Waimānalo - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Makapuʻu to skrajnie wschodni kraniec wyspy Oʻahu na Hawajach, obejmujący pozostałość grzbietu, który wznosi się na wysokość 647 stóp nad poziom morza. Klif w Makapuʻu Point tworzy wschodni kraniec i jest miejscem, gdzie znajduje się ważna latarnia morska. Nazwa tego miejsca, oznaczająca "wybałuszone oko" w języku hawajskim, pochodzi od nazwy obrazu znajdującego się w jaskini o nazwie Keanaokeakuapōloli. Cały ten obszar jest dość malowniczy, a panoramiczny widok można podziwiać z punktu widokowego na Kalanianaole Highway, gdzie droga wznosi się nad klifem tuż przed skrętem na południe w kierunku zawietrznej części Oʻahu i Honolulu.

Do obszaru Makapuʻu można dotrzeć ok. 2 km (1,2 min.) na wschód od plaży Waimānalo przy Kalanianaole Highway (State Rte. 72) lub od strony Honolulu (południowy brzeg; Hawaiʻi Kai), jadąc na wschód tą samą autostradą za Sandy Beach. Park Makapu Point State Wayside Park, 38-akrowy (15 ha) park przydrożny, znajduje się mniej więcej w połowie długości trasy, po prawej stronie jadąc od strony Hawaiʻi Kai.

Do szczególnie interesujących obiektów w tym rejonie należą: Sea Life Park Hawaii - duży park handlowy i akwarium z ekspozycjami i pokazami hawajskiego życia morskiego.

Latarnia morska Makapu Point Lighthouse to wysoka na 14 metrów, czynna latarnia morska amerykańskiej Straży Przybrzeżnej, założona w 1909 roku. Budowę latarni zainicjowało osadzenie na mieliźnie parowca Manchuria w godzinach przedpołudniowych 20 sierpnia 1906 r. na rafach u wybrzeży Waimānalo. Latarnia została zautomatyzowana w 1974 r., a jej pomieszczenia dla strażników rozebrano w 1987 r., jednak jej pozostałości są nadal widoczne. W latarni znajduje się francuska hiperpromienna soczewka Fresnela o wysokości około 3,7 m, która jest największą soczewką używaną w Stanach Zjednoczonych. Soczewka jest w stanie powiększyć i zintensyfikować światło pojedynczej żarówki elektrycznej o mocy 1000 W i napięciu 120 V. Została ona uszkodzona przez wandali, którzy wystrzelili w nią pocisk, ale soczewka jest nadal używana, ponieważ nie można jej już odtworzyć. Popularna jednodniowa wędrówka wzdłuż drogi dojazdowej do latarni rozpoczyna się na parkingu położonym na południe od punktu widokowego Makapuʻu przy Kalanianaole Highway. Druga ścieżka prowadzi od pozostałości kwatery strażników do latarni, ale jest ona niedostępna dla zwiedzających. Sama latarnia jest również niedostępna dla zwiedzających i chroniona przez trzy zamknięte bramy. Makapuʻu Point State Wayside to część wschodniego krańca Oʻahu obejmująca Głowę Makapuʻu i latarnię morską w Makapuʻu Point. Do latarni morskiej Makapuʻu prowadzi utwardzona droga, dostępna wyłącznie dla ruchu pieszego. Szlak ma długość ok. 1,75 mili (2,82 km) i wznosi się głównie w kierunku południowym wzdłuż grzbietu od strony lądu i zakręca wokół Puʻu o Kīpahulu (południowy koniec grzbietu), a następnie przecina grzbiet, kierując się w prawo w stronę latarni morskiej, która jest zamknięta dla zwiedzających. Ścieżka prowadzi z dawnej dzielnicy mieszkalnej Straży Przybrzeżnej na szczyt, z którego widać wyspy Molokaʻi i Lanaʻi po drugiej stronie Kanału Kaiwi. W szczególnie pogodne dni widoczna jest także wyspa Maui. Dla turystów odwiedzających park przydrożny interesująca jest możliwość zobaczenia wielorybów garbatych na wodach przybrzeżnych w okresie od listopada do kwietnia. W punkcie widokowym na szczycie można skorzystać z teleskopu. Wzdłuż skalistego brzegu poniżej Makapuʻu Head znajdują się tzw. blowholes, które czasami są aktywne. Wyspa Mānana to 63-akrowy (25 ha) przybrzeżny stożek tufowy, znany jako Wyspa Królików ze względu na swoje podobieństwo do dużej głowy królika wynurzającej się z morza oraz dlatego, że kiedyś zamieszkiwały ją introdukowane króliki po tym, jak ranczer wypuścił je na wolność. Obecnie wyspa jest chronionym rezerwatem ptaków, a zatem lądowanie na niej jest nielegalne, chyba że uzyskasz pozwolenie od Departamentu Zasobów Naturalnych Hawajów. Kāohikaipu - niska wulkaniczna wysepka przy Makapuʻu Beach Park; jest także stanowym rezerwatem ptaków.

Park Plażowy Makapuʻu i Park Plażowy Kaupō - Wszystkie skaliste wybrzeża i plaże kieszonkowe pomiędzy klifami morskimi przy Makapuʻu Point i Państwowym Molo Badawczym (Makai Pier) to parki plażowe otwarte dla publiczności. Warunki falowe w Kaupō (zachodni kraniec) są bardziej odpowiednie dla młodych plażowiczów i słabych pływaków. Plaża Makapu (Makapuʻu Beach) jest popularną plażą do body-surfingu, ale fala na brzegu może być niebezpieczna. Molo Makai - długie, betonowe molo zbudowane przez stan Hawaje w celu wspierania badań morskich na Hawajach. Mieści się tu kilka komercyjnych firm zajmujących się inżynierią morską oraz HURL (Hawaiʻi Underwater Research Laboratory). Ka Iwi State Scenic Shoreline - obszar przybrzeżny, który rozciąga się od Makapuʻu Point Wayside do Sandy's Beach. Obejmuje formację skalną Krzesło Pelego oraz plażę i miejsce do pływania o tej samej nazwie.^[1]

Bellows Air Force Station to rezerwat wojskowy Stanów Zjednoczonych położony w Waimanalo na Hawajach. Kiedyś było to ważne lotnisko podczas II wojny światowej, obecnie rezerwat służy jako poligon wojskowy i teren rekreacyjny dla aktywnych i emerytowanych wojskowych oraz pracowników cywilnych Departamentu Obrony. Bellows AFS jest obsługiwany przez Oddział 2, 18 Eskadrę Wsparcia Sił Powietrznych 18 Grupy Wsparcia Misji z Bazy Lotniczej Kadena na Okinawie w Japonii. Po przeciwnej stronie Oahu znajduje się podobne Wojskowe Centrum Rekreacyjne Pililaau, należące do systemu Centrów Rekreacyjnych Sił Zbrojnych.

Baza została utworzona w 1917 r. jako Waimanalo Military Reservation, a w 1933 r. zmieniono jej nazwę na Bellows Field na cześć porucznika Franklina Barneya Bellowsa, bohatera wojennego z czasów I wojny światowej. W lipcu 1941 roku Bellows Field stała się stałą placówką wojskową i była jednym z lotnisk, na które skierowano atak na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. W wyniku ataku na Bellows Field zginęło dwóch lotników Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych - George Allison Whiteman i Hans C. Christiansen - a sześciu innych zostało rannych. Jeden bombowiec B-17 został zmuszony do lądowania na Bellows Field podczas ataku, gdy japońskie samoloty nie mogły lądować na Hickam Field.

Na przełomie lat 50. i 60. ubiegłego wieku pole Bellows Field było wykorzystywane do lotów rekreacyjnych szybowcami. Samochód ciężarowy wyciągał szybowiec w powietrze, a następnie pilot zwalniał linę holowniczą i łapał podmuchy przeważającego wiatru wiejącego od strony lądu i odchylającego się w górę od pobliskich gór. W ten sposób pilot mógł utrzymać szybowiec w powietrzu tak długo, jak chciał.

Bellows AFS był także ośrodkiem nadawczym Sił Powietrznych dla długodystansowej łączności radiowej HF (High Frequency) od końca lat 50. ubiegłego wieku do czasu, gdy radio HF zostało w dużej mierze zastąpione przez wojskowy program satelitarny. Połączenia radiowe HF zostały nawiązane przy użyciu wysoce kierunkowych anten pochyłych typu "V" z bazą lotniczą Clark na Filipinach oraz z McClellan AFB w Kalifornii. Komunikaty były nadawane lub przekazywane z bazy Hickam AFB w pobliżu Pearl Harbor i wysyłane do Bellows w celu ponownego przesłania przez system HF. Odbiornik był geograficznie oddzielony od nadajnika, aby zapobiec zakłóceniom radiowym powodowanym przez nadajniki dużej mocy.^[3]