Lowell - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Lowell Memorial Auditorium to kryta sala widowiskowa w centrum Lowell, w stanie Massachusetts, w Stanach Zjednoczonych. Jest ono poświęcone miejscowym weteranom wojennym.

Obiekt na 2800 miejsc został zbudowany w 1922 r. przez biuro architektoniczne Blackall, Clapp & Whittemore. Na ścianach zewnętrznych widnieją nazwiska słynnych generałów i bitew, a na niewielkim trawniku przy audytorium - pomniki poświęcone nowszym wojnom.

Często odbywają się tu koncerty, występy komediowe, duże sztuki teatralne i walki bokserskie. Obok sali widowiskowej znajduje się mniejszy teatr Merrimack Repertory Theatre.

W lutym 2014 r. w piwnicy znaleziono amerykańską flagę z czasów wojny secesyjnej. Flagę nosił Solon Perkins, porucznik w 2. Pułku Kawalerii Massachusetts, który zginął w bitwie pod Clinton w Luizjanie 3 czerwca 1863 roku. W 1929 r. Mary Sawyer Knapp podarowała go Lowell Memorial Auditorium, a obecnie wisi tam w Sali Flag.^[7]

Holy Trinity Greek Orthodox Church to zabytkowy budynek greckiej cerkwi prawosławnej przy 62 Lewis Street w Lowell, Massachusetts. Trójcy Przenajświętszej jest jedną z wielu wschodnich cerkwi prawosławnych w Lowell, obok Antiochijskiego Kościoła Prawosławnego św. Jerzego, Greckiego Kościoła Prawosławnego Przemienienia Pańskiego i Greckiego Kościoła Prawosławnego św. Kościół podlega jurysdykcji Greckiej Prawosławnej Archidiecezji Ameryki, a lokalnie zarządzany jest przez Metropolię Bostońską. Kościół znajduje się w dzielnicy Downtown Lowell, znanej jako The Acre. Został zbudowany w 1906 r., a w 1977 r. wpisano go do Krajowego Rejestru Zabytków. Świętej Trójcy była pierwszą cerkwią zbudowaną dla greckiej kongregacji prawosławnej w Stanach Zjednoczonych. Znana jest ze swojej złotej kopuły, mozaik, ikonografii i bogatej historii.

Arcybiskup Iakovos, który kierował Archidiecezją Amerykańską w latach 1959-1996, został wyświęcony na kapłana w Bazylice Świętej Trójcy 16 czerwca 1940 roku.^[9]

Kanał Pawtucket, ukończony w 1796 roku, został pierwotnie zbudowany jako kanał transportowy w celu obejścia wodospadu Pawtucket na rzece Merrimack w East Chelmsford w stanie Massachusetts. Na początku lat dwudziestych XIX wieku stał się głównym elementem systemu kanałów energetycznych w Lowell. wraz z powstaniem przemysłu tekstylnego w Lowell.

Wodospady Pawtucket to ciągnące się na długości mili serie wodospadów i bystrzy, nad którymi rzeka Merrimack spada na 32 stopy. Wodospady utrudniały transport towarów śródlądowych, głównie tarcicy, do ujścia rzeki Merrimack i Newburyport w stanie Massachusetts. Newburyport było wówczas jednym z największych ośrodków stoczniowych w Nowej Anglii, a stałe dostawy drewna z New Hampshire miały kluczowe znaczenie dla tego przemysłu.

Pierwotny kanał został zbudowany przez bogatych bostońskich kupców, którzy utworzyli korporację z ograniczoną odpowiedzialnością o nazwie Proprietors of Locks and Canals (Właściciele Śluz i Kanałów), jedną z pierwszych tego typu w Stanach Zjednoczonych. Jednak w ciągu dekady od jego powstania ukończono budowę kanału Middlesex, który połączył Merrimack bezpośrednio z Bostonem w stanie Massachusetts. Przewożenie towarów bezpośrednio do Bostonu było korzystniejsze dla kupców, a kanał Pawtucket przestał być popularny w transporcie śródlądowym.

Inwestorzy Boston Manufacturing Company, którzy skorzystali z doświadczeń Francisa Cabota Lowella i Paula Moody'ego i zbudowali w Waltham, Massachusetts, nad rzeką Charles, z powodzeniem zintegrowaną przędzalnię bawełny, szukali miejsca, które oferowałoby większą moc wody, a wodospad Pawtucket oferował to, czego potrzebowali. W 1821 r. kupili oni od Proprietors of Locks and Canals prawa wodne do rzeki Merrimack w górę rzeki od wodospadu Pawtucket. Kanał Pawtucket został pogłębiony i stał się kanałem energetycznym oraz pierwszym z 5,6 mil kanałów w mieście Lowell w stanie Massachusetts, które wkrótce otrzymało nazwę Lowell. Pierwszym kanałem zbudowanym z Kanału Pawtucket był Kanał Merrimack, który zasilił Merrimack Manufacturing Company, rozpoczynając w ten sposób eksperyment Lowell i pierwsze planowane miasto przemysłowe w Stanach Zjednoczonych.

Kanał jest obecnie eksploatowany przez firmę Boott Hydro, LLC.^[10]

Pawtucket Congregational Church to zabytkowy kościół przy 15 Mammoth Road w Lowell, Massachusetts. Usytuowany jest naprzeciwko Massachusetts Route 113, nad rzeką Merrimack przy Pawtucket Falls, w miejscu, w którym kiedyś mieszkał sakhem Pennacook - Passaconaway.

Kościół został założony w 1797 roku przez tych, którzy nie chcieli podróżować do centrum Dracut na nabożeństwa. W momencie powstania kościoła Pawtucketville było częścią Dracut. Obecny budynek kościoła został wzniesiony w 1898 roku w stylu Queen Anne i Romanesque Revival; w jego wieży znajduje się dzwon odlany przez odlewnię Revere w 1822 roku. W 2007 r. budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Pawtucket Congregational Church jest otwartą i afirmującą się kongregacją Zjednoczonego Kościoła Chrystusa.^[12]

Hildreth Cemetery to niewielki cmentarz położony przy Hildreth Street przy ulicach Sutherland i By w dzielnicy Centralville w Lowell w stanie Massachusetts. Historia cmentarza sięga połowy XVIII wieku, kiedy to został on przeznaczony na miejsce pochówku przez majora Ephraima Hildretha przed jego śmiercią w 1740 roku. Choć znajduje się w granicach miasta Lowell, w rzeczywistości jest administrowany przez pobliskie miasto Dracut, ponieważ cmentarz został zbudowany, gdy Centralville było jeszcze częścią Dracut.

W 1913 roku miasto Lowell próbowało sprzedać cmentarz po tym, jak miasto Dracut nie zapłaciło podatku za nowy chodnik na ulicy Hildreth, co spowodowałoby przymusowe przeniesienie wielu szczątków na cmentarz. Po wydaniu nakazu w sądzie hrabstwa Suffolk, aby zapobiec sprzedaży, miasto nadal utrzymuje cmentarz. Pobliski prywatny cmentarz, na którym znajdują się groby generała Benjamina Butlera i jego żony Sary Hildreth, nie został naruszony.^[13]

Dąb Pow-Wow to historyczne drzewo znajdujące się w dzielnicy Belvidere w Lowell w stanie Massachusetts. Uważa się, że to 300-letnie drzewo służyło jako miejsce spotkań podczas pow wow organizowanych przez rdzennie amerykańskie plemię Wamesit. Indianie Wamesit gromadzili się w tym miejscu przez tysiące lat, a ziemia, na której rosło to drzewo, była dla nich równie święta, jak samo drzewo. Mówi się również, że żołnierze Wojny Rewolucyjnej, tacy jak diakon Thomas Clark, kapitan John Trull i generał Joseph Varnum, a także inni mieszkańcy tej wioski w Nowej Anglii, przejeżdżali obok Pow-Wow Oak w drodze do obrony Lexington i Concord w Dniu Patriotów, 19 kwietnia 1775 roku. Był to sam początek rewolucji amerykańskiej, która rozpoczęła się w stanie Massachusetts.

W 1909 r. hrabstwo Middlesex postanowiło wybrukować Clark Road, wówczas polną i żwirową drogę, którą nazywano "Starą Ścieżką Panny Młodej". Albert E. O'Heir, imigrant z Kanady, który mieszkał w starym domu Hunt Home przy Clark Road 241, nie chciał, aby wycięto drzewo, które stało na środku drogi. Aby drzewo mogło stanąć, O'Heir przekazał miastu Lowell za jednego centa 9 463 stóp kwadratowych swojej ziemi przy Clark Road.

W maju 1931 r. Molly Varnum Chapter of the Massachusetts Daughters of the American Revolution (DAR) postawiła obok drzewa tablicę upamiętniającą stary dąb, Indian Wamesit i miejscową milicję, która przechodziła obok niego podczas podróży przez okolicę Lowell (wtedy jeszcze część miasta Tewksbury) w czasie wojny rewolucyjnej.

We wrześniu 2009 r. powstała lokalna, oddolna, sąsiedzka organizacja ekologiczna o nazwie Pow-Wow Oak Protectors (zarejestrowana, niedochodowa, charytatywna organizacja publiczna), założona przez George'a Nicholasa Koumantzelisa, której celem było zapewnienie ciągłego bezpieczeństwa drzewa, ponieważ przez dziesięciolecia wkraczano na jego teren, niszcząc jego zdrowie. W maju 2011 roku lokalne grupy, w tym obecny oddział Old Concord DAR i Pow-Wow Oak Protectors, zebrały fundusze na odnowienie pamiątkowego znaku na drzewie. Dąb Pow-Wow został również uznany i zachowany przez American Forests Historic Trees Program oraz przez miasto Lowell poprzez Porozumienie o Ochronie Drzewa Pow Wow Oak, które zostało zarejestrowane 12 marca 2012 r. w Middlesex (North District) Registry of Deeds, księga 25799, strona 105.

W maju 2011 roku, lokalny artysta, muzyk, filmowiec i dokumentalista, Andrew Szava-Kovats, wyprodukował i wydał film dokumentalny "The Last Pow-Wow Oak" o Pow-Wow Oak i krucjacie o jego ocalenie podjętej przez Pow-Wow Oak Protectors oraz inne lokalne grupy. W marcu 2014 r. Andrew Szava-Kovats napisał i wyprodukował książkę towarzyszącą filmowi (o tym samym tytule), zawierającą bardziej szczegółowe dokumenty prawne i dane historyczne dotyczące całej sagi o Pow-Wow Oak.

W dniu 21 maja 2013 r., podczas bardzo silnej wichury, duża górna gałąź (a nie dolne poziome "ramię" skierowane na zachód) Pow-Wow Oak runęła na pobliską Clark Road. Następnego dnia Biuro Menedżera Miasta Lowell podjęło decyzję o wycięciu całego drzewa do samej ziemi, ponieważ rozległa wewnętrzna próchnica w środkowych i górnych częściach drzewa zagrażała więcej niż tylko częściowemu zniszczeniu drzewa oraz bezpieczeństwu pieszych i pobliskich kierowców.

W czwartek 12 listopada 2015 r. w Szkole Podstawowej im. Petera W. Reilly'ego przy Douglas Road w Lowell odbyła się ceremonia poświęcenia, upamiętniająca instalację stałej ekspozycji ogromnego, okrągłego kawałka pnia Dębu Pow-Wow.^[16]

Shedd Park to 50-hektarowy park publiczny w Lowell w stanie Massachusetts. Znajduje się przy Rogers Street, otoczony ulicami Boylston Street i Knapp Avenue w dzielnicy Belvidere. Znajduje się tam wiele boisk baseballowych, korty tenisowe/koszykarskie, pawilon i park wodny. W połączeniu z Fort Hill i cmentarzem Lowell, Shedd Park jest jednym z największych miejskich terenów zielonych w rejonie Greater Lowell.

Budowa parku była możliwa częściowo dzięki 100 000 dolarów pochodzących z majątku Freemana B. Shedda. Jego żona, Amy, zmarła w 1924 roku, a córka zmarła w 1921 roku, nie doczekawszy się potomstwa. Pieniądze te pozwoliły miastu na rozbudowę parku, który Freeman B. Shedd podarował w 1910 roku. Shedd Park Field House został zbudowany w 1927 roku, a 29 października 2016 roku został poświęcony i przemianowany na John D. Lord Pavilion.^[19]