Odkryj 11 atrakcji, ciekawych miejsc i niezwykłych rzeczy do zrobienia w miejscu takim jak Tarquinia (Włochy). Nie przegap obowiązkowych atrakcji turystycznych, do których zaliczyć można: Tarquinia National Museum, Nekropola Monterozzi i Tomb of the Leopards. Wśród innych popularnych atrakcji, które warto zobaczyć, znajduje się m.in. Tomba della Fustigazione.
Poniżej znajdziesz pełną listę miejsc wartych odwiedzenia w miejscowości Tarquinia (Lacjum).
Spis treści
Tarquinia National Museum
Znane również jako: Museo archeologico nazionale di Tarquinia
Muzeum Narodowe w Tarquinii to muzeum archeologiczne poświęcone cywilizacji etruskiej w Tarquinii we Włoszech. Jego kolekcja składa się głównie z artefaktów, które zostały wydobyte z nekropolii Monterozzi na wschód od miasta. Mieści się w Palazzo Vitelleschi.[1]
Adres: Piazza Cavour, 1, 01016 Tarquinia
Nekropola Monterozzi
Znane również jako: Necropoli dei Monterozzi
Wykopalisko archeologiczne we Włoszech. Nekropola Monterozzi – nekropola etruska w mieście Tarquinia w Lacjum we Włoszech. Nekropola posiada ok. 6 tysięcy grobów, z których najstarszy pochodzi z VII w. p.n.e. Około 200 nagrobków jest udekorowana freskami. W 2004 nekropola została umieszczona na liście światowego dziedzictwa UNESCO.[2]
Adres: Via Ripagretta, 01016 Tarquinia
Tomb of the Leopards
Znane również jako: Tomba dei Leopardi
Grobowiec Lampartów to etruska komora grobowa nazwana tak ze względu na konfrontowane lamparty namalowane nad sceną bankietu. Grobowiec znajduje się na terenie nekropolii Monterozzi, w pobliżu Tarquinii, w Lacjum, we Włoszech, i pochodzi z około 470-450 r. p.n.e. Obraz jest jednym z najlepiej zachowanych fresków z Tarquinii, znanym z "żywej kolorystyki i ożywionych przedstawień pełnych gestów", na które wpływ miała sztuka grecko-attycka z pierwszej ćwierci V wieku p.n.e.
Biesiadnicy to "elegancko ubrane" pary damsko-męskie, którym towarzyszą dwaj nadzy chłopcy niosący narzędzia do podawania posiłków. Kobiety są przedstawione jako osoby o jasnej karnacji, a mężczyźni jako ciemnoskórzy, zgodnie z konwencjami dotyczącymi płci obowiązującymi w archaicznej Grecji, na starożytnym Bliskim Wschodzie i w starożytnym Egipcie. Układ trzech par przypomina triclinium, w którym jadano w Rzymie. Na ścianach po lewej i prawej stronie bankietu przedstawieni są muzycy. Po prawej stronie do biesiady zbliża się komos złożony z postaci w wieńcach i muzyków; po lewej stronie w bardziej dostojnym orszaku pojawia się sześciu muzyków i osoby niosące dary.
Mężczyzna na skrajnie prawej kanapie trzyma w górze jajko, symbol odnowy, a inni biesiadnicy trzymają wieńce. Scena ta jest zwykle traktowana jako przedstawienie bankietu pogrzebowego zmarłego lub rodzinnego posiłku, który odbywa się w rocznicę jego śmierci. Przedstawia się ją jako celebrację życia, podczas gdy etruskie sceny bankietów we wcześniejszych grobowcach mają bardziej ponury charakter. Wydaje się, że scena rozgrywa się na wolnym powietrzu, wśród smukłych drzew i roślinności, być może pod baldachimem.
Chociaż postacie są wyraźnie etruskie, artysta przedstawiający centralną ucztę nawiązuje do tendencji w sztuce greckiej i wyznacza przejście od stylu archaicznego do wczesnoklasycznego w sztuce etruskiej. Procesje po lewej i prawej stronie są bardziej archaiczne i zostały wykonane przez różnych artystów.
Grobowiec został odkryty w 1875 roku. W latach 20. ubiegłego wieku D.H. Lawrence opisał obraz w swoich esejach podróżniczych Szkice o miejscach etruskich: Ściany tego małego grobowca są tańcem prawdziwej rozkoszy. Pomieszczenie wydaje się nadal zamieszkiwane przez Etrusków z VI wieku przed Chrystusem, ludzi żywych, akceptujących życie, którzy musieli żyć w prawdziwej pełni. Tancerze i muzykanci przesuwają się szerokim fryzem w kierunku przedniej ściany grobowca, ściany, która stoi przed nami, gdy wchodzimy po ciemnych schodach, i gdzie trwa uczta w całej okazałości. (...) Tak że wszystko jest kolorowe, a my nie wydajemy się być wcale pod ziemią, lecz w jakiejś wesołej komnacie przeszłości.
Pod względem artystycznym malowidło jest uważane za mniej wyrafinowane i pełne wdzięku niż te, które można znaleźć w Grobowcu Bigasa czy Grobowcu Triclinium.[3]
Tomba della Fustigazione
Obiekt historyczny we Włoszech. Tomba della Fustigazione – mały etruski grobowiec z V wieku p.n.e. znajdujący się w Nekropolii Monterozzi w Tarquinii.
Grób został odkryty w 1960. Wewnątrz znajdują się freski przedstawiające sceny z rozrywkowego życia. Na ścianie na prawo od wejścia znajdują się dwie sceny erotyczne przedzielone narysowanymi drzwiami. Pierwszy z fresków przedstawia wygiętą kobietę, która przyciska swoje biodra do mężczyzny, a z drugiej strony na jej pośladku rękę położył młodzieniec, trzymający w drugiej dłoni bicz. Na drugim fresku widać kolejną kobietę uprawiającą seks oralny z jednym mężczyzną w momencie, gdy drugi chłoszcze ją od tyłu. Pozostałe rysunki w grobowcu przedstawiają sceny pijaństwa, a także z muzykami i tancerzami, co może sugerować wpływ kultu Dionizosa.[4]
Tomb of Hunting and Fishing
Grobowiec Myśliwego i Rybaka, dawniej znany jako Grobowiec Myśliwego, to etruski grobowiec w Nekropolii Monterozzi w pobliżu Tarquinii, w Lacjum, we Włoszech. Został odkryty w 1873 roku i był datowany na lata 530-520 p.n.e., 520 p.n.e., 510 p.n.e. lub 510-500 p.n.e. Stephan Steingräber nazywa go "bezsprzecznie jednym z najpiękniejszych i najbardziej oryginalnych grobowców tarkwińskich z okresu późnego archaiku". R. Ross Holloway podkreśla redukcję ludzi do małych postaci w dużym naturalnym środowisku. Nie miało to precedensu w sztuce starożytnej Grecji ani w sztuce etruskiej, na którą miało wpływ. Był to znaczący postęp w historii malarstwa starożytnego.[5]
Tomb of the Triclinium
Grobowiec Triclinium) to etruski grobowiec w Nekropolii Monterozzi datowany na ok. 470 r. p.n.e. Nazwa grobowca pochodzi od rzymskiego triclinium, rodzaju formalnej jadalni, która pojawia się na freskach w grobowcu. Jest on opisywany jako jeden z najsłynniejszych grobowców etruskich.
Od czasu odkrycia grobowca w 1830 roku freski uległy zniszczeniu i straciły część kolorów i szczegółów. W 1949 r. przeniesiono je do Muzeum Narodowego w Tarquinii, aby je zakonserwować. Dzięki akwarelowym kopiom wykonanym przez Carlo Ruspiego wkrótce po odkryciu grobowca, nadal można oglądać freski w ich dawnym stanie. Jakość artystyczna fresków została określona jako wyższa niż w wielu innych grobowcach etruskich.[6]
Tarquinia Cathedral
Znane również jako: Duomo di Tarquinia
Katedra w Tarquinii to rzymskokatolicka katedra w Tarquinii, w Lacjum, we Włoszech, pod wezwaniem Świętej Małgorzaty i Świętego Marcina. Dawniej była siedzibą biskupią diecezji Tarquinia, wcześniej znanej jako diecezja Corneto, od 1986 roku jest współkatedrą diecezji Civitavecchia-Tarquinia.[7]
Santa Maria in Castello
Santa Maria in Castello to kościół rzymskokatolicki w stylu romańskim, położony przy Via di Porta Castello #35 w miejscowości Tarquinia, w prowincji Viterbo, w regionie Lacjum, we Włoszech.
Kościół ten został zbudowany w latach 1121-1208 na szczycie wcześniejszej kaplicy Santa Maria ad rupes. Pełnił on funkcję katedry do 1435 r., kiedy to rolę tę powierzono katedrze w Tarquinii. Kościół popadł w ruinę i został poddany renowacji.
Ma kosmatą dekorację i wieloboczną chrzcielnicę. W prezbiterium znajduje się ciborium. Fasada posiada trzy portale i okulus w stylu lombardzkim. Nawy kościoła zakończone są trzema absydami.[8]
Adres: Via Valverde, 23, 01016 Tarquinia
Tomb of the Blue Demons
Grobowiec Niebieskich Demonów to etruski grobowiec znajdujący się w Nekropolii Monterozzi w pobliżu Tarquinii we Włoszech. Został odkryty w 1985 roku. Nazwa grobowca pochodzi od niebiesko- i czarno-skórzanych demonów, które pojawiają się w scenie z podziemi na prawej ścianie. Grobowiec datowany jest na koniec V wieku p.n.e.[9]
Winged-Horses of Tarquinia
Wysoka płaskorzeźba "Skrzydlate konie z Tarquinii" jest fragmentem kolumnady, która podtrzymywała fronton najważniejszej świątyni starożytnego etruskiego miasta Tarquínia, przy Ara della Regina, bardziej znanej jako Główna Świątynia Tarquínia. Obecnie znajduje się na terenie prowincji Viterbo.
Jego realizację datuje się na połowę IV wieku p.n.e., choć niektórzy badacze twierdzą, że może być nowsza, ponieważ dopiero po III wieku p.n.e. etruscy budowniczowie nadali świątyniom szczególną zmianę w dekoracji fryzów i frontonów.[10]
Etruscopolis
Muzeum historii, Muzeum
Adres: Vicolo delle Pietrare, 01016 Tarquinia