Charleston - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Mace Brown Museum of Natural History to publiczne muzeum historii naturalnej znajdujące się na terenie kampusu College of Charleston, publicznego liberal arts college w Charleston w Karolinie Południowej. Muzeum posiada ponad 30 000 skamieniałości kręgowców i bezkręgowców. Kolekcja koncentruje się na paleontologii regionu Południowej Karoliny (South Carolina Lowcountry).

Kolekcja i eksponaty prezentują bogate skamieniałości kręgowców morskich z późnej kredy, pliocenu i plejstocenu (rekiny, płaszczki, chimery, ryby, gady morskie, ssaki morskie) z południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych, paleozoiczne i mezozoiczne bezkręgowce i kręgowce, mezozoiczne i kenozoiczne rośliny kopalne, eoceńskie i oligoceńskie ssaki lądowe z wielkich równin, ssaki z epoki lodowcowej i dinozaury. Znajduje się tu również światowej klasy kolekcja skamieniałości waleni z oligocenu. Muzeum umożliwia wgląd we wczesną ewolucję wielorybów i delfinów, dokładnie w czasie, gdy nastąpił podział na wieloryby mysticete i odontocete oraz ewolucja echolokacji. W muzeum znajdują się holotypowe okazy Coronodon, Cotylocara i Inermorostrum, a także okaz referencyjny Ankylorhiza tiedemani^[1]

Obszerna ekspozycja żywych zwierząt morskich. Akwarium w Karolinie Południowej, położone w Charleston, w Karolinie Południowej, zostało otwarte 19 maja 2000 r. w historycznym porcie Charleston. Jest domem dla ponad dziesięciu tysięcy roślin i zwierząt, w tym północnoamerykańskich wydr rzecznych, żółwi morskich loggerhead, aligatorów, czapli błękitnych, sów, koników morskich, meduz, nadymek, muren zielonych, krabów podkowiastych, gwiazd morskich, pytonów i rekinów. Największym eksponatem w zoo jest Wielki Zbiornik Oceaniczny, który rozciąga się od pierwszego do trzeciego piętra akwarium i jest najgłębszym zbiornikiem w Ameryce Północnej; mieści ponad 385 000 galonów wody i zawiera ponad 700 zwierząt. W Akwarium znajduje się także Zbiornik Dotykowy, w którym można dotknąć kraba podkowiastego, płaszczki atlantyckiej i innych zwierząt morskich.^[5]

Magnolia Plantation and Gardens to zabytkowy dom z ogrodami położony nad rzeką Ashley przy 3550 Ashley River Road na zachód od Ashley, w hrabstwie Charleston, w Karolinie Południowej. Jest to jedna z najstarszych plantacji na Południu, wpisana na listę National Register of Historic Places. Magnolia Plantation jest położona w pobliżu Charleston i bezpośrednio po drugiej stronie rzeki Ashley od North Charleston. Dom i ogrody są otwarte codziennie; wstęp jest płatny.

Początki plantacji sięgają 1676 r., kiedy to Thomas i Ann Drayton (z domu Anna Fox) zbudowali na tym terenie dom i niewielki ogród formalny. (Po 15 pokoleniach plantacja nadal pozostaje pod kontrolą rodziny Draytonów). Niektórzy z niewolników zmuszonych do pracy w domu zostali przywiezieni przez Draytonów z Barbadosu w latach 70-tych XVI wieku. Historyczny Drayton Hall został zbudowany w 1738 r. przez zniewolonych robotników dla Johna Draytona, dziadka sędziego Johna Draytona II, na sąsiedniej posesji.

Magnolia była pierwotnie plantacją ryżu, a na polach wzdłuż rzeki zbudowano rozległe wały i tamy ziemne, które służyły do nawadniania terenów pod uprawę ryżu. Prace te wykonywali afrykańscy niewolnicy z regionów upraw ryżu. Z czasem ci zniewoleni ludzie rozwinęli kreolizowany język Gullah i żywą kulturę, na którą duży wpływ miały ich kultury zachodnioafrykańskie. Do dziś zachowali oni wiele połączonych elementów kulturowych z Afryki Zachodniej w tym, co znane jest jako Korytarz Dziedzictwa Gullah w Lowcountry i na Wyspach Morskich w Karolinie i Georgii.^[6]

Confederate Defenders of Charleston to pomnik znajdujący się w Charleston, w Karolinie Południowej, w Stanach Zjednoczonych. Pomnik upamiętnia żołnierzy konfederackich z Charleston, przede wszystkim tych, którzy służyli w Forcie Sumter podczas amerykańskiej wojny secesyjnej. Pomnik został zbudowany z funduszy przekazanych przez lokalnego filantropa i zaprojektowany przez Hermona Atkinsa MacNeila. Poświęcono go w ogrodzie White Point w 1932 roku. Pomnik, wysoki na 17 stóp, przedstawia dwa posągi z brązu przedstawiające obrońcę dzierżącego miecz i tarczę, stojące przed symboliczną reprezentacją miasta Charleston. W ostatnich latach pomnik był obiektem aktów wandalizmu i wezwań do jego usunięcia w ramach szerszej serii usuwania pomników i miejsc pamięci Konfederacji w Stanach Zjednoczonych.^[9]

Plac Marion to teren zielony w centrum Charleston w Karolinie Południowej, o powierzchni sześciu i pół akra. Plac został założony jako plac defiladowy dla arsenału stanowego budowanego po północnej stronie placu. Najbardziej znany jest jako dawny Cytadela Green, ponieważ Cytadela zajmowała arsenał od 1843 do 1922 roku, kiedy to przeniosła się na zachodnią stronę miasta. Plac Marion został nazwany na cześć Francisa Mariona.

Plac jest ograniczony ulicami Calhoun (od południa), Meeting (od wschodu), Tobacco (droga tylko dla pieszych, która znajduje się między placem a posesjami na północy) i King (od zachodu). Teren ten jest pozostałością po 10-akrowej (40 000 m2) działce przekazanej kolonii Karoliny Południowej w 1758 roku. Kiedy Joseph Wragg zmarł, jego syn, John Wragg, otrzymał 79 akrów wzdłuż King Street. W 1758 roku John Wragg sprzedał 8,75 akrów rządowi prowincji za 1230 funtów z przeznaczeniem na budowę muru obronnego, który miał zabezpieczyć miasto przed Indianami, a później przed Brytyjczykami. W 1783 roku nie było już potrzeby budowy murów obronnych i 8,75 akrów zostało przekazane nowo utworzonemu samorządowi miejskiemu. W 1789 roku państwo ponownie nabyło część ziemi wzdłuż północnej krawędzi, aby zbudować kompleks inspekcji tytoniu. Kiedy zarządzano majątkiem Johna Wragga, odkryto błąd: wydaje się, że kiedy 8,75 akrów zostało nabyte przez miasto, przejęto również dodatkowe 1,40 akra, aby zrekompensować część z 8,75 akrów, która została wykorzystana jako drogi. Spadkobiercy Johna Wragga złożyli petycję do Senatu Karoliny Południowej, a w grudniu 1800 roku sprawą zajęła się komisja senacka. Stan zdecydował się zapłacić spadkobiercom za 1,40 akra, które omyłkowo zabrano poza pierwotne 8,75 akra; zwrot ziemi był niepraktyczny, ponieważ kompleks tytoniowy został już zbudowany w momencie wykrycia błędu.

Plac jest wspólną własnością Waszyngtońskiej Lekkiej Piechoty i Straży Sumter. Ich sprzeciw uniemożliwił władzom miasta wybrukowanie parku jako parkingu w latach 40. i 1956 r., a także uniemożliwił przekształcenie go w centrum handlowe. Park jest użytkowany jako park publiczny na podstawie umowy dzierżawy zawartej przez miasto Charleston. Zgodnie z warunkami dzierżawy, środek placu jest otwarty jako plac defilad. Plac Marion znajduje się bezpośrednio naprzeciwko zabytkowego kościoła Citadel Square Baptist Church oraz Arsenału Stanowego Karoliny Południowej (Old Citadel).

Ze względu na bliskość kampusu miejsce to jest ulubionym miejscem studentów College of Charleston. W 2003 r. członek rady miejskiej Wendell Gaillard zaproponował wprowadzenie zakazu opalania się na Marion Square ("Postawa typu 'Girls-Gone-Wild' opanowała cały kraj. Nie chcemy, by do tego doszło..." Gaillard powiedział), ale jego propozycja spotkała się z niewielkim poparciem; Gaillard twierdził, że narażanie wiernych i rodzin na opalanie się jest niewłaściwe i że opalający się uczniowie mogą przyciągnąć w ten rejon prześladowców.

Na placu znajduje się wiele pomników, w tym pomnik Holocaustu, obelisk poświęcony Wade'owi Hamptonowi oraz pomnik Johna C. Calhouna odlany z brązu na szczycie gigantycznego filaru. Pomnik Calhouna jest drugą tego typu konstrukcją na placu. Pierwsza nie spodobała się mieszkańcom Charleston, a organizatorzy instalacji mieli problemy z dostarczeniem elementów. W końcu, w 1894 roku, zlecono nowemu artyście, J. Masseyowi Rhindowi, stworzenie nowej figury. Nowy pomnik stanął w 1896 r., a stary został sprzedany na złom. W 2017 roku ponownie pojawiły się kontrowersje związane z poglądami Calhouna na niewolnictwo. W czerwcu 2020 roku pomnik Calhouna został usunięty przez Radę Miasta. W styczniu 2021 roku podczas usuwania podstawy posągu znaleziono kapsułę czasu. Kapsuła pochodzi z 1858 roku i została przeniesiona pod pomnik podczas jego budowy.

W 1944 r. według planów Augustusa Constantine'a wybudowano trybunę w stylu Art Moderne. Pierwotnie w budynku miały się znajdować toalety dla białych żołnierzy, ale do planów dodano element trybuny. Bandstand stał się miejscem wieców politycznych, ale toalety stanowiły stały problem z powodu wandali. Ostatecznie trybunę zrównano z ziemią podczas renowacji parku, która rozpoczęła się w sierpniu 2000 roku, a zakończyła w 2001 roku. Kiosk był w bardzo złym stanie co najmniej od 1961 roku, kiedy to rada miejska zatwierdziła jego usunięcie.

Latem na placu odbywa się targ rolny w soboty oraz różne festiwale, takie jak Festiwal Żywności i Wina oraz Festiwal Sztuki Spoleto. Od 1913 roku na placu Marion w okresie Bożego Narodzenia ustawiana jest choinka.^[19]

City Market to zabytkowy kompleks targowy w centrum Charleston w Karolinie Południowej. Założony w latach dziewięćdziesiątych XVIII wieku, rozciąga się na przestrzeni czterech przecznic, począwszy od architektonicznie znaczącej Hali Targowej, która wychodzi na ulicę Meeting Street, poprzez ciąg jednopiętrowych wiat targowych, z których ostatnia kończy się przy East Bay Street. Rynku nie należy mylić z Old Slave Mart, gdzie sprzedawano niewolników, ponieważ na Rynku Miejskim nigdy ich nie sprzedawano. Miejska Hala Targowa została opisana jako budynek o "najwyższej jakości projektu architektonicznego". Cały kompleks został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków jako Hala Targowa i Szopy, a następnie uznany za Krajowy Zabytek Historyczny (National Historic Landmark).

Początkowo znany jako Centre Market, Charleston's City Market powstał w miejsce miejskiego budynku Beef Market (w miejscu Charleston's City Hall, 100 Broad Street), który spłonął w 1796 roku. Hala Targowa, zaprojektowana przez architekta z Charleston Edwarda B. White'a, została dobudowana na początku lat czterdziestych XIX wieku. Przez cały XIX wiek targ był dogodnym miejscem dla okolicznych farm i plantacji, gdzie można było sprzedawać wołowinę i produkty, a także miejscem spotkań towarzyskich dla mieszkańców. Dziś sprzedawcy na City Market sprzedają pamiątki i inne przedmioty, od biżuterii po kosze z trawy słodkiej Gullah. Od 1899 roku w City Market mieści się Muzeum Konfederatów w Charlestonie.^[21]

Morris Island Light to latarnia morska na wyspie Morris Island w Karolinie Południowej. Latarnia stoi po południowej stronie wejścia do portu Charleston, na północ od miasta Folly Beach. Jest to najwyższa latarnia morska w Karolinie Południowej, mierzy 161 stóp. W 1982 r. latarnia została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Chociaż latarnia stoi obecnie kilkaset stóp od brzegu, pierwotnie znajdowała się wewnątrz znacznie większej wyspy. Kiedy zbudowano ją w 1876 roku, znajdowała się około 1 200 stóp (370 m) od brzegu wody. Jednak budowa w 1889 roku falochronów chroniących szlaki żeglugowe prowadzące do portu Charleston zmieniła prądy oceaniczne, co spowodowało szybką erozję wyspy Morris i zniszczenie wielu budowli oraz zabytków (takich jak Fort Wagner). Do 1938 r. linia brzegowa dotarła do latarni morskiej, co wymusiło jej automatyzację, ponieważ jej obsługa nie była już bezpieczna ani praktyczna. W 1962 roku latarnia na Wyspie Morris została wyłączona z eksploatacji i zastąpiona nową latarnią Charleston, znajdującą się na Wyspie Sullivana na północnym krańcu portu.^[22]

Muzeum w okręcie podwodnym z okresu zimnej wojny. USS Clamagore – zbudowany w stoczni Electric Boat amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku.^[23]

Kościół Hugenotów, zwany także Francuskim Kościołem Hugenotów lub Francuskim Kościołem Protestanckim, to kościół w stylu gotyckiego renesansu znajdujący się przy 136 Church Street w Charleston w Karolinie Południowej. Zbudowany w 1844 r. według projektu architekta Edwarda Brickella White'a, jest najstarszym kościołem w stylu gotyckim w Karolinie Południowej i został uznany za National Historic Landmark oraz wpisany do National Register of Historic Places. Początki kongregacji, której służy, sięgają lat 80. XVI w. Jest to jedyny niezależny kościół hugenotów w Stanach Zjednoczonych.

Jako protestanci w przeważająco katolickiej Francji hugenoci przez cały XVI i XVII wiek spotykali się z prześladowaniami. Po odwołaniu Edyktu z Nantes w 1685 roku wielu hugenotów uciekło z Francji do różnych części świata, w tym do Charleston. W skład wczesnej kongregacji Kościoła Hugenotów w Charleston wchodziło wielu z tych uchodźców, a ich potomkowie przez wiele dziesięcioleci odgrywali ważną rolę w sprawach kościoła. Kościół był pierwotnie związany z Kalwińskim Kościołem Reformowanym we Francji, a jego doktryna nadal zachowuje elementy doktryny kalwińskiej. Nabożeństwa nadal odbywają się według XVIII-wiecznej liturgii francuskiej, ale prowadzone są w języku angielskim.

Kościół znajduje się w dzielnicy Charlestonu zwanej Dzielnicą Francuską, która otrzymała tę nazwę w 1973 roku w ramach działań konserwatorskich. Nazwa ta jest wyrazem uznania dla faktu, że w tym rejonie w przeszłości znajdowało się duże skupisko francuskich kupców. Na przykościelnym cmentarzu pochowany jest Peter Manigault, niegdyś najbogatszy człowiek w brytyjskich koloniach północnoamerykańskich.^[25]

Most Wappoo Creek to most łączący miasta Charleston i James Island w Karolinie Południowej.

W przeszłości przez cieśninę Wappoo w obecnym miejscu nie przebiegał żaden most. W 1896 roku założono prywatną firmę, która zaczęła zbierać fundusze. W 1898 roku, kiedy pojawił się pomysł budowy mostu, firmy produkujące fosforyty, firmy tartaczne i holownicze były przeciwne tej propozycji, obawiając się, że wpłynie ona na ich działalność żeglugową.

Nad potokiem Wappoo zbudowano drewniany most. Ten pierwszy most funkcjonował jako płatny do czasu, gdy prywatne przęsło zostało zakupione przez hrabstwo w 1918 roku. Hrabstwo wynegocjowało cenę z 12 500 USD na 8500 USD, tłumacząc, że konieczne są naprawy za około 3500 USD.

Drugi most, otwarty w 1926 roku, miał 434 stopy rozpiętości przęsła wykonanego z betonu i metalu. Wcześniejszy most okazał się niewystarczający ze względu na nowe inwestycje na James Island, w tym Charleston County Club. W chwili otwarcia był to most obrotowy z jezdnią o szerokości 20 stóp. Most z 1926 roku został zaprojektowany przez Jamesa L. Parkera i zbudowany przez Komisję Sanitarno-Drenażową Hrabstwa Charleston przy współpracy z firmą Salmons-Clement Co. jako wykonawcą robót betonowych, a jego koszt wyniósł 140 000 USD.

Most obrotowy z 1926 r., podobnie jak pierwszy most, był nieodpowiedni do zwiększonego ruchu. W 1949 roku pozyskano fundusze (około 400 000 USD) na budowę większego mostu, który nie musiałby być tak często otwierany, aby umożliwić przepływanie małym łodziom. Przęsło zastępcze miało być o około 20 stóp wyższe (30 stóp w porównaniu z 10,5 stopy) od przęsła obrotowego i miało być zbudowane 500 stóp na zachód od mostu obrotowego, aby złagodzić ostre zakręty na podejściu. Prace geodezyjne przy budowie mostu zwodzonego rozpoczęły się w 1954 roku.

Obecny most został nazwany na cześć Burneta R. Maybanka. Most wart 900 000 USD został otwarty 12 czerwca 1956 roku.^[29]

Gibbes Museum of Art, dawniej znane jako Gibbes Art Gallery, to muzeum sztuki w Charleston w Karolinie Południowej. Założone w 1858 roku jako Carolina Art Association, muzeum przeniosło się w 1905 roku do nowego budynku Beaux Arts przy 135 Meeting Street, w historycznej dzielnicy Charleston. W Gibbes znajduje się główna kolekcja ponad 10 000 dzieł sztuki, głównie amerykańskich, z których wiele ma związek z Charleston lub Południem.

Dobroczyńca, James Shoolbred Gibbes, po swojej śmierci w 1899 roku przekazał 100 000 dolarów Carolina Arts Association na "wzniesienie odpowiedniego budynku do wystawiania obrazów". Miasto otrzymało te pieniądze dopiero po rozstrzygnięciu sporu testamentowego wniesionego przez siostrzenice i bratanków Gibbesa. Ich sprawa była rozpatrywana w sądzie stanowym Nowego Jorku w latach 1900 i 1901. W dniu 6 grudnia 1901 roku Sąd Najwyższy Nowego Jorku (sąd stanowy najwyższego szczebla) wydał opinię, w której stwierdził, że darowizna dla Charleston była ważna.

Po otrzymaniu pieniędzy w 1903 roku Stowarzyszenie zatrudniło Franka Pierce'a Milburna do zaprojektowania galerii. Zaplanował on kopułę w stylu Tiffany'ego, kolumny doryckie oraz okna i drzwi zwieńczone frontonami. Milburn ukończył rysunki budynku w połowie 1903 roku, a rysunek proponowanego budynku został opublikowany w gazecie Charleston Evening Post 5 czerwca 1903 roku. W sierpniu 1903 roku opublikowano ogłoszenia o przetargach na wykonanie prac.

We wrześniu 1903 roku na wykonawcę wybrano H.T. Zachariasa, który otrzymał kontrakt na budowę za 73 370 dolarów. Zacharias rozpoczął prace 28 września 1903 roku, usuwając pozostałości po South Carolina Agricultural Hall, która zajmowała tę działkę. Chociaż prace nad fundamentami rozpoczęły się już wcześniej, 8 grudnia 1903 r. odbyła się uroczystość położenia kamienia węgielnego pod budynek w północno-wschodnim narożniku.

Muzeum zostało oficjalnie otwarte 11 kwietnia 1905 roku. W dniu otwarcia wystawiono ponad 300 obrazów, wiele brązów i około 200 miniatur, a także "pouczającą kolekcję" grafik japońskich.

Po zamknięciu na początku XXI wieku w celu przeprowadzenia rozległej, dwuletniej renowacji wartej 13,5 miliona dolarów, muzeum zostało ponownie otwarte dla zwiedzających 28 maja 2016 roku. Podczas renowacji muzeum zespół projektantów korzystał z oryginalnych planów, odnalezionych w 2008 r. w archiwach miasta Charleston, aby przywrócić budynek do wyglądu z 1905 r. w stylu Beaux Arts. Na pierwszym piętrze znajdują się sale lekcyjne, pracownie artystyczne, sale wykładowe i konferencyjne, kawiarnia oraz sklep muzealny. Tylna recepcja otwiera się na ogród, będący częścią historycznego spaceru Gateway Walk w Charlestonie, założonego przez Garden Club of Charleston. Na cały parter muzeum nie ma wstępu.

W zbiorach muzeum znajdują się prace wielu artystów związanych z Charlestonem; wśród nich są Henrietta Johnston, Mary Roberts, Charles Fraser, William Melton Halsey, Ned I.R. Jennings i Jeremiah Theus. Muzeum zgromadziło także fotografie George'a LaGrange'a Cooka, w tym zdjęcia zrobione po trzęsieniu ziemi w Charlestonie w 1886 r.^[34]

Magnolia Cemetery to zabytkowy cmentarz wiejski w Charleston w Karolinie Południowej. Pierwszy zarząd cmentarza powstał w 1849 roku, a jego architektem był Edward C. Jones. Cmentarz został poświęcony w 1850 roku; przemówienie poświęcające wygłosił Charles Fraser. W 1978 roku cmentarz został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków jako dzielnica historyczna.

Na miejscu cmentarza znajdowała się wcześniej plantacja znana jako Magnolia Umbra, której dom został opisany w 1820 roku jako nowo wybudowany dom z pięcioma pokojami. Cmentarz został zbudowany w 1850 r. na podstawie planów Edwarda C. Jonesa i zawierał gotycką kaplicę również zaprojektowaną przez Jonesa, która już nie istnieje. Kaplica, która znajdowała się w pobliżu centralnego jeziora, była w budowie do początku 1851 roku. Zarówno kaplica, jak i portiernia zostały bardzo poważnie uszkodzone podczas okupacji cmentarza przez wojska federalne w czasie wojny secesyjnej. Portiernia przy wejściu została zburzona w 1868 roku, ale kaplica była używana co najmniej do 1876 roku.^[35]