Kachina Peaks Wilderness - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

San Francisco Peaks – wulkaniczny grzbiet w środkowo-północnej Arizonie, święte miejsce Indian Ameryki Północnej i ośrodek sportów zimowych na terenie obszaru chronionego Coconino National Forest na północ od Flagstaff. Dla Indian z 13 okolicznych plemion, w tym Apaczów, Nawahów, Hopi i Zuni, te święte góry to miejsce tradycyjnych pielgrzymek, modlitw, ceremonii, poszukiwania wizji i składania ofiar, wykorzystywane od czasów przed europejską kolonizacją Ameryki Północnej po czasy współczesne.

Obecną nazwę nadali im hiszpańscy misjonarze, którzy w 1629 r. założyli pierwszą franciszkańską misję w Oraibi - położonej 60 mil dalej wiosce Hopi. Dokładniej zbadane i opisane przez Amerykanów w drugiej połowie XIX w. Od 1898 do 1908 r. leśny rezerwat przyrody, na skutek protestów okolicznych osadników przekształcony w chroniony las państwowy (Coconino National Forest).

Na obszarze San Francisco Peaks znajdują się cztery najwyższe szczyty Arizony, w tym najwyższy punkt grzbietu, Humphreys Peak. Wzgórza są jedynym obszarem w stanie, na którym występuje roślinność alpejska oraz stanowią główne źródło zaopatrzenia w wodę pobliskiego Flagstaff. Bezczeszczone z punktu widzenia potrzeb tubylczego kultu religijnego przez budowę dużego prywatnego ośrodka sportów zimowych Snowbowl, zagrożone są dalszą profanacją przez plany wytwarzania sztucznego śniegu z wód ściekowych.

Wiosną 2007 r. sąd federalny nakazał wstrzymanie sztucznego naśnieżania z uwagi na zagrożenie skażeniem środowiska i naruszenie wolności religijnej okolicznych plemion. Administrująca terenem wzgórz Federalna Służba Leśna odwołała się od tego wyroku i sprawa jest w toku.

San Francisco Peaks to jedno z wielu odwiedzanych od wieków, a obecnie zagrożonych degradacją i profanacją, świętych miejsc tubylczych ludów Ameryki. Wyroki sądów w sprawie tego znanego w USA miejsca uważane są za precedensowe, bowiem mogą stanowić istotny wskaźnik aktualnej polityki władz federalnych w stosunku do tubylczych Amerykanów.^[1]

Agassiz Peak jest drugim co do wysokości szczytem w amerykańskim stanie Arizona, o wysokości 12 360 stóp. Znajduje się na północ od Flagstaff w Arizonie, w paśmie San Francisco Peaks. Znajduje się w rezerwacie Kachina Peaks Wilderness w Coconino National Forest. Szczyt został nazwany na cześć Louisa Agassiza, urodzonego w Szwajcarii amerykańskiego biologa i geologa.

Wielu turystów odwiedzających Flagstaff błędnie zakłada, że Agassiz Peak to Humphreys Peak, najwyższy punkt stanu. Dzieje się tak dlatego, że Agassiz leży pomiędzy Humphreys a Flagstaff, zasłaniając widok na Humphreys z miasta.

Góra jest dostępna dla wspinaczy tylko zimą, gdy jest pokryta śniegiem. W innych okresach wędrówki powyżej linii drzew są nielegalne ze względu na status "zagrożonego siedliska krytycznego" mielarza z San Francisco Peaks (Senecio franciscanus).

Położony na szerokości geograficznej 35°19'33 "N Agassiz Peak jest najbardziej wysuniętym na południe szczytem górskim w sąsiednich Stanach Zjednoczonych, który wznosi się na wysokość ponad 12 000 stóp nad poziomem morza.^[2]

Doyle Peak znajduje się w San Francisco Peaks w północnej Arizonie i jest czwartym najwyższym szczytem, ale szóstym najwyższym nazwanym punktem w stanie Arizona z wysokością 11 464 stóp. Zarówno Aubineau Peak, jak i Rees Peak są wyższe, ale nie są na tyle wybitne, aby uznać je za samodzielne szczyty. Mimo nazwy "Doyle" na współczesnych mapach, to wzniesienie było znane jako "Schultz" Peak przynajmniej do lat 30. ubiegłego wieku. "Szczyt Doyle'a" był tradycyjnie nazwą grzbietu na zachód od szczytu Fremont. Wzniesienie nazywane na współczesnych mapach "Schultz" tradycyjnie nie miało nazwy.

Wejście na Schultz Peak może stanowić pewne wyzwanie, w zależności od wybranej trasy, ale nie jest trudne. Należy uważać, aby uniknąć zboczy piargowych, które można zobaczyć od południa we Flagstaff. Zbocza te są dość strome i łatwo się osuwają. Szczyt najłatwiej zdobyć wędrując szlakiem Weatherford Trail do Schultz Saddle, a następnie starym i dziś już niewyraźnym szlakiem mułów na szczyt, lub idąc granią z Lockett Meadow. Schultz Peak nie jest łagodnie zaokrągloną górą, którą wydaje się być z Flagstaff, ale grzbietem zorientowanym z południowego zachodu na północny wschód. Obszar szczytu jest raczej płaski i szeroki w kilku miejscach.

Niewielka budowla na południowej stronie szczytu Schultz Peak, nazywana przez niektórych chatką pasterską, została w rzeczywistości zbudowana przez Obserwatorium Lowella w 1927 roku w celu umieszczenia w niej teleskopu. Miejsce to zostało wybrane przez dr V. M. Sliphera, dyrektora Lowell Observatory, ze względu na parę sosen bristlecone ustawionych w linii północ-południe, tak aby można je było ściąć i wykorzystać jako podpory dla osi biegunowej teleskopu. Oś biegunową i teleskopy skonstruował Stanley Sykes z Obserwatorium Lowella, a domek, w którym znajdował się teleskop, wykonał Ramon Vilma (pisownia?), miejscowy kamieniarz. Konstrukcja miała dach z blachy falistej, który można było zrolować, aby odsłonić teleskop na czas obserwacji. Oś Polarna została przewieziona ciężarówką nową wówczas drogą Weatherford Road na Schultz Saddle, a następnie na mule na szczyt Schultz Peak, gdzie w ten sam sposób wciągnięto dwa używane tam teleskopy. Były to teleskopy: 12-calowy (30 cm) i 15-calowy (38 cm) reflektor. W miejscu obserwacji znajdowało się również małe dormitorium, częściowo wcięte w zbocze na wschód od teleskopu, po którym pozostało jedynie niewyraźne zagłębienie. Od 1927 do 1932 r. było to najwyżej położone miejsce obserwacji astronomicznych na Ziemi. W 1932 roku to wyróżnienie przeszło w ręce Szwajcarów, którzy oddali do użytku nieco wyżej położone miejsce obserwacyjne na Jungfrau. Pierwotnym celem tego obiektu było prowadzenie obserwacji spektroskopowych planet, gwiazd i mgławic, aby wykorzystać zwiększoną transmisję atmosferyczną na dużych wysokościach, zwłaszcza w zakresie ultrafioletu i podczerwieni. Podobny teleskop i konstrukcja roll-off zostały zbudowane w kampusie Mars Hill należącym do Lowell Observatory, aby można było porównać obserwacje spektroskopowe prowadzone w obu ośrodkach. Teleskop w Mars Hill jest nadal używany i obecnie zamontowany jest na nim 21-calowy (53 cm) reflektor. Teleskopy i oś polarna z teleskopu na Schultz Peak nadal istnieją, a jeden z zespołów łożysk z oryginalnego dachu został odzyskany z Schultz Peak jako ewentualny przyszły eksponat muzealny.

W latach 1931-1933 Harvard-Cornell Meteor Expedition pod kierownictwem dr Ernsta Öpika, dr Harlowa Shapleya z Harvardu i dr Samuela L. Boothroyda z Cornella wykorzystała stację Schultz Peak w Lowell jako jedno z miejsc obserwacji meteorów. Wykorzystali oni technikę wibrującego lustra opracowaną przez dr Öpika i dr Boothroyda do pomiaru prędkości meteorów oraz rejestrowali tory meteorów z dwóch miejsc, aby obliczyć wysokość meteorów na podstawie ich paralaksy. Drugie miejsce obserwacji do pomiaru paralaksy znajdowało się początkowo w pobliżu Bellmont, AZ, ale później zostało przeniesione do Padre Canyon, AZ. W 1933 roku dr Boothroyd powrócił, aby przetestować nową technikę próżniowego pokrywania zwierciadeł, opracowaną niedawno na Uniwersytecie Cornella. W ten sposób teleskop w stacji Schultz Peak stał się na krótko największym na świecie teleskopem pokrytym nową, doskonałą techniką aluminizacji. Aluminizacja próżniowa pozostaje preferowaną metodą pokrywania zwierciadeł teleskopów, z wyjątkiem kilku bardzo specyficznych zastosowań. Wielu astronomów, którzy korzystali ze stacji Schultz Peak, wniosło istotny wkład w rozwój astronomii, a kilka prac naukowych zostało opublikowanych z wykorzystaniem danych uzyskanych w stacji Schultz Peak. Jest to mocny argument za tym, aby skorygować błąd w nazewnictwie i przywrócić nazwy "Schultz" i "Doyle" do ich właściwych szczytów.

Teleskop i oś polarna zostały usunięte ze stacji Schultz Peak w 1937 roku przez dr V. M. Sliphera i kilku młodszych pracowników Obserwatorium Lowella. Obiekt został opuszczony i do lat 70. XX wieku dach zawalił się z powodu wieloletnich zaniedbań i zimowego śniegu, który może go całkowicie zasypać. Wędrowcy zrekonstruowali go mniej więcej w tym czasie jako chatę, ale utrzymanie struktury jest procesem ciągłym. Wielu wędrowców i obozowiczów zostawia w niej zapasy i prowiant lub korzysta z nich w razie potrzeby. Podczas zwiedzania warto poszukać wodoodpornego pojemnika z dziennikiem wędrówek i innymi informacjami. Warto też poszukać dwóch pniaków z drzewa bristlecone, które wyznaczyły to miejsce. Znajdują się one w pobliżu środka północnej i południowej ściany chaty, przy czym północny jest znacznie wyższy. Zachęcamy do odwiedzenia i pomocy w zachowaniu tego wyjątkowego i mało znanego skarbu Flagstaff.

Od sierpnia 2016 r. domek na Doyle został odbudowany, nie do stanu pierwotnego, ale do stanu funkcjonalnego. Dach, nowa ściana wschodnia z paleniskiem z kamieni oraz niewielka ilość drewna opałowego pociętego, rozłupanego i ułożonego w stosy wewnątrz do użytku każdego potrzebującego. Wszystkie materiały zostały odzyskane z tego, co było na miejscu, blacha dachowa, tarcica, kamienie. Nowe gwoździe i taśmę hydrauliczną wbito po schodach, a belkę kalenicową i krokwie wycięto na miejscu, używając martwych drzew ze szczytu góry; do budowy ani na opał nie użyto żywych drzew.^[3]