Bolonia - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Obiekt sportowy w Bolonii, Włochy. Stadio Renato Dall'Ara – wielofunkcyjny stadion sportowy znajdujący się w Bolonii we Włoszech.

Swoje mecze rozgrywa na nim zespół Bologna FC. Jego pojemność wynosi 39 444.

Budowa stadionu pierwotnie znanego jako „Littoriale” rozpoczęła się w 1925 roku. Pierwszy oficjalny mecz na stadionie odbył się 29 maja 1927 roku pomiędzy reprezentacjami Włoch i Hiszpanii.

W 1983 roku stadion otrzymał imię Renato Dall'Ara, byłego prezydenta klubu Bologna FC 1909. Stadion został rozbudowany i zmodernizowany na Mistrzostwa Świata w piłce nożnej w 1990 roku.

Stadion Renato Dall'Ara znajduje się w bolońskiej dzielnicy Costa Saragozza.

Obecnie oprócz imprez i zajęć sportowych na stadionie odbywają się również liczne koncerty.^[2]

Widok na miasto z XII-wiecznych wież. Wieże mieszkalne – budowle mieszkalno-obronne w formie wysokich, smukłych, murowanych wież o podstawie zbliżonej do kwadratu, wznoszone w średniowieczu na terenie Bolonii we Włoszech. Specyficzna forma wież mieszkalnych, wykształcona w tej części Półwyspu Apenińskiego. Według różnych źródeł w okresie szczytowego rozwoju tych konstrukcji, tj. w XII-XIII w. w mieście mogło istnieć od 80 do ok. 180 takich wież.

Budowano je jako konstrukcje obronne w sytuacji permanentnego zagrożenia w okresie ciągłych wojen i lokalnych starć stronnictw gwelfów i gibelinów. Każdy możniejszy ród bolończyków starał się w ten sposób zabezpieczyć przed wrogami – zarówno tymi zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. Pomimo nazwy, w wieżach tych ze względu na ciasnotę i kłopotliwą dyspozycję pomieszczeń trudno było mieszkać. Trzymano w nich głównie rodzinne skarbce, rodowe dokumenty, nadania i przywileje, a także zapasy niezbędne na wypadek krótkotrwałego oblężenia. Z czasem funkcje obronne wież zaczęły schodzić na dalszy plan, a rozmiary budowli, a zwłaszcza ich wysokości, były traktowane tylko jako świadectwo potęgi rodu.

Już z końcem XIII w. wieże – kłopotliwe w utrzymaniu i zajmujące w mieście miejsce, które można było bardziej ekonomicznie wykorzystać – zaczęły znikać z krajobrazu Bolonii. Część z nich, niekonserwowana, rozpadała się sama, inne zawczasu rozbierali ich właściciele. Trend taki trwał do początków XX w.: torre degli Conforti została rozebrana w roku 1918, a torre degli Artenisi i torre degli Riccadonna, istniejące przy Mercato di mezzo – w roku 1919. W nielicznych istniejących wieżach urządzano z czasem magazyny, zbrojownie, a nawet areszty. Do dziś przetrwało ok. 20 wież.

Wszystkie wieże wznoszono według podobnego schematu. Miały kwadratowy (lub zbliżony do kwadratu) rzut i wysokość zwykle od 25 do 30 m. Tylko nieliczne sięgały wyżej. Głębokie na 5-10 m fundamenty osadzano na wbitych w grunt drewnianych palach. Podstawy budowano często z bloków krystalicznej odmiany gipsu, zwanej selenitem, występującej w pobliżu miasta. Mury wznoszono w sposób typowy dla średniowiecza: przestrzeń pomiędzy dość cienkimi ścianami zewnętrznymi i wewnętrznymi, murowanymi z cegieł, wypełniano gruzem i kamieniami wymieszanymi z zaprawą wapienną. Budowa wieży wysokiej na 60 m mogła trwać od 3 do nawet 10 lat. Ciągi kwadratowych otworów, widocznych na zewnętrznych ścianach, to miejsca po wspornikach, na których układano drewniane rusztowania.

Najsłynniejszymi wieżami w Bolonii są „Asinella” i „Garisenda” – znane jako „krzywe wieże w Bolonii”.

Wyjątkowo wysoka wieża Asinellich („Asinella”; wł. torre degli Asinelli) jest najwyższą zachowaną wieżą mieszkalną w Bolonii. Została zbudowana pomiędzy 1109 a 1119 r. przez Gerharda Asinelli ze stronnictwa gibelinów. Tworzą ją dwa masywne, czworoboczne trzony o niewielkiej zbieżności, ustawione jeden na drugim, o łącznej wysokości 97,2 m. Wymiary dolnego trzonu u podstawy wynoszą 9,1 x 8,8 m, zaś u jego szczytu, na wysokości 34,4 m – 8 x 8 m. Wymiary podstawy trzonu górnego to 7 x 7 m, zaś jego wierzchołka na wysokości 89 m (gdzie zaczyna się galeryjka szczytowa) – 6,5 x 6,5 m. Wieża jest wyjątkowo smukła: liczbowy stosunek jej wysokości do boku podstawy wynosi blisko 11. Żadna inna wieża w Bolonii nie zbliża się do tej wartości. Odchylenie wieży od pionu w kierunku zachodnim powstało na skutek obsunięcia się fundamentów częściowo już w trakcie jej wznoszenia, a częściowo po zakończeniu budowy. Obecnie wynosi ono 2,23 m (ok. 1º 18’) i nie powiększa się.

Grubość murów wieży jest zmienna: od 4,1 m u podstawy do 0,95 m na szczycie. Wieża ma na wszystkich ścianach łącznie jedynie 9 okien oraz dwa wejścia. Arkady otaczające parter budowli wybudowano później i nie podpierają one wieży. Wnętrze było kilkakrotnie przebudowywane, a jednolity ciąg schodów (obecnie 498 stopni) ukończono dopiero w 1684 r. (wcześniej górne kondygnacje były dostępne tylko po drabinach). Wieża jest udostępniona do zwiedzania. Widok z niej podziwiał już w październiku 1786 r. Johann Wolfgang Goethe. Wieża Garisendich („Garisenda”; wł. torre della Garisenda) powstała w tym samym czasie co „Asinella”. Wzniesiona przez Filipa i Odda Garisendich miała rywalizować wysokością ze swoją sąsiadką. Już jednak podczas budowy obsunęły się fundamenty i wieża, która osiągnęła ok. 60 m, znacznie się pochyliła. Aby uchronić ją od zawalenia, w 1351 r. obniżono ją do obecnej wysokości 48 m. Wieża posiada przekrój w formie kwadratu o boku od 8 m u podstawy do 7 m u szczytu. Grubość murów maleje od 2,35 m u podstawy do 1,95 m u góry. Odchylenie „Garisendy” od pionu wynosi 3,22 m (tj. ok. 3º 50’) i jest blisko trzykrotnie większe niż „Asinelli”. Pod koniec XX w. w celu wzmocnienia konstrukcji wieża została na dwóch poziomach opięta stalowymi opaskami. Dante wspomina ją w Boskiej komedii (Piekło, XXXI, 136-140).

Drugą co do wysokości zachowaną wieżą w Bolonii jest torre Altabella (torre degli Azzoguidi), stojąca w pobliżu katedry San Pietro. Ma ona 61 m wysokości i utrzymuje idealny pion.^[4]

Fasada pałacu w stylu renesansowym. Palazzo dei Banchi to pałac z fasadą w stylu renesansowym, położony na wschodniej flance Piazza Maggiore w centrum Bolonii, w regionie Emilia-Romania, we Włoszech.

W XVI wieku, kiedy powstała obecna fasada, i być może nadal tak jest, Piazza Maggiore był głównym placem publicznym Bolonii, otoczonym przez ośrodki władzy religijnej i politycznej, reprezentowane przez katedrę (Bazylika San Petronio) oraz pałace Re Enzo (pałac Pretorianów) i D'Accursio (ratusz). Przed XVI wiekiem ten koniec placu był reprezentowany przez szereg domów i sklepów. W 1412 r. front placu został zadaszony portykiem. Wśród domów pojawiły się małe uliczki: Via Pescherie Vecchie, Via Clavature i Via degli Orefici, z których każda miała swoje własne skupisko firm. Pod portykami przylegającymi do Piazza bankierzy i kupcy z okolicznych sklepów (botteghe) zakładali banchi, aby prowadzić swoje interesy. W XV i XVI wieku właścicielami botteghe były m.in. arystokratyczne i senatorskie rodziny Malvasia, Duglioli i Amorini.

W latach 1565-1568 gmina i kupcy, chcąc stworzyć w tym miejscu przyjemny dla oka element architektoniczny, zamówili u architekta Vignoli obecny projekt. Asymetryczna fasada ma 15 zaokrąglonych łuków, z których dwa są większe i prowadzą do wspomnianych wyżej alejek, podczas gdy pozostałe są niższe. Wszystkie są flankowane monumentalnymi pilastrami korynckimi. Każde piętro ma swój własny manierystyczny rytm rozmieszczenia okien, scalający kompleks w coś, co sprawia wrażenie jednej galerii jednego pałacu.

Pałac jest połączony portykiem, zwanym pawilonem (Pavaglione), z Archiginazio de Bologna, jednym z głównych budynków Uniwersytetu Bolońskiego. Nazwa pochodzi od francuskiego pavillon, co oznacza "pawilon", w odniesieniu do targu jedwabników, który odbył się tu w 1449 roku.

Od 2015 r. w niektóre dni za pałacem odbywa się targ produktów lokalnych na świeżym powietrzu. W samym pałacu mieszczą się firmy i mieszkania. Za budynkiem pałacu znajduje się również miejskie muzeum archeologiczne oraz kościół Santa Maria della Vita.^[8]

Wzgórze z XVIII-wiecznym kościołem sanktuaryjnym. Sanktuarium Madonny z San Luca to kościół bazylikowy w Bolonii, w północnych Włoszech, położony na szczycie zalesionego wzgórza Colle lub Monte della Guardia, około 300 metrów nad równiną miejską, na południowy zachód od historycznego centrum miasta.

Chociaż obecnie do sanktuarium prowadzi droga, można do niego dotrzeć także przez monumentalną zadaszoną arkadę (Portyk św. Łucji) o długości 3,8 km, składającą się z 666 łuków, zbudowaną w latach 1674-1793. Miała ona za zadanie chronić Ikonę podczas jej paradnego wejścia na wzgórze. Tą drogą co roku przechodzi procesja z katedry San Pietro w centrum Bolonii do sanktuarium. Pierwotnie w łukach znajdowały się ikony lub kaplice wzniesione przez rodzinę patronacką.^[9]

Obiekt sportowy we Włoszech. Unipol Arena – hala sportowa znajdująca się w Casalecchio di Reno w prowincji Bolonia we Włoszech. Hala do gry w koszykówkę może pomieścić 11 000 osób, a na koncerty 20 000 osób. Została otwarta w 1993 roku.

W 2008 roku w hali przeprowadzono prace związane z odnowieniem, które obejmowały nowe muzeum poświęcone historii Virtus Bolonia, cztery nowe telebimy, nowe białe siedzenia, czarne schody oraz nowy biały parkiet. W październiku 2011 hala zmieniła nazwę na obecną Unipol Arena, w ramach umowy marketingowej sponsorskiej, która miała trwać do 2016.

Latem 2016 roku pojemność hali do rozgrywek koszykówki wzrosła z 8 650 do 11 000. Hala była również połączona z podmiejską stacją kolejową. Zbudowano także inne muzea, jedno poświęcone Futurshow i jedno poświęcone Luciano Pavarottiemu.

W 2017, 2019, 2020, 2021 i 2022 roku odbył się turniej finałowy Pucharu Włoch mężczyzn w siatkówce.^[11]

Palazzo Ranuzzi, zwany także Palazzo Baciocchi lub Palazzo Ruini, to pałac w stylu barokowym znajdujący się w centrum Bolonii. Obecnie mieści się w nim Sąd Apelacyjny w Bolonii.

Pałac został zbudowany pod koniec XV w. na zlecenie uczonego i prawnika Carla Ruiniego. Pałac został gruntownie przebudowany przez rodzinę Ranuzzi, właścicieli w latach 1679-1822, a następnie przez księcia Felice Baciocchi, męża Elisy Bonaparte, siostry Napoleona i przez krótki czas wielkiej księżnej Toskanii. Miasto Bolonia kupiło pałac w 1873 r. i przebudowało go na potrzeby sądu.

Niektórzy przypisują oryginalne projekty inspiracji, jeśli nie planom, Andrei Palladia, z malowniczymi rokokowymi schodami wejściowymi autorstwa Giuseppe Antonio Torriego i Giovanniego Battisty Piacentiniego. W pałacu znajdują się rzeźby autorstwa Filippo Baluganiego. Dekorację wnętrz stanowią dzieła Ferdinanda Galli-Bibieny i Giuseppe Marii Mazzy. Freski w różnych pomieszczeniach wykonali tacy malarze, jak Marco Antonio Franceschini, Giuseppe i Antonio Rolli, Vittorio Bigari, Antonio Basoli, Felice Giani, Giovanni Battista Sangiorgi i Pelagio Palagi. W 1993 r. przeprowadzono gruntowną renowację.

Photo di Paolo Monti, 1975^[16]

Piazza Santo Stefano znany również jako Piazza delle Sette Chiese jest placem w Bolonii, we Włoszech. Jest to strefa dla pieszych, położona w trójkątnej przestrzeni w pobliżu początku Via Santo Stefano, której nazwa pochodzi od Bazyliki Santo Stefano znajdującej się na placu.

Często wykorzystywany do organizacji imprez kulturalnych, pchlich targów i koncertów, ma portyki wzdłuż obu dłuższych boków, a bazylika zajmuje krótszy bok. Na lewo od bazyliki znajduje się kompleks budynków należących do potężnej średniowiecznej rodziny Isolani. Z lewej strony można dojść do Strada Maggiore przez przejście Corte Isolani, które powstało podczas renowacji Palazzo Isolani w 1999 roku. Po prawej stronie znajduje się Palazzo Bolognini Amorini Salina, wyróżniający się fryzem z terakotowymi głowami, oraz "Case Tacconi", dobry przykład bolońskich domów kupieckich z XV wieku.^[26]

Wielki budynek miejski z eleganckimi arkadami. Palazzo del Podesta to budynek mieszkalny w Bolonii, w północnych Włoszech.

Budynek został zbudowany około 1200 r. jako siedziba miejscowych podestów, czyli osób pełniących różne funkcje w gminie. Stoi na Piazza Maggiore, w pobliżu Palazzo Comunale i naprzeciwko bazyliki San Petronio. Okazał się niewystarczający dla masowego udziału ludu w rządzeniu miastem, dlatego w 1245 r. został otoczony przez Palazzo Re Enzo, nad którym wznosi się Torre dell'Arengo, którego dzwon służył do zwoływania ludu w nagłych wypadkach.

Palazzo del Podesta jest długim budynkiem z dużą salą na górnym piętrze. Na niższym piętrze znajduje się podwójna otwarta arkada, tzw. Voltone del Podesta, przez którą przechodzą dwa pasy sklepów.

W 1453 r. na polecenie Jana II Bentivoglio Arystoteles Fioravanti wymienił dzwon i zrekonstruował pierwotną gotycką fasadę w stylu renesansowym. W 1525 r. w Voltone umieszczono terakotowe posągi obrońców miasta: św. Petroniusza, Prokulusa, Dominika i Franciszka, wszystkie autorstwa Alfonsa Lombardiego.

W XVI-XVIII w. Palazzo było wykorzystywane jako teatr. W XX w. freski wykonał Adolfo de Carolis.^[27]