Mediolan - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kościół z Ostatnią Wieczerzą Da Vinciego. Bazylika Santa Maria delle Grazie w Mediolanie. Autorem projektu kościoła był Guiniforte Solari. Prace nad budową kościoła rozpoczęto w późnych latach 80. XV wieku i kontynuowano przebudowę w latach 90. tego wieku. Świątynia typu bazylikowego, korpus 3-nawowy powstał już w latach 60. W kościele Donato Bramante zastosował swoje ulubione motywy architektoniczne wynikające z zamiłowania do formy dośrodkowej - prezbiterium i transept zakończył półkolami, a wokół kopuły umieścił galerię otwartą arkadami na zewnątrz. Kopułę na poligonalnym bębnie wieńczy smukła latarnia. Wnętrze Santa Maria delle Grazie charakteryzuje się lekkością i jasnością. Geometryczne wzory, jak malowane rozetowe okna, są podporządkowane klarowności dyspozycji przestrzennej.

W bazylice znajduje się fresk Leonarda da Vinci Ostatnia Wieczerza i kwadratowa mozaika (120 m) przedstawiająca Matkę Bożą.

Nocą 15 sierpnia 1943 roku bomby zrzucone przez brytyjskie i amerykańskie samoloty uszkodziły kościół. Ściana zawierająca Ostatnią wieczerzę nie została zniszczona, gdyż była zabezpieczona workami z piaskiem.

22 czerwca 1993 roku papież Jan Paweł II podniósł kościół do godności bazyliki mniejszej^[2]

Droga w Mediolanie. Via Monte Napoleone, zwana także Via Montenapoleone, to ekskluzywna ulica handlowa w Mediolanie, we Włoszech, trzecia najdroższa ulica w Europie. Słynie ze sklepów z gotową odzieżą i biżuterią, a także z tego, że jest najważniejszą ulicą mediolańskiej dzielnicy mody, znanej jako Quadrilatero della moda, gdzie wielu znanych projektantów mody ma swoje butiki z najwyższej półki. Przy tej ulicy mają swoje butiki najbardziej ekskluzywni włoscy producenci obuwia.

W 2009 r. architekt Fabio Novembre, we współpracy z Wydziałem Wzornictwa, Wydarzeń i Mody miasta Mediolan oraz firmą Fiat, zaprojektował trwającą kilka miesięcy instalację artystyczną zatytułowaną Per fare un albero (Aby zrobić drzewo), w ramach której wzdłuż ulicy Monte Napoleone ustawiono 20 pełnowymiarowych, wykonanych z włókna szklanego replik kabrioletu 500C.

W 2002 r. Stowarzyszenie Uliczne rozpoczęło projekt medialny obejmujący radio i portal w celu ponownego wprowadzenia na rynek marki Made in Italy. Sponsorowany przez Departament Mody, Turystyki i Ważnych Wydarzeń Urzędu Miasta Mediolan, Italy Fashion System i Assomoda, jest dziś pierwszym instrumentem ożywienia i informacji o Made in Italy na całym świecie.^[5]

Muzeum Instrumentów Muzycznych w Mediolanie prezentuje ponad 700 instrumentów muzycznych z okresu od XV do XX w., ze szczególnym uwzględnieniem instrumentów lombardzkich. W zbiorach znajdują się instrumenty szarpane, skrzypce lombardzkie i kremońskie, rogi myśliwskie, liczne instrumenty drewniane, fagoty, fortepiany i niektóre zabytkowe organy. Szczególnie lutnictwo kremońskie jest cenione na całym świecie za wysoką jakość swoich instrumentów muzycznych. W muzeum znajduje się również wyposażenie dawnego Studia fonologii muzycznej Radia Mediolan.

W 2000 r. dzięki darowiźnie Fondazione Antonio Monzino do kolekcji obywatelskiej włączono 79 instrumentów muzycznych, wykonanych w okresie od XVIII do XX w.; instrumenty te zostały zgromadzone przez rodzinę Monzino. Te instrumenty muzyczne reprezentują silną tradycję lutnictwa lombardzkiego.

Muzeum znajduje się w kompleksie Zamku Sforzów, do którego należą także Muzeum Sztuki Starożytnej, Pinakoteka, Kolekcja Sztuki Użytkowej oraz Muzeum Egipskie (w skład którego wchodzą prehistoryczne sekcje Muzeum Archeologicznego w Mediolanie).^[9]

Piazza del Duomo to główny plac Mediolanu, we Włoszech. Jego nazwa pochodzi od Katedry w Mediolanie, która jest jego dominantą. Plac wyznacza centrum miasta, zarówno w sensie geograficznym, jak i ze względu na swoje znaczenie z artystycznego, kulturalnego i społecznego punktu widzenia. Plac ma kształt prostokąta i powierzchnię 17 000 m2. Znajdują się na nim najważniejsze budynki Mediolanu, a także najbardziej prestiżowe obiekty handlowe i jest on zdecydowanie największą atrakcją turystyczną miasta.

Plac powstał w XIV wieku i od tego czasu stopniowo się rozwijał (wraz z Katedrą, której budowa trwała około sześciu wieków), jednak jego obecny kształt zawdzięczamy w dużej mierze architektowi Giuseppe Mengoniemu, a pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Monumentalne budowle, które wyznaczają jego boki, z głównym wyjątkiem samej Katedry i Pałacu Królewskiego, zostały wprowadzone według projektu Mengoniego; najbardziej godnym uwagi dodatkiem Mengoniego do placu jest arkada Galleria Vittorio Emanuele II.^[10]

Cmentarz z 1866 r. z rzeźbami. Cimitero Monumentale jest jednym z dwóch największych cmentarzy w Mediolanie, drugim jest Cimitero Maggiore. Charakteryzuje się dużą liczbą artystycznych grobowców i pomników.

Zaprojektowany przez architekta Carlo Maciachini (1818-1899), miał na celu połączenie w jednym miejscu kilku małych cmentarzy, które wcześniej były rozrzucone po całym mieście.

Oficjalnie otwarty w 1866 r., od tego czasu wypełnia go szeroki wybór współczesnych i klasycznych rzeźb włoskich, a także świątyń greckich, kunsztownych obelisków i innych oryginalnych dzieł, takich jak pomniejszona wersja Kolumny Trajana. Wiele grobowców należy do znanych dynastii przemysłowców, a zaprojektowali je tacy artyści, jak Adolfo Wildt, Giò Ponti, Arturo Martini, Agenore Fabbri, Lucio Fontana, Medardo Rosso, Giacomo Manzù, Floriano Bodini i Giò Pomodoro.

Główne wejście prowadzi przez duże Famedio, masywny budynek w stylu neośredniowiecznym, przypominający Salę Sławy, wykonany z marmuru i kamienia, w którym znajdują się grobowce niektórych z najbardziej znanych obywateli miasta i kraju, w tym powieściopisarza Alessandro Manzoniego.

Civico Mausoleo Palanti, zaprojektowany przez architekta Mario Palantiego, to grobowiec zbudowany dla zasłużonych mediolańczyków, czyli obywateli Mediolanu. W centrum znajduje się pomnik 800 mediolańczyków, którzy zginęli w nazistowskich obozach koncentracyjnych. Pomnik jest dziełem grupy BBPR, utworzonej przez czołowych przedstawicieli włoskiej architektury racjonalistycznej, do której należał Gianluigi Banfi.

Na cmentarzu znajduje się specjalna kwatera dla osób, które nie wyznają religii katolickiej, oraz kwatera żydowska.

Przy wejściu znajduje się stała wystawa grafiki, fotografii i map przedstawiających historyczny rozwój cmentarza. Znajdują się na niej dwa elektryczne karawany akumulatorowe zbudowane w latach 20. ubiegłego wieku.^[15]

Muzeum Antycznego Wyposażenia i Rzeźby Drewnianej w Mediolanie mieści się na pierwszym piętrze dziedzińca książęcego Zamku Sforzów i jest częścią kompleksu Muzeum Obywatelskiego Zamku Sforzów.

Trasa zwiedzania jest ułożona chronologicznie od XIV w. do czasów współczesnych, ze szczególnym uwzględnieniem historii mebli włoskich i lombardzkich. Jednym z najważniejszych eksponatów wystawionych w muzeum jest Komnata Griseldy: drewniana komnata zrekonstruowana z użyciem XV-wiecznych fresków w celu stworzenia repliki w skali odpowiadającej jej pierwotnemu wyglądowi w zamku Roccabianca koło Parmy.

Włoskie meble z XX wieku i włoski design są dobrze reprezentowane przez meble sygnowane nazwiskami Alberto Issel, Carlo Bugatti i Ettore Sottsass, natomiast włoska szkoła stolarzy z XVIII wieku jest dobrze reprezentowana przez kilka szafek sygnowanych nazwiskiem Giuseppe Maggiolini. Wyeksponowano również wyposażenie sakralne z XVI-XVIII wieku oraz meble szlacheckich rodzin mediolańskich.

W muzeum znajduje się również kilka drewnianych rzeźb oraz różne przedmioty dekoracyjne, takie jak ceramika czy zastawa stołowa, w tym zestaw do herbaty zaprojektowany przez Gio Pontiego.^[16]

Pałac Giureconsulti, znany także jako Palazzo Affari ai Giureconsulti lub po prostu Palazzo Affari, to XVI-wieczny budynek w Mediolanie we Włoszech. Znajduje się na Piazza Mercanti, dawnym centrum miasta w średniowieczu.

Budowę pałacu rozpoczęto w 1562 r. według projektu architekta Vincenza Seregni. Pałac zastąpił starszy, który został zburzony. Ogólny styl budynku i jego dekoracji jest manierystyczny.

Dzwon, nazwany "Zavataria" od imienia Zavatario della Strada, który go podarował, dzwonił, aby oznajmiać takie wydarzenia jak publiczne egzekucje. Później dzwon zastąpiono zegarem.

Pierwotnie budynek był siedzibą Collegio dei Nobili Dottori, szkoły dla aspirujących polityków i prawników. Po XVIII wieku pełnił inne funkcje, m.in. giełdy papierów wartościowych, siedziby telegrafu, banku Popolare di Milano, a wreszcie Izby Handlowej. Obecnie budynek nadal jest własnością Izby Handlowej.

Pałac został poważnie uszkodzony w wyniku bombardowań w czasie II wojny światowej, ale w latach 80. ubiegłego wieku został gruntownie odrestaurowany przez Gianniego Mezzanotte. Podczas renowacji pałac został wyposażony w najnowocześniejszy sprzęt, taki jak nowoczesne linie komunikacyjne i urządzenia multimedialne, dzięki czemu stał się prestiżowym, wielofunkcyjnym miejscem, w którym można organizować imprezy, konferencje i inne wydarzenia. To właśnie wtedy przyjęto nową nazwę "Palazzo Affari", choć pałac nadal jest znany pod swoją dawną nazwą.^[17]

Piękna opera słynąca z włoskich klasyków. Teatro alla Scala – najsłynniejsza scena operowa w Mediolanie i we Włoszech i jedna z najsłynniejszych na świecie. Gmach teatru zaprojektował w latach 1776–1778 architekt Giuseppe Piermarini. Na podstawie jego planów, w ciągu dwóch lat powstał gmach z klasycystyczną fasadą. W teatrze mieściło się ponad 3000 widzów, iluminowany był tysiącem świec, posiadał 5 wieńców lóż, z których każda była inna.

Nazwa „Teatro alla Scala” pochodzi od nazwiska księżnej Beatrycze Reginy della Scala, żony księcia Bernabo Viscontiego, fundatora kościoła Santa Maria alla Scala zbudowanego w XIV wieku, który stał niegdyś na placu budowy nowego gmachu opery. Przedstawienie inauguracyjne (opera Salieriego L'Europa riconosciuta) odbyło się 3 sierpnia 1778 roku. Poczynając od końca XVIII wieku La Scala odgrywa rolę centrum sztuki operowej o znaczeniu międzynarodowym. Mieści 3600 osób.

La Scala jest piątym wielkim budynkiem operowym, jaki został wybudowany w XVIII wieku we Włoszech.

Wiele włoskich oper powstało z przeznaczeniem do wykonania na tej scenie, m.in. dzieła operowe takie jak Turek we Włoszech Rossiniego, Norma Belliniego, Lucrezia Borgia Donizettiego, Madame Butterfly i Turandot Pucciniego, Mefistofeles Arrigo Boito czy Nabucco, Otello i Falstaff Giuseppe Verdiego).

W latach 2000–2004 przeprowadzono prace renowacyjne pod nadzorem Maria Botty, całość kosztowała 61,5 milionów euro. W czasie tych prac wzniesiono wysoką na 38 metrów wieżę sięgającą dodatkowo 16 metrów w głąb, a także dobudówkę w kształcie elipsy. 7 grudnia 2004 roku odbył się wieczór galowy zorganizowany z okazji ponownego otwarcia gmachu. W gali wzięło udział 2 tysiące osób, które płaciły nawet ponad 2 tys. euro za bilet.^[18]

Zoo. Civic Aquarium of Milan to akwarium w Mediolanie, we Włoszech, i trzecie najstarsze akwarium w Europie. Zbudowane w 1906 roku z okazji Międzynarodowych Targów Mediolańskich, jest jedynym zachowanym budynkiem z tego wydarzenia. W akwarium, położonym na skraju parku Sempione, znajduje się ponad 100 różnych rodzajów podwodnego życia, rozmieszczonych w kilku zbiornikach, ze szczególnym uwzględnieniem ryb i roślinności wodnej włoskich wybrzeży morskich, jezior i rzek.

Na fasadzie akwarium znajduje się posąg Neptuna, rzymskiego boga wody i morza, wykonany przez rzeźbiarza Oreste Labò.

Biblioteka akwarium, która jest otwarta dla publiczności, posiada jedną z najbardziej prestiżowych włoskich kolekcji publikacji z dziedziny biologii morza.^[24]

Museo d'Arte Antica to muzeum sztuki w Castello Sforzesco w Mediolanie, w Lombardii w północnych Włoszech. Posiada dużą kolekcję rzeźb z okresu późnego antyku, średniowiecza i renesansu. W różnych freskowych salach muzeum znajduje się zbrojownia, arras, pomniki pogrzebowe, Pieta Rondanini Michała Anioła oraz dwa średniowieczne portale.

W Sala Verde ("zielonej sali") prezentowane są rzeźby z XV i XVI w., kolekcja broni Castello Sforzesco i Portale del Banco Mediceo, brama usunięta z Via Bossi. W drugiej części sali znajduje się kolekcja broni, w której prezentowane są rzeźby, zbroje, miecze i broń palna w porządku chronologicznym od średniowiecza do XVIII wieku.

Sala delle Asse, zaprojektowana i ozdobiona freskami przez Leonarda da Vinci na prośbę Lodovico il Moro, reprezentuje okres panowania Sforzów w Mediolanie.^[26]

Muzeum. Galleria d'Arte Moderna to muzeum sztuki nowoczesnej w Mediolanie, w Lombardii, w północnych Włoszech. Mieści się w Villa Reale, przy Via Palestro 16, naprzeciwko Giardini Pubblici. Kolekcja składa się głównie z włoskich i europejskich dzieł z okresu od XVIII do XX wieku.

W muzeum znajdują się dzieła między innymi Francesco Filippiniego, Giuseppe Ferrariego, Giovanniego Fattoriego, Silvestro Lega, Giovanniego Boldiniego, Vincenta van Gogha, Édouarda Maneta, Paula Gauguina, Paula Cézanne'a, Pabla Picassa, Giacomo Balla, Umberto Boccioniego, Francesco Hayeza, Giovanniego Segantiniego, Giuseppe Pellizza da Volpedo i Antonia Canovy. Muzeum otrzymało darowizny od mediolańskich rodzin, takich jak Treves, Ponti, Grassi i Vismara.

Po II wojnie światowej XX-wieczne dzieła z kolekcji zostały przeniesione do Padiglione d'Arte Contemporanea, zbudowanego w 1955 roku na miejscu dawnych stajni pałacowych, zniszczonych w czasie bombardowań wojennych.

W 2011 roku niektóre dzieła zostały przeniesione do Museo del Novecento; były to między innymi Bambina che corre sul balcone Giacomo Balla (1912), Uomo che dorme Renato Guttuso (1938) i The Fourth Estate Pellizza da Volpedo (1901).

W ostatnich latach Galeria Sztuki Współczesnej rozpoczęła równoległy program wystaw czasowych, w tym indywidualną prezentację Tino Sehgala oraz wybór rysunków z Kolekcji Sztuki UBS, którego kuratorem jest Francesco Bonami.^[27]

Velodromo Vigorelli to półkryty welodrom o długości 397 metrów znajdujący się w Mediolanie we Włoszech. Obecnie jest on wykorzystywany głównie do rozgrywek futbolu amerykańskiego. Stadion mieści 9000 osób i został zbudowany w 1935 roku przez firmę Vigorelli Cycles. Spłonął podczas II wojny światowej po zbombardowaniu Mediolanu przez RAF, ale został odbudowany.

W latach 1935-1967 na stadionie padł rekord godzinny, a w latach 1937-2000 rekord godzinny tandemu Ernesta Millsa i Billa Paula. W latach 1939, 1951, 1955 i 1962 odbywały się na nim Mistrzostwa Świata UCI w kolarstwie torowym. Po latach zaniedbań i planowanych rozbiórek, kampania lokalnych entuzjastów doprowadziła do zatwierdzenia przez władze lokalne w marcu 2014 roku planów renowacji welodromu.

Na stadionie odbywały się także imprezy muzyczne, w tym koncert Beatlesów 24 czerwca 1965 roku. Był miejscem koncertu angielskiego zespołu rockowego Led Zeppelin, który odbył się podczas europejskiego tournée zespołu w 1971 r., znanego z tego, że przerodził się w gwałtowne zamieszki między uczestnikami koncertu a miejscową policją.^[31]

Miejsce historyczne w Mediolanie. Villa Belgiojoso Bonaparte, znana również jako Villa Reale, a dawniej Villa Comunale, to pałac w Mediolanie, w Lombardii, w północnych Włoszech. Został zbudowany w latach 1790-1796 jako rezydencja hrabiego Ludovica Barbiano di Belgiojoso. Willa jest utrzymana w stylu neoklasycznym, a jej projektantem był Leopoldo Pollack. Główne wejście znajduje się przy via Palestro, naprzeciwko Giardini Pubblici Porta Venezia, wschodniej bramy miasta.

W okresie Królestwa Włoch stał się rezydencją wicekróla Eugeniusza de Beuharnais i jego rodziny.

W 1920 r. willa przeszła na własność gminy Mediolan, a w 1921 r. stała się siedzibą Galleria d'Arte Moderna.

Obok willi znajduje się Padiglione d'Arte Contemporanea, miejsce wystawiania sztuki współczesnej, które zostało zbudowane w 1955 r. na miejscu dawnych stajni pałacowych, zniszczonych w czasie bombardowań wojennych.

Ogrody willi, w stylu angielskim ze sztucznym jeziorem, zostały założone przez Leopoldo Pollacka.^[32]

Palazzo Carminati to pałac stojący naprzeciwko katedry w Mediolanie, po zachodniej stronie Piazza del Duomo, centralnego placu Mediolanu we Włoszech. Nazwa pałacu pochodzi od słynnej kawiarni Carminati. Został zbudowany pod koniec lat 60. XIX wieku jako prywatny dom znanego mediolańskiego wytwórcy srebra, Giacomo Cesatiego.

W XX wieku pałac stał się charakterystycznym punktem Mediolanu (i symbolem rozwoju gospodarczego miasta) ze względu na duże neonowe reklamy umieszczone na jego fasadzie, których ogólny efekt wizualny porównywano do nowojorskiego Broadwayu i Times Square lub londyńskiego Piccadilly Circus. Szyldy reklamowe pojawiły się na fasadzie pałacu po raz pierwszy w latach 20. ubiegłego wieku, ale szczególnie bogate i kolorowe były w latach 60. i 70. Oprócz tego, że fasada pałacu jest znana mediolańczykom, stała się znana wszystkim mieszkańcom Włoch dzięki licznym występom w filmach i telewizji, w tym spotowi reklamowemu likieru Cynar.

Znaki zostały ostatecznie usunięte przez prezydenta Mediolanu Gabriele Albertiniego w 1999 roku, w wyniku kampanii mającej na celu promowanie "godności" placu, choć od tego czasu decyzja ta była często krytykowana.^[34]