Napa - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Copia: American Center for Wine, Food & the Arts było muzeum non-profit i centrum edukacyjnym w centrum Napa w Kalifornii, poświęconym winu, jedzeniu i sztuce kultury amerykańskiej. Centrum, zaplanowane i w dużej mierze sfinansowane przez winiarzy Roberta i Margrit Mondavi, działało od 2001 do 2008 roku. W muzeum o powierzchni 78 632 m2 znajdowały się galerie, dwa teatry, sale lekcyjne, kuchnia demonstracyjna, restauracja, biblioteka rzadkich książek oraz 3,5-hektarowy ogród warzywno-ziołowy; odbywały się tam programy degustacji wina i potraw, wystawy, filmy i koncerty. Główna i stała ekspozycja muzeum, "Widelce na drodze", przedstawiała początki gotowania aż do współczesnych osiągnięć. Powstanie muzeum przyniosło korzyści miastu Napa oraz przyczyniło się do rozwoju i gentryfikacji śródmieścia.

Uroczystość otwarcia Copii odbyła się 18 listopada 2001 roku. W finansowaniu tego przedsięwzięcia pomogła między innymi Julia Child, która założyła restaurację o nazwie Julia's Kitchen. Copia z trudem osiągała zakładany poziom frekwencji i miała problemy ze spłatą długów. Wpływy ze sprzedaży biletów, członkostwa i darowizn starały się wspierać spłatę zadłużenia, programy edukacyjne i wystawy, ale ostatecznie okazały się niewystarczające. Po licznych zmianach w muzeum, mających na celu zwiększenie przychodów, Copia została zamknięta 21 listopada 2008 roku. Biblioteka muzeum została przekazana Napa Valley College, a naczynia Julii Child do Narodowego Muzeum Historii Ameryki. Nieruchomość o powierzchni 4,9 ha była wystawiona na sprzedaż od czasu jej zamknięcia. W październiku 2015 roku północną część nieruchomości kupił Culinary Institute of America. Uczelnia otworzyła swój kampus, Culinary Institute of America at Copia, w którym mieści się nowa Szkoła Biznesu Spożywczego CIA.^[1]

Dom kpt. N. H. Wulffa, przy 549 Brown St. w Napa, w Kalifornii, został zbudowany w 1885 roku. W 1992 r. został wpisany na listę National Register of Historic Places.

Jest to dwupiętrowy, drewniany dom w stylu włoskim. W 1992 roku był "praktycznie niezmieniony" od czasu pierwotnej budowy i zachował swoją architektoniczną integralność.

Uznano, że jest to jeden z niewielu zachowanych budynków związanych z morską historią Napa. Żeglowna rzeka Napa płynie 20 mil (32 km) od Napa do Zatoki San Francisco i na początku historii Napa była w zasadzie jedynym sposobem transportu produktów i pasażerów do San Fran oraz innych towarów i pasażerów z powrotem. Ruch na rzece zmniejszył się dopiero w latach dwudziestych XX wieku. Kapitan N. H. Wulff był "jednym z najważniejszych właścicieli i kapitanów parowców w mieście w ostatniej połowie XIX wieku". Ponieważ Wulff zajmował się przewozem towarów i pasażerów istotnych dla rozwoju miasta, budynek ten ma również znaczenie w dziedzinie handlu i transportu... Wulff zlecił wzniesienie tego domu u szczytu swojej kariery w 1885 r. i mieszkał w nim aż do śmierci w 1911 r.".

Dom został zaprojektowany przez Williama H. Corletta, a zbudowany przez Thomasa Derry'ego.^[7]

Dom Thomasa Earla, znajdujący się przy 1221 Seminary St. w Napa w Kalifornii, to dom w stylu włoskim, który został zbudowany w 1861 roku. W 1992 r. został wpisany na listę National Register of Historic Places.

Jest ona ważna ze względu na związek z Thomasem Earlem (1825-1893), który przez cztery dekady był czołowym mieszkańcem Napy.

Trzęsienie ziemi w południowej Napie w 2014 r. poważnie uszkodziło dom, który został zbudowany ze "ścian o grubości 21 cali przy użyciu wczesnej formy betonu, która nie była tak wytrzymała jak współczesny cement portlandzki". Marc Porat i jego żona Claire Tomkins kupili zniszczony dom w 2017 r., planując przekształcić go w dziesięciopokojowy ośrodek odosobnienia, z którego mogłyby korzystać korporacje. Ich pierwotny plan zakładał przesunięcie domu o 3,7 m (12 stóp) na wschód i wyremontowanie go, a koncepcja ta została zatwierdzona przez komisję ds. dziedzictwa kulturowego, komisję planowania i radę miasta Napa na początku 2020 roku. Eksperci stwierdzili później, że przesunięcie domu na raz mogłoby doprowadzić do zniszczenia zabytkowej konstrukcji. Współpracując z architektem Timem Demingiem, właściciele opracowali alternatywny plan pocięcia ścian zewnętrznych na części w celu ich usunięcia, odrestaurowania i ponownego zamontowania na nowej stalowej ramie ustawionej na nowym fundamencie nad nowo wykopaną piwnicą - proces ten nazwano "panelizacją". Mimo że służby miejskie wyraziły obawy co do tego procesu, komisja ds. dziedzictwa kulturowego zatwierdziła plan w grudniu 2020 roku. Porat obiecał, że "produkt końcowy będzie identyczny".^[9]