Cape Cod National Seashore - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Long Point Light Station to zabytkowa latarnia morska na północno-wschodnim krańcu Long Point w Provincetown w stanie Massachusetts. Jako pomoc nawigacyjna wyznacza ona południowo-zachodnią krawędź wejścia do portu Provincetown. W wykazie świateł straży przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych opisano ją po prostu jako "białą kwadratową wieżę". Rzucane przez nią światło jest zielone, okultystyczne co 4 sekundy, a przy wysokości ogniska 35,5 stopy nad średnim poziomem morza ma zasięg widzialności 8 mil morskich. Przy słabej pogodzie można usłyszeć róg mgłowy stacji - rozbrzmiewający pojedynczym dźwiękiem przez dwie sekundy i powtarzający się co 15 sekund - który wydaje się wzywać swojego niemal identycznego najbliższego sąsiada, Wood End Light.^[1]

Plaża Marconi jest częścią Cape Cod National Seashore w Wellfleet, Massachusetts. Plaża została nazwana na cześć włoskiego wynalazcy Guglielmo Marconiego. W 1903 r. z pobliskiej stacji Marconi Station nadano pierwszą transatlantycką wiadomość bezprzewodową pochodzącą ze Stanów Zjednoczonych - wiadomość od prezydenta USA Theodore'a Roosevelta do króla Wielkiej Brytanii Edwarda VII. Plaża była również wykorzystywana przez dawny Camp Wellfleet do testów artyleryjskich i rakietowych.

Z punktu widokowego na szczycie stromego klifu nad plażą rozciąga się rozległy widok na Ocean Atlantycki i Zatokę Cape Cod. Służby Parku Narodowego zbudowały na miejscu ekspozycję opisującą historię telegrafii bezprzewodowej, choć jej część została usunięta z powodu erozji plaży. W sezonie letnim do dyspozycji plażowiczów są toalety i prysznice na świeżym powietrzu, a także parking na miejscu i dojazd z pobliskiej ścieżki rowerowej drogą dwupasmową. Wstęp dla pojazdów i pieszych jest płatny według stawek obowiązujących na wszystkich plażach Cape Cod National Seashore.

Plaża Marconi jest popularna wśród miejscowych i turystów, którzy lubią surfing i boogie boarding. Jest to jedna z pięciu plaż Narodowego Wybrzeża Przylądka Dorsza, które znajdują się po stronie oceanu, co zazwyczaj zapewnia lepsze warunki do surfowania niż plaże po stronie zatoki. Niski przypływ odsłania dość płaski odcinek plaży, dzięki czemu jest ona popularna także jako miejsce do uprawiania skimboardingu.

W wodach Marconi często można zobaczyć foki, które latem i jesienią często przeszkadzają surferom w wyławianiu bluefish i striped bass pływających za falochronami.^[3]

Marconi Wireless Station Site w South Wellfleet, Massachusetts, jest miejscem pierwszej transatlantyckiej łączności bezprzewodowej między Stanami Zjednoczonymi a Europą, która miała miejsce 18 stycznia 1903 roku. W tym miejscu, obecnie na terenie Narodowego Rezerwatu Morskiego Przylądka Dorsza, wynalazca Guglielmo Marconi wzniósł duży układ antenowy na czterech drewnianych wieżach o wysokości 210 stóp i założył stację nadawczą napędzaną silnikami naftowymi, które wytwarzały prąd o napięciu 25 000 woltów potrzebny do przesłania sygnałów do podobnej stacji w Poldhu w Kornwalii w Wielkiej Brytanii. John's w Nowej Fundlandii i Labradorze w 1901 r.; Glace Bay w Nowej Szkocji była miejscem pierwszej takiej dwukierunkowej transmisji w 1902 r. Jedną z najbardziej znaczących ról stacja odegrała podczas zatonięcia statku RMS Titanic w kwietniu 1912 roku. Operatorzy stacji zdołali zaalarmować statek RMS Carpathia, dzięki czemu możliwe było uratowanie części pasażerów Titanica. Stacja została zamknięta w 1917 roku, częściowo z powodu obaw związanych z jej wykorzystaniem podczas I wojny światowej, ale także dlatego, że jej wieże były zagrożone erozją. W 1920 roku usunięto z terenu stacji przydatne materiały i wyposażenie, po czym została ona opuszczona. Od tamtego czasu erozja zbierała swoje żniwo, a w dniu wydania broszury National Park Service niewiele pozostało. We wrześniu 2014 roku nie pozostał po nim żaden ślad - wszystko pochłonęło morze.

Do 1912 r. Marconi przeniósł stację do Chatham, skąd nawiązywano łączność z Titaniciem i Carpathią. Można się spierać, czy stacja w Wellfleet była kiedykolwiek uruchomiona komercyjnie.

W 1975 r. miejsce to zostało wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[4]

Highland Light jest czynną latarnią morską na terenie Cape Cod National Seashore w North Truro w stanie Massachusetts. Obecna wieża została wzniesiona w 1857 roku, zastępując dwie wcześniejsze wieże zbudowane w 1797 i 1831 roku. Jest to najstarsza i najwyższa latarnia morska na Przylądku Dorsza.

Teren jest otwarty przez cały rok, natomiast latarnia jest dostępna dla zwiedzających od maja do końca października, z możliwością zwiedzania z przewodnikiem. Highland Light jest własnością National Park Service, a opiekę nad nią sprawowało Highland Museum and Lighthouse, Inc. do 2014 r., kiedy to Eastern National, inna grupa non-profit, przejęła kontrakt na prowadzenie obiektu jako atrakcji turystycznej. Straż Przybrzeżna Stanów Zjednoczonych obsługuje latarnię jako pomoc w nawigacji. Statek marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych USS Highland Light (IX-48) został nazwany na cześć światła. Jest ona wpisana na listę National Register of Historic Places jako Highland Light Station.^[6]

Wood End Light Lookout Station to zabytkowa latarnia morska, znajdująca się na południowo-zachodnim krańcu Long Point w Provincetown w stanie Massachusetts. Znajduje się w Wood End, w pobliżu najbardziej wysuniętego na południe krańca mierzei Provincetown i służy jako pomoc nawigacyjna dla statków podchodzących do portu Provincetown. Stacja świetlna Long Point, znajdująca się dalej na półwyspie na końcu Long Point, ma identyczną konstrukcję i została ukończona w 1875 r., trzy lata po latarni Wood End.

Latarnia została po raz pierwszy zapalona 20 listopada 1872 r., a w 1987 r. wpisano ją do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places). W 1981 roku latarnia Wood End Light stała się pierwszą latarnią morską w Massachusetts, która została przystosowana do zasilania energią słoneczną.

W 1896 r. wybudowano drewniany domek dozorcy, a także szopę magazynową i olejarnię. Ze względu na zmieniające się czasy i brak zapotrzebowania na obsługę stacji świetlnej, w 1961 r. podjęto decyzję o rozbiórce budynków, pozostawiając jedynie wieżę i olejarnię.^[8]