Colico - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Fort Montecchio-Lusardi to fort wojskowy znajdujący się w Colico, w prowincji Lecco, w północnych Włoszech. Został zbudowany w latach 1911-1914.

Jest to jedyny włoski fort z okresu I wojny światowej, który zachował się w stanie nienaruszonym wraz z oryginalnym uzbrojeniem. Główną funkcją fortu była kontrola dróg Splugi, Maloja i Stelvio, na wypadek gdyby mocarstwa centralne zdecydowały się na inwazję na północne Włochy, naruszając neutralność Szwajcarii.

Fort był jedną z twierdz w złożonym systemie zapór, który rozciągał się aż do Monte Legnone, jednak przez całą wojnę światową pozostawał nieaktywny. Podczas II wojny światowej fort nie brał udziału w żadnej większej akcji: jedyne strzały padły po zajęciu fortu przez partyzantów, do kolumny niemieckiej, która maszerowała wzdłuż przeciwległego brzegu jeziora. Jednak na przełomie 1944/1945 r. fort był planowany przez włoski reżim faszystowski jako Ridotto Alpino Repubblicano, czyli alpejska reduta w Valtellinie, która miała stanowić ostatni bastion w walce z aliantami.

Fort był później wykorzystywany jako magazyn broni.

Do atrakcji w forcie należą cztery francuskie działa 149 mm o zasięgu 14 km, każde obracające się wewnątrz żeliwnej kopuły. Fort podzielony jest na dwie części: w dolnej znajdują się budynki mieszkalne i prochownie, a w górnej - działa. Obie części połączone są łukowatą galerią.^[2]

Fort Fuentes, wł: Forte di Fuentes, to dawny fort wojskowy na wzgórzu Montecchio lub Monteggiolo w pobliżu Colico, w prowincji Lecco, w Lombardii, w północnych Włoszech.

Został zbudowany przez hiszpańskiego gubernatora Mediolanu, Don Pedro Enríquez de Acevedo, hrabiego Fuentes, aby dowodzić Pian di Spagna i strategicznym Trivio di Fuentes, skrzyżowaniem między Valtellina, Valchiavenna i Alto Lario, w celu obrony północnej granicy domeny hiszpańskiej przed Gryzoniami na północy. Budowę rozpoczęto w 1603 r. lub w październiku 1609 r. pod kierunkiem architekta wojskowego Gabrio Brusca, a zakończono w ciągu trzech lat. Dodatkowymi budowlami warownymi były: wieża Sorico, Torretta del Passo, Fortino d'Adda, Torrino di Borgofrancone, Torretta di Curcio i wieża Fontanedo. Podobnie jak Mediolan, fort Fuentes został w 1706 r. poddany księciu Eugeniuszowi Sabaudzkiemu, co zakończyło hiszpańską kontrolę nad tym obszarem. Uważa się, że koń Samolaco wywodzi się częściowo od hiszpańskich koni porzuconych przez garnizony tych fortyfikacji.

W 1769 r. fort został odwiedzony przez cesarza Józefa II, który uznał go za bezużyteczny militarnie. W 1782 r. został zlikwidowany, a wzgórze sprzedano na aukcji prywatnemu nabywcy. Twierdza została w dużej mierze zburzona w 1796 r. przez generała Rambeau na rozkaz Napoleona i na prośbę Gryzonii. W XIX wieku ruiny stały się schronieniem dla grup bandytów, których austriacka żandarmeria nie była w stanie powstrzymać.

W latach 1911-1913 w tym miejscu zbudowano fort Montecchio-Lusardi z ośmioma stanowiskami artyleryjskimi, a okrągła wieża hiszpańska po stronie zachodniej została w tym czasie rozebrana. W czasie I wojny światowej fort nie brał udziału w działaniach.

W 1987 r. całe wzgórze, wraz z ruinami fortu, zostało przejęte przez prowincję Como, a następnie przekazane prowincji Lecco. W 1998 r. powstało Associazione Forte di Fuentes, stowarzyszenie zajmujące się ochroną tego historycznego miejsca.^[3]