Park Stanowy Patapsco Valley - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Most obrotowy Patapsco znajduje się w rejonie Avalon/Orange Grove w Parku Stanowym Patapsco Valley w środkowej części stanu Maryland w Stanach Zjednoczonych. Jest to most wiszący składający się z drewnianego pomostu podtrzymywanego przez duże kable. Dolina Patapsco ma historię mostów "wahadłowych" zbudowanych w celu przemieszczania się pieszych z jednego brzegu rzeki na drugi. Orange Grove Flour Mill był jedną z takich popularnych przepraw i znajduje się tam, gdzie obecnie stoi most. Pierwszy most został zbudowany przez młyn Orange Grove Flour Mill, aby pracownicy mogli przechodzić przez rzekę. Nowy most obrotowy, zbudowany przez Departament Zasobów Naturalnych Maryland, jest jedną z najbardziej znanych i najpopularniejszych atrakcji w Parku Stanowym Doliny Patapsco.^[1]

Kuźnia i młyn Hockley to zbiór budynków przemysłowych z epoki kolonialnej położonych nad rzeką Patapsco w pobliżu współczesnego Elkridge w stanie Maryland. Położony u ujścia rzeki, teren jest płaski i rozciąga się wzdłuż doliny rzeki Patapsco, ze stromymi wałami po obu stronach. W szczytowym okresie swojego istnienia, w XIX wieku, na tym terenie znajdowało się ponad 30 budynków przemysłowych.

Początkowo miejsce to było skrzyżowaniem Patapsco ze "starą drogą Indian" wytyczoną przez Olivera Cromwella w 1734 roku. W 1760 r. teren kuźni został zbadany przez Edwarda Norwooda, a sama kuźnia została założona 14 czerwca przez Charlesa Carrolla z Carrollton jako "Baltimore Company". Innymi wspólnikami byli Charles Carroll z Duddington, Daniel i Walter Dulany, Charles Carroll (adwokat) i Benjamin Tasker, Sr., który prowadził także dwie inne kuźnie. W kuźniach, obsługiwanych przez niewolników, produkowano towary, które miały zastąpić te importowane z Anglii.

Kiedy w kwietniu 1772 r. spłonęła stara kuźnia w Baltimore, niewolnicy zostali wysłani do pracy w kuźni Hockley.

W 1781 r. stan Maryland przejął firmę należącą niegdyś częściowo do dwóch kuzynów Dulany, którzy byli lojalni wobec Brytyjczyków. Dan Dulany z Baltimore posiadał pozostałe udziały w kuźni i zwrócił się do stanu z prośbą o zwrot utraconej wartości w związku ze stratami poniesionymi przez lojalistów w wojnie kolonialnej. Powołał się na fakt, że w owym czasie kuźnia miała 100 akrów i była obsługiwana przez 98 niewolników, których wartość szacowano na 40 funtów każdy.

Praca kuźni była uzależniona od zmniejszających się dostaw węgla i drewna, co spowodowało, że w 1783 r. zakład został zamknięty. W 1794 r. Christopher Johnston kupił posiadłość, a w 1807 r. sprzedał urządzenia z walcowni do cięcia wzdłużnego George'owi Elliottowi do jego walcowni górniczej. Nieruchomość została sprzedana na aukcji 16 września 1819 roku, odnowiona przez rodziny Carroll i Oliver, a następnie odsprzedana w 1822 roku. John McKim Jr. uruchomił dużą gorzelnię, która przestała działać w 1833 roku, kiedy rozpoczęto budowę wiaduktu Thomas Viaduct. Młyn był nadal eksploatowany przez George'a T. Worthingtona, aż do pożaru w 1856 roku. W 1868 roku wielka powódź uszkodziła czteropiętrowy młyn. Rodzina Leveringów nabyła teren i sprzedała go w 1876 roku Viaduct Manufacturing Company. Ulica biegnąca przez ten teren nosi obecnie nazwę Levering Avenue. W latach 1906-1910 pomieszczenie o wymiarach 20 na 30 stóp było wynajmowane Marionowi B. Davisowi, który produkował mosiężne gwinty śrub i gniazda do samochodów dostarczanych konno i dorożkami. Firma Viaduct Company produkowała na miejscu urządzenia telegraficzne do czasu jej zamknięcia w 1914 roku.

Od 1914 r. większość pozostałych budynków została zburzona lub zniszczona przez pożar czy powódź.^[4]

The Wilderness to zabytkowy dom położony w pobliżu Catonsville, w hrabstwie Baltimore, w stanie Maryland. Jest to duży dom z kamienia i ramy, położony w zalesionym otoczeniu na zachód od Catonsville. Pierwotny dom został zbudowany około 1800 roku, a swój obecny wygląd uzyskał po dużej rozbudowie w latach 1899-1900, kiedy był letnią rezydencją Francisa Cumberlanda Dugana II. Dom posiada wiele kształtów dachów i lukarn oraz ganek przypominający styl Queen Anne. Trzecie piętro znajduje się na wysokim dachu mansardowym. Na terenie posesji znajdują się również: kamienna wędzarnia, letnia kuchnia, domek lokatorski z bali oraz duża stodoła ramowa.

W 1985 r. dom został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[5]

Daniels Mill to zabytkowy kompleks młyński położony w Daniels, w hrabstwie Howard, w stanie Maryland, w osłoniętej, zalesionej dolinie górnej części rzeki Patapsco. Kompleks składa się z siedmiu wczesnych obiektów przemysłowych, kilku betonowych i ceglanych obiektów z XX wieku oraz Gary Memorial United Methodist Church, granitowego kościoła zbudowanego w stylu wysokiego wiktoriańskiego gotyku z niecentrycznym wejściem do wieży na zachodnim szczycie. Na południe od kościoła znajduje się mały cmentarz.

W XIX wieku na tym terenie istniała wioska przemysłowa, w której znajdowały się sklepy, stacja kolejowa, szkoła i kilka domów robotników młyńskich. Większość z tych obiektów została rozebrana w latach 60. ubiegłego wieku. Firma Elysville Manufacturing Company została założona w 1829 roku przez Thomasa Ely'ego w celu produkcji tkanin bawełnianych. Młyn został zbudowany między sierpniem 1845 a wiosną 1846 roku. W 1853 r. został przejęty przez Oskiska Manufacturing Company, która zbankrutowała, a następnie przez Alberton Manufacturing Company, a wioska młyńska nosiła nazwę Alberton przynajmniej do lat 70. W latach sześćdziesiątych XIX wieku młyn został przejęty przez Jamesa S. Gary'ego, który stworzył kolejną firmę prowadzącą działalność aż do lat czterdziestych XX wieku, kiedy to kontrolę nad nim przejęła firma C.R. Daniels.

C.R. Daniels to założona w 1918 r. nowojorska firma produkująca tkaniny żaglowe. W 1940 r. firma kupiła za 65 000 dolarów 500-akrowy młyn Danielsa i 118 domów. Do 1950 r. podwoiła swoją powierzchnię, która ostatecznie przekroczyła 300 000 stóp kwadratowych. Firma produkowała szeroką gamę wyrobów z płótna i plandek, a do składania wzorów używała ponad 200 maszyn do szycia. Późniejsze specjalizacje obejmowały elementy z włókna szklanego i taśmy przenośnikowe. W 1965 r. fabryka wycofała się z budownictwa mieszkaniowego, burząc zabytkowe budynki i kościoły. W 1972 r. powódź spowodowana huraganem Agnes uszkodziła lub zniszczyła większość budynków i terenu zakładu. W 1977 r. pożar zniszczył resztki młyna.

W 1973 r. wpisano ją na listę National Register of Historic Places.^[6]