Greenwich - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Bruce Museum to muzeum w centrum Greenwich w stanie Connecticut, posiadające zarówno przestrzeń wystawienniczą poświęconą sztuce, jak i historii naturalnej. Główny budynek muzeum znajduje się na wzgórzu w parku w centrum miasta, a jego wieża jest dobrze widoczna dla kierowców przejeżdżających autostradą Interstate 95. Stałe eksponaty obejmują minerały, historię i kulturę rdzennych Amerykanów, zmiany w krajobrazie i środowisku naturalnym spowodowane działalnością człowieka oraz dioramy przedstawiające dzikie zwierzęta i ptaki z terenów leśnych Connecticut. W muzeum odbywają się zmieniające się wystawy sztuki, fotografii, historii naturalnej, nauki, historii i kultury.

Druga lokalizacja, Bruce Museum Seaside Center, znajduje się w Greenwich Point Park i koncentruje się na eksponatach związanych z plażą, w tym na zbiorniku dotykowym. Muzeum posiada także "Brucemobile" z eksponatami w wozie do edukacji zewnętrznej. W muzeum często odbywają się wykłady, zajęcia i imprezy towarzyskie.^[1]

Św. Rocha to kościół rzymskokatolicki w Greenwich, w stanie Connecticut, należący do diecezji Bridgeport.

Chociaż parafia św. Rocha została formalnie założona w 1938 r., jej poprzednikiem był kościół misyjny i to właśnie dla tej misji został zbudowany ten kościół. Duży kamienny kościół w stylu romańskim został zaprojektowany przez znanego architekta Franka Urso ze Stamford, CT, który sześć lat wcześniej zaprojektował Norwalk Hotel w Bridgeport. Kościół został zbudowany w czasie Wielkiego Kryzysu, a według książki "One Family in Faith a History of the Diocese of Bridgeport" (Jedna rodzina w wierze - historia diecezji Bridgeport), jeden z proboszczów z tamtego okresu kazał zainstalować w świątyni płytki akustyczne, aby stłumić dźwięki drobniaków, które przychodziły na budowę kościoła.^[9]

Great Captain Island Lighthouse to latarnia morska na wyspie Great Captain Island w zachodniej części Long Island Sound u wybrzeży Greenwich, Connecticut, Stany Zjednoczone. Wybudowana w 1829 roku pierwsza latarnia, wykonana z kamienia, miała tak słabą konstrukcję, że dekadę później jej ściany były mocno popękane. W 1868 roku ukończono budowę nowego granitowego budynku z dołączoną latarnią. Konstrukcja latarni jest taka sama jak latarni na Sheffield Island w Norwalk, Morgan Point w Noank, Old Field Point Light i Plum Island w Nowym Jorku oraz Block Island North w Rhode Island. W 1890 r. dodano gwizdek przeciwmgielny, a w 1905 r. zainstalowano syrenę. Latarnia została wyłączona w 1970 roku, kiedy zastąpiła ją wieża szkieletowa. Miasto Greenwich nabyło nieruchomość w 1973 roku i sprawowało nad nią opiekę w pełnym wymiarze godzin, dopóki latarnia nie stała się zbyt zniszczona w 2003 roku. W 2009 roku zakończono udaną renowację, a w 2012 roku uruchomiono światło nienawigacyjne. W 2010 roku na latarni umieszczono tablicę pamiątkową ku czci 23 osób, które zginęły w zamachach z 11 września 2001 roku, mieszkających w Greenwich lub mających związek z tym miastem. W 1991 roku latarnia Great Captain Island Light została wpisana do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych.^[10]

Most Riverside Avenue jest jedynym żeliwnym mostem w Connecticut i jednym z niewielu wciąż używanych w Stanach Zjednoczonych. Prowadzi on Riverside Avenue nad torami kolejowymi New Haven Line w części Riverside w Greenwich, Connecticut. Most był częścią wcześniejszego przęsła zbudowanego w 1871 roku nad rzeką Housatonic przez New York and New Haven Railroad, a kiedy tamten most został wymieniony, jego część została wzniesiona w Riverside w 1895 roku. W 1977 r. most został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Most, nazwany "ważnym zabytkiem inżynieryjnym" przez czasopismo Cultural Resource Management wydawane przez National Park Service, prowadzi przez jedną z głównych ulic w tej części miasta i jest własnością rządu stanu Connecticut.^[12]

Most kolejowy na rzece Mianus, znany również jako Cos Cob Bridge, to zwodzony most zwodzony zbudowany w 1904 roku nad rzeką Mianus w Greenwich w stanie Connecticut. W 1987 roku został wpisany na listę National Register of Historic Places. Most prowadzi przez korytarz Northeast Corridor, najbardziej ruchliwą linię kolejową w Stanach Zjednoczonych, zarówno pod względem liczby pasażerów, jak i częstotliwości połączeń. Most jest obsługiwany przez Metro-North Railroad, następcę Conrail, Penn Central i New York, New Haven and Hartford Railroad, która go zbudowała, a jego właścicielem jest Departament Transportu Connecticut.

Jest to most ruchomy typu rolling lift, prefabrykowany przez American Bridge Company w celu zastąpienia poprzedniego, niebezpiecznego mostu w tym miejscu. Jego całkowita długość wynosi 1 059 stóp (323 m) i jest podzielona na 11 przęseł. Siedem z nich to pokładowe przęsła kratownicowe, a pozostałe to pokładowe przęsła dźwigarowe, wszystkie osadzone na kamiennych przyczółkach. Główne przęsło ruchome ma długość 33 m (107 stóp); cztery przęsła kratownicowe mają długość 37 m (120 stóp).

Jest to jeden z ośmiu ruchomych mostów w Korytarzu Północno-Wschodnim przez Connecticut, zbadanych w ramach jednego studium własności w 1986 roku. Osiem mostów, licząc od zachodu do wschodu, to: ten most kolejowy na rzece Mianus, w Cos Cob, zbudowany w 1904 r.; most kolejowy na rzece Norwalk w South Norwalk, 1896 r.; most kolejowy na rzece Saugatuck w Westport, 1905 r.; most kolejowy na rzece Pequonnock w Bridgeport, 1902 r; Housatonic River Railroad Bridge, Devon, 1905; Connecticut River Railroad Bridge, Old Saybrook-Old Lyme, 1907; Niantic River Bridge, East Lyme-Waterford, 1907; oraz Thames River Bridge (Amtrak), Groton, zbudowany w 1919 roku. Most na rzece Pequonnock - również na linii Metro-North's New Haven Line, podobnie jak mosty w Norwalk, Westport i Devon - został od tego czasu wymieniony.^[13]

Dom Feake-Ferrisa przy 181 Shore Road w Greenwich w stanie Connecticut został rzekomo zbudowany około 1645 roku i z czasem rozbudowany do obecnego kształtu skrzyni solnej. Dom został przebadany przez dendrochronologów z Lamont-Doherty Earth Observatory Uniwersytetu Columbia. Zleceniodawca, Greenwich Point Conservancy, nie ujawnił jeszcze wyników badań, ale twierdzi, że zachodnia strona domu pochodzi z około 1645 roku, północna przybudówka wykonana przez Jeffreya Ferrisa z 1660 roku, a wschodnia strona i rozbudowa przybudówki to rozbudowa Jamesa Ferrisa z 1689 roku. Według Conservancy, jak donosi Greenwich Free Press, najbardziej zewnętrzne słoje jednej z letnich belek datowane są na rok 1610, ale ze względu na brak bieli w próbce, dokładna data belki nie jest znana. Historyk Missy Wolf zbadała historię tytułu własności ziemi sięgającą Feake.^[15]