Campi Bisenzio - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

San Giovanni Battista lub dell'Autostrada del Sole to kościół w Campi Bisenzio, niedaleko Florencji, we Włoszech, w obrębie dużego obszaru odpoczynku przy autostradzie, dzielonego między dwie drogi autostrady. Można do niego dotrzeć także pieszo z drogi lokalnej poza systemem autostrad.

Kościół nosi imię Jana Chrzciciela, ale zyskał też miano kościoła przy Autostradzie Słońca ze względu na swoje położenie między autostradą Słońca a autostradą A11 Firenze-Mare.

Projekt kościoła ma odzwierciedlać zarówno nowoczesne, jak i tradycyjne wzornictwo kościelne. Krzyżowy" plan kondygnacji i kamienna okładzina mają przywodzić na myśl tradycję, natomiast pionowe elementy przypominające namiot i miedziane pokrycie dachu odzwierciedlają współczesne gusta projektantów. Wysokość kościoła wynosi 27,5 metra (90 stóp).

Został zbudowany w latach 1960-1963 na podstawie planów Giovanniego Michelucciego. Materiały użyte do budowy budynku to kamień i beton na ściany, miedź na dach, oksydowana na zielono na zewnątrz i wypalana na blond wewnątrz. Elementy wewnętrzne wykonano z marmuru, szkła i brązu. Rzut budynku jest asymetryczny i przebiega po sinusoidalnych krzywiznach, co daje wrażenie płynności przestrzeni. Kościół zdobią dzieła Marcello Avenali, Jorio Vivarelli, Dilvo Lotti i Luigi Venturini.

Intencją budowniczych kościoła było uczczenie pamięci robotników, którzy zginęli podczas budowy autostrady, oraz stworzenie "parafii dla turystów", aby podróżujący mieli gdzie się modlić.

Autostrada del Sole jest odzwierciedleniem dwóch wielkich przemian społecznych lat 60-tych XX wieku: społeczeństwa zmierzającego w kierunku kultury bardziej mobilnej i wędrownej oraz nowych idei religijnych, które przyniosły oświadczenia Soboru Watykańskiego II.

Zwiedziłem kościół Giovanniego Michelucciego przy Autostradzie (...) i teraz zdaję sobie sprawę, że jest to niezwykle piękna i efektowna budowla.^[2]

Teatrodante Carlo Monni znajduje się w centrum miasta Campi Bisenzio, tuż przed Palazzo Comunale, na placu poświęconym wielkiemu florenckiemu poecie.

Teatr powstał około 1870 r., kiedy to ówczesna administracja miejska zadeklarowała chęć nieodpłatnego przekazania działki zakupionej od rodziny Beninich firmie, która podjęłaby się budowy teatru. Miasto nigdy nie posiadało takiej budowli, z wyjątkiem małego drewnianego budynku, który miał stanąć w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Izba Rady, a brak ten był szczególnie odczuwalny w latach rozkwitu opery włoskiej.

W 1871 r. kilku zamożnych mieszkańców Campigiani, pod patronatem hrabiego Giovanniego Rucellai, założyło Accademia dei Perseveranti, towarzystwo, którego celem była budowa teatru i którego udziały szybko sprzedano. Władze miasta, przyłączając się do inicjatywy, chciały zabezpieczyć "lożę królewską" na potrzeby własnych imprez. Projekt tego dzieła powierzono architektowi z Campigiano, Mariano Falciniemu, który sięgnął po jeden ze swoich starych projektów teatru w Aleksandrii w Egipcie. Budowa postępowała jednak szybko i teatr, poświęcony największemu włoskiemu poecie, został otwarty już w 1873 roku.

Teatr Dantego szybko zasłynął wśród teatrów Toskanii z jakości swoich przedstawień i artystów, którzy pojawiali się na jego deskach, do tego stopnia, że Campi zyskało przydomek "małej Parmy", a jego publiczność, złożona z entuzjastów, znana była ze swej gwałtowności: słynne są protesty przeciwko artystom, którzy nie spełniali oczekiwań (nawet pewien śpiewak był ścigany aż do Peretoli). Na scenie Dantego debiutowali niektórzy śpiewacy operowi Campigiani, którzy mieli zrobić błyskotliwe kariery w największych teatrach włoskich i zagranicznych, jak tenor Gino Fratesi, bas Ugo Novelli i baryton Rolando Panerai.

Teatr zachował się w swojej pierwotnej formie, z klasyczną XIX-wieczną konstrukcją skrzyniową, do 1938 r., kiedy to został poddany pewnym modyfikacjom umożliwiającym wykorzystanie go jako kina. W 1952 roku teatr został poddany prawdziwej destrukcji, która doprowadziła do zniszczenia lóż i wyposażenia wnętrza oraz przekształcenia go w zwykłe kino. Od tego czasu z pierwotnego budynku pozostała tylko fasada.

Kariera kina Dante trwała do lat siedemdziesiątych, kiedy to, wraz z kryzysem kina, coraz częściej w jego repertuarze pojawiały się filmy z tzw. czerwonej latarni. Pod koniec lat osiemdziesiątych administracja miejska próbowała ożywić kino, angażując się w wyświetlanie premier, ale bez powodzenia. Kino zamknęło więc swoje podwoje i pozostawało w stanie zaniedbania aż do końca wieku, kiedy to zostało zakupione przez administrację miejską w celu przywrócenia mu dawnej świetności. Opracowano bardzo nowoczesny projekt renowacji i rozpoczęto prace, które zakończono na początku 2007 roku. Administracja miejska, która opracowała i uruchomiła sprzedaż akcji mieszkańcom w celu sfinansowania renowacji, mianowała Alessandro Benvenutiego pierwszym dyrektorem artystycznym teatru, który został ponownie otwarty 9 lutego 2007 roku. W maju 2014 r. teatr otrzymał imię aktora Carlo Monni z Campigiano i został przemianowany na Teatrodante Carlo Monni.