Genua - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Miejsce historyczne w Genua, Włochy. Genua: Le Strade Nuove i system pałaców Rolli – zespół renesansowych i barokowych pałaców w historycznym centrum Genui, wybudowanych pod koniec XVI i na początku XVII wieku wzdłuż tzw. „nowych ulic”.

Pałace z listy Rolli (wł. rollo – lista) zbudowały najbogatsze i najbardziej wpływowe rodziny arystokratyczne Republiki Genui. Mają one pewne cechy wspólne: zostały wzniesione przeważnie jako trzy- lub czteropiętrowe budynki z otwartymi schodami, dziedzińcami oraz loggiami z widokiem na ogrody. Są one oryginalnym przykładem publicznego systemu prywatnych rezydencji, których właściciele zobowiązani byli – zgodnie z uchwałą Senatu z 1576 roku – do przyjmowania państwowych gości. Charakterystyczna dla architektury poszczególnych pałaców jest różnorodność rozwiązań, a ich ponadczasowa wartość polega na ich dostosowywaniu do specyfiki miejsca oraz do specyficznej organizacji społeczno–ekonomicznej. Strade Nuove i system pałaców Rolli reprezentują pierwszy w Europie przykład projektu rozwoju urbanistycznego o jednolitych założeniach, rozdzielanego przez władze publiczne. Strade Nuove oraz pałace z listy Rolli zostały w 2006 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.^[2]

Obiekt historyczny w Genui. Palazzo San Giorgio lub Pałac Świętego Jerzego to pałac w Genui, we Włoszech. Znajduje się on na Piazza Caricamento.

Pałac został zbudowany w 1260 r. przez Guglielma Boccanegrę, wuja Simone Boccanegry, pierwszego doża genueńskiego. Do budowy nowego pałacu wykorzystano materiały pochodzące z rozbiórki ambasady weneckiej w Konstantynopolu, uzyskane od cesarza bizantyjskiego Michała VIII w nagrodę za pomoc Genui w walce z Cesarstwem Łacińskim. Kamienne lwy - godło patrona Wenecji, św. Marka - zostały umieszczone na fasadzie jako trofea przez jej zagorzałego rywala, Republikę Genui. Pałac miał - poprzez stworzenie centrum cywilno-politycznego - oddzielić i wywyższyć władzę doczesną rządu Republiki od władzy religijnej duchowieństwa, skupionej wokół katedry San Lorenzo.

W 1262 r. Guglielmo Boccanegra został obalony i zmuszony do wygnania. Przez pewien czas pałac służył jako więzienie; jego najsłynniejszym mieszkańcem był Marco Polo, który właśnie tam podyktował swoje pamiętniki Rustichello z Pizy.

W XV wieku pałac stał się siedzibą Banku Świętego Jerzego.^[4]

Posiadłość z willą i ogrodem botanicznym. Villa Durazzo-Pallavicini to willa z godnym uwagi XIX-wiecznym parkiem w angielskim stylu romantycznym i małym ogrodem botanicznym. Willa mieści obecnie Museo di Archeologia Ligure, a znajduje się przy Via Pallavicini 13, tuż obok dworca kolejowego w Pegli, na przedmieściach Genui, we Włoszech. Park i ogród botaniczny są otwarte codziennie.

Posiadłość została założona pod koniec XVII wieku przez Clelię Durazzo Grimaldi, która w tym czasie założyła Giardino botanico Clelia Durazzo Grimaldi. Dzisiejszy park został stworzony przez jej siostrzeńca Ignazio Alessandro Pallavicini po tym, jak odziedziczył posiadłość.

Park został zaprojektowany przez Michele Canzio, scenografa Teatro Carlo Felice, i zbudowany w latach 1840-1846. Zajmuje około 97 000 m2 powierzchni na wzgórzu za willą. Choć rozpoznawalny w angielskim stylu romantycznym, ogród jest bardzo teatralny, do tego stopnia, że został zorganizowany jako seria scen tworzących sztukę z prologiem i trzema aktami (Powrót do natury, Pamięć, Oczyszczenie). Konstrukcje i posągi znajdujące się w ogrodzie stanowią punkty centralne tego libretta.

Po otwarciu parku we wrześniu 1846 r., z okazji VIII Congresso degli Scienziati Italiani, szybko zyskał on sławę w całym kraju. W 1928 r. jego obecna właścicielka, Matilde Gustinani, przekazała park i ogród botaniczny Genui do użytku jako park publiczny. Przez resztę XX wieku ogród popadał w ruinę, a w 1972 roku został zagrożony przez budowę pobliskiej autostrady. Jednak w 1991 roku rozpoczęto jego renowację na cześć odkrycia Ameryki przez Kolumba. W 2006 r. około połowa parku jest otwarta dla zwiedzających.

W 2017 r. park został wybrany najpiękniejszym ogrodem we Włoszech.

W parku znajdują się dwa stawy, kilkanaście godnych uwagi budowli, różne posągi i rozległa grota. Grota przedstawia dantejskie piekło, z chodnikami i podziemnym jeziorem, przez które zwiedzający może dostać się do raju. W dawnych latach zwiedzający mogli zwiedzać grotę łodzią. Do budowli należą Kawiarnia w kształcie łuku triumfalnego, Domek Rustykalny, Kaplica Madonny, Mauzoleum Kapitana, Świątynia Diany, Dom Kwiatów, Świątynia Turecka, Obelisk i Chińska Pagoda.

W parku znajduje się również wiele interesujących pod względem botanicznym nasadzeń, w tym dojrzałe okazy Araucaria bidwilli, Cedrus libani, Cinnamomum camphora, Jubaea chilensis, Notelaea excelsa, Firmiana simplex, Quercus suber, Podocarpus macrophyllus, wiele egzotycznych palm oraz stanowisko około 160 egzemplarzy Camellia japonica.^[6]

Skwer – miejsce wydarzeń publicznych. Piazza De Ferrari to główny plac Genui. Usytuowany w sercu miasta, pomiędzy historycznym a nowoczesnym centrum, Piazza De Ferrari słynie z fontanny, która została odrestaurowana w ostatnich latach wraz z gruntowną przebudową placu.

Obecnie obok Piazza De Ferrari znajdują się liczne biurowce, siedziby banków, ubezpieczycieli i innych firm prywatnych, czyniąc z tej dzielnicy centrum finansowe i biznesowe Genui, tak że Genueńczycy popularnie nazywają ją "Miastem" Genui. Pod koniec XIX wieku Genua była obok Mediolanu głównym centrum finansowym Włoch, a Piazza De Ferrari była miejscem, gdzie powstało wiele instytucji, takich jak giełda papierów wartościowych, Credito Italiano, oddziały Banku Włoch, założonego w 1893 roku.^[7]

Pałac w Genua, Włochy. Pałac dożów Genui przy piazza De Ferrari w Genui był oficjalną rezydencją doży genueńskiego przez cały okres trwania Republiki Genui.

W latach 1251-1275 wzniesiono wieżę palazzo Fieschi, (obecnie części palazzo Ducale) W 1291 Republika Genui zakupiła od rodu Doria domy między Piazza San Matteo a San Lorenzo by zbudować tam pałac doży. W 1294 Republika Genui zakupiła pałac Leonardo Fieschi.

Około 1590: Andrea Ceresola zaprezentował projekty przebudowy rezydencji doży w stylu renesansowym. Pałac poszerzono w XVII wieku. W 1777 roku pożar strawił pałac. Doża Giuseppe Lomellini (1723 -1803) musiał salwować się ucieczką. Po pożarze pałac odbudowano w stylu klasycyzmu.

W latach 1940-1945 pałac był uszkodzony przez bombardowania. W latach 1990-1992 został odrestaurowany.^[11]

76-metrowa kamienna latarnia morska będąca ikoną miasta. Latarnia morska w Genui – latarnia morska, mająca 77 m wysokości, najwyższa w basenie Morza Śródziemnego i druga pod względem wysokości w Europie. Symbol miasta Genui. Wznosi się na 40-metrowej skale. Zbudowana po raz pierwszy w 1128 roku. Obecna konstrukcja jest wynikiem przebudowy z 1543 roku. Na szczycie pierwszej kondygnacji znajduje się taras widokowy, do którego prowadzą 172 stopnie schodów, będących częścią trasy turystycznej Lanterna – ścieżki dla pieszych o długości około 800 metrów, zaczynającej się w terminalu promowym i prowadzącej wzdłuż XVII- i XIX-wiecznych murów miejskich. U stóp latarni znajduje się Muzeum Latarni.

Latarnia morska w Genui jest drugą najstarszą latarnią morską na świecie (po Wieży Herkulesa w Hiszpanii) i drugą najwyższą, latarnią tradycyjną w Europie (po Phare de l’Île Vierge we Francji.^[13]

Teatro Carlo Felice to główny budynek opery w Genui, we Włoszech, przeznaczony do wystawiania oper, baletów, muzyki orkiestrowej i recitali. Znajduje się po stronie Piazza De Ferrari.

Sala nosi imię króla Carlo Felice i pochodzi z 24 grudnia 1824 r., kiedy to utworzono Najwspanialszy Wydział Teatrów. 31 stycznia 1825 r. miejscowy architekt Carlo Barabino przedstawił swój projekt opery, która miała powstać na miejscu kościoła San Domenico. Dominikanie zostali przeniesieni w inne miejsce bez zbędnej zwłoki i ceremonii, a pierwszy kamień pod budowę nowego budynku położono 19 marca 1826 roku.

Inauguracyjne przedstawienie Bianca e Fernando Belliniego odbyło się 7 kwietnia 1828 roku, mimo że konstrukcja i dekoracje nie były jeszcze całkowicie ukończone. Audytorium mieściło około 2500 widzów na pięciu poziomach (każdy z 33 lożami), na galerii powyżej oraz na miejscach stojących w kanale orkiestry. Akustyka była uważana za jedną z najlepszych w tamtych czasach.

Przez prawie czterdzieści lat, począwszy od 1853 roku, Verdi spędzał zimę w Genui, ale z Teatro Carlo Felice łączyło go niewiele silnych więzi zawodowych. W 1892 roku w Genui obchodzono 400. rocznicę odkrycia Ameryki przez Kolumba i z tej okazji kosztem 420 000 lirów (prawie 17 000 funtów) wyremontowano i zmieniono wystrój Carlo Felice. Verdi został poproszony o skomponowanie odpowiedniej opery, ale odmówił tego zaszczytu, tłumacząc się, że jest za stary. Opera Alberto Franchettiego Cristoforo Colombo miała premierę w Carlo Felice 6 października 1892 roku.

Sala była wielokrotnie przebudowywana w latach 1859-1934 i pozostała nietknięta przez wojnę aż do 9 lutego 1941 r., kiedy to pocisk wystrzelony przez brytyjski okręt wojenny trafił w dach, pozostawiając wielką dziurę i niszcząc sufit audytorium, który był unikalnym przykładem XIX-wiecznej rokokowej ekstrawagancji, a jego główną cechą był szeroki krąg aniołów, cherubinów i innych skrzydlatych stworzeń w jaskrawo pomalowanych płaskorzeźbach.

Kolejne zniszczenia miały miejsce 5 sierpnia 1943 r., kiedy to bomby zapalające wywołały pożar kulis, który zniszczył całą scenografię i drewniane elementy wyposażenia, ale nie dotarł do głównej widowni. Niestety dodatkowe szkody spowodowali szabrownicy, którzy ogołocili zaplecze teatru z wszelkich możliwych złomów metalu. Wreszcie nalot we wrześniu 1944 roku zniszczył front teatru, pozostawiając praktycznie tylko ściany zewnętrzne i korytarze za piętrami lóż. To, co było najpiękniejszym z bogatych gmachów operowych, stało się szkieletem gołych ścian i pozbawionych dachu portyków.

Po wojnie przez ponad czterdzieści lat sezony operowe odbywały się w awaryjnym miejscu, w kinie Teatro Margherita, przekształconym później w dom towarowy.

Plany odbudowy rozpoczęły się natychmiast po zakończeniu wojny. Pierwszy projekt, autorstwa Paolo Antonio Chessy (1951), został odrzucony; drugi, autorstwa Carlo Scarpy, został zatwierdzony w 1977 r., ale przerwała go przedwczesna śmierć autora. Dzisiejszy projekt, w którym odtworzono fragmenty oryginalnej fasady, ale wnętrze jest całkowicie nowoczesne, przygotował ostatecznie Aldo Rossi. Hala została oficjalnie otwarta w czerwcu 1991 roku. Główna sala mieści 2000 miejsc siedzących, a mniejsze audytorium - 200 miejsc.

Teatr jest głównym miejscem koncertów Giovine Orchestra Genovese, towarzystwa koncertowego założonego w Genui w 1912 roku.^[20]

Muzeum sztuki w pałacu z freskami. Palazzo Rosso – pałac rodu Brignole w Genui, zbudowany w latach 1671–1677 z inicjatywy Rodolfa i Francesca Brignole Sale. Pozostawał w rękach rodu do 1874 roku, kiedy to został podarowany miastu przez ostatnią jego przedstawicielkę, Marię. Położony przy ulicy Garibaldi, dawnej Strada Nuova został, wraz z innymi renesansowymi i barokowymi pałacami, wpisany w 2006 roku na Listę światowego dziedzictwa UNESCO jako Genua: Le Strade Nuove i system pałaców Rolli.

Obecnie pełni funkcję muzeum, tworząc razem z sąsiadującymi z nim Palazzo Bianco i Palazzo Doria-Tursi jeden z najważniejszych w Genui zespołów pałacowo-muzealnych. W jego wnętrzach znajdują się freski pędzla największych włoskim malarzy XVII wieku oraz kolekcja szlachetnych mebli i obrazów, w tym obrazów zgromadzonych w ciągu ponad dwóch wieków przez rodzinę Brignole. Wśród artystów, których płótna są prezentowane pałacowych galeriach znajdują się: Albrecht Dürer, Veronese, Guercino, Bernardo Strozzi, Il Grechetto, Antoon van Dyck i inni.^[22]

Palazzo Pietro Spinola di San Luca to XVI-wieczny pałac znajdujący się przy Piazza di Pellicceria w Genui we Włoszech. Obecnie jest to prywatna rezydencja, która zachowała się w dobrym stanie. Jest jednym z Palazzi dei Rolli, ale nie został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Budynek stoi naprzeciwko Palazzo Spinola di Pellicceria, wychodząc na plac. Budynek został uwzględniony w rolli z lat 1588, 1599 i 1614. Do dziś zachowało się dobrze XVI-wieczne atrium i wielka klatka schodowa, której część została zrekonstruowana po zniszczeniach spowodowanych bombardowaniami w czasie II wojny światowej.

Na fasadzie pałacu znajduje się ozdobny marmurowy portal, ozdobiony płaskorzeźbami winorośli i kiści winogron, zwieńczony rzeźbą świętego Jerzego i smoka.^[27]