Albano Laziale - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny della Rotonda, dawniej znane jako Santa Maria Maggiore, to ważne sanktuarium maryjne w Lacjum, położone w mieście Albano Laziale, w prowincji Rzym, w regionie Castelli Romani.

Sanktuarium zajmuje starożytną okrągłą budowlę rzymską z I wieku, związaną z willą Domicjana w Castel Gandolfo, która wcześniej była nimfeum lub, według innych hipotez, świątynią. Budynek został przebudowany na cele chrześcijańskie za czasów Konstantyna Wielkiego lub w okresie między IX a XI wiekiem.

Prawdopodobnie w pierwszych wiekach istnienia był prowadzony przez mnichów obrządku bizantyjskiego, od XIV w. do 1444 r. był prowadzony przez zakonnice augustianki, a następnie został przekazany mnichom Girolamini z bazyliki świętych Bonifacego i Aleksego na Awentynie w Rzymie, którzy utrzymywali go aż do 1663 r., kiedy to sanktuarium zostało zakupione przez podmiejską diecezję Albano w celu zainstalowania tam seminarium biskupiego. W latach 1708-1799 kierownictwo seminarium i sanktuarium przeszło w ręce ojców skolopianów. Od tego czasu sanktuarium jest własnością diecezji i zostało przyłączone do parafii bazyliki katedralnej San Pancrazio. Obecnie znajduje się na liście chronionych zabytków architektury regionu Lazio.

Kościół parafialny San Pietro Apostolo to katolickie miejsce kultu w Albano Laziale, mieście w prowincji Rzym, w podmiejskiej dzielnicy Albano.

Piotra, który zgodnie z miejscową tradycją był ewangelizatorem Albano Laziale w I wieku.

Najwcześniejsze wzmianki o istnieniu kościoła pochodzą z Vita Leoni papae Anastazego Librariusa, według którego papież Leon III polecił odbudować popadający w ruinę dach kościoła św.

Dzwonnica kościoła jest w stylu romańskim i pochodzi z XII wieku. Z tyłu znajduje się kaplica iuspatronatus rodziny Savelli, panów feudalnych tego miejsca, którzy otaczali kościół swoją opieką od XV w. do 1697 r.

Ten starożytny kościół, zbudowany na zlecenie papieża Ormisda (514-523 n.e.), został wykuty w dużej hali należącej do łaźni rzymskich zbudowanych przez cesarza rzymskiego Caracallę.

Najważniejsza z licznych przebudów miała miejsce w późnym średniowieczu (XII w.), natomiast w XIV w. dokonano szeregu zmian, których ślady zachowały się do dziś, jak np. dwuspadowy łuk ostrołukowy z marmurowymi kordonami i kolumnami, znajdujący się nad drzwiami po zachodniej stronie kościoła.

Rodzina Savelli objęła kościół w posiadanie w 1440 r. W kaplicy, obecnie zniszczonej, pochowali niektórych członków swojej rodziny.

Grobowce książęce są obecnie widoczne we wnętrzu kościoła; zachowały się tu również marmurowe intarsje z okresu Sewerów, przekształcone w ołtarze lub balustrady.

Na niektórych ścianach zachowały się freski, np. w niszy Dziewicy Znaku z okresu bizantyjskiego oraz większy, przedstawiający św. Małgorzatę i św. Onofrio, pochodzący z około XIII-XIV wieku.

Duży XVI-wieczny ołtarz przedstawia przekazanie kluczy św. Są też XVIII-wieczne sztandary.

Na wschodniej zewnętrznej stronie kościoła dwa marmurowe fryzy z okresu cesarskiego Rzymu zostały ponownie wykorzystane jako ościeża portali.

Kościół San Paolo, podniesiony od 1999 r. do rangi sanktuarium San Gaspare del Bufalo, jest miejscem kultu katolickiego w Albano Laziale, w prowincji Rzym, w podparyskim okręgu Albano.

W kościele znajdują się relikwie św. Gaspara del Bufalo, założyciela Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa, czczone przez wielu wiernych, co czyni to sanktuarium jednym z głównych ośrodków pielgrzymkowych w Lacjum i we Włoszech.

Obok kościoła znajduje się majestatyczne Kolegium Krwi Chrystusa, gdzie w atmosferze ciszy i spokoju młodzi ludzie świeccy przygotowują się do spędzenia roku rozeznania przed wstąpieniem do wyższego seminarium dla misjonarzy. Obok tego dużego kompleksu znajdują się również starożytne rzymskie Cisternoni - duża rzymska cysterna o wymiarach 30 x 50 metrów, która jest jednym z symboli miasta.

Obie budowle zostały wzniesione około 1282 r. na własnym terenie przez kardynała Giacomo Savellego, późniejszego papieża Honoriusza IV. W 1710 r. malarz Gaspar Van Wittel, z okazji wizyty papieża Klemensa XI Albani w Albano, uwiecznił kościół i przylegający do niego klasztor na wspaniałym płótnie (obecnie w Muzeum Pitti we Florencji).

W 1769 r. kardynał Marcantonio Colonna całkowicie odrestaurował cały kompleks, częściowo go modyfikując, zwłaszcza wnętrze kościoła, w którym obecny jest raczej przerobiony smak barokowy, podczas gdy fasada nosi znamiona XIX-wiecznego stylu neoklasycystycznego.

Wśród siedemnasto- i osiemnastowiecznych płócien znajdujących się w budynku, umieszczonych w pobliżu ołtarzy, wyróżnia się ten za ołtarzem głównym, przedstawiający namaszczenie św. Pawła, dzieło malarza ze szkoły Pietro da Cortona z końca XVII w. Sklepienie nawy głównej zdobi XIX-wieczny fresk, przypisywany Gagliardiemu, który w tym czasie działał w Albano.