Capri - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ogrody Augusta, pierwotnie znane pod nazwą Ogrody Kruppa, to ogrody botaniczne na wyspie Capri, w Kampanii, we Włoszech.

Ogrody zostały założone przez niemieckiego przemysłowca Friedricha Alfreda Kruppa na początku XX wieku w celu wybudowania jego rezydencji na Capri. Początkowo ogrody nosiły nazwę "Ogrody Kruppa", która to nazwa obowiązywała do 1918 r., kiedy to zmieniono nazwę na "Ogrody Augusta", pod którą są znane do dziś.

Ogrody, zaprojektowane w formie tarasów z widokiem na morze, można uznać za świadectwo bogatej flory wyspy Capri, z różnymi roślinami ozdobnymi i kwiatami, takimi jak pelargonie, dalie i żarnowce.

W ogrodach znajduje się pomnik Włodzimierza Lenina, jeden z nielicznych tego typu we Włoszech, wykonany w 1968 r., po zatwierdzeniu uchwały władz miejskich, przez włoskiego rzeźbiarza Giacomo Manzu, któremu prace zleciła Ambasada ZSRR we Włoszech. Pomnik, składający się z kilku bloków marmuru o wysokości 5 metrów, znajduje się w ogrodzie przed domem rosyjskiego pisarza Maksyma Gorkiego, który gościł tam Lenina w 1908 r.

Z Ogrodów Augusta można podziwiać 180-stopniową panoramę wyspy Capri, ponieważ widać górę Solaro, zatokę Marina Piccola i Faraglioni.^[2]

Ruiny rzymskiego pałacu cesarskiego. Willa Jovis – jedna z dwunastu willi cesarza Tyberiusza zbudowanych na Capri. Została usytuowana na szczycie Monte Tiberio, który wznosi się na wysokość 354 m n.p.m. Sądząc po zachowanych ruinach, była najbogatszą i najprawdopodobniej główną siedzibą cesarza na wyspie. Pod jej centralną częścią umieszczono cztery ogromne zbiorniki na wodę, przykryte sklepieniem kolebkowym. Z uwagi na oddalenie od źródeł i wysokość położenia willi bardzo ważne było zbieranie i gromadzenie wszystkich opadów deszczu. Woda była niezbędna do prawidłowego funkcjonowania wszystkich tradycyjnych elementów zabudowy.

Pomieszczenia przeznaczone dla cesarza umieszczono w części wschodniej i północnej. Sala tronowa łączyła się korytarzem z pomieszczeniami prywatnymi, z których widoczna była Zatoka Neapolitańska. Z sali, w której odbywały się uczty, niewielki korytarz prowadzi do urwiska zwanego Salto di Tiberio (z boku zbocza od strony morza widoczny jest w zboczu góry duży otwór), podobno cesarz pozbywał się swoich wrogów, zrzucając ich z tego miejsca do morza.

Termy zostały zlokalizowane w południowej części zabudowy. Mimo niewielkiego obszaru umieszczono tam wszystkie pomieszczenia spełniające typowe dla rzymskich term funkcje. Znalazły się tu szatnie, pomieszczenie dla zimnej (frigidarium) i ciepłej (caldarium) kąpieli, pokój służący do odpoczynku (tepidarium), piec do ogrzewania wody oraz system kanałów rozprowadzających ciepło (hypocaustum).

Obecnie na terenie prywatnych apartamentów cesarskich znajduje się zbudowany w XVIII wieku kościółek Santa Maria del Soccorso.^[4]

Słynne formacje skalne w oceanie. Faraglioni – formacje skalne wypiętrzające się z morza w pobliżu lądu. Przez erozyjną działalność wody i wiatru mają ostre kształty. Najbardziej znane są skały znajdujące się w pobliżu wyspy Capri, przy wejściu do Marina Piccola. Grupę trzech Faraglioni tworzą:

• Stella – położona najbliżej wyspy skała o wysokości 109,0 m
• Faraglione di mezzo o wysokości 81,0 m. W skale o długości 60,0 m znajduje się otwór przypominający bramę, przez który przepływają niewielkie stateczki wycieczkowe
• Scopolo – najbardziej oddalony od wyspy o wysokości 104,0 m

Nieco oddalony od nich i niższy to czwarty Faraglion zwany Monacone. Dawniej widywano na nim niewielką kolonię fok mnisich.

Na skałach żyje rzadki podgatunek jaszczurki murowej (Lacerta muralis coeruela) nazywany po włosku Lucertola azzurra od koloru ciała.^[5]

Klasztor. Kartuzja San Giacomo została zbudowana na wyspie Capri w 1371 roku w pobliżu ruin willi Tyberiusza. Fundatorem klasztoru był Giacomo Arcucci, sekretarz królowej Neapolu Joanny I d'Anjou. Podczas pierwszych lat pobytu zakonników na wyspie klasztor otoczony był opieką królów Neapolu z dynastii Andegaweńskiej i Aragońskiej. Po podboju królestwa przez Hiszpanię na początku XVI wieku, wyspę a zatem i klasztor nękały grabieże piratów. Poważne zniszczenia spowodował najazd pirata osmańskiego Khair ad-din znanego jako Barbarossa w 1534 roku oraz pożar w 1553 wzniecony przez korsarzy Dragut'a i Mustafę Pascia.

Odbudowa kartuzji trwała od 1560 – 1691 roku. Jednocześnie klasztor został ufortyfikowany przez wzniesienie murów obronnych. Okres dobrobytu zapewniły klasztorowi liczne zapisy otrzymane po zarazie w 1656 roku.

W 1808 zakon został zamknięty. Dopiero w 1920 roku zainteresowali się budynkiem artyści bywający na wyspie. Kolejne zniszczenia przyniosły lata drugiej wojny. Obecnie w budynku mieści się Biblioteka Miejska, Muzeum z wystawą obrazów niemieckiego malarza Karla Wilhelma Diefenbacha i szkoła.

Kartuzja zbudowana została wokół dwóch dziedzińców, z których jeden – Dziedziniec Mały (Chiosto Piccolo) pochodzi z zabudowy czternastowiecznej a drugi, Dziedziniec Wielki (Chiosto Grande) został zbudowany podczas odbudowy z szesnastego wieku. Cele zakonników rozmieszczone zostały wokół dziedzińców. Do budowy Dziedzińca Małego użyto elementów pochodzących z jednej z willi Tyberiusza (m.in. głowic kolumn). Podczas odbudowy klasztoru przeprowadzonej w XVII wieku zostały one obudowane i upodobnione stylistycznie do zabudowy Dziedzińca Wielkiego. Ponownego ich odkrycia dokonano podczas prac restauracyjnych przeprowadzonych na początku XX wieku.

Kościół San Giacomo jest budynkiem jednonawowym przekrytym sklepieniem krzyżowym. Prezbiterium kończy absyda, w której znajduje się oświetlające wnętrze triforium. Wewnątrz, na ścianach i sklepieniu zachowały się fragmenty fresków z 1690 r. Z tarasów widokowych ogrodu klasztornego widoczna jest zatoka Marina Piccola oraz skały Faraglioni.^[7]

Cimitero acattolico di Capri to niekatolicki cmentarz na wyspie Capri. Założony w 1878 roku przez Anglika George'a Haywarda, zawiera 204 groby należące do 21 różnych narodowości. Większość osób pochowanych na tym cmentarzu jest jednak narodowości angielskiej, niemieckiej, rosyjskiej lub amerykańskiej. Poza protestantami na cmentarzu pochowani są także Żydzi, prawosławni i niektórzy katolicy. Wśród godnych uwagi osób pochowanych na cmentarzu znajdują się między innymi: francuski baron Jacques d'Adelsward-Fersen, Lucio Amelio, Günter Ammon, Gracie Fields, Norman Douglas i Jakob Johann von Uexküll.

Po II wojnie światowej na cmentarzu nastąpił okres wielkiego zaniedbania, który zakończył się w 1986 roku, kiedy to władze miasta Capri zadbały o konserwację i renowację grobów cmentarnych.^[8]