Modena - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zabytkowa dzwonnica z widokiem na miasto. Torre della Ghirlandina lub po prostu Ghirlandina to dzwonnica katedry w Modenie, w regionie Emilia-Romania, we Włoszech.

Wieża, mierząca 86,12 m, jest tradycyjnym symbolem Modeny, widocznym ze wszystkich stron poza miastem.

Budowla powstała w 1179 r. na pięciu kondygnacjach i początkowo nosiła nazwę Torre di San Geminiano. Aby konkurować z wieżami bolońskimi, gmina dodała charakterystyczną ośmiokątną kruchtę, zaprojektowaną przez Arrigo da Campione, jednego z licznych mistrzów z Campione, którzy brali udział w renowacji katedry w XIII-XV wieku. Szczyt wieży zdobią dwie girlandy (dwie marmurowe balustrady), od których pochodzi jej nazwa.

We wnętrzu, w sali Sala della Secchia (z XV-wiecznymi freskami) znajduje się kopia obrazu Secchia rapita, upamiętniająca dawną rolę wieży jako skarbca gminy modeńskiej. Godne uwagi są również rzeźbione kapitały w sali Sala dei Torresani na piątym piętrze. Pięć dzwonów jest nastrojonych w tonacji C-dur, odlanych w okresie renesansu. Znajduje się tu również stojak na dębowe wiadro z czasów wojny o wiadro.^[3]

Museo Casa Enzo Ferrari to muzeum w Modenie poświęcone życiu i twórczości Enzo Ferrariego, założyciela marki samochodów sportowych Ferrari. Kompleks muzealny składa się z dwóch oddzielnych budynków: dawnego domu i warsztatu, który należał do ojca Enzo Ferrariego, oraz nowego budynku zaprojektowanego przez biuro architektoniczne Future Systems. Nowy budynek o powierzchni 6000 metrów kwadratowych mieści w dużej galerii stałą wystawę, na której prezentowane są niektóre z najbardziej godnych uwagi samochodów Ferrari, w tym rzadkie samochody z lat 50. ubiegłego wieku, samochody wyścigowe Formuły 1 oraz nowsze samochody sportowe.

Galeria wystawowa muzeum została gruntownie odnowiona i zmodernizowana w lutym 2014 r.

Wśród eksponatów znajdują się samochody marki Ferrari, Alfa Romeo i Maserati, a także duża projekcja wideo przedstawiająca życie Enzo Ferrariego.^[5]

Tempio Monumentale San Giuseppe lub w uproszczeniu Tempio San Giuseppe został zbudowany w Modenie, we Włoszech, jako pomnik 7237 poległych żołnierzy modeńskich w I wojnie światowej. Jest to parafia rzymskokatolicka. Znajduje się na Piazzale Natale Bruni, tuż przy północno-zachodnim rogu Ogrodów Książęcych Este, obecnie Ogrodów Botanicznych Uniwersytetu w Modenie.

Na ścianach krypty wyryte są złoconymi literami nazwiska poległych. Kamień węgielny położono 8 grudnia 1923 r. podczas uroczystości, której przewodniczyli król Vittorio Emanuele III i biskup Modeny Natale Bruni. Kościół został otwarty 3 listopada 1929 roku. Kościół zaprojektowali Domenico Barbanti i Achille Casanova. Dekoracja fasady została ukończona dopiero w 1931 r., a płaskorzeźby wyryli Adamo i Rubens Pedrazzi. Fasadowa luneta nad portalem została wykonana przez Evaristo Cappellego. Przedstawia ona Zmartwychwstanie Chrystusa, a Naród bierze w ramiona poległych żołnierzy.

Układ kościoła to krzyż grecki, wznoszący się w kopule o średnicy 15,8 m z czterema ośmiokątnymi wieżami w narożach. Witrażowe okno różane zaprojektował Guglielmo Da Re z Mediolanu, a inne, przedstawiające czterech ewangelistów, Benedetto Boccolari.

Do krypty prowadzą centralne schody. W pierwszej kaplicy po lewej stronie pochowany jest arcybiskup Natale Bruni; medalion z jego podobizną wykonał Giuseppe Graziosi. Ołtarz po prawej stronie jest poświęcony Madonnie z Lourdes i został wyrzeźbiony przez rzeźbiarza Vigni z Florencji. W ołtarzu głównym znajduje się ciborium, częściowo wykonane przez braci Pedrazzi. Po lewej stronie od wejścia znajduje się baptysterium, w którym znajduje się brązowa figura św. Jana Chrzciciela wyrzeźbiona przez Graziosi. Po lewej stronie znajduje się kaplica poświęcona poległym w czasie podboju Etiopii (1935-37). Pieta w terakocie została wyrzeźbiona przez Manfrediniego.^[6]

Kościół Santa Maria della Pomposa w Modenie, we Włoszech, jest starożytnym kościołem w mieście, niegdyś znajdującym się na skraju murów miejskich. Jego nazwa pochodzi od opactwa Pomposa położonego w pobliżu delty rzeki Pad.

Budynek sakralny w tym miejscu został udokumentowany w 1153 roku. W 1716 r. książę Modeny, Rinaldo I, przyznaje budynek swojemu bibliotekarzowi Ludovico Antonio Muratori (1762-1750). Dekonsekrowany w 1774 roku, wraz z Aedes Muratoriana został przekazany przez księcia Ercole III bractwu św. Kościół został ponownie konsekrowany w 1814 r. W 1922 r. Muratori został pochowany w kościele, z pomnikiem autorstwa Ludovica Pogliaghi. Sebastiana autorstwa Bernardina Cervi oraz Dziewicę Ukoronowaną ze świętymi Sebastiano, Rocco i Geminano autorstwa Giovanniego Boulangera, kopię obrazu Correggio znajdującego się obecnie w Dreźnie. Przyległe muzeum upamiętnia życie i twórczość Ludovico Antonio Muratori.^[8]

Teatro Comunale di Modena to teatr operowy w mieście Modena we Włoszech. Pomysł utworzenia obecnego teatru pochodzi z 1838 roku, kiedy okazało się, że istniejący wówczas Teatro Comunale di via Emilia nie nadaje się już do wystawiania oper. Jednak do tego czasu w tym budynku odbywały się prezentacje wszystkich dzieł Donizettiego, Belliniego i Rossiniego, a w Modenie istniała kwitnąca kultura operowa.

Na polecenie burmistrza Modeny, we współpracy z Konserwatorium Najznakomitszej Wspólnoty, architekt Francesco Vandelli został zaangażowany do zaprojektowania Teatro dell'Illustrissima Comunita, jak po raz pierwszy nazwano teatr, "dla godności miasta i dla przekazywania sztuk scenicznych". Opłacony w typowy dla tamtych czasów sposób - ze sprzedaży skrzyń - oprócz znaczącego daru od księcia Franciszka IV (Francesco IV D'Austria Este), Vandelli stworzył projekt nowego teatru, łącząc pomysły z teatrów w Piacenzie, Mantui i Mediolanie, a jego otwarcie nastąpiło 2 października 1841 roku przedstawieniem Adelajdy z Borgogna w Castello di Canossa Gandiniego, operą zamówioną specjalnie na tę okazję.

W tym samym czasie, w 1841 roku, Teatro Comunale di via Emilia został przemianowany na Teatro Vecchio, kiedy otwarto obecny teatr, choć ostatecznie Vecchio zamknięto w 1859 roku, w tym samym roku, w którym książę Fryderyk V opuścił Modenę. To z kolei spowodowało kolejną zmianę nazwy i Illustrissima stała się Teatro Municipale.

W czasie I wojny światowej teatr znajdował się pod kontrolą wojska, a w latach 1915-1923 został zamknięty i uznany za niebezpieczny. Mimo że przedstawienia operowe nadal odbywały się w innych częściach miasta, dopiero w 1935 r. w Municipale utworzono scenę, a w ostatnich latach XX w. przeprowadzono gruntowną renowację.

Zmieniona nazwa Teatro Comunale (pierwotna nazwa została przywrócona w 1956 r.) została ponownie otwarta w grudniu 1998 r. jako sala widowiskowa na 900 miejsc, ze 112 lożami na czterech poziomach i galerią.

Od momentu otwarcia w 1841 roku Comunale prezentuje wszystkie najważniejsze dzieła z repertuaru operowego, a także wiele nowych i nieznanych. Obecnie program składa się z około siedmiu oper prezentowanych w sezonie od października do kwietnia po dwa przedstawienia każda. Teatr jest członkiem Stowarzyszenia Teatrów Emilii Romanii, dzięki czemu współpracuje z teatrami operowymi w regionie przy wspólnych produkcjach.

Po śmierci we wrześniu 2007 r. światowej sławy tenora operowego Luciano Pavarottiego, rodowitego mieszkańca miasta i wieloletniego rezydenta, burmistrz Modeny ogłosił, że teatr zostanie przemianowany na jego imię.^[11]

Orto Botanico dell'Università di Modena e Reggio Emilia, znany również jako Orto Botanico di Modena lub dawniej Hortus Botanicus Mutinensis, to ogród botaniczny prowadzony przez Uniwersytet w Modenie i Reggio Emilia. Znajduje się obok Garden Ducale, przy viale Caduti in Guerra 127, w Modenie, we Włoszech. Jest otwarty w dni powszednie w cieplejszych miesiącach z wyjątkiem sierpnia. Wstęp wolny.

Ogród został założony w 1758 r. przez księcia Franciszka III d'Este dla roślin leczniczych, a w 1772 r. stał się częścią uniwersytetu. Ogród ma nieregularny kształt, prawie 1 hektar powierzchni, z kilkoma szklarniami (o łącznej powierzchni 300 m²) biegnącymi w linii przez środek ogrodu. Obecnie zawiera około 1400 gatunków roślin oraz bogate herbarium. Główne obszary zewnętrzne to: "Montagnola - "góry" z arboretum obejmującym prawie 200 roślin drzewiastych, w tym Abies cephalonica, Aesculus hippocastanum, Fagus sylvatica, Gleditsia triacanthos, Pinus wallichiana, Quercus robur i Q. ilex. Parter-Szkoła - ponad 2000 m², pochodzący z 1772 r., głównie kwietniki rozmieszczone promieniście wokół centralnego basenu z krzewami i roślinami zielnymi. Obecnie występuje tu około 700 gatunków, głównie europejskich, w tym akwilegia, dianthus, irys (ponad 100 gatunków), potentilla i salvia. Niziny - nieregularne kwietniki, żwirowe ścieżki i kamienne chodniki.

Szklarnie są następujące: Serre Ducale - najważniejszy budynek ogrodu, zbudowany z myślą o zimowym przechowywaniu delikatnych roślin, ostatnio przystosowany również do uprawy gatunków tropikalnych. Szklarnia roślin sukulentowych (połowa lat 80.) - głównie sukulenty. "Serretta" (1994) - różne (rośliny mięsożerne, paprocie, Orchidaceae itp.).^[12]