Lawrence - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

High Service Water Tower and Reservoir, potocznie nazywany Tower Hill Tower, to publiczny obiekt zaopatrzenia w wodę przy Massachusetts Route 110 w Lawrence, Massachusetts. Zbiornik został zbudowany w latach 1874-75 w celu zaopatrzenia miasta w wodę, z portiernią zaprojektowaną przez Charlesa T. Emersona, architekta z Lawrence. Wieża została zbudowana w 1896 r. jako wysokociśnieniowa wieża ciśnień lub wieża ciśnień. Wieża ma 157 stóp wysokości i jest zbudowana z czerwonej cegły z granitowymi elementami wykończeniowymi. Została zaprojektowana w stylu romańskim przez George'a G. Adamsa, znanego miejscowego architekta, który uczył się u Emersona. Rura pionowa wewnątrz wieży ma konstrukcję stalową i wysokość 102 stóp. Nad rurą znajduje się balkon zwieńczony zamkowym dachem z oknami o okrągłych łukach, z których roztacza się widok na okolicę. Główna wieża ma kształt ośmiokąta, z jednej strony wystaje wąska okrągła wieża z klatką schodową.

Okolica otaczająca wieżę znana jest z oczywistych powodów jako Tower Hill. Chociaż wzgórze i towarzysząca mu okolica są kojarzone z Lawrence, a sama wieża znajduje się w Lawrence, niewielki skrawek Tower Hill rozciąga się na sąsiednie miasto Methuen. Dlatego czasem trzeba wyjaśnić, czy mówimy o Tower Hill w Methuen, czy o Tower Hill w Lawrence.

Wieża i zbiornik zostały wpisane na listę National Register of Historic Places w 1978 roku.^[1]

Historyczna Dzielnica Kanału Północnego w Lawrence, Massachusetts, obejmuje historyczne, przemysłowe serce miasta. Skupia się wokół Kanału Północnego i Wielkiej Tamy Kamiennej, które zapewniały siłę wodną dla wielu kompleksów młynów. Kanał został wpisany na listę National Register of Historic Places w 1975 roku, natomiast dzielnica po raz pierwszy została wpisana na listę w 1984 roku, a następnie nieznacznie rozszerzona w 2009 roku.

Miasto Lawrence zostało założone przez przemysłowca Abbotta Lawrence'a i współpracowników Essex Company jako modelowe miasto przemysłowe. W 1845 roku spółka ta nabyła grunty od ówczesnych miast Methuen i Andover i rozpoczęła budowę Kanału Północnego oraz Wielkiej Tamy Kamiennej. Prace obejmowały pogłębianie i budowę "nowego lądu", dzięki czemu powstała mała wyspa między rzeką Merrimack a kanałem, którego ujście znajduje się przy ujściu rzeki Spicket. Prace nad tymi dwoma głównymi elementami zakończyły się w 1848 roku i od tego momentu rozpoczął się rozwój miasta, które formalnie zostało założone w 1853 roku. Dzielnica historyczna obejmuje, oprócz kanału i tamy, budynki związane z młynem znajdujące się na wyspie i po północnej stronie kanału, a także kilka budynków stojących przy ulicach Methuen i Union lub łączących je ulicach bocznych. Rozszerzenie dzielnicy w 2009 r. objęło jeden budynek - Morehouse Bakery przy 5-9 Mill Street.^[3]

Most łukowy z kutego żelaza Moseley, znany również jako most Upper Pacific Mills, jest zabytkowym, nitowanym mostem łukowym z kutego żelaza, znajdującym się obecnie na terenie kampusu Merrimack College w North Andover w stanie Massachusetts. Most został wpisany na listę National Historic Civil Engineering Landmark w 1998 roku i pierwotnie stanowił część North Canal Historic District wpisanego do National Register of Historic Place. Jest to najstarszy most żelazny w Massachusetts i jeden z najstarszych mostów żelaznych w Stanach Zjednoczonych. Był to pierwszy most w Stanach Zjednoczonych, w którym do wykonania pasa górnego w kształcie trójkąta użyto nitowanych płyt z kutego żelaza.

Most został ukończony w 1864 roku jako Moseley Truss Bridge, zbudowany przez Moseley Iron Building Works z Bostonu, aby połączyć Pacific Mills z Canal Street w Lawrence, Massachusetts, przecinając Kanał Północny. Most częściowo zawalił się w późnych latach 80-tych, ale w 1989 r. został przeniesiony na teren kampusu Merrimack College w North Andover i poddany renowacji pod kierownictwem Francisa E. Griggsa, Jr. Profesora Inżynierii Lądowej. Została umieszczona nad stawem kampusowym jako kładka dla pieszych i ponownie poświęcona w tym nowym miejscu 23 października 1995 r.^[5]

Zapora Great Stone Dam została zbudowana w latach 1845-1848 w miejscu wodospadu Bodwell's Falls na rzece Merrimack, na terenie dzisiejszego Lawrence w stanie Massachusetts. Tama ma długość 900 stóp i wysokość 35 stóp.

Lawrence znajduje się w hrabstwie Essex, w stanie Massachusetts, około 25 mil (40 km) na północ od Bostonu i tylko kilka mil na południe od granicy z New Hampshire (Salem), w dolinie Merrimack. Zapora znajduje się 11 mil (18 km) w dół rzeki od Lowell i jest widoczna z drogi 28 (Broadway) w Lawrence oraz zza papierni Pacific Paper Mill (obecnie nieistniejącej).

Zapora zasila dwa kanały (Północny, zbudowany ponownie w 1848 roku, i Południowy, ukończony w 1896 roku). W szczytowym okresie Kanał Północny dostarczał do 13 000 koni mechanicznych, a Kanał Południowy 2000 koni mechanicznych; Essex Company sprzedawała "prawa młyńskie" do swojej energii wodnej, pozwalając młynom na korzystanie z dostarczanej energii. Kanał Północny istniał już przed budową tamy, ale został przebudowany, aby lepiej zasilać młyny i dostosować się do spadku terenu o 9,1 m (30 stóp) spowodowanego przez tamę. Kanał ten, o długości ok. 1 mili, posiadał śluzę strażniczą i trzy śluzy podnoszone z wrotami szczelinowymi. Śluzy zostały opuszczone w latach sześćdziesiątych XX wieku.

Obecnie na tamie znajduje się hydroelektrownia, ukończona w 1981 roku, której właścicielami są Central Rivers Power USA (obecnie spółka macierzysta Essex Company, która nadal jest właścicielem tamy) oraz Lawrence Hydroelectric Associates.^[6]

Stevens-Coolidge House and Gardens, dawniej znany jako Ashdale Farm, to ogród i zabytkowy dom położony na 91 akrach przy 153 Chickering Road w North Andover w stanie Massachusetts. Rodzina Helen Stevens Coolidge po raz pierwszy nabyła farmę w 1729 roku, a od 1914 do 1962 roku był to jej letni dom wraz z mężem Johnem Gardnerem Coolidge, dyplomatą, potomkiem Thomasa Jeffersona i bratankiem Isabelli Stewart Gardner. Obecnie jest to muzeum non-profit prowadzone przez The Trustees of Reservations.

W latach 1914-1918 architekt Joseph Everett Chandler przebudował dwa budynki gospodarcze z okresu późnofederalnego, tworząc dzisiejszy dom. Chandler udoskonalił również projekt krajobrazu, który ostatecznie obejmował ogród bylinowy, ogród kuchenny i kwiatowy oraz ogród różany (wszystkie w stylu Colonial Revival). Zbudowano również ogród potager (ogród kuchenny w stylu francuskim) z ceglaną serpentyną i kompleks szklarni. W zbiorach domu znajdują się artefakty azjatyckie, w tym chińska porcelana, amerykańskie meble i europejskie dzieła sztuki dekoracyjnej.

W 2020 r. rozpoczęto projekt mający na celu odrestaurowanie fresków znajdujących się w domu.^[7]

Blakeley Building to zabytkowy budynek handlowy przy 475-479 Essex St w centrum Lawrence, Massachusetts. Jest to jedyna dobrze zachowana XIX-wieczna pozostałość krajobrazu ulicznego, który rozciągał się na całą przecznicę. Czteropiętrowy budynek w stylu klasycystycznym został zbudowany w 1898 r. dla Richarda Barlowa, który w tym czasie ukończył budowę bloku pomiędzy ulicami Franklin i Hampshire. Od tego czasu pozostałe budynki zostały albo zburzone i zastąpione nowymi, albo znacznie zmienione. Konstrukcja jest w przeważającej części murowana, z granitowymi i metalowymi elementami wykończeniowymi. Na parterze budynku znajdują się lokale handlowe, a na wyższych piętrach - powierzchnie biurowe.

W 2009 r. budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[16]

Młyn Wood Worsted znajduje się przy South Union St. i Merrimack Street, na południowym brzegu rzeki Merrimack, w Lawrence, w stanie Massachusetts. Budynek młyna został zbudowany w latach 1906-1909 dla American Woolen Company i ze względu na swoje rozmiary został nazwany przez niektórych mieszkańców "ósmym cudem świata". Jest to sześciopiętrowy budynek z cegły, długi na 1300 stóp, wysoki na 125 stóp i obejmujący około 17 mil korytarzy. W momencie budowy jego celem było przeprowadzenie pod jednym dachem pełnego cyklu produkcyjnego tkanin z wełny czesankowej, od surowca do gotowej tkaniny.

Do zachowanych elementów młyna należą budynek główny i część magazynu. Magazyn jest siedmiopiętrowym budynkiem z cegły położonym na wschód od głównego budynku, z którego pozostała mniej więcej połowa oryginalnej konstrukcji. Dwie sekcje (z pierwotnych czterech) zostały rozebrane w 2009 roku wraz z szeregiem innych obiektów w kompleksie, w tym z sekcjami głównego budynku młyna.

Główny budynek młyna w obecnym kształcie podzielony jest na cztery części, w których zastosowano styl romański, wykonany z cegły z detalami z granitu i kamienia. Pierwszą z nich jest część biurowa, która wystaje z głównego korpusu. Podobnie jak główna część budynku ma sześć pięter, ale zwieńczona jest wieżą zegarową. Pozostałe trzy sekcje były pierwotnie oznaczone jako D, E i F i rozciągają się na wschód od biura. Sekcja D ma 33 wykusze, E - 42, a F - 45 wykuszy. Na południowej (wychodzącej na ulicę) elewacji budynku znajdują się trzy wieże klatek schodowych, które przerywają konstrukcję słupowo-spandrelowa na całej długości budynku. Z tych klatek schodowych wchodzi się do budynku przez otwory drzwiowe wpuszczone pod łukami. Fasada północna, zwrócona w stronę rzeki, jest jednolicie okienna, przerwana jedynie kutymi żelaznymi klapami przeciwpożarowymi i kilkoma zamurowanymi wykuszami, w których budynek był połączony z rozebranymi częściami A, B i C za pomocą krytych mostów nad odnogą kolejową.

Kompleks młyński został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 12 sierpnia 2010 roku. W momencie wpisania na listę część D była przekształcana w budynki mieszkalne.^[17]

Budynki przy 24-30 Summer St. to seria ceglanych domów szeregowych w Lawrence, Massachusetts. Te trzypiętrowe rezydencje w stylu Second Empire zostały zbudowane w 1877 roku dla Josepha Bushnella i E. S. Yatesa jako domy czynszowe. Składają się z czterech mieszkań, rozmieszczonych w lustrzanych parach. W każdej parze wejścia znajdują się pośrodku, a na zewnątrz znajduje się wystająca część wykuszowa, która wznosi się na wysokość drugiego piętra, gdzie zaczyna się mansardowy dach. Nad otworami drzwiowymi wystają z dachu lukarny z pojedynczymi oknami, a nad wykuszem - lukarny z podwójnymi oknami. Zarówno większe lukarny, jak i wejścia mają łuki segmentowe. Otwory drzwiowe są flankowane ozdobnym murem z cegły, a nad oknami pierwszego i drugiego piętra znajdują się ceglane obramowania. Od czasu wybudowania budynki przeszły tylko niewielkie zmiany zewnętrzne.

W 1985 r. budynki zostały wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków.^[18]