Norwalk - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Stepping Stones Museum for Children to praktyczne muzeum dla dzieci w wieku 10 lat i młodszych, mieszczące się przy 303 West Avenue, w centralnej części Norwalk, Connecticut.

Interaktywne obszary wystawiennicze muzeum obejmują: "Laboratorium energetyczne"; "Galeria multimedialna" z teatrem, najnowocześniejszym studiem telewizyjnym i ekranem o rozdzielczości 35 stóp (11 m) na 12 stóp (3.Ekspozycje obejmują: "Healthyville", poświęcone ciału i zdrowemu trybowi życia; "Tot Town", miejsce eksploracji przeznaczone wyłącznie dla maluchów; "Family and Teacher Resource Center", gdzie rodzice, opiekunowie i nauczyciele mają dostęp do najnowszych i najlepszych informacji i programów dotyczących nauki poprzez zabawę, wczesnego czytania i pisania, umiejętności uczenia się w XXI wieku oraz potrzeb rozwojowych małych dzieci, co pomaga im ułatwiać naukę dziecka - w domu i w szkole.

W holu wejściowym znajduje się ColorCoaster, 27-stopowa (8,2 m) rzeźba kinetyczna zaprojektowana przez artystę George'a Rhoadsa.

W ogrodzie znajdują się trzy Kinetyczne Rzeźby Energetyczne zaprojektowane przez Beinfield Architecture, które wykorzystują lokalną energię słoneczną, wiatrową i wodną, aby zachwycać i pouczać zwiedzających muzeum. Ten kolorowy zestaw rzeźb kinetycznych demonstruje proste zasady pozyskiwania energii, tworząc jednocześnie muzykę perkusyjną.

W 2011 r. muzeum otrzymało złoty certyfikat LEED]. W projekcie, uznanym przez gubernatora Connecticut za jeden z pierwszych projektów w stanie, który uzyskał status LEED Gold, zastosowano szereg rozwiązań, od efektywności energetycznej i wykorzystania alternatywnych źródeł energii, przez zapewnienie zdrowej jakości powietrza wewnątrz budynku, po oszczędzanie wody. W budynku osiągnięto wyjątkową harmonię pomiędzy miejscem, konstrukcją i eksponatami. Każdy z tych elementów został wykorzystany do wzmocnienia misji edukacyjnej muzeum.

Muzeum znajduje się w parku Mathews, w sąsiedztwie rezydencji Lockwood-Mathews, Centrum Drukarstwa Współczesnego, galerii i pracowni grafiki, oraz Devon's Place, placu zabaw przeznaczonego do wspólnej zabawy dla wszystkich dzieci, także tych z problemami fizycznymi, sensorycznymi i umysłowymi.^[4]

Założony ok. 1655 roku East Norwalk Historical Cemetery jest najstarszym cmentarzem w Norwalk, na którym spoczywa wielu pierwszych osadników. Właścicielem i zarządcą cmentarza jest Third Taxing District, formalnie znany jako East Norwalk Fire District of the Town of Norwalk, a wcześniej jako Down Town School District. Cmentarz ma kształt trójkąta i jest otoczony zgodnie z ruchem wskazówek zegara przez Gregory Boulevard, Cemetery Street i East Avenue, znajduje się w dzielnicy East Norwalk.

Przy północnym wejściu na teren parku stoi pomnik Pierwszych Osadników Norwalk, na którym wyryto następujące nazwiska 31 osadników, którzy w 1649 r. założyli Norwalk: George Abbitt, Robert Beacham, Stephen Beckwith, John Bowton, Matthew Campfield, Nathaniel Eli, Thomas Fitch, John Griggorie, Samuel Hales, Thomas Hales, Walter Haite, Nathaniel Haies, ks. Thomas Hanford, Richard Homes, Ralph Keiler, Daniel Kellogge, Thomas Lupton, Matthew Marvin, Sr. Matthew Marvin, Jr. Isacke More, Jonathan Marsh, wdowa Morgan, Richard Olmsted, Nathaniel Richards, John Ruskoe, Matthias Sention, Sr. Matthias Sention, Jr. Matthew Sention, Thomas Seamer, Richard Webb i Walter Keiler.

Wiele grobów nie jest oznaczonych nagrobkami, ponieważ szczątki zostały złożone przed pojawieniem się kamieni i nie są znane żadne znaki ani tradycje z nimi związane.

W 1843 roku założono Stowarzyszenie Cmentarza Down Town, którego zadaniem było utrzymanie i prowadzenie spraw cmentarza. W 1933 roku zmieniono nazwę na Stowarzyszenie Cmentarza East Norwalk. W 1941 roku Norwalk Third Taxing District zawarło umowę o uzupełnianiu funduszu wieczystej opieki nad cmentarzem z powodu malejącej liczby datków. W 1966 roku okręg przejął akt własności ziemi, aby zapewnić sobie lepsze ubezpieczenie. Obecnie opiekę nad terenem cmentarza sprawuje okręg, a sprawy cmentarne prowadzone są przez wolontariuszy stowarzyszenia.^[6]

Sheffield Island Light to zabytkowa latarnia morska znajdująca się na południowym krańcu Norwalk Islands w Norwalk, Connecticut. Wyznacza ona zachodnią stronę ujścia rzeki Norwalk do północnej części Long Island Sound.

Wyspa, znana wówczas jako "Biała Wyspa", została zakupiona przez kapitana Roberta Sheffielda w 1804 r. za 6000 USD. W 1826 r. Gershom Smith, zięć Sheffielda, sprzedał 4 z 53 akrów (21 ha) wyspy w południowo-zachodnim punkcie rządowi Stanów Zjednoczonych z przeznaczeniem na budowę latarni morskiej. Smith był pierwszym strażnikiem latarni, która została ukończona w 1828 roku. W tamtym czasie wyspa była znana jako Wyspa Smitha. Pierwsza latarnia początkowo była zasilana olejem.

W 1857 r. latarnię wyposażono w soczewkę Fresnela czwartego rzędu. Pierwotna wieża o wysokości 9,1 m została zastąpiona w 1868 r. murowanym budynkiem mieszkalnym z wapienia w stylu wiktoriańskim, z wieżą oświetleniową o wysokości 13 m w szczycie. Soczewka Fresnela z 1857 roku została przeniesiona do nowej konstrukcji, a dzięki płaszczyźnie ogniskowej 51 stóp (16 m) nad wodą była widoczna na odległość ponad 12 mil (19 km). Latarnia ma taką samą konstrukcję jak latarnie na Great Captain Island i Morgan Point w Connecticut, Old Field Point Light i Plum Island w Nowym Jorku oraz Block Island North w Rhode Island.

Latarnia Greens Ledge została zbudowana na zachód od Sheffield w 1900 r. i była lepiej zlokalizowana, aby ostrzegać statki przed skałami i mieliznami na podejściu do portu na wyspie Sheffield i portu Norwalk. Latarnia na Wyspie Sheffield została wyłączona w 1902 roku. Latarnia na Wyspie Sheffielda została wystawiona na sprzedaż w 1914 roku i zakupiona przez Thorstena O. Stabella. W 1986 roku 118-letnia konstrukcja została zakupiona przez Norwalk Seaport Association w celu renowacji i odrestaurowania. W 1989 r. latarnia została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places). W 1993 roku do konstrukcji dodano generator elektryczny. Jesienią tego samego roku wielki sztorm zalał piwnice budynku, a artefakty zostały utracone lub zniszczone. W 2002 roku Stowarzyszenie Portu Morskiego uruchomiło połączenia promowe z wyspą, które nadal funkcjonują. W październiku 2011 roku latarnia została ponownie oświetlona dzięki systemowi zasilania energią słoneczną, który zastąpił system generatorów benzynowych. Sygnalizator jest skierowany tylko na stronę Norwalk i nie jest przeznaczony do nawigacji.^[7]

Norwalk River Railroad Bridge to most obrotowy zbudowany w 1896 roku dla New York, New Haven and Hartford Railroad. Obecnie przez rzekę Norwalk kursują pociągi Amtrak i Metro-North Railroad.

Obecny most obrotowy znajduje się w tym samym miejscu, gdzie w 1853 r., gdy poprzedni most obrotowy był otwarty, pociąg z Nowego Jorku runął do rzeki, powodując śmierć kilkudziesięciu osób.

W 1896 r. kolej New Haven Railroad zbudowała most i poszerzyła trasę do czterech torów, jednocześnie budując most kolejowy South Norwalk Railroad Bridge na skrzyżowaniu ulicy Washington z ulicami North Main i South Main. Przęsło o rozpiętości 171 m (562 stopy) z obrotowym przęsłem wahadłowym o długości 62 m (202 stopy) zostało wykonane przez firmę Berlin Iron Bridge Co. Ten typ mostu obrotowego jest jednym z zaledwie dwóch w Korytarzu Północno-Wschodnim. Przęsło obrotowe posiada system nośny składający się z 96 rolek, umożliwiający przepływanie wysokich statków. Przęsło to jest jednym z zaledwie 13 mostów tej firmy (i jednym z zaledwie dwóch mostów kolejowych), które przetrwały w stanie z sierpnia 2001 roku. W 1907 r. linię kolejową zelektryfikowano za pomocą napowietrznych sieci trakcyjnych, które stanowią dziś charakterystyczny element mostu. Most jest lub był znany również jako Norwalk River Bridge. W 1987 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Jest to jeden z ośmiu ruchomych mostów na trasie linii Amtrak przez Connecticut, przebadanych w ramach jednego studium własności wielorakiej w 1986 roku. Osiem mostów, licząc od zachodu do wschodu, to: Most kolejowy na rzece Mianus w Cos Cob, zbudowany w 1904 r.; Most kolejowy na rzece Norwalk w Norwalk, 1896 r.; Most kolejowy na rzece Saugatuck w Westport, 1905 r.; Most kolejowy na rzece Pequonnock w Bridgeport, 1902 r; Housatonic River Railroad Bridge, Devon, 1905; Connecticut River Railroad Bridge, Old Saybrook-Old Lyme, 1907; Niantic River Bridge, East Lyme-Waterford, 1907; oraz Thames River Bridge (Amtrak), Groton, zbudowany w 1919 roku.

Most na rzece Norwalk, będący pojedynczym ruchomym przęsłem ze starzejącymi się mechanizmami mechanicznymi, stanowi częsty punkt awarii dla linii kolejowych Amtrak i Metro-North i został przewidziany do wymiany na dwa ruchome przęsła. Ostateczny projekt zatwierdzony dla nowego mostu Walk Bridge zakłada budowę dwuprzęsłowego mostu o pionowym podnoszeniu.^[9]

South Norwalk to dzielnica i drugi okręg podatkowy w Norwalk w stanie Connecticut. Dzielnica ta była pierwotnie osadą zwaną "Old Well", która 18 sierpnia 1870 roku została zarejestrowana jako miasto South Norwalk. Miasta Norwalk i South Norwalk zostały przyłączone do miasta 6 czerwca 1913 roku. Okolica jest często określana skrótem SoNo.

South Norwalk to dzielnica zróżnicowana zarówno pod względem społeczno-ekonomicznym, jak i rasowym. Niedawno przeprowadzona przebudowa przyniosła nowe nowoczesne i niedrogie mieszkania, hotel butikowy i nowe firmy. Obszar ten stanowi jedno z najatrakcyjniejszych miejsc do prowadzenia działalności przemysłowej i innej w jego granicach. Rodziny nadal przenoszą się do South Norwalk ze względu na konkurencyjną ofertę szkół publicznych i przystępne ceny nieruchomości.

South Norwalk jest gospodarzem corocznego święta sztuki SoNo Arts Celebration, a także słynnego dorocznego Festiwalu Ostryg. SoNo Arts Fest to bezpłatne wydarzenie, które odbywa się co roku w sierpniu i obejmuje ponad 100 wystaw sztuki pięknej i rzemiosła oraz ponad 25 występów muzycznych dla wszystkich grup wiekowych. Coroczny Festiwal Ostryg, sponsorowany przez Stowarzyszenie Portu Morskiego Norwalk, jest integralną częścią kultury Norwalk i przekształcił się w imprezę społeczną, podczas której różne grupy społeczne zbierają ponad 200 000 USD do podziału w całym regionie, realizując swoją misję rewitalizacji portu i zachowania morskiego dziedzictwa Norwalk.^[10]

Mill Hill Historic Park w Norwalk, Connecticut, to żywe muzeum historii składające się z trzech budynków: "kancelarii prawnej" gubernatora Thomasa Fitcha IV z 1740 roku, budynku szkolnego Downtown District Schoolhouse z 1826 roku oraz ratusza z 1835 roku, a także zabytkowego cmentarza zwanego również Town House Hill Cemetery. W niektórych źródłach muzeum znane jest także jako Mill Hill Historical Complex, a na znaku przy parkingu widnieje napis Norwalk Mill Hill Museum.

Park Mill Hill jest obecnie utrzymywany przez Norwalk Historical Society oraz Norwalk-Village Green Chapter of the Daughters of the American Revolution.

Park Mill Hill znajduje się wzdłuż East Wall Street, ograniczony Hubble Lane na południowym wschodzie i Smith Street na południowym zachodzie, w centrum Norwalk. "Miejsce pochówku na Wzgórzu Młyńskim, zwane w zapisach Wzgórzem Whitneya, od nazwiska młynarza, zostało otwarte dla członków Pierwszego Towarzystwa (Kongregacyjnego) w 1767 roku. Miejsce pochówku, które jest obecnie trzecim najstarszym w Norwalk, zostało założone przez Pierwszy Kościół Kongregacyjny w 1767 roku. Na Mill Hill Burying Ground pochowanych jest 11 weteranów amerykańskiej wojny rewolucyjnej.^[11]

Norwalk Harbor to port rekreacyjny i handlowy oraz port morski przy ujściu rzeki Norwalk w miejscu, gdzie wpływa ona do Long Island Sound w Norwalk, Connecticut, Stany Zjednoczone.

Ostatni odcinek rzeki Norwalk od miejsca, w którym odbywa się żegluga w pobliżu Wall Street w centrum Norwalk, do Long Island Sound tworzy Norwalk Harbor. Jest to federalny kanał żeglugowy typu "port rekreacyjny i mały port handlowy".

W porcie i jego okolicach znajduje się 15 przystani jachtowych, 13 prywatnych klubów z zapleczem żeglarskim oraz 5 komercyjnych obiektów portowych. Istnieje ponad 1800 miejsc do cumowania i ponad 500 miejsc do cumowania w porcie. Około 800 łodzi można zwodować z magazynów w marinach i klubach, a także z miejskiej rampy w Parku Weteranów. Każdego roku do i z portu odbywa się ponad 2700 rejsów statków handlowych. Główny kanał portowy jest na tyle mały, że ogranicza wielkość statków, które mogłyby próbować z niego korzystać. W 2001 roku handel wodny w porcie wyniósł 512 000 krótkich ton (464 000 t). Typowe ładunki to olej opałowy, piasek, żwir, kamienie i skorupiaki (zwłaszcza ostrygi i homary).^[13]

Peck Ledge Light, znana również jako "Peck Ledge Lighthouse", to latarnia morska z iskrownikiem w Norwalk, w stanie Connecticut, w Stanach Zjednoczonych, na południowy wschód od Norwalk Harbor i na północny wschód od Goose Island wśród Norwalk Islands na Long Island Sound. Latarnia znajduje się około dwóch mil od plaży Calf Pasture Beach w Norwalk i można ją zobaczyć z plaży.

Ta żeliwna konstrukcja jest nadal czynną latarnią morską, obsługiwaną przez Straż Przybrzeżną Stanów Zjednoczonych i nie jest dostępna dla zwiedzających. Latarnia o wysokości 16 m (54 stopy) jest pomalowana na biało z brązowym pasem pośrodku. Wewnątrz znajdują się trzy kondygnacje mieszkalne oraz piwnica z cysternami do przechowywania wody deszczowej, a wszystko to pod pomieszczeniem obserwacyjnym i latarnią.^[14]

Greens Ledge Light to zabytkowa latarnia morska w zachodniej części Long Island Sound w pobliżu Norwalk, Connecticut i Darien, Connecticut. Jest jedną z 33 latarni iskrowych nadal istniejących w Stanach Zjednoczonych i pozostaje aktywną pomocą nawigacyjną. Znajduje się w wodzie na głębokości 10 stóp na zachodnim krańcu Greens Ledge, płytkiej podwodnej rafy, która biegnie milę na zachód od Sheffield Island i jest mniej więcej milę na południe od wejścia do Five Mile River w Rowayton. Ukończona w 1902 roku przez Philadelphia Construction Company, żeliwna konstrukcja ma około 90 stóp wysokości, w tym około 15 stóp zanurzonego kesonu. W 1933 r. ponad 30 000 ton skał pochodzących z wykopów pod budowę Radio City Music Hall zostało dodanych do fundamentu z kamienia łamanego. Latarnia została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków jako Greens Ledge Lighthouse 29 maja 1990 roku.

W 2017 r. Greens Ledge została przejęta od rządu USA przez Greens Ledge Light Preservation Society, organizację non-profit 501(c)3 założoną przez grupę lokalnych mieszkańców z misją odrestaurowania i zachowania latarni. Zakupu dokonano dzięki darowiźnie założycielskiej rodziny Pettee, a renowacja rozpoczęła się w czerwcu 2018 r. w celu usunięcia krytycznych braków konstrukcyjnych latarni.^[15]