Virginia Beach - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum Lotnictwa Wojskowego w Virginia Beach w stanie Wirginia jest domem dla jednej z największych na świecie kolekcji samolotów bojowych w stanie lotnym. Znajdują się w niej egzemplarze z Niemiec, Francji, Włoch, Rosji, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, pochodzące zarówno z I, jak i II wojny światowej, choć cała kolekcja obejmuje okres od lat 1910 do wczesnych lat 50.

Jej misją jest "zachowanie, odrestaurowanie i oblatanie tych historycznych samolotów oraz umożliwienie nowemu pokoleniu doświadczenia i nauczenia się tego, co mogło przeżyć w przestworzach tak daleko od domu".

W przeciwieństwie do większości innych kolekcji, które są prezentowane w statycznym muzeum, prawie wszystkie zabytkowe samoloty w Muzeum zostały przywrócone do stanu używalności. Podczas organizowanych dwa razy w roku pokazów lotniczych (wiosną dla samolotów z okresu II wojny światowej, jesienią dla samolotów z okresu I wojny światowej), a także podczas innych imprez specjalnych, samoloty są ponownie udostępniane publiczności do oglądania i podziwiania.

W kolekcji znajduje się również obszerna biblioteka, a także artefakty i materiały ilustrujące historyczny kontekst samolotów znajdujących się w kolekcji.^[1]

Latarnie morskie na Przylądku Henry'ego to para latarni morskich na Przylądku Henry'ego, ukształtowaniu terenu wyznaczającym południowe wejście do Zatoki Chesapeake w amerykańskim stanie Wirginia. Miejsce to od dawna było ważne ze względu na duży ruch żeglugi oceanicznej w portach, na rzekach i w portach nad zatoką. Pierwotna latarnia morska, pochodząca z 1792 roku, była pierwszą zatwierdzoną przez rząd Stanów Zjednoczonych. Był to również pierwszy federalny projekt budowlany realizowany na mocy Konstytucji, a pierwotna kwota kontraktu wynosiła 15 200 USD. Drugą latarnię zbudowano i ukończono w 1881 roku w niewielkiej odległości od niej, po tym jak pojawiły się obawy o stabilność pierwszej. Obie wieże latarni morskiej zostały uznane za Narodowy Zabytek Historii (National Historic Landmark) w 1970 roku.^[2]

Virginia Beach Convention Center to duże centrum kongresowe znajdujące się w Virginia Beach w stanie Wirginia. Zostało otwarte w 2005 roku i jest największym budynkiem w mieście Virginia Beach pod względem całkowitej powierzchni.

Ma ponad 150 012 stóp kwadratowych powierzchni wystawienniczej, a jego sala wystawiennicza może pomieścić do 11 840 osób z miejscami teatralnymi. Sala balowa ma ponad 31 029 stóp kwadratowych powierzchni i może pomieścić do 2 000 osób na miejscach bankietowych i 3 108 osób na miejscach teatralnych. Na dwóch kondygnacjach znajduje się 26 sal konferencyjnych o powierzchni 28 929 stóp kwadratowych. Centrum kongresowe posiada również dużą, 150-metrową wieżę po wschodniej stronie, która ma cztery piętra z dużą salą konferencyjną, salonem VIP, barem kawowym i tarasem widokowym.

Centrum kongresowe zostało zaprojektowane przez Skidmore, Owings & Merrill LLP i zbudowane przez Turner Construction Company, a koszt budowy wyniósł 207 mln USD. Centrum kongresowe zdobyło wiele nagród, m.in. nagrodę Innovative Design in Engineering and Architecture with Structural Steel National Award przyznawaną przez American Institute of Steel Construction (2008), Virginia Green Certification przyznawaną przez Virginia Department of Environmental Equality (2007), nagrodę Prime Site Award przyznawaną przez Facilities & Destinations Magazine, nagrodę Public Works Project of the Year przyznawaną przez American Public Works Association oraz nagrodę Best Institutional Public Building: First Honor Award przyznana przez Hampton Roads Association for Commercial Real Estate (2006).^[5]

Pomnik Przylądka Henry'ego upamiętnia pierwsze lądowanie na Przylądku Henry'ego w Virginia Beach w Wirginii kolonistów zmierzających do osady Jamestown. Po wylądowaniu 26 kwietnia 1607 r. koloniści zbadali okolicę, nadali przylądkowi nazwę i postawili krzyż przed dalszą podróżą w górę rzeki James. Kamienny krzyż, ustawiony w 1935 r. przez Córki Amerykańskich Kolonistów, stoi na ćwierćhektarowym terenie. Pomnik upamiętnia Pierwsze Lądowanie, początek tego, co miało się stać Brytyjską Ameryką Północną, a następnie Kanadą i Stanami Zjednoczonymi Ameryki.

Z pomnika rozciąga się również widok na miejsce bitwy na Przylądkach Wirginijskich, w której francuska flota uniemożliwiła Brytyjczykom wzmocnienie generała Cornwallisa i która doprowadziła do francusko-amerykańskiego zwycięstwa pod Yorktown. Pomnik admirała Comte de Grasse i granitowy pomnik upamiętniają tych, którzy walczyli w bitwie.

Choć nie jest to miejsce upamiętnione w parku, było to również miejsce wcześniejszej, mniejszej bitwy morskiej o Przylądek Henry, w której w 1781 r. walczyły brytyjskie i francuskie eskadry morskie.

Miejsce Pamięci Cape Henry znajduje się na terenie Połączonej Bazy Ekspedycyjnej Wschód (Joint Expeditionary Base East), ale jest odizolowaną jednostką Narodowego Parku Historycznego Kolonii (Colonial National Historical Park). Pieczątkę paszportową parku narodowego do Miejsca Pamięci można uzyskać w przyległej latarni Old Cape Henry Light (formalnie nie jest ona częścią Miejsca Pamięci).^[6]

Mount Trashmore Park, znany również po prostu jako Mount Trashmore, to park miejski położony w Virginia Beach w stanie Wirginia, który został otwarty w 1974 r. Mount Trashmore jest przykładem ponownego wykorzystania wysypiska śmieci, ponieważ jego utworzenie polegało na przekształceniu opuszczonego wysypiska w park. Park ma powierzchnię 165 akrów i wzgórza o wysokości ponad 60 stóp i długości 800 stóp. Znajdują się tam trzy duże, dwie średnie i sześć małych wiat piknikowych, place zabaw, cztery boiska do siatkówki, parking, automaty z napojami i toalety. W parku Mount Trashmore znajduje się wiele ścieżek spacerowych - ścieżka obwodowa o długości 1,95 mili, ścieżka nad jeziorem o długości 1,45 mili i ścieżka górska o długości 1,30 mili. Ścieżkę nad jeziorem i ścieżkę górską można połączyć, uzyskując trasę o długości 2,75 mili. W parku znajdują się także dwa jeziora, w których można łowić ryby. Od otwarcia w latach 70. jest to najpopularniejszy park w Virginia Beach, odwiedzany przez ponad milion osób rocznie.

Park jest otwarty 7 dni w tygodniu od godz. 7:30 do zachodu słońca.^[8]

The Thoroughgood House to murowany dom położony przy 1636 Parish Road, w dzielnicy Thoroughgood, w Virginia Beach, w stanie Wirginia, w Stanach Zjednoczonych. Został zbudowany ok. 1719. Wcześniej znany był jako Adam Thoroughgood House. Nie został zbudowany przez Adama. Budynek przeszedł gruntowną renowację w 1923 roku i w latach 50. XX wieku, a od otwarcia dla zwiedzających 29 kwietnia 1957 roku pełni funkcję muzeum. Większa część obecnej konstrukcji była najprawdopodobniej domem prawnuka Adama Thoroughgooda. Miasto Virginia Beach nabyło nieruchomość w 2003 roku. Złożony w 2004 roku wniosek o dotację do National Park Service zaowocował przyznaniem 150 000 USD w ramach prestiżowego programu Save America's Treasures. Miasto dołożyło się do tej kwoty zgodnie z wymaganiami. Renowacja trwała dłużej i kosztowała więcej niż przewidywano, ale dom został ponownie otwarty w maju 2011 roku.^[9]

Old Donation Church jest trzecim kościołem parafii Lynnhaven i jest najstarszym kościołem episkopalnym w Virginia Beach. Według dokumentów pierwsze nabożeństwa w parafii odbyły się w 1637 r. w domu Adama Thoroughgooda. Pierwszy budynek kościoła został zbudowany na ziemi pana Thoroughgooda w 1639 roku, w miejscu znanym później jako "Church Point". Zakrystia, czyli organ zarządzający kościołem, została ustanowiona w 1640 roku.

Do 1691 r. budynek kościoła zaczął podupadać, a ziemia wokół kościoła była powoli erodowana przez rzekę Lynnhaven. Zakrystia zatwierdziła budowę nowego kościoła na dwóch akrach ziemi zakupionej od Ebenezera Taylora. Drugi kościół parafialny w Lynnhaven został ukończony w 1692 roku.

W miarę rozwoju parafii drugi kościół nie był już w stanie zaspokoić potrzeb większej liczby wiernych. W 1733 r. zakrystia nakazała budowę nowego kościoła, który mógłby pomieścić potrzeby parafii. Trzeci kościół został zaakceptowany przez zakrystię 25 czerwca 1736 roku. Ostatnim kolonialnym rektorem parafii Lynnhaven był wielebny Robert Dickson. Pełnił on funkcję rektora parafii przez 25 lat. Po śmierci w 1776 r. pozostawił kościołowi swój dom, niewolników i majątek. Posiadłość ta, która miała być wykorzystana jako bezpłatna szkoła dla osieroconych chłopców, stała się znana jako "Donation Farm". To właśnie od tej wzmianki kościół stał się znany jako Old Donation Church. Wielebny Dickson został pochowany pod ołtarzem w kościele z 1736 roku.

Chociaż zapiski mówią, że w 1822 r. kościół Old Donation przeszedł remont, to jednak odbywały się w nim regularne nabożeństwa, a zgromadzenie było zdrowe. W następnych latach wiele rodzin przeniosło się na tereny, które dziś nazywamy "Kempsville". W 1842 r. parafia została zreorganizowana, aby uwzględnić te nowe, peryferyjne społeczności, a w Kempsville wybudowano nowy kościół - Emmanuel Episcopal Church.

Wkrótce po ukończeniu budowy kościoła Emmanuel, Old Donation został opuszczony na czas odprawiania nabożeństw. W 1882 r. pożar lasu strawił opuszczony kościół, pozostawiając po sobie jedynie ściany zewnętrzne. Dzięki zainteresowaniu Thurmera Hoggarda i jego rodziny, w pozbawionych dachu ruinach co roku odbywały się nabożeństwa, aby zachować pamięć o starym kościele.

W 1911 r. powstała organizacja, której celem było zebranie funduszy na odbudowę Old Donation. Dzięki entuzjastycznym i niestrudzonym wysiłkom ks. Richarda Alfrienda i sędziego B.D. White'a, w 1912 r. rozpoczęto budowę. Odbudowa kościoła została zakończona w 1916 r. i Old Donation ponownie został otwarty dla wiernych. Dzwonnica kościoła została wzniesiona w 1923 roku.

W latach 60. XX w. kościół przeszedł gruntowny remont, który miał na celu zapewnienie integralności strukturalnej budynku. W tym czasie zainstalowano podłogi z łupka. Remonty te zakończono w 1966 r. Old Donation jest wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków i jest jednym z przystanków na Szlaku Historii Bayside.^[12]

Ferry Plantation House, lub Old Donation Farm, Ferry Farm, Walke Manor House, to murowany dom w sąsiedztwie Old Donation Farm w Virginia Beach, Virginia Beach. Miejsce to pochodzi z 1642 roku, kiedy Savill Gaskin uruchomił drugi prom w Hampton Roads, który przewoził pasażerów rzeką Lynnhaven do pobliskiego sądu okręgowego i odwiedzał plantacje położone wzdłuż szlaku wodnego. Do sygnalizacji promu, który miał 11 przystanków na rzece, używano armaty. Pierwszy prom został uruchomiony w pobliżu przez Adama Thoroughgooda.

Dom, który podobno jest nawiedzany przez 11 duchów, był wykorzystywany jako plantacja, budynek sądu, szkoła i poczta. Obecnie jest to muzeum i centrum edukacyjne. Odbywa się tu również Letni Obóz Historyczny, na którym młodzież uczy się o życiu w XVIII i XIX wieku.^[13]

Sandbridge, w amerykańskim stanie Wirginia, to nadmorska społeczność Virginia Beach, położona wzdłuż linii brzegowej na półwyspie Currituck Banks na północnym krańcu Outer Banks. Na wschodzie znajduje się Ocean Atlantycki, na zachodzie - zatoka Back Bay of the Currituck Sound, a na południu - Back Bay National Wildlife Refuge i False Cape State Park. Na północy Sandbridge graniczy z zakładem Dam Neck należącym do Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. W pobliżu południowego krańca Sandbridge znajduje się Little Island Park, zarządzany przez miasto Virginia Beach. Plaża Sandbridge Beach rozciąga się na długości około 4,5 mili z północy na południe wzdłuż brzegu oceanu.

Jedynym publicznym wjazdem do gminy jest Sandbridge Road, która znajduje się w pobliżu północnego krańca Sandbridge i łączy ją z firmami i dzielnicami w rejonie Princess Anne w Virginia Beach. Mieszkańcy mieli kiedyś przywilej przejeżdżania przez sąsiednią instalację marynarki wojennej Dam Neck (za pozwoleniem), aby skrócić sobie drogę do pracy. Przy południowym wjeździe do bazy znajdował się specjalny strażnik, który wpuszczał lub wypuszczał podróżnych. Jednak w atmosferze po wydarzeniach z 11 września "tylna brama" została zamknięta ze względów bezpieczeństwa. Do roku 2025 miasto Virginia Beach planuje ukończyć rozbudowę Nimmo Parkway, co skróciłoby o połowę drogę z Sandbridge do najbliższego sąsiedztwa w Lago Mar. Byłoby to również o wiele wygodniejsze połączenie z centrami handlowymi i gastronomicznymi w Red Mill, Courthouse i dalej. W sąsiedztwie nowej drogi zostałaby również przedłużona wielofunkcyjna ścieżka Nimmo Trail, dzięki czemu Sandbridge stałoby się dostępne dla pieszych i rowerzystów.

Sandbridge jest znane z nieco odległego położenia i przyjmuje mniejszą liczbę turystów niż główny kurort Virginia Beach, położony kilka mil na północ. Oddział ratowników Virginia Beach EMS chroni wodę w Sandbridge. Na Market Place Beach są cztery stanowiska, a na Little Island Beach dziesięć. Czterech ratowników nadzorujących stale patroluje pozostałe akweny, na których ratownicy nie mają stałych stanowisk. Ratownicy pełnią służbę codziennie od godz. 9:30 do 18:00 od Memorial Day Weekend do Labor Day.

Sandbridge składa się głównie z domów jednorodzinnych; są tu także cztery budynki typu condominium. Wiele nieruchomości mieszkalnych można wynająć na okres dnia, tygodnia lub miesiąca. Stosunek liczby mieszkańców całorocznych do liczby najemców wynosi około 1:5. W połowie lat 90. kilka domów zostało utraconych na rzecz Atlantyku, ale dzięki wysiłkom związanym z uzupełnianiem piasku udało się przywrócić plażę do poprzedniego stanu. W pewnym okresie nierzadko można było zobaczyć konia bankierskiego, który zapuścił się zbyt daleko na północ. Konie te były znane z tego, że sprawiały problemy, zjadając roślinność z podwórek, a czasami były potrącane przez pojazdy. W ostatnich latach wybudowano więcej ogrodzeń na południe od granicy Wirginii z Karoliną Północną, aby ograniczyć ten problem.

Gracz trzeciej bazy Major League Baseball Ryan Zimmerman dorastał w Sandbridge, a obecnie posiada tam dom wakacyjny. Były gubernator Wirginii Bob McDonnell jest właścicielem dwóch nieruchomości w Sandbridge.^[14]

Lynnhaven House, także Wishart-Boush House, Wishart House i Boush House, który został zbudowany około 1725 roku, jest przykładem XVIII-wiecznej architektury wernakularnej Tidewater Virginia i znajduje się w Virginia Beach, Virginia. Chociaż został założony przez rodzinę Thelaball, czasami jest określany jako Boush House lub Wishart House. Dom otrzymał nazwę Lynnhaven House ze względu na bliskość rzeki Lynnhaven, która przepływa przez tę samą posesję. Pierwotnie dom, znajdujący się przy 4405 Wishart Road, stał na 250-akrowej plantacji. Obecnie mieści się na pięciu i pół akrach.

Dom ten odzwierciedla status społeczny i ekonomiczny Francisa Thelaballa, średniozamożnego właściciela plantacji, który zbudował go dla swojej rodziny. Dom ten daje wgląd w życie plantatora należącego do klasy średniej, a nie bogatego właściciela plantacji. Francis, jego żona Abigail, ich pięciu synów, praktykant i kilku niewolników mieszkali w tym domu w latach 1725-1727. O ile stosunkowo niewiele wiadomo o Francisie i jego żonie Abigail, o wiele więcej wiadomo o kuzynce Francisa, Joyce Langley Thelaball, która urodziła się w 1694 roku. Detale architektoniczne i projektowe, takie jak ceglane łuki podnośnikowe, wąskoramienne schody z łezkowatymi zwieńczeniami i konstrukcja podłogi z okładzin okrętowych, świadczą o tym, że budowniczym zależało zarówno na jakości, jak i na artyzmie. Za zabytkowym domem znajduje się niewielki cmentarz, na którym znajdują się kwatery pochodzące z czasów wojny o rewolucję amerykańską. To XIX-wieczne miejsce pochówku rodziny Boushów znajduje się na południe od domu, który niegdyś był własnością tej rodziny, i dlatego dom ten jest czasem nazywany Domem Boushów.

Dom był używany jako prywatna rezydencja do 1971 roku, kiedy to został zakupiony przez organizację Preservation Virginia (dawniej znaną jako Association for the Preservation of Virginia Antiquities). Dom znajdował się pod opieką Preservation Virginia, zanim nieruchomość przejęło miasto Virginia Beach. W tym XVIII-wiecznym domu na przestrzeni lat dokonano bardzo niewielu zmian i szacuje się, że nadal zachowało się w nim 85% oryginalnych materiałów, co czyni go jednym z najlepiej zachowanych budynków z tego okresu w kraju.

Dom w Lynnhaven jest wpisany na listę United States National Register of Historic Places jako National Historic Landmark. Został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków w 1969 roku.^[15]