Nowy Jork - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Amerykańska ikona w nowojorskim porcie. Statua Wolności, właściwie Wolność Opromieniająca Świat – posąg na wyspie Liberty Island u ujścia rzeki Hudson do Oceanu Atlantyckiego w regionie metropolitalnym Nowego Jorku, nieoficjalny symbol wolności, Nowego Jorku i Stanów Zjednoczonych. Wyspa Liberty wraz z wyspą Ellis stanowi kompleks będący własnością federalną i zarządzany przez National Park Service. Administracyjnie należy do stanu Nowy Jork.

Monumentalna, neoklasycystyczna statua została wzniesiona w latach 1884–1886 według projektu Frédérica Auguste’a Bartholdiego, Gustave’a Eiffela (konstrukcja) i Richarda Morrisa Hunta (postument).

Jest to dar narodu francuskiego dla narodu amerykańskiego, upamiętniający przymierze obu narodów w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W 1924 został uznany za narodowy pomnik Stanów Zjednoczonych, a w 1984 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Figuruje również w rejestrze National Register of Historic Places.^[1]

Muzeum sztuki nowoczesnej z oryginalnym designem. Muzeum Guggenheima – muzeum sztuki współczesnej położone w Upper East Side na Manhattanie, dzielnicy Nowego Jorku, w Stanach Zjednoczonych. Mieści się tutaj sławna kolekcja malarstwa impresjonistycznego, postimpresjonistycznego, wczesnego modernizmu i sztuki współczesnej, ponadto odbywają się tutaj różnego rodzaju czasowe wystawy sztuki. Obecny budynek muzeum został zaprojektowany przez Franka Lloyda Wrighta i stanowi on jeden z ważniejszych obiektów XX-wiecznej architektury.

Muzeum zostało otwarte 21 października 1959, jako drugie muzeum utworzone przez Fundację Solomona R. Guggenheima. W pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku budynek przeszedł szeroką, trwającą trzy lata renowację.^[2]

Światowej klasy kolekcja sztuki. The Metropolitan Museum of Art – największe amerykańskie muzeum, znajdujące się w Nowym Jorku, na wschodnim skraju Central Parku, przy Piątej Alei. Zostało założone w 1870, a w 1880 przeniesione do nowej siedziby. Budynek muzeum znajduje się w rejestrze National Historic Landmark i National Register of Historic Places.

Dzięki legatom i darowiznom organizacji oraz osób prywatnych muzeum, które nieustannie się rozbudowuje, ma unikatową kolekcję malarstwa, rzeźby, dzieł sztuki zdobniczej ze wszystkich epok z całego świata.

Zbiory podzielone są na działy tematyczne, obejmujące m.in. dzieje sztuki światowej: malarstwa, sztuki użytkowej, militariów, instrumentów muzycznych, ubiorów, fotografii.

Bogate zbiory malarstwa obejmują dzieła najsłynniejszych światowych twórców. Siedemnastowieczna sztuka holenderska reprezentowana jest przez prace: Halsa, Rembrandta i Vermeera.

Malarstwo włoskie sławią obrazy Giotta, Botticellego, Rafaela, Bronzina, Veronese.

Muzeum ma także dużą kolekcję dziewiętnastowiecznego malarstwa francuskiego, między innymi dzieła Corota, Courbeta, Cézanne’a, Maneta, Moneta, Renoira, Gauguina, van Gogha, Seurata.

Najważniejsze polonika w kolekcji muzeum to kamea z popiersiem królowej Bony Sforzy autorstwa Jacopo Caraglio, tak zwany kobierzec Czartoryskich z herbem Myszkowskich wykonany w połowie XVII wieku w warsztacie perskim, oraz marmurowa statua Perseusza z głową Meduzy autorstwa Antonia Canovy, wykonana dla Walerii Tarnowskiej do pałacu w Dzikowie.^[3]

Zabytkowe muzeum cudów natury. Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej – położone na Manhattanie przy 79 ulicy i Central Park West w Nowym Jorku.

Jest jednym z najbardziej znanych muzeów historii naturalnej na świecie. Zostało założone w 1869. Obejmuje teren o powierzchni 81 tys. m² i składa się z 25 połączonych ze sobą budynków. Jego zbiory liczą ponad 130 mln eksponatów, na które składają się gatunki organizmów oraz artefakty, dwa nowoczesne laboratoria molekularne oraz jedną z największych na półkuli zachodniej bibliotek o historii naturalnej. Personel muzeum to ponad 1200 osób. Muzeum jest sponsorem ponad 100 wypraw naukowych każdego roku.

Muzeum pełni ważną funkcję edukacyjną. Jest odwiedzane corocznie przez prawie 5 mln zwiedzających w tym wielu nauczycieli z uczniami oraz zwykłych obywateli.

Na terenie muzeum rozgrywała się akcja filmu Noc w muzeum i Noc w muzeum 2 oraz Noc w muzeum: Tajemnica grobowca.^[6]

Miejsce pamięci i muzeum 11 września. National September 11 Memorial & Museum – pomnik i muzeum w Nowym Jorku upamiętniające ofiary ataków terrorystycznych z 11 września 2001 roku, w których zginęło 2977 osób, a także zamachu bombowego na World Trade Center z 1993 roku, w którym śmierć poniosło sześć osób. Pomnik znajduje się na terenie byłego World Trade Center, w miejscu, gdzie stały bliźniacze wieże, zniszczone podczas ataków 11 września. Kompleks pamięci jest obsługiwany przez organizację non-profit, której misją jest zbieranie funduszy, programowanie i prowadzenie miejsca pamięci oraz muzeum na terenie World Trade Center.

Pomnik został zaplanowany bezpośrednio po atakach i zniszczeniu World Trade Center dla uczczenia ofiar i osób zaangażowanych w akcje ratownicze oraz odbudowę sąsiednich budynków. Zwycięzcą konkursu World Trade Center Site Memorial Competition został izraelsko-amerykański architekt Michael Arad z Handel Architects, firmy z siedzibami w Nowym Jorku i San Francisco. Arad pracował nad projektem z firmą architektoniczną Peter Walker and Partners, tworząc las dębów dwubarwnych z dwoma kwadratowymi sadzawkami lustrzanymi pośrodku, oznaczającymi miejsce, w którym stały bliźniacze wieże. W sierpniu 2006 roku World Trade Center Memorial Foundation i Port Authority of New York and New Jersey rozpoczęły ciężkie prace budowlane przy pomniku i muzeum. Projekt jest zgodny z pierwotnym planem generalnym Daniela Libeskinda, który zakładał, że pomnik będzie znajdował się w zagłębieniu 9,1 m poniżej poziomu ulicy (pierwotnie 21 m), a jednocześnie był jedynym projektem zakwalifikowanym do finału projektu, który odrzucił inny pomysł Libeskinda, aby sadzawki wystawały poza fundamenty bliźniaczych wież. World Trade Center Memorial Foundation została przemianowana na National September 11 Memorial & Museum w 2007 roku.

Uroczystość poświęcenia miejsca pamięci z okazji dziesiątej rocznicy zamachów odbyła się pod pomnikiem 11 września 2011 roku, a następnego dnia kompleks został otwarty dla zwiedzających. Muzeum zostało zaprezentowane 15 maja 2014 roku, kiedy to swoje uwagi zgłosili były burmistrz Nowego Jorku Michael Bloomberg i prezydent Barack Obama, a otwarte dla publiczności 21 maja.^[7]

Sztuka średniowieczna w odbudowanym klasztorze. The Cloisters – oddział nowojorskiego Metropolitan Museum of Art. Początki zbiorów sięgają 1925 roku, kiedy to John D. Rockefeller Jr. zakupił kolekcję dzieł średniowiecznych od amerykańskiego rzeźbiarza, Georga'a Grey Barnarda, w tym fragmenty arkad czterech klasztorów The Cloisters. Rockefeller przeniósł zbiory do swojej rezydencji na północnym Manhattanie, do położonego na najwyższym wzniesieniu całej wyspy Fortu Tryon, przebudowanego na zespół klasztorny. Pierwsza wystawa miała miejsce w 1938. Muzeum gromadzi zbiory sztuki i architektury europejskiego średniowiecza od X do XVI wieku.

W zabudowę włączono fragmenty pięciu klasztorów francuskich: Saint-Michel-de-Cuxa, Saint-Guilhem-le-Désert, Bonnefont-en-Comminges, Trie-en-Bigorre oraz Froville.^[10]

Wieżowiec w Nowym Jorku, Nowy Jork. Empire State Building – wieżowiec w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych, jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli nie tylko miasta, ale także całego kraju. Jego nazwa pochodzi od przydomku stanu Nowy Jork, który brzmi właśnie Empire State.

Oficjalne otwarcie poprowadził prezydent Herbert Hoover, który 1 maja 1931 w Waszyngtonie nacisnął przycisk włączający oświetlenie budynku. Od chwili wybudowania do 1973 ESB był najwyższym budynkiem w Nowym Jorku. Tytuł najwyższej budowli odzyskał 11 września 2001 po zamachach terrorystycznych na wieże Światowego Centrum Handlu, które do tamtej pory były na najwyższych pozycjach. W całym kraju jest obecnie na 5. miejscu. Jego wysokość strukturalna wynosi 381 metrów, a całkowita (czyli z anteną na dachu) 443 metry. Ma 103 piętra, w tym jedno podziemne. Został zaprojektowany w stylu art déco przez Shreve, Lamb & Harmon Associates. American Society of Civil Engineers (ASCE) zaliczyło go do 7 cudów współczesnego świata.^[11]

Jedno z najstarszych i największych muzeów sztuki w USA. Brooklyn Museum – muzeum sztuk pięknych położone w nowojorskim okręgu Brooklyn przy 200 Eastern Parkway. Jedno z najstarszych i największych muzeów sztuki w Stanach Zjednoczonych. Powierzchnia całkowita wynosi 52 025 m².

Muzeum mieści się w budynku, którego budowę rozpoczęto w roku 1895, a ukończono w 1926. W momencie powstania było planowane jako największy instytut sztuki na świecie; plany te nie zostały jednak urzeczywistnione, ponieważ Brooklyn stał się dwa lata później kolejną dzielnicą Nowego Jorku, a środki finansowe zostały skierowane do położonego na Manhattanie Metropolitan Museum of Art. Brooklyn Museum posiada światowej klasy kolekcję liczącą ok. 1 500 000 dzieł pochodzących praktycznie z każdego okresu w historii sztuki. Jest znane z kolekcji starożytnej sztuki egipskiej oraz z ulokowanej w ośmiu tematycznych galeriach sztuki amerykańskiej (m.in. Edward Hopper, Mark Rothko, Norman Rockwell, Winslow Homer, John Singer Sargent). Kolekcję malarską uzupełniają prace takich artystów jak m.in.: Edgar Degas, Camille Pissarro, Max Weber i Georgia O’Keeffe, a kolekcję w ogóle – zbiory sztuki afrykańskiej, azjatyckiej (w tym japońskiej) oraz wysp Pacyfiku. Budynek muzeum został w 1977 r. wpisany na listę National Register of Historic Places pod nr #77000944.^[12]

Park z widokiem na port. The Battery – 10 hektarowy park miejski położony na południowym krańcu wyspy Manhattan w Nowym Jorku. Z parku roztacza się widok na Upper New York Bay. Park zawiera takie atrakcje turystyczne jak fort Castle Clinton, wiele pomników oraz popularną wśród dzieci karuzelę SeaGlass. Park graniczy z South Ferry, miejscem z którego odchodzą promy w kierunku Staten Island oraz Governors Island. Z terenu parku odchodzi również prom w kierunku Liberty Island, na której znajduje się Statua Wolności.

Park i jego okolice nazwano od baterii artyleryjskich, które zbudowano w tym miejscu w 1683 r. Na przestrzeni lat The Battery miał różne cele – na początku wojskowe, później rozrywkowe wraz z przekształceniem znajdującego się na jego terenie Castle Clinton w teatr, by wreszcie w 1855 r. zostać pierwszym w Stanach Zjednoczonych miejscem w którym nowo przybyli przechodzili kontrole imigracyjne. Centrum imigracyjne zamknięto w 1890 r. wraz z otwarciem nowego na pobliskiej Ellis Island.

W 1940 r. Battery Park został zamknięty z powodu budowy tunelu pod rzeką East River pomiędzy Brooklynem a Manhattanem (Brooklyn-Battery Tunnel) oraz tunelu drogowego (Battery Park Underpass). Park został ponownie otwarty w 1952 r. lecz nie odzyskał dawnej świetności. Dopiero założonej w 1994 r. fundacji „The Battery Conservancy”, udało się zrewitalizować tereny parkowe. W 2015 r. władze Nowego Jorku, w porozumieniu z fundacją, zmieniły nazwę parku na „The Battery”.^[13]

Centrum handlowe w Nowym Jorku. South Street Seaport to historyczny obszar w nowojorskiej dzielnicy Manhattan, położony w miejscu, gdzie Fulton Street łączy się z East River, i sąsiadujący z Financial District. Seaport jest wyznaczoną dzielnicą historyczną i różni się od sąsiadującej z nim Dzielnicy Finansowej. Jest częścią Manhattan Community Board 1 na Dolnym Manhattanie, a od zachodu, południowego zachodu i północy graniczy z Financial District, od południowego wschodu z East River, a od północnego wschodu z Two Bridges.

Znajdują się tu jedne z najstarszych obiektów architektonicznych w centrum Manhattanu, a także największe w mieście skupisko odrestaurowanych budynków handlowych z początku XIX wieku. Znajdują się tu odrestaurowane oryginalne budynki kupieckie, odrestaurowane żaglowce, dawny targ rybny Fulton Fish Market oraz nowoczesne centra turystyczne oferujące żywność, zakupy i życie nocne.^[14]

Park na starych podwyższonych torach. The High Line to podniesiony park linearny, zielona droga i szlak kolejowy o długości 1,45 mili, utworzony na dawnej odnodze New York Central Railroad na zachodniej stronie Manhattanu w Nowym Jorku. Projekt High Line powstał w wyniku współpracy James Corner Field Operations, Diller Scofidio + Renfro oraz Piet Oudolf. Opuszczona odnoga została przeprojektowana jako "żywy system" czerpiący z wielu dziedzin, takich jak architektura krajobrazu, projektowanie urbanistyczne i ekologia. Inspiracją dla High Line była Promenada Plantée o długości 4,7 km, podobny projekt zrealizowany w Paryżu w 1993 roku.

Park został zbudowany na nieużywanym, południowym odcinku wiaduktu West Side Line kolei New York Central Railroad. Począwszy od Meatpacking District, park biegnie od Gansevoort Street - trzy przecznice poniżej 14. ulicy - przez Chelsea do północnej krawędzi West Side Yard na 34. ulicy w pobliżu Javits Center. Wcześniej linia West Side Line ciągnęła się na południe do terminalu kolejowego przy Spring Street, na północ od Canal Street, oraz na północ do 35th Street w miejscu, gdzie znajduje się Javits Center. Ze względu na spadek natężenia ruchu kolejowego na pozostałej części wiaduktu, w 1980 r. linia ta została faktycznie opuszczona, gdy budowa Javits Center spowodowała konieczność rozbiórki najbardziej wysuniętej na północ części wiaduktu. Południowa część wiaduktu została rozebrana na odcinki pod koniec XX wieku. Przekształcenie linii kolejowej w park miejski rozpoczęło się w 2006 roku i zostało otwarte etapami w latach 2009, 2011 i 2014. The Spur, przedłużenie High Line, które pierwotnie łączyło się z Morgan General Mail Facility przy Tenth Avenue i 30th Street, zostało otwarte 4 czerwca 2019 roku jako ostatnia część parku.

Od momentu otwarcia w czerwcu 2009 r. High Line stała się ikoną współczesnej amerykańskiej architektury krajobrazu. Sukces High Line zainspirował miasta w całych Stanach Zjednoczonych do przekształcania przestarzałej infrastruktury w przestrzeń publiczną. Park stał się atrakcją turystyczną i pobudził rozwój nieruchomości w sąsiednich dzielnicach, co spowodowało wzrost wartości nieruchomości i cen wzdłuż trasy. Do września 2014 roku park odwiedzało prawie pięć milionów osób rocznie, a do 2019 roku - osiem milionów rocznie.^[17]

Park miejski z boiskami do bejsbola. Prospect Park to park miejski na Brooklynie, w Nowym Jorku. Park znajduje się pomiędzy dzielnicami Park Slope, Prospect Heights, Prospect Lefferts Gardens, Flatbush i Windsor Terrace, i sąsiaduje z Muzeum Brooklyńskim, Grand Army Plaza i Brooklyńskim Ogrodem Botanicznym. Prospect Park, o powierzchni 526 akrów, jest drugim co do wielkości parkiem publicznym na Brooklynie, zaraz po Marine Park.

Prospect Park, zaproponowany po raz pierwszy w ustawie uchwalonej w 1859 roku, został wytyczony przez Fredericka Law Olmsteda i Calverta Vaux, którzy pomagali także w projektowaniu Central Parku na Manhattanie. Prospect Park został otwarty w 1867 roku, ale jego budowa została zakończona dopiero w 1873 roku. Następnie park poddano licznym modyfikacjom i rozbudowom. W latach 90. XIX wieku, w ramach ruchu architektonicznego City Beautiful, ukończono kilka uzupełnień parku. Na początku XX wieku Robert Moses, komisarz nowojorskiego Departamentu Parków i Rekreacji (NYC Parks), rozpoczął program oczyszczania Prospect Park. Okres upadku parku pod koniec XX wieku doprowadził do powstania organizacji Prospect Park Alliance, która pod koniec lat 80. ubiegłego wieku odnowiła wiele części parku.

Do głównych atrakcji parku należą: Long Meadow o powierzchni 36 ha (90 akrów), Picnic House, Litchfield Villa, Prospect Park Zoo, Boathouse, Concert Grove, jedyne jezioro na Brooklynie o powierzchni 24 ha (60 akrów) oraz Prospect Park Bandshell, w którym latem odbywają się bezpłatne koncerty na świeżym powietrzu. W parku znajdują się także obiekty sportowe, w tym Prospect Park Tennis Center, boiska do koszykówki, baseballu, piłki nożnej oraz New York Pétanque Club na Parade Ground. W pobliżu boisk znajduje się prywatny cmentarz Towarzystwa Przyjaciół (Quaker) na Quaker Hill. Ponadto Prospect Park jest częścią Brooklyn-Queens Greenway, sieci terenów zielonych ciągnących się przez zachodnią część Long Island.

Prospect Park został uznany za malowniczy punkt orientacyjny miasta Nowy Jork 25 listopada 1975 r., a 17 września 1980 r. wpisano go do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych (National Register of Historic Places). Park jest zarządzany przez Prospect Park Alliance i NYC Parks.^[18]

Zoo w Nowym Jorku. Bronx Zoo to ogród zoologiczny na terenie Bronx Park w Bronksie, w stanie Nowy Jork. Jest to jeden z największych ogrodów zoologicznych w Stanach Zjednoczonych pod względem powierzchni i największy metropolitalny ogród zoologiczny w Stanach Zjednoczonych pod względem powierzchni, obejmujący 265 akrów terenów parkowych i siedlisk naturalistycznych rozdzielonych rzeką Bronx. W 2009 r. zoo odwiedzało średnio 2,15 mln osób rocznie. Pierwotne stałe budynki zoo, znane jako Astor Court, zostały zaprojektowane jako seria pawilonów Beaux-Arts zgrupowanych wokół dużego okrągłego basenu dla lwów morskich. Brama Rainey Memorial została zaprojektowana przez rzeźbiarza Paula Manshipa w 1934 r. i wpisana na listę National Register of Historic Places w 1972 r.

ZOO zostało otwarte 8 listopada 1899 r. i prezentowało 843 zwierzęta w 22 eksponatach. Jego pierwszym dyrektorem był William Temple Hornaday, który pełnił tę funkcję przez 30 lat. Od początku swojego istnienia zoo odgrywało ważną rolę w ochronie zwierząt. W 1905 roku powstało Amerykańskie Stowarzyszenie Żubrów (American Bison Society), którego celem była próba ocalenia od wyginięcia amerykańskich żubrów, których liczba zmniejszyła się z kilkudziesięciu milionów do zaledwie kilkuset sztuk. Dwa lata później udało się je z powodzeniem przywrócić do środowiska naturalnego. W 2007 r. zoo z sukcesem przywróciło do środowiska naturalnego trzy aligatory chińskie. Hodowla ta była kamieniem milowym w 10-letnich staraniach zoo o przywrócenie tego gatunku do rzeki Jangcy w Chinach.

Obecnie Bronx Zoo jest znane na całym świecie dzięki swojej dużej i różnorodnej kolekcji zwierząt oraz wielokrotnie nagradzanym wystawom. Zoo jest częścią zintegrowanego systemu czterech ogrodów zoologicznych i jednego akwarium zarządzanego przez Wildlife Conservation Society (WCS) i jest akredytowane przez Association of Zoos and Aquariums (AZA).^[19]

Posiłki i napoje na 101. piętrze. 1 World Trade Center – jeden z czterech nowojorskich wieżowców stanowiących część nowego kompleksu, który powstał w miejscu biurowców WTC zniszczonych w wyniku zamachu z 11 września 2001. Budynek został oddany do użytku i oficjalnie otwarty 3 listopada 2014 roku. Jego wysokość wynosi 541 metrów, czyli 1776 stóp, które symbolicznie oznaczają datę ogłoszenia Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych. Jest to najwyższy budynek w Stanach Zjednoczonych. Drugi wieżowiec planowano na 2020 rok, zaś trzeci wieżowiec został zbudowany w 2017 roku.

Obecnie przyjęta wersja wyglądu drapacza chmur jest wynikiem współpracy Daniela Libeskinda, Davida Childsa oraz firmy architektonicznej Skidmore, Owings and Merrill. W czasie uroczystości 4 lipca 2004 w tzw. strefie zero (ang. ground zero) w nowojorskiej dzielnicy Lower Manhattan odsłonięto dwudziestotonową granitową płytę. Jest to kamień węgielny, który służył pod budowę najwyższego wieżowca Nowego Jorku, powstałego na miejscu zniszczonych przez terrorystów 11 września 2001 bliźniaczych wieżowców World Trade Center.

Wieża ma 105 pięter i 240 000 metrów kwadratowych powierzchni biurowej. Budynek został wyposażony w nowatorskie, bardzo szerokie klatki schodowe do ewakuacji z instalacją ciśnieniową eliminującą dym.^[20]

The Graduate School and University Center of the City University of New York to publiczna instytucja badawcza i uczelnia podyplomowa w Nowym Jorku. Pełniąc funkcję głównej instytucji kształcącej doktorantów w systemie City University of New York, The Graduate Center jest sklasyfikowana jako "R1: Doctoral Universities - Very High Research Activity". Szkoła mieści się w charakterystycznym budynku B. Altman and Company Building przy 365 Fifth Avenue w centrum Manhattanu, naprzeciwko Empire State Building. Graduate Center ma 4600 studentów, 31 programów doktoranckich, 14 programów magisterskich oraz 30 centrów i instytutów badawczych. Podstawowy wydział, liczący około 140 osób, jest uzupełniany przez ponad 1800 dodatkowych wykładowców pochodzących z jedenastu wyższych uczelni CUNY oraz nowojorskich instytucji kulturalnych i naukowych.

Wśród wykładowców Graduate Center są laureaci Nagrody Nobla, Nagrody Abla, Nagrody Pulitzera, National Humanities Medal, National Medal of Science, National Endowment for the Humanities, Rockefeller Fellowship, Nagrody Schocka, Nagrody Bancrofta, Nagrody Wolfa, nagród Grammy, George Jean Nathan Award for Dramatic Criticism, Guggenheim Fellowships, New York City Mayor's Award for Excellence in Science and Technology, Presidential Early Career Awards for Scientists and Engineers oraz członkostwo w American Academy of Arts and Sciences i National Academy of Sciences.

Kilka programów doktoranckich w Graduate Center, w tym Criminal Justice, English, History, Philosophy i Sociology, konsekwentnie plasuje się w pierwszej trzydziestce w Stanach Zjednoczonych. W semestrze jesiennym 2021 r. 11% wnioskodawców wszystkich programów doktoranckich w Graduate Center otrzymało ofertę przyjęcia.

Poza działalnością akademicką Graduate Center udostępnia swoje zasoby intelektualne i kulturalne szerokiej publiczności, oferując dostęp do szerokiej gamy wydarzeń, w tym wykładów, sympozjów, przedstawień i warsztatów.^[21]

Miejsce rozrywki i legendarny teatr. Radio City Music Hall to miejsce rozrywki i teatr znajdujące się przy 1260 Avenue of the Americas, na terenie Rockefeller Center, w dzielnicy Midtown Manhattan w Nowym Jorku. Nazywany "Showplace of the Nation", jest siedzibą zespołu tańca precyzyjnego Rockettes. Radio City Music Hall został zaprojektowany przez Edwarda Durella Stone'a i Donalda Deskeya w stylu Art Deco.

Radio City Music Hall został zbudowany na działce, która pierwotnie była przeznaczona pod budowę Metropolitan Opera, jednak plany budowy opery zostały anulowane w 1929 roku. Otwarto go 27 grudnia 1932 r. w ramach budowy Rockefeller Center. Music Hall z 5 960 miejscami siedzącymi był większym z dwóch obiektów zbudowanych w części Rockefeller Center "Radio City", drugim był Center Theatre; nazwa "Radio City" zaczęła później odnosić się tylko do Music Hall. Odnosił sukcesy aż do lat 70., kiedy to słabnąca liczba widzów doprowadziła Music Hall niemal do bankructwa. W maju 1978 roku Radio City Music Hall został uznany za zabytek Nowego Jorku, odrestaurowano go i pozwolono mu pozostać otwartym. W 1999 roku teatr został gruntownie wyremontowany.

Czteropoziomowa widownia Radio City w momencie otwarcia była największą na świecie. W teatrze znajdują się także różne dzieła sztuki. Choć początkowo Radio City Music Hall miało być miejscem przedstawień scenicznych, w ciągu roku od otwarcia zostało przekształcone w salę kinową, w której do lat 70. odbywały się przedstawienia w formacie filmowo-estradowo-spektaklowym, a także kilka premier filmowych. Obecnie odbywają się tu głównie koncerty, w tym czołowych muzyków popowych i rockowych, oraz przedstawienia na żywo, takie jak Radio City Christmas Spectacular. Music Hall jest także gospodarzem wydarzeń transmitowanych przez telewizję, takich jak rozdanie nagród Grammy, Tony, Daytime Emmy Awards, MTV Video Music Awards i NFL Draft.^[23]

Centrum z zakupami, restauracjami i eventami. World Financial Center – kompleks czterech budynków biurowych na dolnym Manhattanie w Nowym Jorku.

Zaprojektowane przez Césara Pelli budynki zostały zbudowane w latach 1985-1987. W skład kompleksu wchodzą:

• 1 World Financial Center
  • Adres: 200 Liberty Street
  • Wysokość: 176 metrów
  • Liczba pięter: 40
  • Rok budowy: 1985

• 2 World Financial Center
  • Adres: 225 Liberty Street
  • Wysokość: 197 metrów
  • Liczba pięter: 44
  • Rok budowy: 1987

• 3 World Financial Center
  • Adres: 200 Vesey Street
  • Wysokość: 225 metrów
  • Liczba pięter: 51
  • Rok budowy: 1986

• 4 World Financial Center
  • Adres: 250 Vesey Street
  • Wysokość: 152 metry
  • Liczba pięter: 34
  • Rok budowy: 1986

Wszystkie budynki zostały uszkodzone w zamachach terrorystycznych 11 września 2001 i zamknięte na kilka miesięcy.^[24]

One Times Square, znany również jako 1475 Broadway, the New York Times Building, the New York Times Tower lub po prostu jako Times Tower, to 25-piętrowy wieżowiec o wysokości 363 stóp, zaprojektowany przez Cyrusa L. W. Eidlitza, znajdujący się przy 42nd Street i Broadway w Nowym Jorku. Ze względu na duże przychody generowane przez jego oznakowanie, One Times Square jest uważany za jedno z najcenniejszych miejsc reklamowych na świecie.

Wieża została zbudowana w latach 1903-1904 z przeznaczeniem na siedzibę gazety "The New York Times", która wprowadziła się do niej w styczniu 1904 roku. Właściciel gazety przekonał miasto do zmiany nazwy tego obszaru na "Times Square". Osiem lat później biura gazety przeniosły się na 229 West 43rd Street. One Times Square pozostał głównym punktem w okolicy dzięki corocznym sylwestrowym uroczystościom "zrzutu kuli" oraz wprowadzeniu w 1928 r. dużego podświetlanego wskaźnika wiadomości na poziomie ulicy. Po sprzedaży budynku Lehman Brothers w 1995 roku, One Times Square został ponownie wykorzystany, a na jego fasadzie umieszczono billboardy reklamowe, aby wykorzystać jego doskonałą lokalizację na placu. Od 1997 roku One Times Square jest własnością Jamestown L.P.

Większość wnętrza budynku pozostaje pusta, z wyjątkiem apteki Walgreens, która zajmuje jego dolne poziomy. W 2017 roku, w ramach przebudowy One Times Square, ogłoszono plany budowy nowego muzeum Times Square, tarasu widokowego i nowego wejścia do stacji metra Times Square-42nd Street, których budowa rozpoczęła się w 2019 roku.^[26]

1 Wall Street to wieżowiec w Dzielnicy Finansowej na Dolnym Manhattanie w Nowym Jorku, po wschodniej stronie Broadwayu, pomiędzy Wall Street a Exchange Place. 1 Wall Street, zaprojektowany w stylu Art Deco, ma 654 stopy wysokości i składa się z dwóch części. Oryginalny 50-piętrowy budynek został zaprojektowany przez Ralpha Thomasa Walkera z firmy Voorhees, Gmelin and Walker i zbudowany w latach 1929-1931, natomiast 36-piętrowy aneks od strony południowej został zaprojektowany przez następcę firmy Voorhees, Walker Smith Smith & Haines i zbudowany w latach 1963-1965.

Fasada, wykonana z wapienia, zawiera niewielkie, zakrzywione do wewnątrz wykusze z żłobieniami przypominającymi zasłony. Na niższych kondygnacjach znajdują się wąskie okna ze słupkami, a także ozdobne wejścia. Bryła budynku przy Wall Street 1 zawiera liczne niewielkie cofnięcia, a szczyt oryginalnego budynku stanowi wolnostojąca wieża. Narożniki oryginalnego budynku są sfazowane, a na szczycie wieży znajdują się żłobkowane wykusze bez okien. Fasada przybudówki została zaprojektowana w stylu nawiązującym do pierwotnej budowli. Wewnątrz znajduje się ozdobny hol główny z kolorowymi mozaikami.

Wall Street 1 został zbudowany dla Irving Trust, jednego z większych banków w Nowym Jorku na początku XX wieku. W momencie budowy budynek zajmował jedną z najcenniejszych działek w mieście. Budynek zastąpił trzy poprzednie budowle, w tym Manhattan Life Insurance Building, niegdyś najwyższy budynek świata. Po przejęciu Irving Trust przez The Bank of New York Mellon (BNY Mellon) w 1988 roku, Wall Street 1 służyła jako globalna siedziba BNY Mellon do 2015 roku. Po zakupie budynku przez Harry'ego Macklowe'a od 2018 r. trwa jego renowacja, w ramach której wnętrza są przekształcane na cele mieszkalne z częścią powierzchni komercyjnych.

Budynek jest uważany za jeden z charakterystycznych obiektów Art Deco w Nowym Jorku, mimo że początkowo był ignorowany na rzecz takich budynków, jak Empire State Building i Chrysler Building. W 2001 r. Komisja Ochrony Zabytków Miasta Nowy Jork uznała oryginalną część budynku za zabytek miasta. Jest on także jednym z elementów Wall Street Historic District, dzielnicy wpisanej w 2007 r. do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych (National Register of Historic Places).^[29]

Katedra w Nowym Jorku, Nowy Jork. Katedra Świętego Jana Bożego – katedra Episkopalnej diecezji Nowego Jorku. Mieści się przy 1047 Amsterdam Avenue, na Manhattanie, w dzielnicy Morningside Heights.

Budowa świątyni rozpoczęła się w 1892. Początkowo miał to być kościół neoromański, jednak po dwudziestu latach budowy i śmierci głównego projektanta świątyni, Christophera Granta LaFarge'a, postanowiono nadać kościołowi formy neogotyckie. Pierwsza msza święta została odprawiona w 1941 przed atakiem Japończyków na Pearl Harbor. W czasie II wojny światowej budowę wstrzymano.

Świątynia wciąż jest nieukończona. W 2001 wybuchł pożar i w 2008 kościół został ponownie konsekrowany. Katedra jest wykończona w 66 procentach, ale nie wiadomo, kiedy skończą się prace budowlane.

Nawa świątyni jest długa na około 100 metrów i zmieści się w niej 5000 wiernych. Dzięki temu jest jednym z największych kościołów na świecie.^[31]

V-J Day in Times Square to fotografia autorstwa Alfreda Eisenstaedta, która przedstawia marynarza Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych obejmującego i całującego zupełnie obcą osobę - asystentkę dentystyczną - w Dniu Zwycięstwa nad Japonią na nowojorskim Times Square 14 sierpnia 1945 roku. Fotografia ta została opublikowana tydzień później w magazynie Life, wśród wielu zdjęć z uroczystości w całych Stanach Zjednoczonych, które przedstawiono w 12-stronicowej sekcji zatytułowanej "Victory Celebrations". Na dwóch stronach zamieszczono montaż trzech podobnych fotografii przedstawiających świętujących w Waszyngtonie, Kansas City i Miami, naprzeciw fotografii Eisenstaedta, która została umieszczona na całej stronie po prawej stronie.

Eisenstaedt fotografował spontaniczne wydarzenie, które miało miejsce na Times Square podczas gorącego publicznego oczekiwania na ogłoszenie zakończenia wojny z Japonią. Eisenstaedt powiedział, że nie miał możliwości poznania nazwisk i szczegółów, ponieważ fotografował szybko zmieniające się wydarzenia podczas uroczystości. Na zdjęciu nie widać wyraźnie twarzy żadnej z osób biorących w nim udział, a wiele osób podawało się za fotografowane osoby. Zdjęcie zostało zrobione na południe od 45. ulicy, na północ od miejsca, w którym zbiegają się Broadway i Siódma Aleja. Donald W. Olson i jego zespół dochodzeniowy szacują, że zdjęcie zostało zrobione o godzinie 17:51 ET. Na swoich stronach historycznych Life odnotowało, że zdjęcie Eisenstaedta zostało zrobione aparatem Leica IIIa.^[32]

Małe zoo z pingwinami i lwami morskimi. Central Park Zoo to ogród zoologiczny o powierzchni 6,5 akra położony w południowo-wschodnim narożniku Central Parku w Nowym Jorku. Jest on częścią zintegrowanego systemu czterech ogrodów zoologicznych i jednego akwarium zarządzanego przez Wildlife Conservation Society. W związku z działalnością Central Park Zoo, WCS oferuje programy edukacyjne dla dzieci, angażuje się w odbudowę populacji zagrożonych gatunków oraz dociera do lokalnej społeczności poprzez programy wolontariackie.

Jego prekursor, menażeria, został założony w 1864 roku i był pierwszym publicznym ogrodem zoologicznym otwartym w Nowym Jorku. Obecny obiekt został otwarty jako miejskie zoo 2 grudnia 1934 roku i był częścią większego programu rewitalizacji miejskich parków, placów zabaw i ogrodów zoologicznych, zainicjowanego w 1934 roku przez komisarza Roberta Mosesa z nowojorskiego Departamentu Parków i Rekreacji (NYC Parks). Zbudowano je w dużej mierze dzięki pracy i finansowaniu Civil Works Administration i Works Progress Administration (WPA). W 1960 r. na północ od głównego ogrodu zoologicznego otwarto ogród zoologiczny dla dzieci, finansowany z darowizny senatora Herberta Lehmana i jego żony Edith.

Po 49 latach funkcjonowania jako miejskie zoo prowadzone przez NYC Parks, Central Park Zoo zostało zamknięte w 1983 roku w celu przebudowy. Zamknięcie było częścią pięcioletniego programu renowacji o wartości 35 milionów dolarów, w ramach którego całkowicie zastąpiono klatki w zoo naturalistycznym środowiskiem. Poświęcono je ponownie 8 sierpnia 1988 roku, jako część systemu pięciu obiektów zarządzanych przez WCS, z których wszystkie są akredytowane przez Stowarzyszenie Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (AZA).^[33]

Taras nad jeziorem z dużą fontanną. Taras i fontanna Bethesda to dwa elementy architektoniczne z widokiem na południowy brzeg jeziora w nowojorskim Central Parku. W centrum tarasu znajduje się fontanna z posągiem Anioła Wód.

Dwa poziomy Tarasów Bethesda łączą dwie wielkie klatki schodowe i jedna mniejsza, która przechodzi pod Terrace Drive. Zapewniają one przejście w kierunku południowym do centrum handlowego Central Park Mall i Naumburg Bandshell w centrum parku. Górny taras otacza skrzyżowanie z 72. ulicą, a dolny taras stanowi podium widokowe na jezioro. Kamień rzeźbiony w kolorze musztardowo-oliwkowym to piaskowiec z Nowego Brunszwiku, z twardszego kamienia na przykrycia, z granitowymi stopniami i podestami oraz ułożonym na brzegach brukiem z rzymskiej cegły w jodełkę.^[34]