów (American Alliance of Museums). Ma 472 900 stóp kwadratowych powierzchni, na której na pięciu piętrach znajdują się sale wystawowe, i rocznie odwiedza je ponad milion osób. Zbiory liczące ponad 130 000 artefaktów i eksponatów podzielone są na dwie dziedziny: Sztuka i Nauki Humanistyczne oraz Nauki Przyrodnicze. Wśród eksponatów znajduje się symulowane siedlisko dinozaurów z okresu kredy, karuzela, lokomotywa parowa oraz szklana rzeźba "Fajerwerki szklanej wieży i sufitu". Muzeum skupia się na nauczaniu rodzinnym; większość eksponatów zaprojektowano w sposób interaktywny, umożliwiający dzieciom i rodzinom aktywny udział.

Założone w 1925 r. przez Mary Stewart Carey z pomocą liderów społecznych i organizacji z Indianapolis, jest czwartą pod względem wieku instytucją tego typu na świecie. Obecne miejsce stało się siedzibą muzeum w 1946 roku; obecny budynek powstał w 1976 roku i od tego czasu był czterokrotnie rozbudowywany. Muzeum organizuje tysiące imprez rocznie, w tym przedstawienia w Lilly Theater, zajęcia i warsztaty dla uczniów, wystawy objazdowe i zbiórki pieniędzy. W 2008 r. budżet muzeum wyniósł 28,7 mln dolarów, zatrudnia ono 400 pracowników i 1500 wolontariuszy. Stabilność finansową muzeum zapewnia duży fundusz wieczysty, który został utworzony w latach 60. ubiegłego wieku i jest zarządzany przez radę powierniczą. W maju 2021 r. muzeum ogłosiło Jennifer Pace Robinson, 29-letnią pracownicę muzeum, nowym prezesem i dyrektorem generalnym.^[1]

Muzeum Indianapolis Motor Speedway to muzeum motoryzacyjne znajdujące się na terenie Indianapolis Motor Speedway w Speedway w stanie Indiana w Stanach Zjednoczonych, w którym mieści się Hala Sław Indianapolis Motor Speedway. Muzeum jest nieodłącznie związane z wyścigami Indianapolis 500 i Brickyard 400, ale zawiera także eksponaty dotyczące innych form sportów motorowych, samochodów osobowych i ogólnej historii motoryzacji. W 2006 r. muzeum obchodziło 50-lecie istnienia. Fundacja muzeum posiada kilka byłych samochodów, które wygrały Indianapolis 500, i są one regularnie umieszczane na wystawie.

Muzeum jest niezależną własnością i jest zarządzane przez Indianapolis Motor Speedway Foundation, Inc. zarejestrowaną organizację 501(c)(3). Początki muzeum sięgają roku 1956, a do obecnego budynku przeniesiono je w 1976 roku. Znajduje się na terenie toru wyścigowego Indianapolis Motor Speedway i jest otwarte przez cały rok, z wyjątkiem niektórych świąt, takich jak Święto Dziękczynienia i Boże Narodzenie.^[4]

Hinkle Fieldhouse to arena do koszykówki na terenie kampusu Butler University w Indianapolis w stanie Indiana. Ukończona na początku 1928 roku, do 1950 roku była największą areną koszykówki w Stanach Zjednoczonych. Obiekt został przemianowany na Hinkle Fieldhouse w 1966 roku na cześć wieloletniego trenera i dyrektora sportowego Butlera, Paula D. "Tony'ego" Hinkle'ego. Jest to szósta pod względem wieku arena koszykówki uczelnianej, która wciąż jest w użyciu. Hinkle Fieldhouse, wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków w 1983 r. i uznany za Narodowy Zabytek Historyczny USA w 1987 r., jest czasem nazywany "Katedrą Koszykówki Indiany".

Hinkle Fieldhouse służy jako boisko domowe dla męskiej drużyny koszykówki Butler Bulldogs od 1928 roku (z wyjątkiem lat 1943-1945, kiedy to zostało przekształcone w koszary wojskowe podczas II wojny światowej) oraz jako miejsce rozgrywania corocznych meczów mistrzowskich Indiana High School Boys Basketball Tournament w latach 1928-1971. Oprócz amatorskich i zawodowych meczów koszykówki, stadion gościł wizyty prezydentów Stanów Zjednoczonych, zawody torowe i wyścigi rowerowe, profesjonalne mecze tenisowe, cyrki oraz inne spotkania o charakterze obywatelskim i religijnym.

Męska drużyna koszykówki Butler Bulldogs zdobyła tytuł mistrzowski Horizon League w Hinkle w 2010 roku. W hali Butler rozegrano kilka pamiętnych meczów o mistrzostwo szkół średnich w koszykówce, w tym mecz o tytuł w 1954 roku, w którym drużyna koszykarska maleńkiego Milan High School pokonała większą drużynę Muncie Central High School. Drużyna Milan posłużyła za inspirację do filmu Hoosiers (1986), a końcowe sceny meczu o mistrzostwo były kręcone w Hinkle Fieldhouse.^[6]

Niezwykłe miejsce z muzeum i malowniczymi widokami. Pomnik Żołnierzy i Marynarzy Stanu Indiana jest neoklasycznym pomnikiem o wysokości 284 stóp i 6 cali, wzniesionym na Monument Circle, okrągłej, ceglanej, wybrukowanej ulicy, która przecina ulice Meridian i Market w centrum Indianapolis, Indiana. Od czasu publicznego poświęcenia 15 maja 1902 r. pomnik stał się ikonicznym symbolem Indianapolis, stolicy stanu Indiana. Został on wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych 13 lutego 1973 r., a w grudniu 2016 r. został włączony do rozszerzenia Narodowego Historycznego Okręgu Zabytkowego Indiana World War Memorial Plaza. Znajduje się on w dzielnicy historycznej Washington Street-Monument Circle. Jest to również największy pomnik na wolnym powietrzu i największe tego typu miejsce w Indianie.

Został zaprojektowany przez niemieckiego architekta Bruno Schmitza i zbudowany w ciągu trzynastu lat, między 1888 a 1901 rokiem. Pierwotnym celem pomnika było uhonorowanie weteranów amerykańskiej wojny secesyjnej, ale jest on także hołdem dla żołnierzy z Indiany, którzy służyli podczas wojny rewolucyjnej, konfliktów terytorialnych, które częściowo doprowadziły do wojny 1812 r., wojny meksykańsko-amerykańskiej i wojny hiszpańsko-amerykańskiej. Pomnik ten jest pierwszym w Stanach Zjednoczonych pomnikiem poświęconym zwykłemu żołnierzowi. Pomnik w kształcie obelisku został zbudowany z wapienia oolitowego z hrabstwa Owen w stanie Indiana. Spoczywa na podwyższonym fundamencie otoczonym basenami i fontannami. Szerokie kamienne schody po stronie północnej i południowej prowadzą na dwa tarasy u podstawy pomnika. Kamienne tablice nad wykonanymi z brązu drzwiami wejściowymi po północnej i południowej stronie obelisku zawierają napisy upamiętniające żołnierzy stanu Indiana. Napis nad tablicami brzmi następująco: "Cichym Zwycięzcom Indiany". Taras widokowy dostępny jest od wewnątrz schodami lub windą. Rzeźby pamiątkowe i fontanny wykonane są głównie z wapienia oolitowego i brązu. W chwili poświęcenia pomnika w 1902 r. jego koszt wynosił 598 318 dolarów. Oszacowano, że budowa podobnego obiektu w 2014 r. przekroczyłaby 500 mln dolarów.

Pomnik zawiera kilka godnych uwagi rzeźb plenerowych, w tym dwie masywne wapienne grupy Wojna i Pokój Rudolpha Schwarza, dwie mniejsze sceny Umierający żołnierz i Powrót do domu, a także cztery postacie wojskowe u jego podstawy. Kamienny obelisk otaczają trzy astragale, jeden autorstwa Nikolausa (Nicolausa) Geigera i dwa inne autorstwa George'a T. Brewstera. Dodatkowe rzeźby to wykonane z brązu posągi George'a Rogersa Clarka, Williama Henry'ego Harrisona i Jamesa Whitcomba autorstwa Johna H. Mahoneya oraz wykonany z brązu posąg Olivera P. Mortona autorstwa Franklina Simmonsa. Obelisk wieńczy 30-stopowy (9,1 m) posąg Victory wykonany z brązu przez Brewstera. Pomnik z Indianapolis jest o około 6,4 m (21 stóp) krótszy od nowojorskiej Statuy Wolności o wysokości 93 m (305 stóp).^[7]

Indiana Farmers Coliseum to kryta arena wielofunkcyjna z 6500 miejscami siedzącymi, znajdująca się na terenie Indiana State Fairgrounds w Indianapolis. Indiana Farmers Coliseum jest domem zarówno dla Indy Fuel z ECHL, jak i IUPUI Jaguars z NCAA.

Koloseum, otwarte w 1939 r. w ramach programu Works Progress Administration (część New Deal) prezydenta Franklina D. Roosevelta, było gospodarzem wielu historycznych wydarzeń, w tym jedynego występu The Beatles w 1964 r. w Indianie.

Po otwarciu Market Square Arena w 1974 roku koloseum nadal służyło jako alternatywa dla większej areny w przypadku imprez wymagających mniejszej liczby miejsc siedzących lub mniejszej powierzchni. Po otwarciu Gainbridge Fieldhouse w 1999 roku i późniejszym wyburzeniu Market Square Arena w 2001 roku jest to kontynuowane do dziś.

26 października 2012 roku w Koloseum odbyła się ceremonia "Lights Out", po czym zostało ono zamknięte na czas remontu. 24 kwietnia 2014 roku, po 17-miesięcznym remoncie wartym 53 miliony dolarów, Koloseum zostało ponownie otwarte.

W grudniu 2014 roku Indiana Farmers Mutual Insurance Company zawarło dziesięcioletnią umowę z Indiana State Fair Commission, na mocy której arena została przemianowana na Indiana Farmers Coliseum.^[10]

Monon Trail to szlak kolejowy znajdujący się w całości na terenie stanu Indiana. Monon Railroad była popularną linią kolejową łączącą miasta Chicago i Indianapolis, z przystankami w głównych miejscowościach na swojej trasie. Po upadku kolei i sprzedaży firmy w 1987 r. część linii między Indianapolis a Delphi w stanie Indiana została opuszczona.

W północno-zachodniej części stanu Indiana szlak ma długość 4,4 mili (7,1 km) i biegnie przez hrabstwo Lake od Munster do Hammond. W rejonie Indianapolis szlak ma długość 18,1 mili (29,1 km) i biegnie przez hrabstwa Hamilton i Marion, łącząc Indianapolis, Carmel i Westfield. Szlak został przedłużony do Sheridan, dzięki czemu jego całkowita długość wynosi 39 km (24 mile).

Pierwsze fragmenty szlaku powstały pod koniec lat 90. ubiegłego wieku, ale od tego czasu jest on konsekwentnie rozbudowywany na obu odcinkach. Szlak jest ścieżką wspólnego użytku, przy której znajdują się głowice szlaków, obiekty parkowe i lokalne atrakcje.^[11]

Plac Pamięci Wojny Światowej w Indianie (Indiana World War Memorial Plaza) to obiekt miejski położony w Indianapolis, w stanie Indiana, w Stanach Zjednoczonych, pierwotnie zbudowany w celu uhonorowania weteranów I wojny światowej. Na północnym krańcu placu znajduje się Centrum Legii Amerykańskiej (American Legion Mall), gdzie mieszczą się budynki administracyjne Legii oraz pamiątkowy cenotaf. Na południe od niego znajduje się Veterans Memorial Plaza z obeliskiem. Łącznie jest to największy projekt pomnika wojennego w Stanach Zjednoczonych.

Centralnym punktem placu jest pomnik Indiana World War Memorial, wzorowany na Mauzoleum w Halikarnasie, w którym znajduje się "Ołtarz Flagi" w Sali Sanktuarium. Znajduje się tam również muzeum wojskowe i audytorium. Na południowym krańcu znajduje się Park Uniwersytecki, najstarsza część placu, wypełniona posągami i fontanną. W dniu 11 października 1994 r. Indiana World War Memorial Plaza został uznany za National Historic Landmark District. W 2016 r. obszar ten został powiększony o Pomnik Żołnierzy i Marynarzy, a jego nazwa została zmieniona na Indiana World War Memorial Historic District.^[12]

Karuzela z parku Broad Ripple to zabytkowa karuzela znajdująca się w Muzeum Dziecięcym w Indianapolis. Została zainstalowana w 1917 roku w parku rozrywki w pobliżu rzeki White River w Indianapolis, w stanie Indiana, gdzie stała do czasu zawalenia się budynku, w którym się znajdowała w 1956 roku. Mechanizm przejażdżki został zniszczony, ale zwierzęta pozostały stosunkowo nietknięte i zostały umieszczone w magazynie przez właścicieli parku, Departament Parków i Rekreacji Indianapolis. Zwierzęta zostały wyrzeźbione przed 1900 r. przez firmę Dentzel Carousel Company, ale zmontowane przez firmę William F. Mangels, która dostarczyła również silnik napędzający karuzelę.

Muzeum Dziecięce w Indianapolis nabyło pierwsze dwa rzeźbione zwierzęta z karuzeli w 1965 roku, a ostatnie kilka drewnianych zwierząt w 1973 roku. Muzeum planowało sprzedać niektóre z nich, aby sfinansować renowację pozostałych, dopóki dyrektor muzeum, Mildred Compton, nie została przekonana przez entuzjastów karuzeli, że zamiast tego muzeum powinno odrestaurować wszystkie zwierzęta i odtworzyć działającą karuzelę. Renowację rzeźbionych zwierząt rozpoczęto w 1966 r., a zakończono dopiero w 1977 r. wraz z odrestaurowaniem całej karuzeli. W planowanym nowym budynku muzeum nie przewidziano miejsca na tak duży eksponat, dlatego konieczne było wprowadzenie zmian w projekcie, aby można go było umieścić na piątym piętrze. Zainstalowano również organy orkiestry Wurlitzer model #146-B z 1919 roku, typ produkowany tylko dla karuzel. Odrestaurowana karuzela ma szerokość 13 metrów (42 stopy) i zawiera 42 zwierzęta, w tym - oprócz zwykłych koni - kozy, żyrafy, jelenie, lwy i tygrysy. W 1987 r. została uznana za National Historic Landmark.^[13]

Crown Hill Cemetery to zabytkowy cmentarz wiejski położony przy 700 West Thirty-Eighth Street w Indianapolis, w hrabstwie Marion, w stanie Indiana. Ten prywatny cmentarz został założony w 1863 roku na wzgórzu Strawberry Hill, którego szczyt został przemianowany na "The Crown", wysoki punkt z widokiem na Indianapolis. Znajduje się on około 2,8 mili na północny zachód od centrum miasta. Crown Hill został poświęcony 1 czerwca 1864 roku. Zajmuje powierzchnię 555 akrów, co czyni go trzecim co do wielkości cmentarzem pozarządowym w Stanach Zjednoczonych. Teren cmentarza powstał według projektów architekta krajobrazu z Pittsburgha i zarządcy cmentarza Johna Chisletta Sr. oraz Adolpha Straucha, pruskiego ogrodnika. W 1866 r. rząd Stanów Zjednoczonych zezwolił na utworzenie Cmentarza Narodowego USA w Indianapolis. Cmentarz Narodowy Crown Hill o powierzchni 1,4 akra znajduje się w sekcjach 9 i 10.

Na Crown Hill znajduje się 25 mil (40 km) utwardzonej drogi, ponad 150 gatunków drzew i roślin, ponad 225 000 grobów, a rocznie odbywa się tu około 1500 pochówków. Crown Hill jest miejscem spoczynku osób ze wszystkich środowisk, od przywódców politycznych i obywatelskich po zwykłych obywateli, niesławnych przestępców i osoby nieznane. Na Crown Hill pochowani są Benjamin Harrison, dwudziesty trzeci prezydent Stanów Zjednoczonych, wiceprezydenci Charles W. Fairbanks, Thomas A. Hendricks i Thomas R. Marshall. Innym internowanym jest słynny rabuś bankowy i "wróg publiczny nr 1" John Dillinger. Z "Korony" na miasto rozciąga się widok na grób poety z Hoosier Jamesa Whitcomba Rileya.

Wiele z mauzoleów, pomników, monumentów i budowli na cmentarzu zostało zaprojektowanych przez architektów, projektantów krajobrazu i rzeźbiarzy, takich jak Diedrich A. Bohlen, George Kessler, Rudolf Schwarz, Adolph Scherrer oraz firmy architektoniczne D. A. Bolen i Syn oraz Vonnegut i Bohn. Wśród dzieł współczesnych rzeźbiarzy są David L. Rodgers, Michael B. Wilson i Eric Nordgulen.

Biura administracyjne, kostnica i krematorium znajdują się przy ulicy Trzydziestej Ósmej i Clarenden, na północnym terenie cmentarza. Stacja poczekalni Crown Hill, zbudowana w 1885 roku przy wschodnim wejściu przy Thirty Fourth Street i Boulevard Place, służy jako miejsce spotkań dla wycieczek i programów. Crown Hill Heritage Foundation, korporacja non-profit założona w 1984 roku, zbiera fundusze na ochronę zabytkowych budynków i terenów cmentarza. Cmentarz Crown Hill został wpisany na listę National Register of Historic Places 28 lutego 1973 roku.^[14]

Hala widowiskowa w Indianapolis, Indiana. Bankers Life Fieldhouse – hala sportowa w amerykańskim mieście Indianapolis w stanie Indiana. Jest domową halą drużyn Indiana Pacers oraz Indiana Fever, a także kilka razy w roku Indiana Ice. Prawa do jej nazwy posiada oferująca usługi finansowe firma Conseco.

Budynek został zaprojektowany przez Ellerbe Becket, a koszt jego budowy wyniósł 183 miliony dolarów amerykańskich.

Conseco Fieldhouse zastąpiła arenę Market Square jako domową halę Indiana Pacers 6 listopada 1999 roku

W 2002 roku Conseco Fieldhouse był jednym z dwóch obiektów, w których odbywały się mistrzostwa świata w koszykówce mężczyzn. Poza tym miały w nim miejsce turnieje koszykówki mężczyzn Big Ten Conference (2002, 2004, 2006, 2008, 2011), SummerSlam WWE i liczne koncerty.^[16]

Kościół katolicki św. Jana Ewangelisty jest rzymskokatolicką parafią archidiecezji Indianapolis w Indianapolis, w stanie Indiana, w Stanach Zjednoczonych. Początki parafii sięgają 1837 roku, kiedy to po raz pierwszy nazwano ją parafią Świętego Krzyża. Jana Ewangelisty i jest najstarszą parafią katolicką w mieście i w hrabstwie Marion w stanie Indiana. Uważana za matkę parafii katolickich w Indianapolis, odegrała ważną rolę w rozwoju Kościoła katolickiego w mieście. Kościół św. Jana pełnił funkcję prokatedry diecezji od 1878 do 1906 roku, a jego plebania służyła jako rezydencja biskupia i kancelaria od 1878 do 1892 roku. W 1900 roku kościół był miejscem pierwszej konsekracji biskupiej, która odbyła się w Indianapolis.

Chociaż wielu uważało Saint John's za katedrę diecezjalną, nigdy nie została ona oficjalnie nazwana w ten sposób. Katedra św. Franciszka Ksawerego pozostała oficjalną katedrą, a Vincennes, Indiana miastem urzędowym rzymskokatolickiej diecezji Vincennes, Indiana, aż do 28 marca 1898 roku, kiedy to siedziba biskupia została przeniesiona do Indianapolis i stała się diecezją Indianapolis. Funkcje diecezjalne odbywały się w Saint John's do czasu wybudowania w 1906 roku katedry Świętych Piotra i Pawła. W probostwie Saint John's do 1968 r. mieściła się kancelaria diecezjalna, a do 1982 r. funkcjonował tam trybunał metropolitalny diecezji. W 1980 r. kościół i plebania św. Jana zostały wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Obecny kościół św. Jana, trzeci w parafii i drugi zbudowany na Georgia Street, jest główną budowlą w grupie budynków parafialnych na południowo-zachodnim rogu Georgia Street i Capitol Avenue. Diedrich A. Bohlen, dyrektor i założyciel firmy architektonicznej D. A. Bohlen and Son z Indianapolis, zaprojektował plebanię (1863), kościół (1867-71) oraz dobudówkę do plebanii (1878). Syn Bohlena, Oscar, zaprojektował bliźniacze wieże i nadzorował ich budowę w 1893 roku. Kościół z czerwonej cegły ma eklektyczny styl, zawierający elementy francuskiego gotyku i amerykańskiej architektury romańskiej. Sanktuarium może pomieścić 3000 osób. W 1867 r., kiedy położono kamień węgielny, był to największy kościół w stanie Indiana; poświęcono go 2 lipca 1871 r.^[17]

Katedra Christ Church jest katedrą dla episkopalnej diecezji Indianapolis. Parafia Christ Church została formalnie zorganizowana w 1837 roku. Obecny budynek kościoła został wzniesiony w 1857 roku na Monument Circle w centrum Indianapolis, w miejsce pierwszego kościoła parafialnego zbudowanego w tym samym miejscu. Zaprojektowana przez architekta Williama Tinsleya budowla w stylu gotyku angielskiego jest najstarszym budynkiem kościelnym w Indianapolis i hrabstwie Marion w stanie Indiana, który pozostaje w ciągłym użyciu. Jest to również najstarszy budynek na Monument Circle. Christ Church jest znany ze swojej muzyki, zwłaszcza z organów piszczałkowych, z których jeden został podarowany przez Ruth Lilly, oraz z profesjonalnego Chóru Męskiego, Chłopięcego i Dziewczęcego. Parafia jest również znana z działalności społecznej, w tym z corocznej zbiórki pieniędzy na festiwal truskawkowy i innych działań charytatywnych. Katedra Kościoła Chrystusowego została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków 10 lipca 1973 roku. Znajduje się ona w dzielnicy historycznej Washington Street-Monument Circle.^[18]

White River State Park to park miejski w centrum Indianapolis w stanie Indiana. Położony jest wzdłuż wschodniego i zachodniego brzegu rzeki White River i ma powierzchnię 267 akrów. Początkowe plany utworzenia parku zostały opracowane przez liderów społecznych pod koniec lat 70. w celu wykorzystania strategii rozwoju gospodarczego miasta w zakresie sportów amatorskich. Dwustronne poparcie ustawodawców stanowych i kapitał początkowy pochodzący od partnerów korporacyjnych doprowadziły do powołania komisji quasi-rządowej, która miała nadzorować planowanie i działalność parku. Budowa rozpoczęła się w latach osiemdziesiątych XX wieku wraz z przejęciem i oczyszczeniem zaniedbanych nieruchomości przemysłowych oraz zmianą przebiegu ulicy Waszyngtona w celu jej przebudowy.

Do godnych uwagi atrakcji znajdujących się na terenie parku należą: Muzeum Indian Amerykańskich i Sztuki Zachodniej Eiteljorg, Muzeum Stanowe Indiana, zoo w Indianapolis, Medal of Honor Memorial, NCAA Hall of Champions, Victory Field oraz White River Gardens.

Park i towarzyszący mu Spacer po Kanale Indianapolis stanowią jedną z siedmiu wyznaczonych dzielnic kulturalnych.^[19]

Benjamin Harrison Presidential Site, wcześniej znany jako Benjamin Harrison Home, to były dom dwudziestego trzeciego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Benjamina Harrisona. Znajduje się w Old Northside Historic District w Indianapolis, w stanie Indiana. Szesnastopokojowy dom z czerwonej cegły został zbudowany przez Harrisona w latach siedemdziesiątych XIX wieku. To właśnie z ganku tego domu Harrison rozpoczął swoją słynną kampanię Front Porch w kampanii prezydenckiej w 1888 roku, często przemawiając do tłumów na ulicy. W 1896 r. Harrison odnowił dom i zainstalował elektryczność. Zmarł w nim w sypialni na drugim piętrze w 1901 roku. Obecnie dom jest własnością Fundacji Arthura Jordana, a Fundacja Benjamina Harrisona prowadzi w nim muzeum poświęcone byłemu prezydentowi.^[20]

Oldfields, znane również jako Lilly House and Gardens, to 26-hektarowa zabytkowa posiadłość i muzeum domu w Newfields w Indianapolis, w stanie Indiana, w Stanach Zjednoczonych. Posiadłość, będąca przykładem amerykańskiego ruchu domów wiejskich z przełomu XIX i XX wieku, została uznana w 2003 roku za Narodowy Zabytek Historyczny USA (U.S. National Historic Landmark).

Oldfields zostało zbudowane w latach 1909-1913 przez architekta Lewisa Ketchama Davisa dla rodziny Hugh McKennana Landona, która zajmowała dom od 1913 do 1932 roku, kiedy to został on sprzedany Josiahowi K. Lilly'emu Jr. Lilly, nieżyjący już biznesmen, kolekcjoner i filantrop z Indianapolis, odnawiał i rozbudowywał posiadłość w latach 30. i 40. ubiegłego wieku, unowocześniając wnętrza i dodając do terenu kilka nowych budynków.

Obecnie znany jako Lilly House, 22-pokojowa rezydencja została poddana renowacji historycznej i jest dostępna dla zwiedzających. Zabytkowy dom jest obecnie interpretowany w taki sposób, aby odzwierciedlał lata 30. ubiegłego wieku, kiedy to rodzina Lilly zajmowała tę rezydencję. Pozostała część posiadłości Oldfields, która została przekazana Stowarzyszeniu Sztuki w Indianapolis przez dzieci Lilly'ego w 1967 roku, stanowi obecnie większą część kampusu Newfields. Oprócz znaczenia domu jako reprezentanta amerykańskiego ruchu domów wiejskich, ogrody i tereny Oldfields są rzadkim przykładem zachowanego krajobrazu posiadłości zaprojektowanej przez Percivala Gallaghera z firmy braci Olmsted.^[22]

Katedra Obrządku Szkockiego w Indianapolis w stanie Indiana to zabytkowy budynek zaprojektowany przez architekta George'a F. Schreibera i znajdujący się w centrum Indianapolis. Właścicielem budynku jest Valley of Indianapolis Scottish Rite, stowarzyszona organizacja masońska. Został zbudowany w latach 1927-1929 kosztem 2,5 miliona dolarów. Każdy wymiar budowli jest równomiernie podzielny przez trzy, a wiele z nich jest również podzielnych przez 33.

Katedra jest jednym z największych budynków masońskich na świecie i największym budynkiem obrządku szkockiego w dowolnym miejscu. Została opisana jako jeden z najwspanialszych przykładów architektury neogotyckiej w Stanach Zjednoczonych. Dominującym elementem zewnętrznym jest "Śpiewająca Wieża", wznosząca się 212 stóp ponad poziom chodnika i mieszcząca carillon katedry. Carillon składa się z 54 dzwonów o łącznej wadze 56 372 funtów, co czyni go jednym z największych w Stanach Zjednoczonych. Szczyt wieży zdobi 12 fleur-de-lis, które z poziomu chodnika wyglądają jak krzyże pasyjne. Cztery płaty tych fleur-de-lis rozciągają się na północ, południe, wschód i zachód, co ponownie symbolizuje uniwersalność masonerii.

Rzeźby nad głównym wejściem po wschodniej stronie budynku, u podstawy wieży, przedstawiają króla Izraela Salomona, Hirama I króla Tyru i trzech skazanych kamieniarzy ze Świątyni Salomona. Według tradycji masońskiej, ci "łotrzy" zamordowali mistrza budowlanego króla Salomona, Hirama Abiffa, po zakończeniu budowy Świątyni Jerozolimskiej. Inne kamienne rzeźby przedstawiają różne aspekty Rytu Szkockiego, a jego motto "Spes Mea In Deo Est" (Moja nadzieja jest w Bogu) jest wyryte w wapiennych nadprożach nad drzwiami.

Przy wschodnim i południowym wejściu do katedry w trawertynowe marmurowe posadzki wkomponowano duże medaliony z brązu. Szczegółowa ornamentyka tych zdobionych medalionów przedstawia 12 znaków zodiaku i cztery główne stopnie rytu szkockiego. Razem reprezentują one uniwersalność braterstwa masońskiego. Główne wejście, znane jako Sala Kafelkarza, ma kształt sześcianu o boku 10 m (33 stopy).

W całej katedrze znajduje się ponad 100 "witraży" (w rzeczywistości jest to szkło malowane), które przedstawiają trzy stopnie loży masońskiej, stopnie rytu szkockiego, symbole masonerii rytu jordańskiego oraz obrazy sztuk wyzwolonych, nauk ścisłych, a nawet technologii z lat 20. ubiegłego wieku, kiedy katedra była budowana.

W sali balowej zastosowano podłogę pływającą, w której cała podłoga jest ułożona na filcowych poduszkach. Ten rodzaj konstrukcji, znany również jako podłoga sprężynująca, zapewnia "sprężystość" podłogi, która odciąża stopy tancerzy. Sala balowa jest także ucieleśnieniem liczby 33, ponieważ ma kształt kwadratu o boku 30 m (99 stóp), filary wyznaczają pole do tańca o boku 20 m (66 stóp), a panele podłogowe z białego dębu mają kształt kwadratu o boku 840 mm (33 cale). Żyrandol ma 200 lamp i waży 1500 funtów (1100 kg). Sala balowa została zaprojektowana w elżbietańskim stylu architektonicznym.

Na scenie teatru znajduje się ponad 50 ręcznie malowanych kulis scenicznych do różnych scen prezentacji 29 stopni obrządku szkockiego. Są one obsługiwane przez 12 mil lin. Łuk proscenium sceny ma 38 stóp szerokości i 28 stóp wysokości. Architektura budynku to gotyk katedralny, czasem określany jako gotyk średniowieczny, wzorowany w dużej mierze na detalach katedry kolońskiej. Stolarka, panele i elementy wykończeniowe wykonane są z rosyjskiego dębu kręconego. Panele ścienne ozdobione są motywami gotyckimi i są cieniowane od ciemnych przy podłodze do jaśniejszych przy suficie. Symbolizują one sposób, w jaki nauki obrządku szkockiego przeprowadzają jego członków z ciemności do światła. Rzeźby na kratownicach i stolarce zostały wykonane przez synów Antona Langa, który zasłynął jako odtwórca roli Chrystusa w przedstawieniu pasyjnym w Oberammergau w Niemczech. Cztery potężne cheruby po obu stronach teatru oraz dwa po obu stronach sceny, trzymające na piersiach tabliczki, są symbolicznym nawiązaniem do Dziesięciu Komendantów. W teatrze może zasiąść około 1100 osób, a kolejne 200 na krzesłach ustawionych na podłodze w części areny.

W sondażu przeprowadzonym w 1996 roku przez Indianapolis Business Journal uznano katedrę za najpopularniejszy zabytek w mieście i drugi ulubiony budynek dowolnego typu. W ostatnich latach odwiedza ją około 100 000 osób rocznie.

Dolina Indianapolis jest jedyną doliną obrządku szkockiego w kraju, w której działa orkiestra - Scottish Rite Orchestra pod dyrekcją chorążego Jeffreya S. Warbintona, 33˚. Jeffrey S. Warbinton, 33˚. Orkiestra została założona w 1946 r. przez Fabiena Sevitzky'ego, ówczesnego dyrygenta Indianapolis Symphony Orchestra.

Masoni obrządku szkockiego w Indianie należą do Północnej Jurysdykcji Masońskiej Obrządku Szkockiego Dawnego Uznanego. Katedra tworzy triadę głównych zabytków masońskich w centrum Indianapolis, składającą się z niej samej, Świątyni Masońskiej w Indianapolis na południu i Centrum Sanitarnego Murata na ulicy Alabama.

Na parterze znajduje się kawiarnia Double Eagle Cafe, która jest otwarta dla zwiedzających w dni powszednie w porze lunchu. Zwiedzanie katedry z przewodnikiem odbywa się od wtorku do piątku w godzinach 10:00-14:00.^[25]

Indiana Historical Society jest jednym z najstarszych i największych towarzystw historycznych w Stanach Zjednoczonych i określa siebie jako "Indiana's Storyteller". Mieści się ono w Centrum Historii Indiany im. Eugene'a i Marilyn Glick przy 450 West Ohio Street w Indianapolis w stanie Indiana, w dzielnicy kulturalnej The Canal and White River State Park, sąsiadując z Muzeum Stanowym Indiany i Muzeum Indian Amerykańskich i Sztuki Zachodniej im. Eiteljorg. W 2019 r. centrum gościło 112 732 zwiedzających. Indiana Historical Society jest najstarszym stanowym towarzystwem historycznym na zachód od Gór Allegheny.

IHS, prywatna organizacja członkowska typu non-profit założona w 1830 roku, prowadzi bibliotekę badawczą i archiwa dotyczące historii Indiany i Starego Północnego Zachodu. IHS zapewnia także wsparcie i pomoc lokalnym muzeom i grupom historycznym, publikuje książki i czasopisma, sponsoruje warsztaty dla nauczycieli, organizuje programy dla młodzieży, dorosłych i rodzin, w tym udział Indiany w serii konkursów National History Day. Ponadto jest odpowiedzialne za mianowanie i szkolenie 92 historyków powiatowych. W lipcu 1999 r. Indiana Historical Society otworzyło nową siedzibę o powierzchni 15 300 m2 w centrum Indianapolis, zbudowaną na miejscu dawnego greckiego kościoła prawosławnego Świętej Trójcy.^[27]

Indianapolis Artsgarden to przeszklona kopuła rozciągająca się na skrzyżowaniu ulic Washington i Illinois w centrum Indianapolis w stanie Indiana. Służy ona nie tylko jako łącznik pomiędzy centrum handlowym Circle Centre Mall a pobliskimi biurowcami i hotelami, ale także jako miejsce wystawiania i wykonywania dzieł artystycznych i muzycznych. Ponadto w Artsgarden mieści się Konsjerż Kulturalny, który udziela informacji o lokalnej sztuce i kulturze, udostępnia mapy i przewodniki dla zwiedzających. Właścicielem i zarządcą obiektu, w tym chodników łączących go z sąsiednimi budynkami, jest Arts Council of Indianapolis.

Artsgarden został zaprojektowany przez pracownię Ehrenkrantz Eckstut & Kuhn Architects, która zaprojektowała także przylegające centrum handlowe Circle Centre. Przy projektowaniu i realizacji współpracowali architekci z firmy Blackburn Architects. Projekt o wartości 12 mln USD został sfinansowany przez Lilly Endowment.

Podłoga Ogrodu Sztuk znajduje się 17 stóp (5,2 m) nad skrzyżowaniem. Seria łukowatych stalowych kratownic tworzy stopniowany zestaw przeszklonych sklepień, z których najwyższe znajduje się 75 stóp (23 m) nad podłogą i 95 stóp (29 m) nad ulicą. Projekt daje całkowitą długość swobodnego przęsła w kopule wynoszącą 110 stóp (34 m). W konstrukcji zastosowano szkło o łącznej powierzchni 32 000 stóp kwadratowych (3000 m2), które nadaje jej przewiewny, otwarty charakter. Cała kopuła jest osadzona na dwóch parach dźwigarów płytowych o rozpiętości 185 stóp (56 m), które przecinają skrzyżowanie po przekątnej.

W momencie powstania w 1995 r. Artsgarden łączył drugi poziom centrum handlowego Circle Centre Mall na południowo-wschodnim rogu skrzyżowania z górnym poziomem budynku Claypool Courts na rogu północno-zachodnim, a schody zapewniały dostęp do chodników na poziomie terenu na rogu północno-wschodnim i południowo-zachodnim. W 2006 r. w miejscu małego parku, który znajdował się na północno-wschodnim rogu, wybudowano Conrad Indianapolis, a znajdujące się tam schody zastąpiono bezpośrednim połączeniem z hotelem. W 2011 r. rozpoczęto budowę łącznika do 16-piętrowego kompleksu hotelowego PNC Center i Hyatt Regency na południowo-zachodnim rogu. Właściciele kompleksu w 1995 roku odmówili pomocy w pokryciu kosztów łącznika; w 2010 roku osiągnięto porozumienie w sprawie podziału kosztów w wysokości 1,2 miliona dolarów, co stanowiło dopełnienie pierwotnej koncepcji Artsgarden. Łącznik został ukończony w styczniu 2012 roku.^[28]

NCAA Hall of Champions to interaktywne muzeum i część kompleksu trzech budynków, w którym znajduje się centrum konferencyjne i siedziba główna National Collegiate Athletic Association oraz National Federation of State High School Associations w White River State Park w Indianapolis, Indiana, Stany Zjednoczone.

Został zbudowany jako część przeniesienia siedziby NCAA do Indianapolis z Kansas City w stanie Missouri. Kompleks został zaprojektowany przez pochodzącego z Indianapolis architekta postmodernistycznego, Michaela Gravesa. W muzeum znajduje się 90-miejscowe kino orientacyjne, dwa piętra wystawowe i sklep z pamiątkami. Wielka sala honoruje sportowców reprezentujących 24 dyscypliny sportowe NCAA w trzech dywizjach i zawiera sztandary wszystkich instytucji członkowskich.^[29]

Indiana Repertory Theatre, często oznaczany skrótem IRT, to profesjonalny teatr regionalny w Indianapolis w stanie Indiana, który rozpoczął działalność jako prawdziwy teatr repertuarowy, którego obsada występowała w wielu spektaklach jednocześnie. W późniejszym czasie stał się teatrem regionalnym i członkiem League of Resident Theatres. Standardowy sezon składa się zazwyczaj z dziewięciu lub dziesięciu spektakli wystawianych na dwóch różnych scenach, przy czym większa część sezonu odbywa się na OneAmerica Stage.

Zespół teatralny ma swoją historię w dwóch budynkach teatralnych. Działalność rozpoczął w 1972 roku w Athenaeum. W 1980 roku IRT przeniósł się do swojej obecnej siedziby - Indiana Theatre, dawnego Publix Theatre Paramount Pictures przy 140 West Washington Street, zbudowanego w 1927 roku i przerobionego z kina na potrzeby IRT.^[30]

Bethel A.M.E. Church, znany w swoich wczesnych latach jako Indianapolis Station lub Vermont Street Church, jest zabytkowym afrykańskim kościołem metodystycznym (African Methodist Episcopal Church) w Indianapolis w stanie Indiana. Został założony w 1836 roku i jest najstarszą afroamerykańską kongregacją w mieście. Trzypiętrowy kościół przy West Vermont Street pochodzi z 1869 roku i został wpisany do Krajowego Rejestru w 1991 roku. Okolica, będąca niegdyś sercem afroamerykańskiej społeczności w centrum Indianapolis, znacznie zmieniła się po II wojnie światowej wraz z rozwojem miasta, w którym powstały nowe hotele, mieszkania, powierzchnie biurowe, muzea i kampus Indiana University-Purdue University at Indianapolis. W 2016 roku kongregacja sprzedała niszczejący kościół, który zostanie wykorzystany w przyszłej inwestycji komercyjnej. Zgromadzenie wybudowało nowy ośrodek kultu przy 6417 Zionsville Road w Pike Township, w hrabstwie Marion, w stanie Indiana.

Kongregacja Bethel AME ma długą historię wspierania społeczności afroamerykańskiej w mieście. Jest ona szczególnie znana ze swojej działalności na rzecz ruchu antyniewolniczego w latach poprzedzających amerykańską wojnę secesyjną, ze wspierania Kolei Podziemnej, która zapewniała ochronę niewolnikom w drodze do Kanady, oraz z zaangażowania w edukację i działalność społeczną. Bethel służył także jako kościół macierzysty dla kilku kongregacji AME w Indianie oraz jako miejsce publicznych spotkań działaczy społecznych w Indianapolis. Lokalne oddziały National Association for the Advancement of Colored People i Indiana State Federation of Colored Women's Clubs zostały zorganizowane w kościele przy Vermont Street na początku lat 1900.^[31]

Budynek Madam C. J. Walker Building, w którym mieści się Madam Walker Legacy Center, został zbudowany w 1927 roku w mieście Indianapolis, w amerykańskim stanie Indiana, i jako Madam C. J. Walker Manufacturing Company został uznany za National Historic Landmark w 1991 roku. Czteropiętrowy, wielofunkcyjny Walker Building został nazwany na cześć Madam C. J. Walker, afroamerykańskiego przedsiębiorcy zajmującego się kosmetykami do włosów i produktami kosmetycznymi, który założył Madam C. J. Walker Manufacturing Company, i zaprojektowany przez biuro architektoniczne Rubush & Hunter z Indianapolis. Budynek służył jako światowa siedziba firmy Walkera, a także jako centrum rozrywki, biznesu i handlu wzdłuż Indiana Avenue dla afroamerykańskiej społeczności miasta od lat 20. do 50. ubiegłego wieku. Historyczne miejsce spotkań i wydarzeń społecznych oraz programów artystycznych i kulturalnych zostało uratowane przed rozbiórką w latach 70. Odrestaurowany budynek, w którym znajdują się wzory afrykańskie, egipskie i mauretańskie, jest jednym z niewielu zachowanych w Stanach Zjednoczonych budynków w stylu art deco. W 1980 r. budynek Walker został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[35]