Cagliari - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Torre di San Pancrazio to średniowieczna wieża w Cagliari, w południowej części Sardynii, we Włoszech. Znajduje się w historycznej dzielnicy miasta Castello.

Wieża została zbudowana w 1305 r., podczas panowania Pisan w mieście, przez sardyńskiego architekta Giovanniego Capulę, który zaprojektował również Torre dell'Elefante dwa lata później, a także Torre dell'Aquila, częściowo zniszczoną w XVIII w. i obecnie włączoną do Palazzo Boyl. Wieża stanowiła część miejskich fortyfikacji zbudowanych na wypadek zbliżającej się inwazji Aragończyków na wyspę. Wieża została zbudowana z białego wapienia z pobliskiego Colle di Bonaria, a jej mury mają grubość do 3 metrów. Posiada również bramę, która wraz z bramą w Torre dell'Elefante stanowi do dziś główne wejście do Castello.

W okresie panowania Aragończyków gmach został przebudowany i służył jako więzienie. Odrestaurowano go w 1906 r., otwierając ponownie niektóre sekcje, które wcześniej zostały zasłonięte przez inne budynki.^[4]

Sanktuarium Matki Bożej z Bonarii znane również jako Matka Boża Pięknych Wiatrów to tytuł maryjny związany z Najświętszą Maryją Panną jako Gwiazdą Morza i patronką żaglowców. Po raz pierwszy jest on związany z rzymskokatolickim sanktuarium Najświętszej Maryi Panny znajdującym się w Cagliari na Sardynii.

Sanktuarium jest częścią kompleksu budynków, w skład którego wchodzą: bazylika Matki Bożej Bonaryjskiej, sanktuarium Matki Bożej Bonaryjskiej oraz klasztor, w którym mieszkają bracia z Zakonu Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia. Bazylika i pozostałe obiekty znajdują się pod zarządem Mercedariuszy, zakonu, który sprawuje opiekę nad sanktuarium nieprzerwanie od 17 października 1335 r.

Maryja pod tym maryjnym tytułem jest często przedstawiana jako niosąca Dzieciątko Jezus, wraz ze złotą żaglówką i świecą w prawym ramieniu, a także jako patronka Sardynii i Buenos Aires w Argentynie, którego znanym czcicielem jest również papież Franciszek.^[7]

Muzeum archeologii z biżuterią punicką. Museo archeologico nazionale to muzeum znajdujące się w Cagliari na Sardynii.

W muzeum znajdują się znaleziska z epoki przednuragijskiej i nuragijskiej do epoki bizantyjskiej. Wśród nich znajduje się duża kolekcja prehistorycznych statuetek z brązu z epoki nuragijskiej, kilka wcześniejszych kamiennych statuetek bóstw kobiecych, rekonstrukcja osady fenickiej, kamień z Nory, przykłady złotnictwa kartagińskiego, ceramika rzymska i italska oraz biżuteria bizantyjska.

W muzeum znajduje się cenna kolekcja woskowych modeli anatomicznych wykonanych we Florencji przez rzeźbiarza Clemente Susiniego na podstawie sekcji wykonanych przez anatoma Francesco Antonio Boi w latach 1801-1805. Kolekcja znajduje się w pięciokątnym pomieszczeniu. Przygotowanie modeli sfinansował Karol Feliks (1765-1831), młodszy brat króla Sardynii Wiktora Emanuela I (1759-1824), a kolekcja pierwotnie znajdowała się w jego Muzeum Historii Naturalnej i Starożytności - w 1858 r. przeniesiono je na Uniwersytet w Cagliari, a w 1991 r. do muzeum.

Samo muzeum było wcześniej zbrojownią. Po tym, jak budynek popadł w ruinę, został przebudowany przez włoskiego architekta Libero Cecchiniego.^[8]

Nekropolia w Tuvixeddu to punicka nekropolia, jedna z największych w basenie Morza Śródziemnego. Znajduje się na wzgórzu wewnątrz miasta Cagliari na Sardynii, zwanym Tuvixeddu.

Pomiędzy VI a III w. p.n.e. Kartagińczycy wybrali to wzgórze na miejsce pochówku swoich zmarłych: do tych pochówków docierano przez studnię wykopaną w skale wapiennej (o głębokości od dwóch do jedenastu metrów), której niewielki otwór wprowadzał do komory grobowej. Komory grobowe były pięknie zdobione; znajdowano w nich amfory i ampułki na esencje. Wśród grobowców punickich na szczególną uwagę zasługują "Grobowiec Uraeusa" i "Grobowiec Myśliwca", ozdobione malowidłami palm i masek, nadal dobrze zachowanymi. Innym słynnym grobowcem jest grobowiec "Koła".

Na zboczach wzgórza Tuvixeddu znajduje się nekropolia rzymska, która wychodziła na drogę przy wyjeździe z miasta. Nekropolia rzymska składa się głównie z grobów arkosolowych i kolumbariów.

Nekropolia została otwarta dla zwiedzających w maju 2014 r., podczas XVIII edycji Monumenti Aperti. Obszar archeologiczny jest duży, pierwotnie obejmował powierzchnię około 80 hektarów (200 akrów).^[9]

Okazały rzymski zabytek i amfiteatr. Amfiteatr rzymski w Cagliari to starożytny amfiteatr rzymski, znajdujący się w mieście Cagliari, w południowej części Sardynii, we Włoszech.

Budowla, wzniesiona w II wieku n.e., była w połowie wykuta w skale, a w pozostałej części zbudowana z miejscowego białego wapienia, z fasadą o wysokości przekraczającej 20 m. Osie budowli miały wymiary 93x80, a osie areny 46,20x31,00. Powierzchnia areny wynosiła 1124,27 metrów kwadratowych. Odbywały się na niej walki ludzi i zwierząt, gladiatorów i innych wyspecjalizowanych wojowników rekrutowanych z Sardynii i spoza niej. Była również miejscem publicznych egzekucji. Mogła pomieścić do 8000 widzów, czyli około jednej czwartej rzymskiego karawanseraju.

Począwszy od V wieku n.e. amfiteatr nie był już używany, a następnie był wykorzystywany jako darmowy kamieniołom przez władców tego obszaru, od Bizancjum, przez Republikę Pizy, Dom Aragoński i innych. W XIX wieku teren ten został przejęty przez gminę Cagliari, a prace wykopaliskowe prowadzone były pod kierunkiem duchownego Giovanniego Spano.^[10]

Teatro Lirico di Cagliari to teatr operowy w Cagliari. Jest to główny teatr miasta.

Teatro Lirico został zbudowany, aby zapewnić miastu duży teatr. Po zniszczeniu Teatro Civico, uszkodzonego w wyniku ostrzału Cagliari przez aliantów podczas II wojny światowej, oraz po zniszczeniu Politeama Regina Margherita w wyniku pożaru w 1942 r., po wojnie w Cagliari nie było odpowiedniego teatru.

Projekt autorstwa włoskich architektów Luciano Galmozzi, Pierfrancesco Ginoulhiac e Teresa Ginoulhiac Arslan wygrał przetarg na realizację w 1967 roku. Budynek opery został otwarty w 1993 roku. Zajmuje powierzchnię 5 tys. metrów kwadratowych, na której znajdują się scena, widownia i foyer. Po otwarciu budynku dobudowano różne pomieszczenia, takie jak laboratoria, biura, bar, księgarnia i restauracja.

Teatro Lirico di Cagliari otrzymał kilka ważnych nagród krajowych, w szczególności Premio Franco Abbiati w 2001 roku za nowatorski program. W latach 2000 i 2005 nagrodę tę przyznano także za Łucję z Lammermooru i Carmen. Dyrygent Carlos Kleiber dał tu swój ostatni koncert w lutym 1999 roku.^[12]

Palazzo Regio, znany również jako Viceregio, to zabytkowy budynek w Cagliari, dawna rezydencja przedstawiciela króla Sardynii w czasach dominacji aragońskiej, hiszpańskiej i sabaudzkiej, a obecnie siedziba władz miasta metropolitalnego Cagliari. Znajduje się on w historycznej dzielnicy Castello.

Budynek powstał w XIV wieku i od 1337 roku, na polecenie Piotra IV Aragońskiego, stał się siedzibą wicekróla. Na przestrzeni wieków budynek był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. Szczególne znaczenie miały XVIII-wieczne przebudowy; w 1730 r. z inicjatywy piemonckich inżynierów de Guiberta i de Vincentiego powstała wielka klatka schodowa prowadząca na główne piętro, którego pomieszczenia zostały odrestaurowane w 1735 r. przez della Valleę. Fasada zachodnia, z głównym portalem w jednej linii z klatką schodową, została urządzona w 1769 r., o czym świadczy napis na ramce okiennej drzwi, które otwierają się na centralny balkon.

W latach 1799-1815 pałac był oficjalną rezydencją rodziny królewskiej i dworu, przebywających na wygnaniu w Turynie zajętym przez Napoleona.

W 1885 r. pałac stał się własnością prowincji, która ustanowiła w nim swoje przedstawicielstwo i nadzorowała renowację wnętrz w celu dostosowania ich do nowej funkcji. W 1893 roku rozpoczęto prace dekoracyjne w Sali Rady, wykonane przez perugianina Domenico Bruschi przy freskach i dell'Angeletti przy sztukateriach. Prace zostały zakończone w 1896 roku.^[13]

Orto Botanico dell'Università di Cagliari, znany również jako Orto Botanico di Cagliari, to ogród botaniczny prowadzony przez Uniwersytet w Cagliari i znajdujący się przy Viale S. Ignazio da Laconi 9-11, Cagliari, Sardynia, Włochy.

Ogród został otwarty w 1866 r. pod kierownictwem prof. Patrizia Gennariego. Pierwszy indeks nasion opublikowano w 1885 r., a do 1901 r. w ogrodzie znajdowało się około 430 gatunków (z których 36 zostało zabitych przez tegoroczne silne mrozy). Ogród został uszkodzony w czasie II wojny światowej, ale później został odrestaurowany.

Obecnie w ogrodzie znajduje się około 2000 gatunków roślin, głównie pochodzenia śródziemnomorskiego, ale także bogata kolekcja sukulentów i roślin tropikalnych. Ogród podzielony jest na trzy główne działy: Rośliny śródziemnomorskie - reprezentujące trzy pasma roślinności sardyńskiej, a także gatunki z Australii, Kalifornii, Chile itp. Rośliny sukulentowe - około 1000 sukulentów z rodzaju Echinocereus, Euphorbia, Lampranthus, Mammillaria, Opuntia itp. w szklarni i na zewnątrz, mniej więcej po równo podzielonych między gatunki pochodzenia afrykańskiego i amerykańskiego. Rośliny tropikalne

Ogółem w ogrodzie znajduje się około 600 drzew i 550 krzewów. Na szczególną uwagę zasługuje kolekcja palm (4000 m²), na której znajduje się 60 okazów reprezentujących 16 gatunków oraz wspaniały okaz Euphorbia canariensis o powierzchni 100 m². Na terenie parku znajdują się również starożytne rzymskie cysterny i naturalne jaskinie.^[14]

Getto – odizolowana część miasta, przeznaczona dla zamieszkania mniejszości narodowej, etnicznej, kulturowej bądź religijnej, poza którą nie wolno tejże społeczności zamieszkiwać. Od średniowiecza do XX wieku przez getto rozumiano wydzielony obszar miasta, zamieszkany przez Żydów lub przedstawicieli innych narodów. W wielu europejskich miastach do XIX wieku getta pozostawały dla Żydów i innych mniejszości przymusowym miejscem osiedlania.

W państwach okupowanych przez III Rzeszę w czasie II wojny światowej władze okupacyjne tworzyły zamknięte i strzeżone getta, w których przymusowo osiedlano ludność żydowską. Getta te były zazwyczaj otoczone strzeżonym od zewnątrz murem i całkowicie zależne od dostaw żywności oraz energii. Utworzenie gett było pierwszym etapem zagłady Żydów, zaplanowanej i przeprowadzonej przez nazistów.

Getto w ujęciu socjologicznym to wyodrębniony obszar w przestrzeni miejskiej, który można opisać za pomocą specyficznych, jemu tylko przynależnych cech.^[18]

Orto Botanico dell'Università di Cagliari, znany również jako Orto Botanico di Cagliari, to ogród botaniczny prowadzony przez Uniwersytet w Cagliari i znajdujący się przy Viale S. Ignazio da Laconi 9-11, Cagliari, Sardynia, Włochy.

Ogród został otwarty w 1866 r. pod kierownictwem prof. Patrizia Gennariego. Pierwszy indeks nasion opublikowano w 1885 r., a do 1901 r. w ogrodzie znajdowało się około 430 gatunków (z których 36 zostało zabitych przez tegoroczne silne mrozy). Ogród został uszkodzony podczas II wojny światowej, ale później został odrestaurowany.

Obecnie w ogrodzie znajduje się około 2000 gatunków roślin, głównie pochodzenia śródziemnomorskiego, ale także bogata kolekcja sukulentów i roślin tropikalnych. Ogród podzielony jest na trzy główne działy: Rośliny śródziemnomorskie - reprezentujące trzy pasma roślinności sardyńskiej, a także gatunki z Australii, Kalifornii, Chile itp. Rośliny sukulentowe - około 1000 sukulentów z rodzaju Echinocereus, Euphorbia, Lampranthus, Mammillaria, Opuntia itp. w szklarni i na zewnątrz, mniej więcej po równo podzielonych między gatunki pochodzenia afrykańskiego i amerykańskiego. Rośliny tropikalne

Ogółem w ogrodzie znajduje się około 600 drzew i 550 krzewów. Na szczególną uwagę zasługuje kolekcja palm (4000 m²), na której znajduje się 60 okazów reprezentujących 16 gatunków oraz wspaniały okaz Euphorbia canariensis o powierzchni 100 m². Na terenie parku znajdują się również starożytne rzymskie cysterny i naturalne jaskinie.^[19]