Tarent - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Palazzo Pantaleo w Taranto to XVIII-wieczny budynek należący do gminy. W latach 2000-2007 mieściła się tu część zbiorów Narodowego Muzeum Archeologicznego w Tarencie na Starym Mieście. Obecnie mieści się tu muzeum etnograficzne im. Alfredo Majorano.

Został zbudowany w 1770 r. przez barona Francesco Maria Pantaleo, który wzniósł dużą i wystawną rezydencję arystokratyczną po zburzeniu kilku istniejących wcześniej obiektów zakupionych przez kapitułę i duchowieństwo Taranto. Z pałacu rozciąga się widok na Mar Grande, a główne wejście znajduje się na rampie Pantaleo, od której pochodzi jego nazwa.

Dzięki położeniu przy Rada di Mar Grande, prowadzącej do mostu Ponte di Porta Napoli, baron mógł obserwować swoje ziemie i załadunek produktów na odpływające statki. Zadanie zbudowania pałacu na naturalnym klifie powierzono Franciszkowi Saverio Miraglia za opłatą 3150 srebrnych dukatów, który zobowiązał się do ukończenia prac w ciągu dwóch lat. Wykorzystano cały materiał, jaki można było pozyskać z przeznaczonego do rozbiórki pałacu, oraz cały karparo, jaki można było wydobyć z ławicy kalkarenitowej; jedynie w przypadku drzwi wejściowych i loggii nad nimi wyraźnie zażądano użycia karparo najwyższej jakości, które miało być wydobyte w innym miejscu i przetransportowane na miejsce budowy.

Budynek ma jednolity układ i nie ma wewnętrznego dziedzińca. Główna fasada ma przedpole i duży portal, z którego wystaje zaokrąglona, kuta balustrada loggii powyżej. Na parterze widoczne są jeszcze: sklepiona sień bogato profilowana z wieżą z krenelażem i lwem z herbu rodu, doskonale zachowane stajnie, wozownia i duże pomieszczenie gospodarcze z niezależnym wejściem od strony vico Civico.

Na środkowym piętrze znajdują się mieszkania służby i duża kuchnia z oryginalnymi niebiesko-białymi kafelkami z majoliki. Monumentalne podwójne schody prowadzą do pierwszego fortepianu nobile, gdzie można podziwiać sale recepcyjne z sufitami namalowanymi przez Domenico Antonio Carellę w 1773 r., przedstawiającymi sceny z Eneidy i Iliady. Za te prace zapłacono 235 srebrnymi dukatami oraz pszenicą, oliwą i serem. Kolejne schody prowadzą na drugie piętro, gdzie znajdują się kolejne pomieszczenia z sufitami malowanymi na papierze przymocowanym do drewnianych stropów.

Castello Aragonese to fortyfikacja w Taranto we Włoszech. Oficjalnie nazywany Castel San Angelo, został zbudowany na miejscu starszych fortyfikacji, pochodzących z okresu okupacji greckiej w III i IV wieku p.n.e. W 1481 r. wykopano niski teren przed fortyfikacją, aby umożliwić przepływanie łodzi i utworzyć fosy obronne. Obecna twierdza została zbudowana dla ówczesnego króla Neapolu, Ferdynanda II Aragońskiego w 1496 r. w celu wzmocnienia naturalnie nisko położonego połączenia między starym miastem Taranto na półwyspie a stałym lądem. Projekt siedmiu wież przypisuje się Francesco di Giorgio Martini ze Sieny. Twierdza odparła atak Osmanów w 1594 roku, ale szybko straciła swoje znaczenie militarne wraz z pojawieniem się artylerii. Została przebudowana na platformę artyleryjską, a wiele pomieszczeń wewnętrznych zostało wypełnionych, aby zapewnić stabilną podstawę dla dział. W 1707 r. za czasów Habsburgów został przekształcony w więzienie, jednak w okresie napoleońskim powrócił do swojej pierwotnej funkcji twierdzy wojskowej. Najsłynniejszymi więźniami zamku byli francuscy generałowie Thomas-Alexandre Dumas i Jean-Baptiste Felix de Manscourt du Rozoy, którzy w 1799 roku dostali się do niewoli burbońskich Sanfedismi, gdy ich uszkodzony statek szukał schronienia w porcie Taranto. W tym czasie Taranto było częścią Królestwa Neapolu.

W 1883 r. zburzono wieżę San Angelo, aby umożliwić budowę Ponte Girevole, a dwie inne usunięto, aby umożliwić poszerzenie kanału. Od 1883 roku fort jest zajmowany przez Włoską Marynarkę Wojenną. W 2003 roku marynarka wojenna rozpoczęła prace konserwatorskie i archeologiczne na terenie fortu, usuwając tynki i badając prace fortyfikacyjne z czasów bizantyjskich. Fort jest otwarty do zwiedzania.^[4]

Ponte Girevole to most obrotowy w Tarencie, we Włoszech, przecinający kanał żeglugowy pomiędzy Mar Grande a Mar Piccolo w Tarencie. Most łączy wyspę Borgo Antico z półwyspem Borgo Nuovo. Kanał został wykopany w 1481 r. w ramach obrony Taranto. W 1886 r. po raz pierwszy zbudowano stalowo-drewniany most nad kanałem. Obecny most stalowy został zbudowany w 1958 roku. Oficjalnie nosi on nazwę Ponte di San Francesco di Paola i posiada dwa przęsła obrotowe, które obracają się blisko brzegów kanału i spotykają się na jego środku. W stanie otwartym obie połówki są równoległe do nasypu, dzięki czemu szerokość kanału jest wolna do przejścia. Most jest charakterystycznym punktem miasta Taranto.

Kanał ma 400 metrów długości i 73 metry szerokości. Pierwszy most był napędzany hydraulicznie za pomocą wody zgromadzonej w Castello Aragonese. Nowy most z 1958 roku został zaprojektowany przez Towarzystwo Krajowe z Savigliano i zbudowany w dawnej stoczni Tosi w Tarencie. Jego inauguracji dokonał 10 marca 1958 r. prezydent Włoch Giovanni Gronchi. Nowy most jest sterowany elektrycznie ze stanowisk kontrolnych znajdujących się na każdym z nasypów. Zgodnie z kolejnością operacji najpierw przęsło staromiejskie otwiera się na 45 stopni, następnie przęsło nowomiejskie otwiera się na 90 stopni, a na końcu przęsło staromiejskie otwiera się na pełne 90 stopni.^[5]

Kościół Sant'Agostino, położony przy małej uliczce Sant'Agostino, w pobliżu zbocza La Riccia, ma fasadę z XVIII w. o bardzo prostej konstrukcji, nawiązującej do stylu rokoko.

Fasadę zwieńczają dwa pilastry, w pierwszej kolejności o kapitelach kompozytowych, w drugiej - o kapitelach jońskich, zniszczonych przez czas. Ze względu na brak dokumentów niełatwo jest odtworzyć historię i datę budowy tego kompleksu, jednak przyjmuje się, że powstał on około 1402 r., kiedy w Tarencie osiedlili się ojcowie augustianie.

W jednonawowym wnętrzu znajduje się prostokątne prezbiterium oddzielone od nawy łukiem triumfalnym; ściany zdobią kompozytowe pilastry zwieńczone bardzo wystającym gzymsem, nad którym znajduje się po pięć dużych okien z każdej strony; płaski strop został odbudowany po zniszczeniach z czasów II wojny światowej; tablica przy wejściu upamiętnia ponowne otwarcie kościoła po 29 latach zamknięcia, w 1956 r., przez monsiniora Bernardiego.

Sala wewnętrzna ma trzy kaplice po każdej stronie. Antoniego z Padwy, w którym od 1809 do 2009 r. mieściło się Królewskie Bractwo św. Antoniego z Padwy, a który kiedyś był poświęcony Najświętszej Maryi Pannie Łaskawej. W drugiej kaplicy znajduje się piękny krucyfiks przedstawiający Chrystusa Ducha Świętego, zbudowany przez rodzinę Calò.

W trzeciej kaplicy znajdowała się figura Matki Bożej Pokoju, tytularki bractwa o tej samej nazwie.

Po przeciwnej stronie znajdują się inne kaplice. Mikołaja z Tolentino, gdzie działa Bractwo św. Mikołaja z Tolentino i Świętego Pasa, ale w przeszłości był on poświęcony Matce Bożej Pasa, i wreszcie ołtarz sufraganów lub Najświętszego Serca Jezusowego, gdzie znajduje się wspaniałe dzieło Guacciego z papier-mâché w Lecce, przedstawiające Jezusa i dusze czyśćcowe.

W kościele znajduje się miejsce pochówku Tomasza z Akwinu.

Budynek można zwiedzać tylko w niedzielne poranki, kiedy jest otwierany na nabożeństwa.

Dnia 1 lipca 2010 r. arcybiskup metropolita Taranto, Luigi Benigno Papa, wydał dekret mianujący nowego rektora, który ponownie otworzył kościół św. Augustyna, zachowując jego status rektoratu. Po mianowaniu nowego rektora, o. Désiré Mpanda Kazadi, kościół został ponownie otwarty 28 sierpnia 2010 r., w dniu liturgicznego wspomnienia św.