Alghero - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wycieczki po katedrze z dzwonnicą. Katedra w Alghero, inaczej Katedra Najświętszej Marii Panny Niepokalanej, to rzymskokatolicka katedra w Alghero w prowincji Sassari, na Sardynii, we Włoszech. Znajduje się w historycznym centrum miasta. Od 1503 do 1986 roku była siedzibą biskupa Alghero, a od 1986 roku jest siedzibą biskupa Alghero-Bosa.

Alghero zostało uznane za siedzibę diecezji w 1503 roku, ale budowa katedry rozpoczęła się dopiero w 1567 roku. Katedra została otwarta w 1593 roku, ale nie została ukończona. Po kilku renowacjach została konsekrowana w 1730 roku.

Kościół był pierwotnie zbudowany w stylu katalońsko-gotyckim, o czym świadczy pięć kaplic i ambit prezbiterium, w którym znajduje się również ośmiokątna podstawa dzwonnicy. Nawa główna i dwie nawy boczne są natomiast w stylu późnorenesansowym. Ołtarz główny został zaprojektowany przez genueńskiego artystę Giuseppe Massettiego (1727): rzeźba przedstawia Maryję Niepokalaną otoczoną aniołami. Zaprojektował on również ambulatorium i ambonę. W 1862 r. do fasady dobudowano neoklasycystyczny przedsionek, który radykalnie zmienił jej wygląd.

Pierwsza kaplica po prawej stronie jest poświęcona Najświętszemu Sakramentowi. Jej imponujący, marmurowy ołtarz został otwarty w 1824 roku. Znajduje się on wewnątrz okrągłej świątyni, przypominającej świątynię Westy w Rzymie.

Katedra jest miejscem pochówku urodzonego we Włoszech księcia Montferratu (1762-1799) i jego brata hrabiego Asti (1766-1802), którzy zmarli na wyspie, zachorowawszy na malarię. Marmurowe mauzoleum zostało wyrzeźbione przez Felice Festa na początku XIX wieku.^[4]

Nekropolia w Anghelu Ruju to prenuragijskie stanowisko archeologiczne położone na północ od miasta Alghero, w prowincji Sassari, na Sardynii. Jest to największa nekropolia przednaturgijskiej Sardynii.

Nekropolia została odkryta przypadkowo w 1903 r. podczas wykopalisk pod budowę gospodarstwa rolnego na terenie winnicy Sella&Mosca. Znaleziono wówczas ludzką czaszkę i naczynie na trójnogu. Po tych odkryciach archeolog Antonio Taramelli przeprowadził w następnym roku pierwsze wykopaliska na tym terenie, odkrywając dziesięć domus de janas. Później odkryto jeszcze 21 innych, a dalsze prace badawcze doprowadziły do odkrycia 38 domus de janas.

), które pozwalają datować nekropolię na późny neolit (kultura Ozieri 3200-2800 p.n.e.) i potwierdzają jej użytkowanie również w epoce miedzi i wczesnej epoce brązu, między 2800 a 1600 p.n.e. (kultury Abealzu-Filigosa, Monte Claro, Bell Beaker, Bonnanaro). Ponadto znaleziska narzędzi krzemiennych, grotów maczug, grotów strzał, siekier i paciorków sugerują, że kultura ta kładła nacisk na polowania i sprawność wojowników; natomiast srebrne pierścienie, miedziane sztylety, które wydają się pochodzić z Hiszpanii, szydło, które prawdopodobnie pochodziło z południowej Francji, miedziany pierścień w stylu wschodnioeuropejskim oraz siekiera pochodząca z Wysp Brytyjskich wskazują, że Sardynia była w tym okresie silnie zaangażowana w handel międzynarodowy. Ze swojej strony Sardyńczycy byli znani z posiadania dużej ilości cennego obsydianu z Monte Arci, dawno uśpionego wulkanu na wyspie.

Do najbardziej uderzających cech Nekropolii należą liczne rzeźby przedstawiające głowy długorogich byków, znajdujące się w co najmniej trzech grobowcach i wokół nich. Przypuszcza się, że wspierają one teorię "Bogini Matki", a także sugerują rodzaj kultu Słońca.^[5]