50 miejsc w Ameryce Północnej, które warto zobaczyć

Amerykańska ikona w nowojorskim porcie. Statua Wolności, właściwie Wolność Opromieniająca Świat – posąg na wyspie Liberty Island u ujścia rzeki Hudson do Oceanu Atlantyckiego w regionie metropolitalnym Nowego Jorku, nieoficjalny symbol wolności, Nowego Jorku i Stanów Zjednoczonych. Wyspa Liberty wraz z wyspą Ellis stanowi kompleks będący własnością federalną i zarządzany przez National Park Service. Administracyjnie należy do stanu Nowy Jork.

Monumentalna, neoklasycystyczna statua została wzniesiona w latach 1884–1886 według projektu Frédérica Auguste’a Bartholdiego, Gustave’a Eiffela (konstrukcja) i Richarda Morrisa Hunta (postument).

Jest to dar narodu francuskiego dla narodu amerykańskiego, upamiętniający przymierze obu narodów w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W 1924 został uznany za narodowy pomnik Stanów Zjednoczonych, a w 1984 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Figuruje również w rejestrze National Register of Historic Places.^[1]

Muzeum sztuki nowoczesnej z oryginalnym designem. Muzeum Guggenheima – muzeum sztuki współczesnej położone w Upper East Side na Manhattanie, dzielnicy Nowego Jorku, w Stanach Zjednoczonych. Mieści się tutaj sławna kolekcja malarstwa impresjonistycznego, postimpresjonistycznego, wczesnego modernizmu i sztuki współczesnej, ponadto odbywają się tutaj różnego rodzaju czasowe wystawy sztuki. Obecny budynek muzeum został zaprojektowany przez Franka Lloyda Wrighta i stanowi on jeden z ważniejszych obiektów XX-wiecznej architektury.

Muzeum zostało otwarte 21 października 1959, jako drugie muzeum utworzone przez Fundację Solomona R. Guggenheima. W pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku budynek przeszedł szeroką, trwającą trzy lata renowację.^[2]

Światowej klasy kolekcja sztuki. The Metropolitan Museum of Art – największe amerykańskie muzeum, znajdujące się w Nowym Jorku, na wschodnim skraju Central Parku, przy Piątej Alei. Zostało założone w 1870, a w 1880 przeniesione do nowej siedziby. Budynek muzeum znajduje się w rejestrze National Historic Landmark i National Register of Historic Places.

Dzięki legatom i darowiznom organizacji oraz osób prywatnych muzeum, które nieustannie się rozbudowuje, ma unikatową kolekcję malarstwa, rzeźby, dzieł sztuki zdobniczej ze wszystkich epok z całego świata.

Zbiory podzielone są na działy tematyczne, obejmujące m.in. dzieje sztuki światowej: malarstwa, sztuki użytkowej, militariów, instrumentów muzycznych, ubiorów, fotografii.

Bogate zbiory malarstwa obejmują dzieła najsłynniejszych światowych twórców. Siedemnastowieczna sztuka holenderska reprezentowana jest przez prace: Halsa, Rembrandta i Vermeera.

Malarstwo włoskie sławią obrazy Giotta, Botticellego, Rafaela, Bronzina, Veronese.

Muzeum ma także dużą kolekcję dziewiętnastowiecznego malarstwa francuskiego, między innymi dzieła Corota, Courbeta, Cézanne’a, Maneta, Moneta, Renoira, Gauguina, van Gogha, Seurata.

Najważniejsze polonika w kolekcji muzeum to kamea z popiersiem królowej Bony Sforzy autorstwa Jacopo Caraglio, tak zwany kobierzec Czartoryskich z herbem Myszkowskich wykonany w połowie XVII wieku w warsztacie perskim, oraz marmurowa statua Perseusza z głową Meduzy autorstwa Antonia Canovy, wykonana dla Walerii Tarnowskiej do pałacu w Dzikowie.^[3]

Słynny most art deco otwarty w 1937 r.. Golden Gate Bridge – most wiszący łączący San Francisco z hrabstwem Marin, nad cieśniną Golden Gate. Został otwarty 27 maja 1937.

Golden Gate Bridge jest ważnym węzłem komunikacyjnym i celem wycieczek turystycznych. Miesięcznie przejeżdża po nim około 3,4 mln samochodów i liczba ta wzrasta. Szacuje się, że od otwarcia mostu przejechało po nim około 1,6 miliarda pojazdów, a ponieważ jest on płatny, zarobił na swoją konserwację około miliarda dolarów.

Zagrożenie trzęsieniem ziemi sprawia, że most musi zostać wzmocniony. Koszt prac przygotowujących go do przetrwania kataklizmu o wielkości do 8,3 stopnia w skali Richtera oszacowano na 217,4 miliona dolarów. Jeśli nie nastąpi inna nieprzewidziana katastrofa, okres eksploatacji przewidziano na 200 lat.

Książka Cliffs of Despair autorstwa Toma Hunta wysuwa tezę, że jest to najczęstsze miejsce popełnianych samobójstw, tuż przed lasem Aokigahara (jap. 青木ヶ原 Aoki-ga-hara?) znanym również jako Morze Drzew (jap. 樹海 Jukai?)^[5]

Renomowane muzeum sztuki z dziełami światowej sławy. Art Institute of Chicago – muzeum sztuk pięknych położone w Chicago w Grant Park przy South Michigan Avenue 111. Muzeum posiada w swoich zbiorach jedną z najwspanialszych na świecie kolekcji malarstwa europejskiego, obejmującą ponad 3500 dzieł począwszy od XII aż do połowy XX w. w tym znaczącą kolekcję dzieł sztuki okresu impresjonizmu i postimpresjonizmu. Znaczącą część zbiorów muzeum stanowi ponadto sztuka amerykańska, rzemiosło artystyczne, sztuka Azji oraz sztuka współczesna. Muzeum jest połączone z uczelnią artystyczną School of the Art Institute of Chicago i kierowane przez dyrektora i przewodniczącego Jamesa Cuno. Pod względem powierzchni jest drugim muzeum sztuki w Stanach Zjednoczonych po Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku.^[9]

Muzeum w Chicago, Illinois. Muzeum Historii Naturalnej w Chicago – muzeum historii naturalnej znajdujące się w Chicago przy Lake Shore Drive, na brzegu jeziora Michigan. Znajduje się w kompleksie Museum Campus Chicago w którego skład wchodzą również Shedd Aquarium i Adler Planetarium.

Zostało założone w 1893 roku jako Columbian Museum of Chicago, w roku 1905 przemianowane na Field Museum na cześć Marshalla Fielda (1834-1906), przedsiębiorcy i filantropa, którego fortuna w dużym stopniu przyczyniła się do założenia Muzeum.

Posiada bogate zbiory antropologiczne (m.in. okazy z Egiptu, wysp Pacyfiku, Tybetu), zoologiczne (w tym dużą kolekcję wypchanych zwierząt), paleontologiczne (w tym niemal kompletny szkielet tyranozaura zwanego Sue) oraz eksponaty archeologiczne i etnograficzne rdzennych ludów obu Ameryk.^[10]

Pomnik ku pamięci Jerzego Waszyngtona. Pomnik Waszyngtona – biały obelisk znajdujący się w parku National Mall w Waszyngtonie, upamiętniający prezydenturę George’a Washingtona.

Jest zbudowany z marmuru, piaskowca i granitu. Należy do najwyższych tego typu obiektów, jego wysokość wynosi 169,3 metra. Szacuje się, że waży około 80 tysięcy ton.

Pomnik został zaprojektowany przez Roberta Millsa. Prace budowlane rozpoczęły się w 1848 roku. Widoczna wyraźnie na elewacji pomnika różnica w kolorze wynikła z 27-letniej przerwy w jego budowie spowodowanej kłopotami finansowymi i wybuchem wojny secesyjnej. Budowę ukończono dopiero 6 grudnia 1884 roku, 30 lat po śmierci architekta. Oficjalne odsłonięcie, a właściwie i jego otwarcie odbyło się 9 października 1888 roku.

Wewnątrz pomnika znajduje się winda, którą można wjechać na jego szczyt, skąd w zależności od przezroczystości powietrza rozciąga się widok nawet na ponad 60 km. Do roku 2011 pomnik był otwarty dla zwiedzających codziennie od 9 rano do 5 po południu.

W momencie ukończenia stanowił najwyższą budowlę na świecie; tytuł przejął od katedry w Kolonii, utracił go na rzecz wieży Eiffla w 1889 roku.

Wskutek silnego trzęsienia ziemi, do którego doszło we wschodniej części USA (w tym w Waszyngtonie) 23 sierpnia 2011 pomnik uległ uszkodzeniu, po którym zdecydowano zamknąć go dla zwiedzających. Monument został ponownie udostępniony zwiedzającym 12 maja 2014 roku.^[12]

Duży park miejski z atrakcjami rekreacyjnymi i kulturalnymi. Grant Park to duży park miejski w dzielnicy Loop w Chicago, w stanie Illinois. Znajduje się w centralnej dzielnicy biznesowej miasta i obejmuje Park Milenijny, fontannę Buckingham, Instytut Sztuki w Chicago oraz Kampus Muzealny. Pierwotnie park nosił nazwę Lake Park, a jego nazwa została zmieniona w 1901 roku na cześć prezydenta USA Ulyssesa S. Granta. Obszar parku był kilkakrotnie powiększany poprzez rekultywację terenu, a pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku był przedmiotem kilku sporów o wykorzystanie otwartej przestrzeni. Od północy graniczy z Randolph Street, od południa z Roosevelt Road i McFetridge Drive, od zachodu z Michigan Avenue, a od wschodu z jeziorem Michigan. W parku znajdują się obiekty widowiskowe, ogrody, dzieła sztuki, obiekty sportowe i portowe. Odbywają się w nim zgromadzenia publiczne i kilka dużych dorocznych imprez.

Park Granta jest popularnie nazywany "frontowym podwórkiem Chicago". Jego zarządcą jest Chicagowski Dystrykt Parków.^[14]

Quincy Market to zabytkowy budynek w pobliżu Faneuil Hall w centrum Bostonu, w stanie Massachusetts. Został zbudowany w latach 1824-26 i nazwany na cześć burmistrza Josiah Quincy, który zorganizował jego budowę bez żadnych podatków ani długów. Rynek został uznany za National Historic Landmark i Boston Landmark w 1996 roku, jako jeden z największych kompleksów targowych zbudowanych w Stanach Zjednoczonych w pierwszej połowie XIX wieku.

Jako centralny budynek Faneuil Hall Marketplace, Quincy Market jest często używany jako metonimiczne określenie całego osiedla. W połowie XX wieku rynek ten bardzo wymagał remontu, więc na początku lat 70. został przebudowany na publiczną dzielnicę handlową i restauracyjną, a w 1976 roku ponownie otwarty. Obecnie obejmuje on oryginalne budynki Quincy Market, późniejsze budynki North Market i South Market, które otaczają główny Quincy Market, historyczny Faneuil Hall leżący na zachodnim krańcu oraz dwa mniejsze, łukowate budynki, dobudowane później na wschodnim krańcu.^[16]

Muzeum z artefaktami Majów . Narodowe Muzeum Antropologiczne – muzeum w stolicy Meksyku, położone w stołecznym parku Chapultepec. Otwarte 17 września 1964 roku muzeum zostało zaprojektowane przez Pedro Ramíreireza Vásquezea. Projekt nawiązuje do przedkolumbijskich budowli mieszkańców obecnego Meksyku. Cześć dużego, prostokątnego dziedzińca przykryta jest zadaszeniem wspartym na jednym słupie pokrytym płaskorzeźbami przedstawiającymi historię Meksyku. Z prostokątnego dziedzińca wchodzi się do mieszczących się na parterze 12 sali wystawowych, razem muzeum ma 23 sale z ekspozycją stałą i 1 z okolicznościową. Na piętrze urządzona jest ekspozycja etnograficzna. Układ ekspozycji w salach na parterze jest następujący:

• Wstęp do antropologii
• Mezoameryka
• Początki
• Okres preklasyczny – od 2500 do 200 roku p.n.e.
• Kultura Teotihuacán – od 100 roku p.n.e. do 750 roku n.e.
• Kultura Tolteków – od 750 – 1200 roku n.e.
• Kultura Mexica – Azteków – od 1300 do 1521 r n.e.
• Kultury z Oaxaca
• Kultury z wybrzeża Zatoki Meksykańskiej
• Kultura Majów
• Kultury z północy Meksyku

Ekspozycje z samolotami i pojazdami kosmicznymi. Muzeum Lotu to prywatne muzeum lotnictwa i kosmonautyki o charakterze non-profit, znajdujące się w aglomeracji Seattle. Znajduje się na południowym krańcu Międzynarodowego Portu Lotniczego Hrabstwa King w mieście Tukwila, bezpośrednio na południe od Seattle. Zostało założone w 1965 r. i posiada akredytację American Alliance of Museums. Jest to największe prywatne muzeum lotnictwa i kosmonautyki na świecie, a także organizator dużych programów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży.

Muzeum przyciąga ponad 500 000 zwiedzających rocznie, a także służy ponad 140 000 uczniów rocznie poprzez swoje programy: Challenger Learning Center, Aviation Learning Center, obóz letni, a także programy wyjazdowe, które podróżują po całym stanie Waszyngton i Oregon.^[23]

Zoo w San Diego. San Diego Zoo to ogród zoologiczny w Balboa Park, w San Diego, w Kalifornii, mieszczący ponad 12 000 zwierząt z ponad 650 gatunków i podgatunków na 100 akrach Balboa Park dzierżawionych od miasta San Diego. Jego organizacja macierzysta, San Diego Zoo Wildlife Alliance, jest prywatną organizacją non-profit zajmującą się ochroną przyrody i posiada jedno z największych stowarzyszeń członkowskich w branży zoologicznej na świecie, z ponad 250 000 gospodarstw członkowskich i 130 000 dzieci, co stanowi ponad pół miliona osób.

Zoo w San Diego było pionierem koncepcji otwartych, pozbawionych klatek eksponatów, które odtwarzają naturalne siedliska zwierząt. Przez dziesięciolecia w zoo trzymano i z powodzeniem hodowano pandy olbrzymie, ale w 2019 r. zostały one repatriowane do Chin.

Zoo w San Diego, które w 2018 roku odwiedziło ponad 4 miliony osób, jest najczęściej odwiedzanym ogrodem zoologicznym w Stanach Zjednoczonych. Podróżnicy uznali go również za jeden z najlepszych ogrodów zoologicznych na świecie. Zoo w San Diego jest akredytowanym członkiem Association of Zoos and Aquariums (AZA), American Alliance of Museums (AAM) oraz World Association of Zoos and Aquariums (WAZA). San Diego Zoo Wildlife Alliance zarządza także Zoo Safari Park w San Diego.^[24]

Duży park miejski z malowniczym wałem. Stanley Park to 405-hektarowy park publiczny w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, stanowiący północno-zachodnią połowę półwyspu Downtown w Vancouver, otoczony wodami zatoki Burrard Inlet i English Bay. Park graniczy z dzielnicami West End i Coal Harbour na południowym wschodzie i jest połączony z North Shore przez most Lions Gate Bridge. Historyczna latarnia morska na Brockton Point wyznacza najdalej na wschód wysunięty punkt parku. Choć nie jest to największy park tego typu, Stanley Park jest o jedną piątą większy od 340-hektarowego Central Parku w Nowym Jorku i prawie o połowę od 960-hektarowego Richmond Park w Londynie.

Park Stanleya ma długą historię. Tereny te były pierwotnie wykorzystywane przez ludność rdzenną przez tysiące lat, zanim Kolumbia Brytyjska została skolonizowana przez Brytyjczyków podczas gorączki złota w Kanionie Fraser w 1858 r. i były jednym z pierwszych obszarów eksplorowanych w mieście. Przez wiele lat po kolonizacji przyszły park z jego bogatymi zasobami był także domem dla nie- rdzennych osadników. W 1886 roku, kiedy miasto zostało przyłączone do Vancouver, teren ten przekształcono w pierwszy park w tym mieście. Nazwano go na cześć Lorda Stanleya, 16. hrabiego Derby, brytyjskiego polityka, który niedawno został mianowany gubernatorem generalnym. Pierwotnie teren ten nosił nazwę Coal Peninsula i był przeznaczony na fortyfikacje wojskowe strzegące wejścia do portu Vancouver. W 1886 roku rada miejska Vancouver z powodzeniem starała się o dzierżawę parku, która została przyznana za 1 dolara rocznie. We wrześniu 1888 roku Lord Stanley otworzył park w swoim imieniu.

W przeciwieństwie do innych dużych parków miejskich, Park Stanleya nie jest dziełem architekta krajobrazu, ale raczej wynikiem wieloletniej ewolucji lasu i przestrzeni miejskiej. Większość obiektów stworzonych przez człowieka obecnych w parku została zbudowana w latach 1911-1937 pod wpływem ówczesnego kuratora W.S. Rawlingsa. Dodatkowe atrakcje, takie jak wystawa niedźwiedzi polarnych, akwarium i miniaturowa kolejka, zostały dodane w okresie powojennym.

Większa część parku pozostaje tak samo gęsto zalesiona jak pod koniec XIX wieku, z około pół milionem drzew, z których niektóre osiągają wysokość 76 metrów (249 stóp) i mają setki lat. Tysiące drzew utracono (a wiele przesadzono) po trzech dużych wichurach, które miały miejsce w ciągu ostatnich 100 lat, z których ostatnia miała miejsce w 2006 roku.

Dużo wysiłku włożono w budowę prawie stuletniego falochronu w Vancouver, który latem przyciąga do parku tysiące ludzi. W parku znajdują się również leśne szlaki, plaże, jeziora, place zabaw dla dzieci oraz akwarium w Vancouver, a także wiele innych atrakcji. 18 czerwca 2014 roku Stanley Park został uznany za "najlepszy park na całym świecie" przez TripAdvisor na podstawie nadesłanych recenzji.^[26]

Zamek na wzgórzu z muzeum historii. Zamek Chapultepec znajduje się na szczycie wzgórza Chapultepec w parku Chapultepec w mieście Meksyk. Nazwa Chapultepec pochodzi od słowa chapoltepēc z języka nahuatl, co oznacza "na wzgórzu konika polnego". Zamek ma tak niezrównane widoki i tarasy, że odkrywca James F. Elton napisał, że "nie da się ich przebić pod względem piękna w żadnej części świata". Znajduje się przy wejściu do Parku Chapultepec, na wysokości 2325 metrów nad poziomem morza. Wzgórze było świętym miejscem dla Azteków, a budynki na jego szczycie pełniły w swojej historii różne funkcje, w tym Akademii Wojskowej, rezydencji cesarskiej, rezydencji prezydenckiej, obserwatorium astronomicznego, a od lat 40. XX wieku - Narodowego Muzeum Historii. Zamek Chapultepec, wraz z Pałacem Iturbide, również znajdującym się w mieście Meksyk, są jedynymi pałacami królewskimi w Ameryce Północnej.

Został zbudowany w czasach wicekrólestwa jako dom letni dla najwyższego zarządcy kolonialnego, wicekróla. Był wykorzystywany na różne sposoby, od magazynu prochu strzelniczego po akademię wojskową w 1841 roku. W okresie Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego (1864-67) stał się oficjalną rezydencją cesarza Maksymiliana I i jego małżonki cesarzowej Carloty. W 1882 r. prezydent Manuel González ogłosił ją oficjalną rezydencją prezydenta. Z nielicznymi wyjątkami, wszyscy kolejni prezydenci mieszkali w nim aż do 1939 roku, kiedy to prezydent Lázaro Cárdenas przekształcił go w muzeum.^[27]

Galeria sztuki z kolekcją rzeźb Henry’ego Moore’a. Art Gallery of Ontario – galeria sztuki w Toronto, najważniejsza galeria w Kanadzie, objętościowo największa w Ameryce Północnej.

Art Gallery of Ontario ma ponad stuletnią tradycję, zgromadziła około 26 000 dzieł sztuki zarówno europejskiej jak i kanadyjskiej czy amerykańskiej z ostatnich 600 lat. Budynek mieści się tuż obok Chinatown.

W latach 2005–2007 został dobudowany aneks zaprojektowany przez Franka Gehry’ego, projektanta bryły Muzeum Guggenheima w Bilbao. Architekt pochodzi z Toronto i w dzieciństwie mieszkał w okolicy AGO. Galeria potrzebuje nowej przestrzeni także dlatego, że kolekcjoner i filantrop Kenneth Thomson przekazał jej kolejne dzieła sztuki, w tym obraz Rubensa Rzeź niewiniątek, za który zapłacił 117 milionów dolarów.

Galeria ma największą na świecie kolekcję rzeźb brytyjskiego artysty Henry’ego Moore’a. Miasto zakupiło i umieściło jego rzeźbę The Archer (Strzelec) w centralnym punkcie, przed nowym budynkiem magistratu, na Nathan Philip Square. Artysta docenił ten wybór i zaczął współpracować z Toronto, przekazując miastu 300 prac za darmo. Dziś kolekcja liczy aż 931 dzieł autorstwa Moore’a.

Budynek ma wiele galerii rozmieszczonych na dwóch piętrach, w których prezentowane są bądź stałe ekspozycje, bądź wystawy czasowe. Dodatkowo w gmachu znajdują się sklepy, restauracja, biblioteka oraz sale multimedialne, gdzie często wyświetla się filmy lub odbywają się prelekcje. W podziemiach mieści specjalna strefa dla dzieci, w której prowadzone są zajęcia – wszyscy zachęcani są do szkicowania, a materiał dostarcza galeria.

W AGO można także zakupić lub wypożyczyć dzieła sztuki. Czasem galeria organizuje wieczory jazzowe. W budynku znajduje się ponadto Cinemateque Ontario, kino prezentujące filmy niekomercyjne. Często organizuje się tu przeglądy twórczości reżyserów.

Galerie sztuki europejskiej wystawiają dzieła z różnych okresów, w tym takich artystów, jak: Brueghel, Rembrandt, van Dyck, de la Tour, Poussin, Degas, Dürer, Renoir, Monet, Picasso, Piranesi, Pissarro, Chagall, Gauguin, Magritte, Modigliani, Whistler, van Gogh.

W European Paintings and Sculpture Collection można obejrzeć m.in. jeden z największych na świecie zbiorów florenckich brązów z XVII w. oraz liczne płótna starych mistrzów, jak Luca Giordano, Antoine Coypel, Jean Jouvenet. Znajduje się tu np. obraz Pietera Brueghla młodszego Wiejskie wesele, przedstawiający szczegóły XVII-wiecznego życia, a także płótna impresjonistów, jak Claude Monet (Charing Cross Bridge: Fog, Vétheuil in Summer), Edgar Degas (Woman in Bath), Renoir (Concert).

Następny dział – Twentieth-Century Collection – obejmuje okres lat 1900-1970. Wśród zgromadzonych dzieł są m.in. kubistyczne kształty Picassa (The Soup, Seated Woman), tajemnicze prace Chagalla (Over Vitebsk), charakterystyczne figury Gauguina (Hina and Fatu) oraz pełne wdzięku modele Modiglianiego (Mrs. Hastings).

AGO obejmuje także dział Prints and Drawing Collection z takimi dziełami, jak Adam i Ewa Dürera czy Tobiasz i Archanioł Rafael Pietro da Cortona.

Galerie kanadyjskie prezentują sztukę całego okresu istnienia kraju, w tym obrazy członków Grupy Siedmiu. Niektóre sale urządzono tak jak niegdyś wystawiano obrazy w galeriach – zawieszone niemal od podłogi po sufit.

W AGO znajdują się również rzeźby Inuitów w kości i kamieniu. Kolekcja ta, licząca 4000 dzieł, od rzeźb po rysunki, zalicza się do największych na świecie.

AGO zaczęło kupować malarstwo amerykańskie w latach 60. a w latach 80. zajęło się także współczesną sztuką europejską. W galerii znaleźć można pop-art, ekspresjonistów abstrakcyjnych, minimalistów, konceptualistów i arte povera. Z bardziej znanych dzieł są tu Elvis autorstwa Warhola czy wielki hamburger Oldenburga.

Oprócz stałych kolekcji AGO często gości wystawy czasowe, zarówno sztuki współczesnej, jak i klasycznej. Przykładowo w 2002 roku pokazywano unikatowe płótna Rubensa czy impresjonistów z Ermitażu. Galeria posiada także zbiory fotografii i filmów artystycznych oraz obszerną bibliotekę.

Z AGO można przejść do historycznego budynku The Grange, który był pierwszym lokum galerii. The Grange wybudowano dla D'Arcy'ego Boultona w 1817. Jest jednym z najstarszych ceglanych budynków miasta, w stylu georgiańskim, określanym jako Upper Canada Neo-Classic. Styl ten charakteryzował się prostotą (w przeciwieństwie do wiktoriańskiego), zachowaniem proporcji i symetrii. Budynek stoi w parku o tej samej nazwie, a został podarowany galerii przez Goldwina Smitha (kolejnego męża wdowy Boulton). Obsługa wolontariuszy w strojach z epoki oprowadza zwiedzających po XIX-wiecznych wnętrzach.^[28]

Park w Los Angeles. Griffith Park to duży park miejski położony na wschodnim krańcu Gór Santa Monica, w dzielnicy Los Feliz w Los Angeles w Kalifornii. Zajmuje powierzchnię 4310 akrów, co czyni go jednym z największych parków miejskich w Ameryce Północnej. Jest to drugi co do wielkości park miejski w Kalifornii (po Mission Trails Preserve w San Diego) i jedenasty co do wielkości park miejski w Stanach Zjednoczonych.

W parku znajduje się wiele popularnych atrakcji, takich jak zoo w Los Angeles, Muzeum Autry'ego, Obserwatorium Griffitha i znak Hollywood. Ze względu na obecność w wielu filmach, park należy do najbardziej znanych parków miejskich w Ameryce Północnej.

Porównywano go do Central Parku w Nowym Jorku i Golden Gate Park w San Francisco, dwóch innych znaczących amerykańskich parków miejskich, ale jest on znacznie większy, bardziej nieokiełznany i bardziej surowy niż oba te parki. Komisja Rekreacji i Parków w Los Angeles określiła park jako "miejską dzicz" 8 stycznia 2014 roku.^[29]

Słynna wieża z obrotową restauracją. Wieża CN – wieża o wysokości 553,33 metrów, znajdująca się w Toronto, w Kanadzie. Otwarta w 1976. Nazwa pochodzi od przedsiębiorstwa kolejowego Canadian National Railway, które wybudowało wieżę, lecz następnie pozbyło się jej w latach 90. XX wieku, co spowodowało nieznaczną zmianę oficjalnej nazwy z zachowaniem skrótu. Do 13 września 2007 była to najwyższa wolnostojąca budowla na świecie.

Działa jako wieża telewizyjna, ma ogólnodostępne tarasy widokowe, obrotową restaurację i kompleks rozrywkowy. Położona jest w centrum miasta, na styku Entertainment District, Financial District i Harbourfront. Obok wieży stoi Rogers Centre – pierwszy na świecie stadion z całkowicie odsłanianą kopułą.

CN Tower to najbardziej widoczny symbol i atrakcja miasta. Wieżę widać z każdego punktu miasta i z bardzo daleka poza nim. CN Tower przez ponad 25 lat był najwyższą wolnostojącą budowlą, wpisaną oficjalnie do Księgi rekordów Guinnessa. W pogodny dzień ze szczytu można dostrzec wodospad Niagara oraz Stany Zjednoczone po drugiej stronie jeziora Ontario.^[31]

Obserwatorium w Los Angeles. Griffith Observatory to obserwatorium w Los Angeles w Kalifornii, położone na południowym zboczu góry Hollywood w Griffith Park. Z obserwatorium rozciąga się widok na Los Angeles Basin, w tym na południowo-wschodnie centrum Los Angeles, południowe Hollywood i południowo-zachodni Ocean Spokojny. Obserwatorium jest popularną atrakcją turystyczną z bliskim widokiem na znak Hollywood i bogatą ofertą wystaw związanych z kosmosem i nauką. Nazwa obserwatorium pochodzi od nazwiska jego dobroczyńcy, Griffitha J. Griffitha. Od otwarcia obserwatorium w 1935 r., zgodnie z wolą dobroczyńcy, wstęp do niego jest bezpłatny.

Od czasu otwarcia obserwatorium w 1935 roku ponad 7 milionów ludzi mogło oglądać przez 12-calowy (30,5 cm) refraktor Zeissa; jest to największa liczba osób, które oglądały przez jakikolwiek teleskop.^[35]

Eleganckie miejsce prezentujące światową sztukę współczesną. Pérez Art Museum Miami - nieoficjalnie znane jako Jorge M. Pérez Art Museum of Miami-Dade County - to muzeum sztuki współczesnej, które przeniosło się w 2013 roku do Museum Park w Downtown Miami na Florydzie. Założone w 1984 roku jako Centrum Sztuk Pięknych, od 1996 roku znane było jako Muzeum Sztuki Miami, a jego nazwa została zmieniona w 2013 roku po otwarciu nowego budynku zaprojektowanego przez Herzog & de Meuron przy 1103 Biscayne Boulevard. PAMM, wraz z Muzeum Nauki Phillipa i Patricii Frostów o wartości 275 mln USD oraz parkiem miejskim, które są budowane na tym terenie i zostaną ukończone w 2017 r., jest częścią 20-akrowego Parku Muzeów.

W 2014 r. stała kolekcja muzeum liczyła ponad 1800 dzieł, w szczególności sztuki XX i XXI w. z obu Ameryk, Europy Zachodniej i Afryki. W 2016 r. w zbiorach muzeum znajdowało się prawie 2 000 dzieł.

Od momentu otwarcia nowego budynku muzeum w Museum Park odnotowano rekordową frekwencję - w ciągu pierwszych czterech miesięcy działalności muzeum odwiedziło ponad 150 000 osób. Pierwotnie muzeum spodziewało się, że w pierwszym roku działalności w nowej siedzibie odwiedzi je ponad 200 000 osób. W poprzedniej siedzibie, przy Flagler Street, muzeum odwiedzało średnio około 60 000 osób rocznie.

Pérez Art Museum Miami (PAMM) jest bezpośrednio obsługiwane przez szybki transport miejski na stacji Museum Park Metromover.^[36]

Harbourfront Centre to kluczowa organizacja kulturalna na nabrzeżu w Toronto, Ontario, Kanada, położona przy 235 Queens Quay West. Centrum zostało założone w 1972 roku przez rząd Kanady jako korporacja koronna w celu utworzenia parku nadbrzeżnego, a w 1991 roku stało się organizacją non-profit. Środki finansowe pochodzą od sponsorów korporacyjnych, z dotacji rządowych, od indywidualnych darczyńców oraz z działalności przedsiębiorców. Centrum Harbourfront może pomieścić 2 000 widzów.

Centrum Harbourfront współpracuje z ponad 450 organizacjami społecznymi i organizuje ponad 4000 wydarzeń rocznie w wielu dziedzinach, takich jak teatr, taniec, literatura, muzyka, film, sztuki wizualne i rzemiosło. Centrum jest zarządzane przez 26-osobową Radę Dyrektorów, złożoną z wolontariuszy i wspieraną przez około 2000 wolontariuszy, którzy szczodrze poświęcają swój czas i wysiłek. Centrum Harbourfront jest patrolowane przez własny zespół ochrony, który ściśle współpracuje z policją, aby zapewnić ochronę obiektu.^[37]

Sztuka azjatycka, amerykańska i rdzennie amerykańska. Muzeum Sztuki w Portland (Portland, Oregon, Stany Zjednoczone) zostało założone w 1892 roku, co czyni je jednym z najstarszych muzeów sztuki na Zachodnim Wybrzeżu i siódmym najstarszym w USA. Po zakończeniu ostatniej renowacji Portland Art Museum stało się jednym z 25 największych muzeów sztuki w USA, o łącznej powierzchni 240 000 stóp kwadratowych, z czego ponad 112 000 stóp kwadratowych przypada na galerie. Stała kolekcja liczy ponad 42 000 dzieł sztuki, a na wystawie zwykle prezentowana jest co najmniej jedna duża wystawa objazdowa. W Muzeum Sztuki w Portland znajduje się centrum sztuki rdzennych Amerykanów, centrum sztuki północno-zachodniej, centrum sztuki nowoczesnej i współczesnej, stałe wystawy sztuki azjatyckiej oraz ogród rzeźb na świeżym powietrzu. Częścią Muzeum Sztuki w Portland jest także Północno-Zachodnie Centrum Filmowe.

Muzeum posiada akredytację Amerykańskiego Stowarzyszenia Muzeów (American Alliance of Museums), która będzie obowiązywać do 2024 r.^[38]

College Football Hall of Fame – galeria sławy futbolu akademickiego, znajdująca się w Atlancie. Powołana w 1947, ma za zadanie uhonorowanie najwybitniejszych graczy i trenerów związanych z futbolem akademickim.

Łącznie z nominowanymi w 2008 College Football Hall of Fame uhonorowała 1007 osób. Kandydaci wybierani są przez komisję złożoną z członków National Football Foundation. Warunkiem jest między innymi, żeby zawodnik zakończył studia co najmniej 10 lat przed nominacją, natomiast trener trenował drużyny przez co najmniej 10 lat. Pod uwagę brane są wyłącznie osiągnięcia w futbolu akademickim, niezależnie od osiągnięć w profesjonalnej lidze, na przykład w National Football League.

Najwięcej uhonorowanych zawodników grało dla drużyny Notre Dame Fighting Irish (43).^[46]

Muzeum w Miami. Muzeum i Ogrody Vizcaya, wcześniej znane jako Villa Vizcaya, to dawna willa i posiadłość biznesmena Jamesa Deeringa, należącego do fortuny Deering McCormick-International Harvester, położona nad Zatoką Biscayne w obecnej dzielnicy Coconut Grove w Miami na Florydzie. W skład posiadłości Vizcaya z początku XX wieku wchodzą także: rozległe włoskie ogrody renesansowe, rodzimy krajobraz leśny oraz historyczny zespół zabudowań wiejskich.

Krajobraz i architektura powstały pod wpływem włoskiego renesansu weneckiego i toskańskiego i zostały zaprojektowane w stylu śródziemnomorskiego odrodzenia architektonicznego z elementami barokowymi. Architektem był F. Burrall Hoffman, dyrektorem projektu Paul Chalfin, a architektem krajobrazu Diego Suarez.

Obecnie właścicielem posiadłości Vizcaya jest hrabstwo Miami-Dade, które udostępnia ją zwiedzającym jako Muzeum i Ogrody Vizcaya. Miejsce to jest obsługiwane przez stację Vizcaya kolei miejskiej Miami Metrorail.^[50]